Reisverslag USA 2007: „FLY & DRIVE Texas, Oklahoma en New Mexico”

 
   

Klik op het onderstaande plaatje om onze foto's te bekijken. 

   

 
Dit jaar gaan we voor de derde keer op vakantie naar de Verenigde Staten van Amerika. We gaan een rondreis maken door drie staten, te weten: Texas, Oklahoma en New Mexico.


REISVERHAAL
 
Dallas here we come! (4915 miles)
In de hele vroege ochtenduurtjes (06.20 uur) gingen we met de taxi richting Schiphol. We waren er snel, het inchecken ging heel vlot, al online gedaan dus alleen de koffers afgeven en gelijk door de douane gegaan. Dan eerst de innerlijke mens versterken, dus koffie gaan drinken en een broodje eten. Het boarden ging supertraag. We dachten, als dit zo door gaat dan vertrekken we om 12.00 uur nog niet! Op een gegeven moment hadden ze dat zelf ook door want toen ging het iets sneller. Na voor ons gevoel een eeuwigheid zaten we dan eindelijk op onze stoelen. We vliegen dit jaar met Northwest Airlines, met een Boeiing Airbus Industrie A330-300. Erg goed, goede plaatsen, goede service!
 
Om 10.35 uur gingen we de lucht in, het is 7 uur en 50 minuten vliegen, de afstand is 3926 miles naar onze tussenstop in Detroit MI. We vliegen over Newcastle, onder Glasgow door en dan de Atlantische Oceaan over. Net na het middaguur landen we in Detroit MI. Na de gebruikelijke controles, foto en vingerafdrukken, kunnen we al heel snel door de douane. We hebben nog ongeveer twee uur de tijd hier voor we weer verder gaan naar Dallas/Fort Worth International Airport. We zien dat het een mooi vliegveld is, moderne winkels en genoeg eet- en drinkgelegenheid. Na enig zoeken kwamen we erachter dat hier één plaats was waar je mocht roken en dat was in een sportcafé, het Fox Box sportcafé, erg vreemde keuze maar wel lekker!
 
Om 14.50 uur kunnen we inchecken voor de vlucht naar Dallas/Fort Worth International Airport. Dit gaat heel snel. We zitten nu in McDonnell Douglas DC-9, een klein toestel maar helemaal vol. Na een goed half uur gaan we de lucht in, vluchttijd is 2 uur en 30 minuten (afstand nog 989 miles). Om 16.52 uur (eigenlijk 17.52 uur maar het is hier weer een uur vroeger) landen we op DFW. Daar snel naar Alamo om onze huurauto op te halen. We mogen zelf een auto uitzoeken en kiezen een Chevrolet Trailblazer. De auto is van 2007, heeft een 4.2 liter motor, is donkergrijs en heeft als kenteken 141 HMG uit Florida.

Onze huurauto, Chevrolet Trailblazer

 

Het hotel, het Quality Inn Dallas Market Center in Dallas, hebben we gelukkig heel snel gevonden en hier aangekomen, zijn we allereerst bij de bar wat gaan drinken. We hadden allebei vreselijke dorst! Daarna naar de kamer, was ruim, netjes en we hadden uitzicht op het zwembad. Onderweg hier naar toe, regende het trouwens! Hopen dat het morgen beter weer is. Al vroeg gaan slapen want ja, best gaar van de reis en de nacht ervoor ook zeer weinig geslapen.
   
Dallas, Texas
Vroeg wakker, even lekker een douche en een kop koffie en daarna op pad. De skyline van Dallas is mooi en die gaat eerst even op de foto. Het zijn o.a. banken, oliemaatschappijen, verzekeringsinstellingen, hypermoderne hotelcomplexen, congrescentra en beursgebouwen die met hun spiegelende, glazen gevels mooi afsteken tegen de lucht. Het is jammer genoeg nog wel erg bewolkt. Er worden showers en thunderstorms voorspeld maar de temperatuur is gelukkig wel aangenaam. We hopen maar dat het droog blijft!
 
We gaan eerst naar Dealy Plaza, de plaats waar Kennedy in 1963 is neergeschoten en het museum en memorial. Dealy Plaza ligt in het West End Historic District. George Bannerman Dealey (1859-1946) was lange tijd de uitgever van het Dallas Morning News. Hij gebruikte zijn invloed om allerlei zaken voor elkaar te krijgen, maar hij is het meest bekend geworden doordat hij campagne heeft gevoerd voor de reorganisatie van een slechte stadswijk nabij Downtown Dallas. Toen de reorganisatie, die de aanleg van een groot plein op het kruispunt van drie belangrijke hoofdwegen betrof, gereed was, werd het plein ter ere van hem Dealy Plaza genoemd.

Dealy Plaza, Dallas

 

Er liggen hier allemaal zeer fraaie historische gebouwen zoals o.a. het Old Red Courthouse, het Dallas County Criminal Courthouse en het Sixth Floor Museum. Als je hier om je heen kijkt, ademt het plein een sfeer uit die alles te maken heeft met de moord op John F. Kennedy op 22 november 1963. Je ziet overal gedenktekens die het verhaal vertellen en de route laten zien die de president gereden heeft, je ziet een kruis op de weg die de plaats markeert waar het dodelijke schot is gelost, je ziet het voormalige Texas School Book Depository Building, nu het Sixth Floor Museum, van waaruit het schot gelost zou zijn. Al met al wordt je hier door geraakt ook al heb je misschien nog niet de leeftijd om het bewust meegemaakt te hebben.
 
Het museum toont je allerlei wetenswaardigheden, foto’s en video’s, authentieke memorabilia en een blik door de ogen van de vermeende moordenaar, Lee Harvey Oswald. De officiële versie die zegt dat hij de moordenaar is, wordt door menigeen zeer in twijfel getrokken maar er is totnogtoe geen andere versie. In de film JFK van Oliver Stone, één van meest provocerende films van onze tijd, doet Jim Garrison (Kevin Costner) onderzoek naar de moord op President John F. Kennedy. Als je deze film gezien hebt, wat overigens een aanrader is, dan geloof je echt helemaal niets meer van de officiële versie!
 
Vervolgens gaan we naar het John Fitzgerald Kennedy Memorial wat 200 yards (183 m) van de plek afligt waar hij vermoord is. Het is een simpel, niet open en niet dicht, blok omheind door betonnen muren met in het midden een gedenksteen met de naam van de president. Het is ontworpen door Philip Johnson in 1970. Het is niet bedoelt als een gedenkteken aan de pijn en het verdriet van zijn dood maar als permanent ereteken aan alles wat hij tijdens zijn leven voor een ieder heeft betekend.

John Fitzgerald Kennedy Memorial

 

We maakten hier trouwens nog wat leuks mee! Er lag een prachtig groen grasveld naast en ineens zag ik daar een heel mooi vogeltje zitten. Willem liep er heen en het vogeltje bleef gewoon zitten. Het bleek nog een hele jonge vogel te zijn die waarschijnlijk net zijn eerste poging tot uitvliegen achter de rug had en nu te moe was om naar het nest terug te gaan. Toen Willem er bij zat om foto’s te maken, hoorden we wel al een tijdje een vogel flink tekeer gaan maar hadden hier verder geen aandacht aan geschonken. Tot het moment dat er ineens een vogel vlak over Willem zijn hoofd scheerde tot drie, vier keer toe. Dit was natuurlijk de vader of moeder die het jong wilde beschermen. Hij schrok zich rot maar we moesten ook vreselijk lachen om het gebeuren. Ook ik probeerde een foto te maken en dat heeft Willem natuurlijk gefilmd!   
 
We rijden hierna een beetje rond in Dallas en zien op verschillende plaatsen prachtige muurschilderingen maar ook veel vervallen gebouwen, slechte wegen en aan de andere kant weer hypermoderne kantoorgebouwen en veel restaurants in bijvoorbeeld West End. Bij een grote supermarkt doen we vast inkopen, zoals een koelbox, voor onze rondreis. Één wand in de supermarkt is superkleurig, staat helemaal vol met Mexicaanse Piñadas. Dit zijn poppen of beesten van papier maché die gevuld zijn met cadeautjes of snoep. Kinderen krijgen deze met hun verjaardag, ze hangen in bomen en ze moeten deze dan kapot slaan met een stok om de inhoud eruit te halen.
   
We gaan hierna terug naar ons hotel, het is super benauwd en we hebben behoorlijk wat afgezweet. We gaan ons even lekker opfrissen voor we gaan eten. We vragen bij de receptie of ze een goed restaurant in de buurt weten en we worden verwezen naar Buck’s Prime, een barbecue restaurant aan de overkant van de weg. Een apart restaurant waar je aan een balie je bestelling op moest geven maar we hebben heerlijk gegeten. Hierna nog een wandeling door de buurt gemaakt, wat gedronken aan de bar en daarna genieten van onze nachtrust.
 
Fort Worth, Texas
Vandaag gaan we naar Fort Worth wat 38 miles (61 km) van Dallas af ligt. In Fort Worth begint het Westen! Stof, zaagsel, ongekunsteldheid en spuwpotjes in een of andere western wear shop, het past allemaal bij het imago van Texas. Fort Worth is misschien wel de meest Texaanse stad en ook de meest veelzijdige. Romantiek gaat hier hand in hand met prairie, cultuur en veehandel.
 
Het is een drukke weg er naar toe maar het hotel, het Regency Inn, hebben we snel gevonden. Hoewel we hier veel te vroeg zijn, kunnen we gelukkig wel gelijk in onze kamer. Dus de koffers neergegooid en daarna gelijk op pad gegaan. We gaan naar de Stockyards. In 1876 werd een veebeurs opgericht,de Livestock Exchange. Voor dat deze er was, werden al honderdduizenden longhorns over de Chisholm Trail gedreven precies door Fort Worth. Na de opening van de veebeurs kreeg de stad echter pas de naam ‘cowtown’. In 1902 werden bij de Stockyards grote vleesverwerkingsfabrieken gebouwd en in 1908 het coliseum met zijn overdekte rodeo-arena. Tot in de jaren ’50 bleef dit veehandelscentrum intact maar toen zakte de veehandel in elkaar. Pas in het midden van de jaren ’70 waaide er een frisse wind door deze verwaarloosde buurt. Sindsdien weten de toeristen zeker waar het ‘Westen’ begint!

Stockyards, Fort Worth

 

Als we aankomen bij de Stockyards, zien we een groot parkeerterrein wat vlak bij het coliseum ligt waar we vanavond heengaan, dus hier zetten we de auto neer. Over houten loopbruggen wordt je vervolgens naar de Stockyards geleidt. Op een gegeven moment zien we onder ons op een veldje een aantal longhorns liggen. Door allerlei paadjes lopen we ernaar toe en hebben hier een aantal prachtige foto’s kunnen maken. Het is echt geweldig zo groot als die hoorns zijn, de spanwijdte is enorm!
 
Het is erg druk in Fort Worth vandaag want het is ‘The National Day of the Cowboy’. Dit is een jaarlijks terugkomend evenement, dit jaar voor de derde maal, dat in het teken staat van de Cowboy en Cowgirl. Zij worden geëerd om hun zeer belangrijke aandeel in de geschiedenis van de USA in het verleden maar ook het heden. Er worden allerlei evenementen georganiseerd. Er is live muziek, je kunt jezelf laten fotograferen op een longhorn, je kunt op een (nep)stier rijden, lasso werpen leren en ga zo maar door.
 
Wij gaan eerst onze kaartjes halen voor de rodeo waar we vanavond heen gaan. Ontzettend veel zin in want ja, als je hier bent dan moet je dat toch meegemaakt hebben! Daarna kijken we een beetje rond, je ziet inderdaad overal cowboys en cowgirls. We lopen door het Stock Yards Station, een shopping center in een oude varkens- en schapenstal. We bekijken ook Billy Bob’s Texas, een vroegere veestal die is omgebouwd tot een supersaloon met Texaanse dimensies (Everything is big in Texas!). Met zijn 43 bars, verschillende dansvloeren en speelhallen biedt hij plaats aan 5000 personen. Wat hier heel erg opvalt, zijn de vele neon’s, het hangt er helemaal vol mee! Een ontzettend gave zaak.
   
We hebben trek en gaan kijken waar we wat kunnen eten. We zien een steakhouse, Cattleman’s, en besluiten hier te gaan eten, Dit was een hele goede keuze want het was echt overheerlijk. Chef Edward grilde de steaks heel goed en ze waren botermals! En toen was het tijd voor de rodeo. De kaartjes hebben we al dus we kunnen snel naar binnen. We mogen zelf bekijken waar we willen zitten dus even goed kijken waar we het beste kunnen filmen en foto’s maken. Het stroomt langzaam vol terwijl een zangeres staat te zingen in de arena, het cowboyhoedengehalte is erg hoog!

In het Coliseum

 

Het begin van de rodeo is heel indrukwekkend. Een cowgirl rijdt rond op haar paard in de arena met in één hand de Amerikaanse vlag terwijl ‘God bless America’ wordt gespeeld. Gedurende het lied versneld ze telkens het tempo. Op een gegeven moment vloog ze zowat door de arena, echt geweldig. Daarna stopte ze midden in de arena en ging al het licht uit. Er was alleen een spot op haar gericht en op de zangeres die het officiële Amerikaanse volkslied vertolkte. Iedereen stond met de hand op het hart, heel indrukwekkend en je kreeg er gewoon kippenvel van! Hierna nog een gebed en toen begon het echt.
 
Ze begonnen met ‘Bronc Riding’. De cowboy moet acht seconden op een wild springend paard blijven zitten. Af en toe werden ze er echt afgesmeten en dacht je zelf……au! We zagen er maar één weglopen die volgens ons een paar ribben had gekneusd of zo, hij liep helemaal krom. Maar heel veel cowboys lukte dit wel zonder kleerscheuren. Daarna volgde een onderdeel dat een cowboy met een lasso en kalf moest vangen (Tie Down Roping) en vervolgens de poten bij elkaar moest binden. Dit werd/wordt gedaan zodat ze kunnen worden gebrandmerkt. Toen ging het ‘Bronc Riding’ weer verder. Hierna moesten de cowgirls een kalf vangen met de lasso, lukte er niet veel!
 
Dit werd gevolgd door een onderdeel dat twee cowboys een iets groter kalf moesten vangen (Team Roping). De ene moest de lasso om de nek gooien en de ander om de achterpoten. Het ging hier voornamelijk om het ‘teamwork’. Hierna moesten cowgirls een parcours afleggen rond een aantal vaten die ze niet mochten omgooien (Barrel Racing). Het ging om de snelste tijd. De jongste cowgirl die hier aan mee deed, was 12 jaar! En toen was het tijd voor ‘Bull Riding’. De cowboy moet wederom acht seconden op een wilde stier blijven zitten. Het is slechts één cowboy gelukt! En toen was het ineens weer voorbij, het was echt vet geweldig om dit een keer meegemaakt te hebben.

Bull Riding

 

Oklahoma City, Oklahoma (32°C-38°C)
Vandaag gingen we al vroeg op pad, we rijden vandaag een afstand van 212 miles (341 km). Af en toe een stop bij een tankstation voor een kop koffie of zo en nog even bij een Wal*Mart rond lopen snuffelen. Het is aardig heet vandaag, om 11.00 uur is het al 32°C en om 13.00 uur is het zelfs 38°C. Het hotel is heel snel gevonden en blijkt heel mooi te zijn. Het is het Biltmore Hotel. We hebben een mooie, ruime kamer die uitkijkt op het binnenzwembad. Spullen neergegooid en even wat gedronken en toen weer op pad.

Oklahoma City, National Memorial

 

We gaan in Oklahoma City het National Memorial bekijken. Op 19 april 1995 zijn door een actie van één enkele idioot, die met een auto vol explosieven een kantoorgebouw binnen is gereden, 168 mensen om het leven gekomen en ruim 800 gewonden gevallen. Voor elk van de overledenen is een stoel geplaatst op een keurig onderhouden grasveld. Op elke stoel staat de naam van de overledene. Het gebouw was negen verdiepingen hoog en de stoelen zijn in negen rijen geplaatst en geven zo de plaatst aan waar de overledenen zijn gevonden. Achteraan stonden een aantal (een stuk of vijf) stoelen vrij apart en die staan voor mensen die buiten het gebouw zijn omgekomen. Opvallend is dat er een aantal stoelen kleiner zijn, deze zijn van de omgekomen kinderen die zich in de crèche van het kantoorpand bevonden.

 

Naast het memorial is een heel lang hek waarop de nabestaanden allerlei dingen hebben gehangen zoals foto’s, knuffels, brieven, shirts van de omgekomen mensen. Alweer kippenvel terwijl het echt bloedheet is. Tegenover het memorial staat een heel groot beeld van Jezus en daar staat bij: “And Jesus wept”. Dit beeld stond er al eerder dan het memorial maar is wel heel toepasselijk. Op één van de muren van het Memorial staat de volgende tekst :
 

We come here to remember
Those who were killed, those who survived and those changed forever
May all who leave here know the impact of violence
May this memorial offer comfort, strength, peace, hope and serenity

 
Of je het wilt of niet, je wordt hier helemaal stil van! Garth Brooks, een van de grootste country sterren in de USA, schreef destijds een prachtig nummer naar aanleiding van de aanslag. Helaas hebben wij geen video van het nummer van Garth Brooks.

Na dit indrukwekkende bezoek, gaan we op pad want we willen ook nog even de Crystal Bridge bezoeken. Onderweg hier naar toe, komen we door een schitterende kantorenwijk. Het is zondag vandaag en het is hier echt volledig uitgestorven. Er staan prachtige gebouwen. Tussen de gebouwen staan mooie beelden en ook een glazen muur waar water langs stroomt. Genoeg te fotograferen weer.
   
Aangekomen bij de Crystal Bridge, werd ons gevraagd door een portier wat we kwamen doen. Toen we zeiden dat we de Crystal Bridge wilden zien, mochten we zonder te betalen naar binnen. Het bleek namelijk onderdeel te zijn van de Myriad Botanical Gardens. We liepen richting de brug en deze bleek nog open te zijn ook. Heel brutaal, want we hebben geen toegang betaald, zijn we er toch naar binnen gegaan. We werden niet tegengehouden! Er zijn hier meer dan 1.000 soorten planten te bewonderen waar onder orchideeën, verdeelt in twee zones: the Tropical Rain Forest Zone en The Dry Tropical Zone. Heel mooi en zeer goed onderhouden.

Crystal Bridge

 
Op de terugweg naar het hotel, reden we langs een zaak, Shorty Small’s, die onze aandacht trok door een paar spandoeken en borden met vreemde teksten. Op één stond: We don’t serve women, bring your own. We keken hier een beetje rond en dachten toen, we gaan hier eten. Het menu bestond uit een krantje en als je hier in keek, lag je dubbel. Ze verkochten erg vreemde dingen zoals bijvoorbeeld: live pig $ 2.850,00, dead pig $ 42.450,00, front door $ 2.395,00 (please bring someone with ya that can stand by the entrance ‘till we find another one), t-shirts: one of ours $ 14,00, the guy sittin’ nexta ya’s $ 27,32 en ga zo maar door. Heel komisch! Maar…..je kon hier ook eten en nog heel lekker ook!

Shorty Small’s

 

Terug in het hotel, hebben we eerst hier eens een beetje rondgekeken. Het was echt een heel mooi hotel. Heel stijlvol ingericht en het zag er erg luxe uit. Aan de bar hebben we nog even wat gedronken en hiermee sloten we deze dag weer af.
 
Toen we trouwens vandaag in Oklahoma kwamen, zagen we heel veel politie rijden. Eerst een groep van ongeveer tien wagens en daarna nog steeds een aantal. In totaal waren het wel 30 à 40 wagens. We hoorden ’s avonds op CNN dat er op de grens van Texas en Oklahoma een grote illegale paardenrace was en die is dus beëindigd en er zijn ca. 100 mensen gearresteerd. Later lazen we dat deze mensen een gevangenisstraf van 10 jaar boven het hoofd hangt en een boete van $ 10.000,–.

Clinton, Oklahoma (34°C)
We zouden vandaag de Route 66 oppakken in Oklahoma en dan naar Clinton (90 miles, 145 km) rijden waar we overnachten. We hebben echter besloten om eerst een stuk richting Tulsa OK te rijden en dan bij Arcadia de Route 66 op te gaan. We zijn al weer heel vroeg op pad dus dat moet makkelijk gaan. Bij exit 158, Wellston, gaan we de Route 66 op. Het is weer behoorlijk heet vandaag, om 10.30 uur is het al weer 34°C. Vlak voor we bij Arcadia zijn, zien we ineens een hele gave plek!

Oklahoma County 66

 

Het bleek Johns Oklahoma County 66 te zijn. Een klein museum opgezet door John Hargrove net ten oosten van Arcadia OK. Je keek echt je ogen uit hier. Hij had allerlei bekende dingen van de Route 66 op zijn terrein staan. Je zag bijvoorbeeld: Twin Arrows, the Bleu Whale, Jack Rabbit, een oud Texaco benzinestation en ga zo maar door. Het was daarbij ook nog eens een ontzettend aardige man die ons van alles ging vertellen over de Route 66. Hij wees op een kaartje van alles aan die we zeker moesten gaan bekijken. Daar waren dingen bij die niet in de boeken vermeld staan….echt heel interessant!
   
John was automonteur en op een gegeven moment excuseerde hij zich want er kwam een klant aan. We moesten maar even rondkijken en dan kwam hij daarna bij ons terug. Wij hadden het ontzettend druk met foto’s maken maar toen we naar buiten liepen zagen we dat het een hele oude auto was die werd gebracht. Het was een Chrysler uit 1927. De eigenaar vertelde ons dat er slechts 180 exemplaren van gemaakt waren en dat er nog maar twee in de USA waren. Hij had onderdelen van uit de hele wereld moeten halen om de auto te restaureren. Willem heeft nog geholpen om de auto uit de aanhanger te duwen en in de garage neer te zetten. Lekker hoor met die hitte, hij was drijfnat! Na een verkoelend drankje moesten we toch echt weer eens verder.

Chrysler 1927

 

Even verderop kwamen we bij de bekende Arcadia Round Barn. De schuur is in 1898 gebouwd en in 1992 volledig gerestaureerd. Deze schuur is bekend om zijn ‘schuurdansen’. Binnen is een tussenverdieping aangebracht die het gerestaureerde ronde gebouw in twee helften verdeelt. Het onderste gedeelte is vooral bestemd voor toeristen en daar worden video’s en souvenirs verkocht. Het bovenste gedeelte (de loft) wordt gebruikt voor C&W-dansavonden, eetfestijnen, huwelijks- en verjaardagsfeesten.

Round Barn, Arcadia

 

Net buiten Arcadia kwamen we nog langs een nieuwe Route 66 attractie. John had ons hier een folder van gegeven. Pops, een benzinestation, restaurant, souvenirwinkel en supermarkt. Het is een heel gaaf gebouw, helemaal wit en er voor staat een gigantische fles. Die fles is 66 foot (= 20 m) hoog dus die zie je niet over het hoofd.

Pops

 
In Oklahoma City reden we de Route 66 ook zonder problemen helemaal goed. Mede dankzij de geweldige kaarten, The Map Series van Ghost Town Press, gemaakt door Jerry McClanahan, een complete set van acht kaarten IL-MO-KS-OK-TX-NM-AZ-CA. Een aanrader voor iedereen die de Route 66 gaat rijden! Maar goed, verder door Oklahoma City. Toen we foto’s aan het maken waren bij Ann’s Chicken Fry House, schrokken we ons rot! Een enorme botsing vlak achter ons. Er waren gelukkig geen ernstig gewonden, de man uit de ene auto had alleen iets aan zijn arm. De botsing was echt enorm, de koelvloeistof van de achterste auto liep over de weg. Die kon echt niet meer rijden!

Ann’s Chicken Fry House

 

Volgende stop was vlakbij Bethany OK. We hebben hier foto’s gemaakt van de Lake Overholser Steel Truss Bridge, een brug die in 1926 is gebouwd. We zien in de verte al een hele dreigende lucht en ja hoor, even later keiharde regen en een flinke onweersbui. We rijden verder door Yukon, El Reno, Calumet, Hydro en Weatherford. Voor en na Hydro rijst en daalt het wegdek van de Route 66 over de heuvels in dit gebied, een heel leuk stuk. Ook stoppen we in Hydro nog even bij Lucille’s. Lucille en Carl Hamons werden in 1941 de nieuwe eigenaars van dit in 1929 gebouwde benzinestation. 59 Jaar lang heeft Lucille dit bedrijfje gerund. Helaas is ze in 2000 overleden. Dit wordt als een groot gemis beschouwd, zij vertelde onvermoeibaar elke passerende reiziger verhalen over de Route 66. En ook een stop bij het nieuwe Lucille’s Roadhouse wat 4 mijl verderop ligt. Een hele gave diner met een souvenirshop erbij waar we natuurlijk weer de creditcard moesten trekken!

Het nieuwe Lucilles Roadhouse

 

We arriveren laat in de middag in Clinton. Te laat voor het museum dachten we maar toch even naar toe gereden. En wat bleek, was toch nog open gelukkig. Op internet stond 17.00 uur maar was tot 19.00 uur open. We hadden echt geluk! Het Oklahoma Route 66 Museum in Clinton is in 1995 geopend. In het museum is een goed opgezette tentoonstelling te zien die in diverse ruimtes de geschiedenis van de Route 66 laat zien van het begin tot het einde. Aan het eind kun je een film bekijken van ongeveer 20 minuten die ook zeker de moeite waard is. We waren heel blij dat we dit museum toch nog hebben kunnen bekijken.

Oklahoma Route 66 Museum, Clinton

 

Hierna nog even naar de er naast gelegen, gerestaureerde diner wezen kijken, Valentine Diner. Deze is in 1956 geopend in Shamrock TX, het was toen bekend als het Porter House Café. In 2002 is de diner gerestaureerd en in 2003 is deze op het terrein van het Route 66 museum geplaatst. Weten niet hoe het er ooit uitgezien heeft maar het zag er nu heel mooi uit.
   
We gingen nu maar eens naar ons hotel, de Ramada Inn. Het was een wat ouder hotel maar de kamer was oké. Bij het uitladen van onze bagage, kwamen we er achter dat de vijfde deur van de auto niet goed afsloot. Willem is van alles aan het proberen geweest maar de deur ging niet meer dicht. Maar…. eerst even naar de supermarkt geweest om wat inkopen te doen. We hadden vlak bij het museum een post gezien van de State Patrol en zijn na onze inkopen hier langs gegaan. Er waren twee vrouwelijke agenten aanwezig en die hebben ook gekeken, maar ook zij wisten de deur niet op slot te krijgen. Ze zeiden dat we morgen in Amarillo naar Alamo moesten gaan. Dat gaan we dus maar doen.
 
Amarillo, Texas
Vandaag, voor we op weg gaan naar Amarillo (181 miles, = 291 km). eerst even het Trade Winds Inn op de foto zetten. Ik had gelezen dat Elvis Presley hier diverse keren heeft gelogeerd in kamer 215. Moest natuurlijk even op de gevoelige plaat! Toen ik de kamer van buitenaf stond te fotograferen, kwam er een man aanlopen en die zei wat maar ik verstond het niet echt. Hij kwam dichterbij en toen begreep ik hem……hij vroeg of we de kamer van binnen wilden zien. Nou, natuurlijk!!!! Hij ging de sleutel halen en ging ons voor naar de kamer. Hij deed open en vertelde het één en ander over het interieur. Zoals de dubbele tv, de bovenste deed het niet meer maar die bleef wel op de kamer want daar keek Elvis altijd naar. Hij ging weg en we mochten zoveel foto’s maken als we wilden en daarna moesten we gewoon de deur dichttrekken. Heel aardig!!

Trade Winds Inn, Clinton

 

Toen we naar buiten gingen kwam hij weer naar ons toelopen. Hij had een lijst bij zich met daarin een heel verhaal over het verblijf van Elvis in dit hotel. Het hotel heette toen het Gold Crown Motel. Elvis heeft hier in de glorietijd van de Route 66 vier maal gelogeerd. Tegenwoordig heet het hotel, Trade Winds Inn en behoort bij de Best Western keten. Echt weer een geweldige ervaring!
 
We rijden verder door Canute naar Elk City. Hier is onze volgende stop, het National Route 66 Museum, ook wel het Elk City Old Town Museum genoemd. Het is een geheel van zorgvuldig gereconstrueerde gebouwen die zo uit de film ‘Once upon a time in de west’ lijken te komen. Het is maar goed dat we digitaal fotograferen, anders waren de rolletjes niet aan te slepen geweest! Ook hier raken we weer aan de praat met een man die ons van alles verteld over het ontstaan van dit museum en de Route 66. Hij kwam oorspronkelijk uit Polen maar woont al bijna zijn hele leven in de USA.
 
Toen we later in de souvenirshop liepen rond te kijken, kwam hij ineens weer naar ons toe. We moesten mee naar buiten. We hadden hem verteld dat wij een Dodge Coronet uit 1952 hadden en dit moesten we echt zien. Buiten stond op een aanhanger een Dodge Official Pace Car uit 1954. De eigenaar van deze auto kwam er ook gelijk bij en liet de motor en de binnenkant zien. Zag er heel goed uit.

Dodge Official Pace Car 1954

 

We moesten echt verder en na een uurtje zijn we in Erick. Toen we hier foto’s stonden te maken van een aantal oude signs, stopte er een politiewagen. De agent vroeg of hij ons ergens mee kon helpen. Nou nee hoor, gewoon foto’s aan het maken maar vriendelijk dat hij het vroeg. Of…… misschien was hij gewoon nieuwsgierig wat we daar deden??? Veel toeristen zie je hier niet!
 
En dan de laatste stop in Oklahoma, Texola. Texola is bijna een ‘Ghost Town’. Toen we net het plaatsje inreden zagen we ook helemaal niemand. Toen we wederom foto’s aan het maken waren, kwam er een pick-up aanrijden met een vrouw er in. Ze stopte en groette ons en vervolgens vroeg ze of we het museum al gezien hadden. We keken elkaar aan en dachten allebei hetzelfde: een museum…..hier!! Ze wees ons waar we heen moesten en wij dachten, oké, we zijn benieuwd. Zagen het niet direct liggen en gelijk kwam ze weer naar ons toe. We bleken nog ergens de hoek om te moeten. En ja hoor, het museum. Je komt niet meer bij als je het ziet maar het is echt geweldig.

Het is een ‘bandit jail’ ter grootte van ongeveer twee badkamers! Deze jail is gebouwd in 1910 en het is het kleinste museum in Oklahoma. Er kwam een andere vrouw naar ons toe uit het huis wat tegenover de jail stond. Zij had het museum ingericht vertelde ze. Ze was kunstenares en door ziekte woonde ze nog steeds in Texola waar nog maar weinig te beleven viel maar het was wel heerlijk rustig. Ze maakte ook kalenders en die konden we kopen voor $ 5,00. Die hebben we maar gekocht voor het goede doel zullen we maar denken want was wel duur voor één velletje!

Bandit Museum, Texola

 

Na dit geweldige bezoek gaan we net na de middag Texas in. De overgang naar de Panhandle van Texas verloopt vloeiend, bijna onopvallend wordt de begroeiing lager en ruiger. Tot aan Shamrock bestaat het landschap uit eindeloos weideland. Helaas is het weer gaan regenen! In Shamrock gaan we de U-Drop Inn bekijken. In 1936 is dit Tower service station en U-Drop Inn restaurant gebouwd voor $ 23.000,–. In 2003/2004 is het volledig gerestaureerd voor $ 1,7 miljoen! Het zag er heel mooi uit. Het restaurant was jammer genoeg niet in gebruik maar we konden wel een tentoonstelling van foto’s van de Route 66 bekijken. Daar zaten allemaal hele bekende plaatjes tussen.

U-Drop Inn, Shamrock

 

Volgende stop is in McLean, hier gaan we naar het Devil’s Rope & Route 66 Museum. Dit museum is geopend in 1991. Naast duizenden soorten ‘barbed wire’ (= prikkeldraad), is hier ook veel oud cowboy-gereedschap en de ‘Wall of Fame’ van de Old Route 66 Association te zien. Je hoeft hier geen toegang te betalen maar geld krijgen ze toch wel van je want er was weer een hele grote souvenirshop bij! Hierna in McLean nog het Avalon Theatre, gebouwd in het begin van de jaren ’30, en een gerestaureerd Philips 66 benzinestation, gebouwd in 1929, op de foto gezet voor we weer verder gingen.

Philips 66 benzinestation, Mc Lean

 

Door Alanreed rijden we verder en stoppen weer even bij de afslag naar Groom. Hier staat namelijk ook een heel bekend iets. De scheve toren van BRITTEN USA, het is een oude watertoren die net zo scheef staat als de toren van Pisa. Naar het schijnt heeft men de toren met voorbedachte rade scheef gebouwd als bezienswaardigheid voor truckers en toeristen. Bij Groom zien we iets waar John het ook over had, een enorm kruis. Het kruis is geschonken door Mr. Steve Thomas, een katholieke boer uit de buurt en is 190 feet (= 58 m) hoog. Mr. Thomas wilde hiermee publiekelijk zijn dankbaarheid aan God tonen voor alle zegeningen die hij in zijn leven heeft ontvangen.

De scheve toren van Britten USA, Groom

 

In de volgende plaats, Conway, gaan we de ‘Bug Ranch’ bekijken. Dit is gewoon grappig! Het zijn Volkswagens Kevers die op dezelfde manier in de grond geplaatst zijn als de beroemde Cadillacs van de Cadillac Ranch in Amarillo. Er liggen ook spuitbussen verf zodat je lekker kunt kliederen. We konden helaas géén volle spuitbus vinden!

Bug Ranch, Conway

 

Over de service road, zoals de Route 66 hier heet, door het gras en de mazolavelden (een soort maïs met bruine kolven en groene bladeren), voorbij de typische Texaanse windmolens en waterpompen, bereiken we uiteindelijk Amarillo. Hier verblijven we twee nachten. Het hotel, Fifth Season Inn & Suites, is heel goed. We hebben een kamer aan het atrium, een binnentuin met zwembad. Hier is het wel uit te houden de komende twee nachten!

Na even snel opfrissen, gaan we eten bij een pizzeria naast het hotel, de Pizza Hut. We hebben geen zin meer om met de auto weg te gaan en dit konden we lopen. Het was wel aardig maar niet lang gebleven want ze waren aan het karaoke zingen en dat is niet helemaal ons ding! Terug in het hotel even wat gedronken en toen deze dag met zijn vele indrukken afgesloten, lekker slapen!
 
Amarillo, Texas (29°C-33°C)
Na een ontbijt in het hotel, wat erg goed was, hebben we eerst Alamo gebeld. Telefonisch bleek een beetje moeilijk te zijn en we besloten maar naar het vliegveld van Amarillo te gaan waar National zit. National is de overkoepelde organisatie, heeft Alamo enkele jaren geleden overgenomen. Ook hier konden ze niet vinden wat de oorzaak was, ze begrepen er niets van. Die man van National is ongeveer een half uur bezig geweest maar kwam er niet uit. We hebben een andere auto meegekregen. We rijden nu in een Chrysler Pacifica uit 2007, 4.0 liter, kenteken 037 PDT uit New Mexico. Een aardige bijkomstigheid was dat we weer een volle tank hadden. Met de Trailblazer hadden we bijna geen benzine meer! Even wennen aan de nieuwe auto maar na een tijdje beviel die prima. Prettig was dat we nu een kompas, een thermometer en cruise control hadden. De Trailblazer was geweldig maar had dit allemaal niet.

Onze 2e huurauto, Chrysler Pacifica

 

We gaan eerst even naar de Big Texan Steak Ranch. We gaan hier vanavond eten maar willen even bij daglicht wat foto’s maken. De Big Texan is in 1960 geopend en is vooral bekend door zijn ‘Free 72 oz Steak’ (= ruim 2 kg!). Wie de steak met de bijgerechten, een garnalencocktail, een salade, een gepofte aardappel en een broodje, binnen een uur op eet, hoeft niet te betalen. Wie weet zien we vanavond iemand een poging doen!

Big Texan, Amarillo

 

Ons volgende doel is het Palo Duro Canyon State Park. Door de Texanen wordt dit ook wel de Grand Canyon van Texas genoemd. Als we er aankomen is er geen berg, zelfs geen heuvel te zien. Waar moeten we in godsnaam die canyon vinden? In de diepte luidt het antwoord, want zo hoog ligt de vlakte hier. Bij het visitor center heb je een prachtig uitzicht over de canyon, een schitterend rood landschap met rode groeven. Palo Duro is een Spaanse benaming en betekent ‘hard hout’, wat waarschijnlijk verwijst naar de taaie jeneverbesstruiken en mesquite-bomen op de wanden van de canyon. De gekleurde rotslagen en de vooruitstekende hoodoos (stenen zuilen) die ontstaan zijn door erosie, vormen de grootste aantrekkingskracht van de kloof.

Palo Duro Canyon State Park

 

Het Palo Duro Canyon State Park is op 4 juli 1934 officieel geopend en is 120 miles (193 km) lang en 800 feet (244 m) diep. Het is de tweede grootste canyon in de USA. De canyon is minder dan een miljoen jaar geleden gevormd toen de Prairie Dog Town Fork van de Red River zich een weg baande door de Southern High Plains. De rotsen tonen een geologisch verhaal dat waarschijnlijk 250 miljoen jaar geleden is begonnen.

Het huidige park beslaat slechts een deel van de uitgestrekte conyon, waar nomadische stammen 12.000 jaar geleden al op buffels joegen, zoals vondsten bewijzen. Op zijn zoektocht naar de zeven gouden steden, ontdekte Coronada dit gebied in 1541 tijdens een expeditie die hier bijna mislukte door een zware hagelstorm. Toen meer en meer kolonisten hier naartoe kwamen, werden de Comanchen en de Comancheros (Mexicanen die met de Comanchen handelden) tot 1874 geleidelijk uit de streek verdreven. Twee jaar later stonden de runderen van de grote T-Anchorranch al te grazen op deze plek, die de beroemde Texaanse rancher Charles Goodnight voor hem en zijn familie had uitgekozen.

Via een prachtige weg die je de diepte inleidt, kom je op een weg die je door een groot gedeelte van de canyon voert. Het is prachtig hier en heel stil. Je hoort enkel het geluid van een krekel of een vogel. Je ziet prachtige rode rotsformaties en allerlei soorten begroeiing. Ik vind het zeker een aanrader om hier naar toe te gaan als je hier ooit in de buurt bent.

Hierna gaan we naar een zeer bekende attractie, de Cadillac Ranch. De Cadillac Ranch ligt eigenlijk helemaal niet langs de Route 66 maar aan de Interstate 40. Als je echter de Route 66 gaat rijden, dan moet je dit gezien hebben! Het zijn tien half in de grond geplante Cadillacs (bouwjaar tussen 1948-1964) die met hun staartvinnen (tail fins) omhoog wijzen naar het westen. De installatie is een werk van de kunstenaarsgroep Ant Farm uit San Francisco. Ze kregen de opdracht ertoe en het geld ervoor van de rijke Texaan Stanley Marsh III in 1974. De Cadillac Ranch is een automobiel grapje op een akker, Stonehenge USA!!

De Cadillacs veranderen voortdurend van uiterlijk doordat iedere toerist die hier komt met spuitbussen verf aan de gang gaat. Iedereen plaatst zijn of haar handtekening met spuitverf op de Cadillacs. Ook wij hebben flink lopen kliederen en hier ook gelijk foto’s van gemaakt want we realiseerden ons heel goed dat onze namen er waarschijnlijk aan het eind van de dag al niet meer zouden staan!

Cadillac Ranch, Amarillo

 

We kwamen nog langs de Westgate Mall en hebben een beetje rondgekeken bij allerlei grote zaken zoals Dillards en Sears. Altijd leuk om in die grote warenhuizen rond te snuffelen. Terug in het hotel, hebben we bij de receptie een limousine gereserveerd. Dat is een service van de Big Texan. Als je in de buurt logeert, kun je gehaald en weggebracht worden met een limousine. Heel leuk natuurlijk! Hierna zijn we aan de bar wat gaan drinken. We raakten hier aan de praat met twee Amerikaanse meiden. Toen ter sprake kwam dat wij uit Nederland kwamen zei één van de twee: oh dat ken ik wel van de film Heidi!!! We kwamen niet meer bij natuurlijk. Daarna even opfrissen voor ons uitje naar de Big Texan.

We werden keurig op de afgesproken tijd opgehaald door de limousine. Aangekomen bij de Big Texan, zagen we dat het heel druk was. We moesten dan ook ongeveer een half uur wachten voor we een tafel hadden. Leuk was wel, ja….soms heeft het nog voordelen als je rookt, dat we boven zaten. We hadden een prachtig overzicht over de hele zaak zo. Het eten was voortreffelijk, een ultieme steak! Beneden ons zagen we muzikanten die aan je tafel kwamen zingen en ook een stel die formulieren zaten in te vullen. En ja, dit bleek een stel te zijn wat een poging ging doen om de 72 oz steak op te eten.

Het was een pasgetrouwd stel (getrouwd in Las Vegas) uit Noorwegen. Ze kregen dit etentje aangeboden als huwelijkscadeau van hun vrienden/familie. Op een podium staat een tafel met een grote klok erbij en een paar emmers (voor als het je teveel wordt denk ik). Daar moet je gaan zitten voor de poging en er mag verder niemand op het podium komen. Het is ze niet gelukt, toen er nog 4 minuten op de klok stonden en wij er gingen kijken, leek het net of ze nog niets op hadden. Ze kregen een T-shirt van de Big Texan voor de poging! In al de jaren dat de Big Texan bestaat, hebben ca. 40.000 mensen een poging gewaagd en is het slechts 7.000 mensen gelukt. Van de chauffeur van de limo hadden we gehoord dat het zelfs een vrouw van 96 is gelukt, echt onbegrijpelijk als je die lap vlees ziet!

72 oz

 

Ze moesten even wachten op de limo die ons terug zou brengen naar ons hotel, er waren nog een aantal stellen voor ons. We kwamen uiteindelijk met een ander stel in de limo die dezelfde kant op moesten. Het bleek een stel uit New York te zijn. Het gesprek kwam op de één of andere manier op 9/11 uit. Dit was heel heftig want de vrouw vertelde dat zij het tweede vliegtuig in de toren had zien vliegen. Daarvoor had iedereen nog gedacht aan een ongeluk met een sportvliegtuigje! De gevolgen van de aanslag waren nog steeds voelbaar, vrees voor veiligheid en grote woede! Zij zei dat als ze één van de daders te pakken zou krijgen, ze die met haar blote handen zou vermoorden! Dit was absoluut geen leuk gesprek maar wel heel indrukwekkend en aangrijpend. Dit was weer een dag met heel veel indrukken!
   
Tucumcari, New Mexico (25°C-27°C)
Na wederom een heerlijk ontbijt, verlaten we Amarillo en gaan op weg naar Tucumcari NM (115 miles, = 185 km). Door Bushland en Wildorado, waar niet veel te zien is, bereiken we Vega. Hier weer even een stop voor wat foto’s. Er is hier het Oldham Country Courthouse, gebouwd in 1915 en een fraai gerestaureerd benzinestation dat gebouwd is in 1926. In Vega loopt de oude Route 66 (uit de 20’er jaren) op een gegeven moment dood. We zijn hier toch even wezen kijken en dat was maar goed ook. We ontdekten hier weer een unieke bezienswaardigheid!

Het is een klein museum, Dot’s Mini Museum. We liepen buiten foto’s te maken van het terrein toen er een vrouw naar ons toe kwam. Dit bleek Betty te zijn, de dochter van Dot (die leeft helaas niet meer), en ze ging ons van alles laten zien. In de eerste schuur waar we gingen kijken, bewaarde ze allerlei zaken uit de kruidenierswinkel, later een wasserette, die haar moeder had gerund langs de Route 66. Het tweede schuurtje bevatte een verzameling cowboyattributen die ze van de cowboys uit de omgeving had gekregen en in het derde schuurtje wat ze ons liet zien, lag een verzameling spullen uit haar eigen jeugd. Er stond ook een oud 8-track apparaat en dat werkte nog ook. Ze liet ons een 8-track van Elvis horen en het klonk helemaal niet slecht! Betty bleef kletsen en we moesten ons hier echt weer losrukken, we moesten nog een eindje. Maar dit was weer zo’n bezoek wat het rijden van de Route 66 zo geweldig maakt!

Dots Mini Museum

 

In Adrian TX gaan we naar het Midpoint Café. Hier tegenover staat het Midpoint sign, je bevindt je hier precies halfweg tussen Chicago en Los Angeles. Het is vanaf hier 1139 miles naar Chicago, het beginpunt van de Route 66, en 1139 miles naar Los Angeles, het eindpunt van de Route 66. Het Midpoint Café staat hier al vanaf 1928 en wordt al jaren gerund door Fran Hauser. Het is ook ‘Home of the ugly crust pie’. We hebben hier heerlijke appel- en chocoladetaart gegeten! Na de beroemde Midpoint Truck te hebben gesigneerd, gingen we weer op pad.

Midpoint, Adrian

 

Aan de horizon duiken nu tafelbergachtige hoogten op, een duidelijk voorteken dat de Rocky Mountains in de buurt zijn. Het gras wordt dunnetjes, de aarde roder. Staked Plaines heet deze halfwoestijn, deze waren lange tijd de thuisbasis van grote kudden bizons en de jachtgronden van de Comanche-indianen. En dan komen we in het laatste plaatsje in Texas, Glenrio.
 
Glenrio is een echte ghost town. Wat zie je hier? Alleen oude vervallen gebouwen en als enige sign nog het First/Last Motel in Texas, afhankelijk hoe je komt aanrijden. Je hoorde nog wel ergens een hond blaffen dus volgens ons moest er nog wel iemand zijn maar we hebben niemand gezien. Gaaf maar ook wel een beetje griezelig zo’n verlaten stadje. We vervolgen onze weg en gaan New Mexico in. We winnen hier een uur, klokken een uur terug, want hier is de grens tussen Central en Mountain Time.

First-Last Motel, Glenrio

 

Via Bard en San Jon, bereiken we ons einddoel van vandaag, Tucumcari, New Mexico. Het stikt hier van de leuke, oude signs. Dus veel stoppen en veel foto’s gemaakt. Bij Tee Pee Curios even gewinkeld, het is een leuke souvenirshop. Ook het beroemde Bleu Swallow Motel moest even op de foto. Dit hotel is gebouwd in de 40’er jaren en is vorig jaar volledig gerestaureerd. Helaas zijn door een hevige hagelbui in de herfst, alle neon’s weer zwaar beschadigd. In een krantje over de Route 66 hadden we ook gelezen dat één van de oudste gebouwen in Tucumcari op 8 juni van dit jaar door een brand flink beschadigd was. Het is de Sands Dorsey Drugstore, gebouwd in 1908 (toen de Federal Bank) en het ligt aan 2nd Street wat in 1937 de Route 66 was. Even wezen kijken, was inderdaad aardig beschadigd maar nog wel te redden volgens ons hoewel we niet binnen konden kijken want het was nog steeds afgezet.

Blue Swallow Motel, Tucumcari

 

We logeren hier in een oud Route 66 motel, de Pow Wow Inn. Het is natuurlijk oud maar de kamer is keurig en heel groot. Na wat te hebben gedronken op onze veranda, gaan we kijken waar we gaan eten. We hebben eerst nog een beetje rondgekeken in Tucumcari, overal signs en prachtige muur-schilderingen. De Route 66 leeft hier wel! Even buiten Tucumcari staat een enorm Route 66 monument. Dit is gemaakt door de kunstenaar Tom Coffin en het kunstwerk was in 1997 gereed. Hierna echt eten. We komen uit bij Del’s Restaurant, zit hier al sinds 1956, en eten hier weer een voortreffelijke steak. Terug in het hotel, lekker buiten op de veranda gezeten, temperatuur was nog steeds heel goed.
 
Albuquerque, New Mexico (25°C-34°C)
Na een bezoekje aan de supermarkt voor de drankjes en hapjes voor onderweg, gaan we op weg naar Albuquerque NM (182 miles, 293 km). Via Montoya, Newkirk en Cuervo rijden we naar Santa Rosa NM. Hier gaan we naar het Route 66 Auto Museum. Je kunt het museum niet missen want er staat een gele auto op een hoge paal voor die je al van veraf ziet. Er staan meer dan 30 auto’s tentoongesteld en daarnaast ook nog allerlei Route 66 curiositeiten.

Route 66 Auto Museum, Santa Rosa

 

James “Bozo” Cordavo groeide op langs de Route 66 en hij was altijd al geïnteresseerd in auto’s. Hij verzamelde al jaren modelauto’s maar dit groeide uit tot meer! Hij begon een garage; Bozo’s Garage, in Santa Rosa. Hij kreeg toen ook steeds meer exclusieve auto’s en daar had hij ruimte voor nodig. Eind jaren ’90 is hij samen met zijn vrouw het ‘Route 66 Auto Museum’ begonnen. Een ‘verplichte’ stop voor iedere autoliefhebber!
 
Vanaf Santa Rosa nemen wij de Route 66 van na 1937 rechtstreeks naar Albuquerque. Bij Clines Corners, waar we al kilometers lang reclameborden voor zien staan, lassen we even een stop in bij een enorme zaak waar ze vuurwerk maar ook souvenirs verkopen. De volgende stop is bij ‘the Longhorn Ranch’. Ooit was dit een enorme toeristische trekpleister! Er was o.a. een motel, een benzinestation, een museum, souvenirshop, een restaurant en een bar. Het geheel was uitgedost als een Wild West filmset. Er is niet veel meer van over, alleen het Longhorn Bank Building is gespaard.
 
Via Moriarty, Edgewood en Tijeras bereiken we laat in de middag Albuquerque. We komen via Central Avenue Albuquerque binnen. We passeren hier een aantal oude motels, de eerste is het De Anza Motor Lodge. Dit motel is gebouwd in 1939 en is al sinds vele jaren gesloten. Gedurende de jaren ’40 was de De Anza Motor Lodge een plaats waar machtige staatshoofden van de Democratische en Republikeinse partijen verbleven gedurende staatsfeesten en diners. Ze ontmoeten elkaar in de motel kelderkamers om hun strategieën te bespreken.
 
In 2003 heeft de stad het hotel voor $ 1 miljoen gekocht in de hoop dat er een projectontwikkelaar zou komen die het hotel wilde restaureren. De Anza LLC is door de stad geselecteerd om het historische hotel te herontwikkelen. Matthew Terry, het hoofd van De Anza LLC, heeft plannen om er een motel met 50 à 60 kamers van te maken. Wel zullen de historische funderingsmuren en terrazzo tegelvloeren bewaard blijven. Het is niet bekend wat het zal gaan kosten om het motel zodanig te restaureren dat het een aantrekkelijke bestemming wordt!
 
Toen ik foto’s stond te maken, kwam er een auto aanrijden. Die stopte naast me en de man die er in zat zei dat hij nog oude ansichtkaarten had van het hotel. Als ik hier even zou wachten dan zou hij er een paar voor me halen. Dat liet ik me natuurlijk geen twee keer zeggen. De man reed het terrein op, zette zijn auto neer en rende een gebouw binnen. Een paar tellen later kwam hij weer naar buiten rennen en drukte me een stapeltje kaarten in mijn handen. Echt geweldig aardig! Na hem ontzettend bedankt te hebben, zijn we verder gereden.
 
Het tweede motel is het Aztec Motel. Dit motel is in 1931 geopend als het Aztec Autocourt. Het uithangbord is van geëmailleerd porselein met neon. Begin jaren ’90 raakte het motel in verval. Het is toen gekocht door Mohomed Natha die het opknapte. Phyllis Evans, een langdurige bewoonster van het motel, begon met het decoreren van haar kamer en daarna het hele hotel, met tegels, kruizen, schilderijen en andere zaken. Het “excentrieke kunstwerk” bestaat nog steeds. De huidige eigenaar staat alleen langdurige huurders toe. Het Aztec Motel is geregistreerd in het Nationale Register als Historische plaats.

Aztec Motel, Albuquerque

 

En dan komen we bij ons hotel, de Silver Moon Lodge, zag er leuk uit en de kamer was ruim en schoon. Koffers neergegooid en toen richting de Old Town gegaan. De eigenaar van het hotel wist niet precies tot hoe laat de winkels open waren en het was al laat. We waren er met vijf minuten en op de parkeerplaats moesten we weer even lachen. Ze hadden hier weer zo’n “hypermoderne” betaalautomaat staan. Het is een houten bord met gleufjes waar je een paar dollarbiljetten in moet proppen en om ze er helemaal goed in te krijgen moet je dan een stuffer gebruiken, een metalen schijf waarmee je de biljetten helemaal naar binnen duwt. Erg komisch!
 
De Old Town van Albuquerque is bekend terrein, we zijn er in 2005 ook geweest. Je kunt hier leuk shoppen en het ziet er ook erg leuk uit. Helaas sluiten de winkels al om 18.00 uur en veel shoppen kunnen we dus niet meer! We gaan vervolgens op zoek naar een supermarkt om nog even wat te drinken voor op de kamer te halen. Wel een supermarkt gevonden maar ze verkochten hier géén bier, we zitten hier weer in een zogenaamde ‘dry zone’, geen drank in de supermarken, je moet hiervoor naar een liquor store. En die konden we niet zo snel vinden dus eerst maar terug naar het hotel.
 
Na ons even te hebben opgefrist, bij de receptie gevraagd waar we bier konden kopen. We werden inderdaad naar een liquor store gestuurd. Snel wat bier gehaald en weer weg, wat een rare zaak was dat zeg! We hadden het idee dat hier alleen maar alcoholisten rondliepen. Vervolgens zijn we naar de diner gegaan waar we twee jaar terug ook heerlijk hebben gegeten. Was leuk om hier weer te zijn en het smaakte ook weer heel goed. Toen we weg gingen en buiten nog even stonden te kijken naar de verlichte diner, moesten we weer lachen, er kwam een man voorbij in zijn onderbroek!! Goed, het was nog warm maar om dan gelijk in je onderbroek te gaan lopen, beetje overdreven! Terug in het hotel nog lekker buiten gezeten op onze veranda, was nog steeds heerlijk weer!
 
Alamogordo, New Mexico (24°C-34°C)
Al weer vroeg uit de veren vandaag en dus weer vroeg op pad! We gaan naar Alamogordo vandaag (210 miles, 338 km). Eerst een stuk over de snelweg, de I-25, naar het zuiden toe. Vlak na Soccoro verlaten we de snelweg en gaan verder over de US-380 East richting Carizozzo. Een hele mooie en erg rustige weg. Net na de middag arriveren we in Carizozzo waar we even tanken, wat eten en drinken. We vervolgen onze weg en nemen nu de US-54 richting Alamogordo.
   
Onderweg komen we nog langs een parkeerplaats waar we even een stop inlassen. Het is bij de Río Salado Sand Dunes. Deze liggen in de Rio Grande Valley. Aan de ene kant heb je de Los Piños Mountains en aan de andere kant de Ladrón Mountains. Ze hebben hier houten loopbruggen gemaakt waardoor je een mooi uitzicht hebt op beide kanten. Zag er erg leuk uit, zeker voor een parkeerplaats!
 
Hierna komen we nog door een erg mooi landschap. Heel leuk, we zijn op weg naar White Sands, en komen door een pikzwart landschap! Het is bij Three Rivers, dit ligt in het Tularosa Basin ten oosten van de grote lavastromen die bekend zijn als “the malpais” (slecht land). Dit gebied was ooit onderdeel van een groot vee-impirium. Het was echt een wonderbaarlijk landschap, gitzwarte grond en daarop groeide en bloeide van alles. Het was er doodstil en je hoorde alleen maar insecten en vogels. We moesten onszelf hier weer wegsleuren want dit zijn van die plekken waar je uren kunt vertoeven!

The Malpais

 

Na een uurtje kwamen we aan bij Alamogordo. We kwamen hier eerst langs een Roadrunner. Dit is de nationale vogel van New Mexico. Deze is gemaakt van scrap metal en ca. 20 feet groot (= ca. 6 m). Erg leuk gedaan, stond ook op het terrein van een sloperij dus genoeg scrap voorhanden! Aangekomen bij het hotel, Super 8, bleek onze kamer nog niet gereed te zijn, we waren te vroeg. Dus eerst maar even naar de White Sands Mall die aan de overkant ligt. Beetje rond lopen kijken maar het was eigenlijk best nog vroeg dus we besloten niet tot morgen te wachten maar nu al door te rijden naar White Sands wat maar 24 km ten zuidwesten van Alamogordo ligt. Met twintig minuten zijn we er dan ook al.

White Sands National Monument is onderdeel van de White Sands Missile Range, waar in 1945 de eerste atoombom werd getest. Er worden nog steeds nieuwe bommen e.d. getest. Het kan voorkomen dat je vanwege een test het park niet in kan maar daar hadden wij gelukkig geen last van. Het is een wonderlijk landschap waar je in terecht komt. Het is het grootste gipsduinenveld ter wereld en beslaat meer dan 800 km2. De glimmend witte duinen zijn bijna 20 m hoog en bestaan uit gipsafzettingen die afkomstig zijn uit de San Andres Mountains en de Sacramento Mountains, gebergten aan weerszijden van het Tularosa Basin. Het gips uit deze bergketen spoelt uit en verzamelt zich in het bekken. In de loop van de tijd drogen de afzettingen op tot fijne kristallen die worden opgeveegd door de wind en bijeengeblazen tot golvende duinen.
 
Er leven hier diverse goed aangepaste hagedissen en muizen, die bij wijze van camouflage wit gekleurd zijn. Ook groeien er taaie plantensoorten als Melde, Allenrolfea en Toorts, die bestand zijn tegen de sterk basische omstandigheden in dit milieu. Veel planten ontwikkelen door de wisselende diepte van de zandlaag meterslange wortels. Als je hier aankomt, weet je echt niet wat je ziet. Je waant je ergens hoog in de bergen in de sneeuw alleen is het hier bloedheet! Een zonnebril is hier zeer noodzakelijk want je ziet anders echt niets en hebt zo een paar lasogen. We zijn een stuk de duinen ingelopen maar ook weer niet te ver want je kunt je niet echt oriënteren en verdwaalt zo. Gelukkig konden wij onze eigen voetsporen nog zien en wisten zo waar we heen moesten. Echt geweldig mooi hier en ook weer zo heerlijk stil, je hoort hier helemaal niets!

White Sands National Monument

 
Terug naar het hotel, kamer was erg mooi en ruim. Even wat gedronken, ons opgefrist en gaan eten bij Pepper’s Grill naast het hotel. Lekker dichtbij en heerlijk gegeten. Hierna nog even een update op het internet gezet en toen heerlijk gaan slapen.
 
Las Cruces, New Mexico (28°C-34°C)
Vandaag gaan we naar Las Cruces (108 miles, 174 km) maar we rijden eerst nog even langs White Sands. We moesten er toch langs en besloten om nog even te gaan kijken. Toegangskaartje was drie dagen geldig dus konden er zo in. Gisteren was het al niet druk maar nu helemaal niet. We konden heerlijk rustig rondrijden en lopen. Toen we een stukje de duinen opliepen, zagen we allemaal sporen van de hier levende hagedissen of muizen. Je moet volgens mij echt geluk hebben om ze te zien, mede door hun witte schutkleur! De golvende duinen waren echt prachtig om te zien, wederom een aanrader om naar toe te gaan mocht je hier in de buurt zijn. Wij gaan na een goed uur weer verder.
 
Via de US 70 rijden we naar Las Cruces met slecht één stop onderweg in Organ. We drinken hier even wat en we bellen even naar mijn moeder om te laten weten dat alles goed is en dat we weer flink genieten hier en om even te checken of alles goed is in Nederland. Net na de middag komen we aan in Las Cruces. We rijden eerst naar het hotel, het Best Western Mesilla Valley Inn. We kunnen al in onze kamer, weer beneden en ziet er goed uit. Even wat gedronken en een beetje rondgekeken en toen zijn we op weg gegaan naar de Old Mesilla Plaza.
 
Mesilla is een goed geconserveerde, historische plaats die in 1850 werd gesticht door een groep inwoners die op Mexicaans grondgebied wilden blijven toen het grootste deel van New Mexico Amerikaans werd. Met de Gadsden Purchase, bekend als “Venta de La Mesilla in Mexico” is een 76.770 km2 grootte regio, die vandaag de dag Zuid-Arizona en New Mexico heetten, in 1853 door de VS gekocht van Mexico voor $ 10 miljoen en werd Mesilla onderdeel van de VS. Het Mesilla van nu ademt de sfeer van een wildweststadje van rond 1880, vooral bij de historische Plaza. Hier werd, in de oude rechtbank, Billy the Kid in 1881 tot de galg veroordeeld.

Mesilla

 

Je ziet hier toch ook nog erg dat Mesilla een onderdeel van Mexico is geweest. Voor de winkels staan figuren in veelkleurige kledij wat erg Mexicaans aandoet. Ook hier zie je weer hele oerwouden van cactussen, dit blijven we geweldig vinden en hopen ze ooit nog eens in bloei te zien. Midden op een groot open plein staat een roadrunner gemaakt van oud ijzer. Deze is niet zo groot maar we gaan op zoek naar de grootste die net buiten Las Cruces ligt!
 
Net ten westen van Las Cruces staat bij een parkeerplaats die op een heuvel is gelegen, de grootste ‘scrap metal’ roadrunner in de VS. Deze is 6 m hoog en 15 m lang. De buik is bijna helemaal gemaakt van oude, witte sportschoenen van vrachtwagenchauffeurs die hier kwamen uitrusten. De rest van de roadrunner is gemaakt van alles wat voorhanden was, kinderspeelgoed, computeronderdelen, auto-onderdelen etc. Dit is echt de mooiste van de drie die we tot nu toe gezien hebben! We hebben hier een tijdje doorgebracht, je had een prachtig uitzicht over de Rio Grande Valley van af deze plek.

Roadrunner, Las Cruces

 

Terug naar Las Cruces en op weg daar naar toe, zagen we een grote Wal*Mart. We gaan hier nog even rond snuffelen. Altijd ga je hier wel weg met iets, ze hebben ook zoveel! Bij de ingang zit een McDonald’s en we besluiten hier wat te eten te halen, we hebben allebei niet echt veel trek. We zitten vlak bij het hotel dus we nemen het mee en eten het lekker op de kamer op. Vandaag een beetje moe allebei dus een rustig avondje, beetje tv kijken, wat lezen, ook wel eens lekker. Later op de avond nog even naar de receptie gegaan om te internetten en na een lekker bad, slapen!
 
Van Horn, Texas (29°C-33°C)
Vroeg naar bed gegaan dus vandaag al weer heel vroeg op. We maken een aardig lange rit vandaag naar Van Horn (222 miles, 357 km) dus komt goed uit. We gaan eerst richting El Paso en kwamen onderweg langs enorme koeienfarms. Door vrienden die hier ook geweest zijn, waren we gewaarschuwd voor de enorme stank die hier zou hangen. Toen wij stopten om foto’s te maken viel het gelukkig heel erg mee, de wind stond waarschijnlijk gunstig! Natuurlijk rook je het wel maar het was net of je hier door het boerenland reed waar net gemest was.
 
Rond 09.00 uur rijden we Texas in en ongeveer drie kwartier later zijn we in El Paso, de stad die zo heet omdat ze aan de grenspas ligt. We rijden er vrij snel doorheen, stoppen hier verder niet. Net na El Paso nemen we de US 62/US 180 richting Carlsbad omdat we eerst naar het Guadalupe Mountain National Park gaan. Onderweg hier naar toe, komen we langs een hele grote sloperij (ca. 9.500 auto’s) waar we even gaan vragen of ze veiligheidsgordels hebben voor de Mustang. Ze hadden ze wel maar van het model van ’99. We besloten maar even te gaan kijken. Met een hele oude, gore auto gingen we met één van de medewerkers het terrein over en stopten bij verschillende Mustangs. Helaas waren het alleen maar grijze veiligheidsgordels en wij moesten zwarte hebben. Dus maar weer verder.
 
Na ca. een half uur werden we aangehouden bij een controlepost van de border patrol. Ze keken in de auto, vroegen waar we vandaan kwamen en waar we heen gingen en moesten onze paspoorten controleren. Er was natuurlijk niets aan de hand dus we konden snel weer verder. We passeren vlak hier na een time zone en gaan van Mountain Time naar Central Time, het is ineens een uur later! De weg is erg verlaten en we komen niets tegen onderweg maar wel was het een feit dat de auto dorst had en wij ook. We zagen ineens een heel oud tankstationnetje in ‘the middle of nowhere’ en besloten hier toch maar te gaan tanken. Was echt oud, de man in de zaak moest naar buiten om te kijken voor wat voor bedrag we getankt hadden want dat kon hij binnen niet zien. Maar ja, auto was weer tevreden en wij hadden ook wat te drinken kunnen kopen!
 
En dan verrijzen ineens de torenhoge wallen van de Guadalupe Mountains. Deze 80 km lange keten lijkt ogenschijnlijk uit het niets op te rijzen boven de vlakten van zuidelijk New Mexico en de smoorhete Chihuahuawoestijn die zich uitstrekt tot in Mexico. De highway 62/180 loopt over Guadalupe Pass, de natuurlijke waterscheiding tussen El Captain (2462 m) en Guadalupe Peak, die met 2667 m de hoogste berg in Texas is. Guadalupe Mountains is sinds 1972 een nationaal park en is bijna helemaal beschermd natuurgebied dus er gelden strenge regels. Alles dat wordt uitgepakt, moet ook weer ingepakt worden!

Guadalupe Mountains

 

We gingen eerst naar het visitor center wat overigens heel mooi was. Na het kopen van drinken en wat plattegronden gaan we eerst ‘the Pinary Trail’ lopen. Dit is een korte hike net achter het visitor center. Je krijgt hier een goede indruk van alles wat hier groeit en bloeit en van de dieren die hier voorkomen. Toen we al een tijdje onderweg waren, zagen we een erg donkere lucht aankomen. En helaas, het begon enorm te onweren. We hebben er de pas ingezet terug naar het visitor center want in de bergen met onweer is niet bepaald veilig. Toen we bij het visitor center kwamen begon het ook nog keihard te regenen. Echt balen want we hadden de McKittrick Canyon Trail willen lopen (11 km, heen en terug) maar dat konden we wel op onze buik schrijven met dit weer!
 
Nog even gewacht bij het visitor center maar het zag er niet naar uit dat het weer beter zou worden dus we besluiten maar verder te gaan naar Van Horn. Andere keer beter! Via de US 54 gaan we dus op weg naar Van Horn waar we na een goed uur arriveren. We konden er alleen niet in, de toegangswegen waren afgezet en we zagen overal zwaailichten. Wat was hier nu weer aan de hand! Auto ergens neergezet en gaan kijken maar we zagen niets. Even later werd alles weer weggehaald en verdwenen de zwaailichten. Geen idee wat hier de bedoeling van was! De auto weer gepakt en gaan kijken waar het hotel was.
 
Dit vinden we weer snel, het is het Ramada Ltd. Hotel. Een mooi hotel, mooie kamer op de tweede verdieping met uitzicht op het zwembad. Eerst even lekker gebadderd en een tukkie gedaan en om een uur of acht dachten we, we gaan eens kijken waar we kunnen eten. Bij de receptie adviseerden ze ons een steakhouse iets verder op. Nog steeds regen dus we zijn maar met de auto gegaan. Het lag achter een Philips66 tankstation en heette de Cattle Company. Leuke zaak en we hebben weer een heerlijke steak gegeten! Nog een beetje door Van Horn rondgereden maar er is hier niet veel te beleven dus maar terug naar het hotel. Nog even geinternet en toen weer naar de kamer. Het begon weer keihard te onweren en regenen en dit is zo’n beetje de hele nacht doorgegaan!

 
Ozona, Texas (30°C-33°C)
We checken al weer vroeg uit en gaan op weg naar Ozona (228 miles, 367 km). Dit is zomaar een tussenstop omdat de afstand naar San Antonio te groot was om in één keer te rijden. De auto is trouwens aardig schoongespoeld door de regenbui maar er liggen ook enorme plassen overal. We nemen nu wel de snelweg, de I-10. De eerste stop is in Fort Stockton. We zien hier weer een hele mooie roadrunner op een pleintje staan. Deze is gemaakt van steen en is heel gedetailleerd. Achter de roadrunner staan enorme struiken met een soort kelkbloemen. En ja hoor, de kolibries komen eten. Gaaf gezicht, snavel in de kelk en die vleugeltjes gaan enorm snel op en neer. Niet te fotograferen maar wel goed te zien.

Roadrunner, Fort Stockton

 

Weer verder over de I-10. Wat je hier af en toe tegen komt, zie je in Nederland toch niet zo snel. We zien ineens iets vreemds opdoemen, het blijkt een kleine helikopter te zijn op een aanhanger. Verder zien we veel kalkoengieren en ja…..dan toch een echte!! We zijn op een gegeven moment op de serviceroad gaan rijden en ineens is hij/zij er. Een echte roadrunner die we heel goed hebben kunnen bekijken. Bleef een hele tijd langs de kant van de weg lopen. Wat een ontzettend mooie vogel is dat zeg, heel sierlijk, elegant bijna zoals ze lopen! Had er ook ineens weer genoeg van, schoot over de weg heen en verdween in de struiken en rotsen. De dag kan niet meer stuk!

Roadrunner

 

Even daarna komen we over een oude brug over de Pecos River. We zagen het te laat maar de hele reling aan de andere kant zat vol met kalkoengieren. We zijn in zijn achteruit gegaan maar er waren er al een aantal weggevlogen. Toch nog een paar op de foto kunnen zetten. Vanaf de Pecos High Bridge kun je de steile oeverrotsen van de beroemde rivier bewonderen waarvan de naam het hart van westernliefhebbers en zeker van kenners van Karl May, sneller doet kloppen. Hier begint het zogenaamde Pecosgebied, the last frontier van het Amerika van het einde van de vorige eeuw. Dat is nu nog merkbaar, je krijgt hier een bijna schoolse inleiding over het oude wilde Westen. De verte wordt verder, de eenzaamheid eenzamer, de aasgieren cirkelen rond boven dit alles en storten zich op alle dieren die de overkant van de Highway niet gehaald hebben.
 
Via Sheffield bereiken we vroeg in de middag Ozona. We rijden het stadje in en worden hier erg verrast. Het blijkt een heel leuk plaatsje te zijn! Er staan allemaal prachtige gebouwen waaronder een gerechtsgebouw uit 1902, een echte gunsmith en het Crockett County Museum. Hier tegenover, op een groot grasveld, staat een enorm standbeeld van Davy Crockett (1768-1836), een bekende held uit de ‘Battle of the Alamo’ waarover later meer. We zien hier geen hotels dus we gaan maar eens even op de reservering kijken waar we precies moeten zijn.

Davy Crockett

 

Het hotel, Super 8, blijkt nog iets verderop te liggen. We gaan de Highway weer op en het blijkt dat we een paar afslagen verder moeten zijn. Het ligt een aardig eind buiten Ozona. Inchecken en naar de kamer en jeetje……hier worden we weer enorm verrast. Dit is een ‘super’ Super 8 hotel! We openen de deur en zien gelijk al dat de kamer schitterend is, groot, heel schoon en modern. We zien achter in de kamer een schuifpui. Willem opent die en dan zeggen we allebei: “whauw”! We hebben een kamer op de begane grond maar stappen wel een soort balkonnetje op en kijken dan gelijk op een heerlijke whirlpool. Even verderop zien we door het vele groen, een mooi zwembad liggen.

Super 8 Hotel, Ozona

 

We hebben nog nooit zo snel onze spullen uit de auto gehaald! Koffers open, in twee tellen de badkleding aan en nog een tel later, zaten we heerlijk in de whirlpool. Wat een luxe!! Alleen jammer dat we niets te drinken meer hadden. Daarna nog even een paar baantjes getrokken in het zwembad en toen maar even douchen want we moesten nog wel even wat boodschappen doen en wilden een beetje rondkijken hier en in Ozona nog even foto’s maken. Bij het tankstation wat tegenover het hotel ligt halen we drinken en wat versnaperingen. We hadden toen we aan kwamen rijden, een soort automuseum gezien maar toen we daar gingen kijken, bleek dit gesloten te zijn. We zagen ook een RV-park hier naast liggen en een groot restaurant. Maar, we rijden eerst nog even terug naar Ozona. Even wat van die prachtige gebouwen op de foto zetten en een beetje verder rondneuzen. De gebouwen stonden allemaal rond het grasveld waar ook het standbeeld stond. Verder was Ozona wel een mooie plaats maar was er niet veel te doen.
 
We zijn teruggegaan naar het hotel en hebben op ons balkonnetje lekker wat zitten drinken. ’s Avonds zijn we gaan eten in het restaurant naast het hotel, de Circle Bar Truck Corral. Een eenvoudig maar goed restaurant. Er zat ook een grote shop bij voor truckers waar we nog een beetje rond hebben lopen kijken. Nog een mooie gesp gekocht van een Texas Longhorn!
 
San Antonio, Texas (25°C-33°C)
Vandaag gaan we verder naar San Antonio waar we twee nachten zullen blijven (212 miles, 341 km). Via Junction, Kerrville en Boerne arriveren we vroeg in de middag in San Antonio. Even zoeken maar vinden het hotel vrij snel. Dit is een Travelodge en als we op de kamer komen, valt het wel een beetje tegen na dat mooie Super 8 hotel in Ozona. Het is oud, veel beschadigingen overal aan maar ja, zo op het eerste gezicht wel redelijk schoon.
 
We installeren onze spullen en gaan dan op pad. We hadden gevraagd bij de receptie hoe we bij de River Walk konden komen en die hadden gezegd dat er aan de overkant van de straat een bus, de Streetcar, reed die bij de River Walk stopte. Na even wachten kwam de bus en met nog geen vijf minuten waren we er al, we hadden net zo goed kunnen gaan lopen!! We zien The Alamo ook al liggen, maar we hadden al besloten dat die morgen aan de beurt zou zijn.
 
De verhouding tussen San Antonio en Texas is zoals die tussen New Orleans en de zuidstaten. San Antonio is Texas uitverkorene en heimelijke hoofdstad. Terwijl Houston, Dallas, Fort Worth en Austin elk op hun manier een beeld geven van Texas, spreekt San Antonio voor zich. Dat merk je gelijk aan de River Walk, een geslaagde stedenbouwkundige kunstgreep. Het resultaat is een parcours waar je heerlijk rustig kunt wandelen zonder met storende lawaai van auto’s en de stad.

River Walk, San Antonio

 

De San Antonio River is al heel lang een belangrijke bron van bestaan al van ver voor dat de Spanjaarden arriveerden en het gebied bewoond werd door ‘Native Americans’. De eerste missie, San Antonio de Valero, is hier opgericht in 1718. Door overstromingen in 1724 is de missie, die we nu The Alamo noemen, verplaatst naar zijn huidige locatie. Toen San Antonio groeide, bleven overstromingen het gebied teisteren. Een overstroming in de binnenstad in 1913 dwong de stad om het probleem serieus te gaan bestuderen. Een bouwkundig rapport uit 1920 voorspelde ernstige schade en verlies van levens als er zich een grote overstroming zou voordoen. In 1921 kregen de ingenieurs gelijk, meer dan 50 doden vielen en er was voor miljoenen dollars schade door een grote overstroming. San Antonio moest nu echt stappen ondernemen om het risico op overstromingen te reduceren. De Olmos Dam werd aangelegd stroomopwaarts en ‘The Horseshoe Bend’ (de bocht in de vorm van een hoefijzer) in de binnenstad werd afgesloten.
 
Wat te doen met de bocht werd een groot vraagstuk. Veel mensen wilden de bocht opvullen en bestraten. De beheersmaatschappij van San Antonio ging echter het gevecht aan om de mooie, uit drie lijnen bestaande bocht te behouden waar we nu nog van genieten. Toen de bocht was gered, werd San Antonio een echte unieke stad. Verfraaiing en ontwikkeling van de bocht starten met een voorstel van Robert H.H. Hugman in 1927 en gaan door tot heden ten dage. De stad San Antonio, de beheersmaatschappij van San Antonio, de Rivier autoriteit van San Antonio, Bexar County, een korps ingenieurs van het Amerikaanse leger en de inwoners van San Antonio hebben samengewerkt om een unieke omgeving te creëren en een geologisch probleem op te lossen. Zonder deze samenwerking zou er geen River Walk zijn!
 
Het is echt heel gaaf!! Het is net een oase midden in San Antonio. Je loopt over geplaveide paden langs de rivier en de oevers zijn versierd met cipressen, bloemen en subtropische gewassen. Het is eigenlijk heel on-Amerikaans hier, het stikt hier van de terrassen waar je wat kunt eten en/of drinken. Dat heb je bijna nergens in de USA. We lopen heerlijk relaxed rond, bekijken af en toe een winkeltje, eten wat bij Johnny Rockets, een diner waar we in San Francisco ook zijn geweest, drinken wat op een terras en vervolgens gaan we naar de Rivercenter Mall. Dit is een heel groot winkelcentrum, direct aan de River Walk. De bekende warenhuizen zijn hier weer gevestigd maar ook leuke zaken zoals Texas Treasures, een slechte zaak voor je portemonnee!
 
Toen we hier uitgekeken waren, zijn we nog even wat gaan drinken op een terrasje. Er was live muziek en we zaten er heerlijk. Op een gegeven moment raakten we aan de praat met een man die aan een tafeltje naast ons zat. Hij kwam uit Jeruzalem maar woonde nu al twee jaar in de USA. Hij vertelde dat hij aan het genieten was van zijn twee weken vakantie, daar kon hij maar niet aan wennen! Na een paar drankjes besloten we terug te lopen naar ons hotel. Was heel goed te doen, we waren er zo. Morgen gaan we een stuk geschiedenis bekijken, The Alamo!

San Antonio, Texas (28°C-34°C)
Vandaag eerst een beetje in San Antonio rondgekeken. Op Broadway zagen we een leuke diner liggen, de 410 Diner, en hier hebben we even wat gedronken. De diner zag er heel nieuw uit maar toen we het vroegen vertelden ze ons dat de diner al 25 jaar oud was. We kregen hier weer een idee voor ons eigen huis, de eetkamer veranderen in een diner!!! We zagen een winkelcentrum toen we weer verder waren gegaan en bij de World Market zijn we even gaan kijken. We vonden hier een rietjeshouder, een suikerpot en een leuke kalender met afbeeldingen van Lucinda Lewis. Alvast wat attributen voor onze eigen diner!

410 Diner

 

We gaan nu naar The Alamo. We hebben thuis de film gezien en om het nu in het echt te zien is dan best indrukwekkend, vooral omdat je de geschiedenis erachter kent! Deze eerste missie, San Antonio de Valero, nu The Alamo genoemd, is opgericht in 1718. In 1724 is de missie verplaatst naar de huidige locatie. In 1793 is de missiepost gesloten. In 1803 is de missie in gebruik genomen door de Spaanse cavalerie. In 1821 werd Mexico onafhankelijk van Spanje en eiste al het land op dat Spanje bezat en dat was inclusief Texas. Na de Mexicaanse revolutie in 1821 was de Alamo verlaten en hadden lokale bewoners er hun intrek genomen. In 1824 opende Mexico Texas voor kolonisten en veel Amerikanen maar ook Europeanen trokken er naartoe voor een frisse start. In 1833 toen Santa Anna werd gekozen tot president van Mexico veranderde er veel. Hij begon hoge belastingen te heffen en onredelijke wetten te maken. In 1835 kwamen veel kolonisten in opstand hiertegen.
 
Gealarmeerd hierdoor stuurde Santa Anna zijn zwager, generaal Martin de Cos naar San Antonio. Hij nam met zijn manschappen zijn intrek in de Alamo en maakte van de missie een fort. Hij plaatste 21 kanonnen om de muren en begon zich voor te bereiden op de strijd. Bijna twee maanden na zijn komst, in december 1835, kwam een strijdmacht van 400 Texanen onder leiding van Ben Milan aan in San Antonio en ging de strijd aan met Cos. Na een aantal dagen gaf Cos zich over en wapperde de witte vlag boven de Alamo. Cos mocht naar Mexico terug als hij beloofde nooit terug te keren. De kanonnen en andere materialen werden achtergelaten. De nederlaag maakte Santa Anna woedend en het werd een erezaak om de Texanen een lesje te leren. Hij begon een leger te formeren wat hij persoonlijk zou aanvoeren.

The Alamo, San Antonio

 

In de tussentijd had de Texaanse aanvoerder Sam Houston opdracht gegeven om het fort te ontmantelen en op te blazen. Hij stuurde Jim Bowie (dankt zijn faam aan zijn strijdlust, zijn weigering om ooit op te geven en zijn bereidheid om het door zijn broer ontworpen gigantische mes dat naar hem is genoemd, met dodelijke kracht te gebruiken) erheen met dertig man om deze order uit te voeren. Eenmaal in de Alamo, die door William Barret Travis (een beroepsmilitair die als leider van de verdedigers de glorie kreeg die hem bij leven waarschijnlijk nooit zou zijn toegevallen) al tot fort was omgebouwd, raakten Bowie en zijn vrijwilligers gegrepen door de plek. Dat overkwam ook Davy Crockett (ultieme frontierman, ex-congreslid, spreker voor het volk, legendarische jager, dronkenman en natuurmens) toen hij er in februari 1836 met twaalf reisgenoten arriveerde.

Op 21 februari arriveerde de president van Mexico, de dictator generaal Antonio Lopez de Santa Anna, binnen schootsafstand van de Alamo. Hij zou een verrassingsaanval gepleegd hebben als hij niet was opgehouden door de hoge waterstand van de rivier. De Mexicaanse bewoners van San Antonio gingen er vandoor en de verdedigers trokken zich terug in het fort hopende op tijdige versterking. Op 25 februari kwam de eerste aanval maar werden de Mexicanen nog makkelijk afgeslagen. De belegering duurde dertien dagen en Travis voelde steeds sterker dat de toestand onhoudbaar was. Op de twaalfde dag trok hij met zijn zwaard een lijn in het zand en gaf zijn mannen de keus om te ontsnappen uit het fort. Degenen die bereid waren om hun leven te geven voor de vrijheid, moesten over de lijn heen stappen. Slechts één man deed dit niet en vertrok.
 
De Mexicanen hadden de verdedigers al flink uitgeput door voortdurend kanonschoten af te vuren, marsmuziek te spelen en wisselende signalen te geven dat de aanval op til was. De voorraden waren ook al zo goed als op. Bowie die al een tijd doodziek was, lag ondertussen op sterven en van de overige manschappen was ook al een kwart ziek. Op 6 maart, één uur voor zonsopgang, vond Santa Anna dat het mooi was geweest en vielen de Mexicanen aan. Travis werd bij de eerste doorbraak in het hoofd getroffen en na een paar uur moesten de overige verdedigers zich terugtrekken in de barakken en de kerk. De Mexicanen gebruikten een kanon van het fort zelf om de kerkdeur open te schieten en in gevechten van man tot man, werden alle verdedigers op vijf na afgeslacht, inclusief Jim Bowie. De overlevenden, waaronder ook Davy Crockett, werd genade beloofd door de dienstdoende officier maar de minder vergevingsgezinde Santa Anna liet hen alsnog doodschieten. De lichamen van de gevallenen werden op een grote stapel gelegd en in brand gestoken.
 
“Remember the Alamo” was de laatste kreet van de uitgeputte soldaten. Hun wens om gewroken te worden, werd vervuld: generaal Sam Houston bezorgde het Mexicaanse leger op 21 april, 46 dagen na de val van de Alamo, in de bloedige slag bij Jacinto (Houston) een zware nederlaag. Texas was vrij, een nieuwe republiek was geboren! Een onafhankelijke staat voor bijna 10 jaar maar op 29 december 1845 werd Texas officieel als staat toegevoegd aan de Verenigde Staten en hiermee was de republiek Texas verleden tijd.
 
De legendarische plek is uitgegroeid tot een bedevaartsoord voor patriotten (zowel Texaanse als Mexicaanse). De bezoekers lopen vol eerbied door de verheven vesting, houden halt bij de vereeuwigde namen van de 188 dapperen die tot de laatste snik de Texaanse vlag verdedigd hebben tegen 6000 Mexicaanse manschappen aangevoerd door generaal Santa Anna. Voor de Alamo is een enorm standbeeld neergezet waarop een aantal mannen, waaronder Travis en Crockett staan afgebeeld. Wij vonden dit een heel bijzonder bezoek.

We gaan hierna naar de Rivercenter Mall om nog wat te winkelen en wat te drinken. We besluiten hier dat we eens echt toeristisch gaan doen. We gaan met de rondvaartboot nog een keer de River Walk bekijken. Zo gezegd, zo gedaan, we gaan kaartjes kopen en kunnen vlak daarna al de boot op. Er wordt een hoop verteld over gebouwen die langs de rivier staan dus het is eigenlijk nog heel interessant ook. We zijn hierna terug naar het hotel gegaan. We wilden even lekker douchen. Op de kamer waren de bedden wel opgemaakt en er waren wat nieuwe handdoeken neergegooid maar verder was er niet veel gedaan. Dit hotel is geen aanrader zoals je wel begrijpt. Maar ja, even lekker opfrissen en daarna gaan we weer terug naar de River Walk. We strijken op een terras neer en hebben hier lekker zitten eten, drinken, kletsen, mensen zitten kijken etc, etc, tot in de kleine uurtjes. Daarna op ons gemakje terug naar het hotel gelopen.
 
Austin, Texas (28°C-33°C)
We gaan vandaag naar de hoofdstad van Texas, Austin (94 miles, 151 km). We checken al weer vroeg uit en gaan eerst bij de McDonald’s een big breakfast nuttigen, echt lekker! Op een gegeven moment komen we bij San Marcos en zien borden naar Tanger Outlets. We besluiten hier even te gaan kijken. Het is een enorm gebied met allemaal outlet stores en het ziet er geweldig uit. We hebben geen zin om te winkelen dus kijken een beetje rond maar gaan vrij snel weer verder.
 
Net na de middag arriveren we in Austin en staan gelijk in de file. Gelukkig moesten we vrij snel de weg af om naar ons hotel te gaan dus het duurde niet lang. We zitten hier in de Hampton Inn. Dit is het eerste grote hotel wat we deze vakantie hebben. Onze voorkeur gaat uit naar kleinere hotels maar deze lag gunstig voor het doel waarvoor we hier zijn, de bats!!! De auto werd geparkeerd (ook niet handig!) en we gingen inchecken. De kamer is prachtig en het hotel ziet er ook heel goed uit. Op de tv hoorden we dat de Hampton Inn bij de Hilton keten hoort. We hadden internet op de kamer dus even op het forum gekeken en een korte update geplaatst.
 
We zijn vervolgens met de free “Dillo Trolley” naar het State Capitol Building gegaan. Dit is een prachtig gebouw en je mocht er ook in. De koepel is 2.10 m hoger dan die van Washington. Het State Capitol is gebouwd tussen 1882-1888 en een $ 75 miljoen kostende ondergrondse uitbreiding werd in 1993 gerealiseerd. In 1970 werd het gebouw toegevoegd aan het Nationale register met historische plaatsen en in 1986 erkend als een “Historic Landmark”. Een interessant feit is ook dat Texas de bouw van het State Capitol niet in dollars heeft betaald maar in land. Het heeft ze ca. 12.000 km2 land in de Texas Panhandle gekost, wat later de beroemde XIT Ranch is geworden.

State Capitol Building, Austin

 

Binnen in het gebouw is het één zee van marmer. In de ‘rotunda’ (rotonde) hangen portretten van alle voormalige gouverneurs van Texas en in de hal staan beelden van Sam Houston (1793-1863), één van de meest kleurrijke figuren uit de Texaanse geschiedenis en Stephen F. Austin (1793-1836), die de Texanen zich altijd zullen herinneren wegens zijn inspanningen ten gunste van Texas vóór, tijdens en na de Texaanse opstand tegen Mexico. Buiten het State Capitol is ‘The Walk of Fame’, je vindt hier allerlei beelden en gedenktekens. Zo is er een o.a. beeld voor de ‘Heroes of the Alamo’, voor de ‘Volunteer Firemen’, voor de ‘Confederate Soldiers’, voor de ‘Texas Rangers’ en er staan er nog veel meer. Het is een schitterend aangelegd park waar je naast de beelden ook kunt genieten van heel veel eekhoorns!!
   
We gaan weer met de Trolley terug richting ons hotel. Bij de halte waar we uit stappen, zien we een leuke zaak, Cork & Co, en besluiten hier even wat te gaan drinken. Het bleek een zaak te zijn die gespecialiseerd is in wijn. Ze probeerden ons ook een ‘wine flight’ aan te praten, je krijgt dan drie wijnen om te proeven, maar ja…..is aan mij niet besteedt. We nemen lekker een Guinness, smaakt veel beter! Na een paar van die heerlijke biertjes, gaan we terug naar het hotel. Even opfrissen en daarna naar de brug toe. Volgens de serveerster van Cork & Co vliegen de bats tussen 20.00-20.30 uur uit, dus we hebben nog even de tijd.
 
Om even voor achten zijn we op ons gemak naar de Congress Avenue Bridge gelopen. Het hotel lag er inderdaad heel dichtbij. Toen de ingenieurs in 1980 de brug construeerden, hadden ze géén idee dat de spleten onder de brug de ideale slaapplaats zouden zijn voor vleermuizen! Er wonen nu zo’n 1,5 miljoen vleermuizen onder de brug die elke avond tegen zonsondergang uitvliegen om de gaan eten. Ze eten tussen de 4,5 en 9 kilo insecten per avond en maken hierdoor de wereld een stuk aangenamer voor ons! Wij waren vanuit ons hotel gezien, op aanraden van de serveerster, links achteraan op de brug gaan staan. Naarmate de zon verder zakte, werd het steeds drukker op de brug maar ook op het grasveld naast de brug. Het is een echte trekpleister!
 
Helaas hadden we niet veel geluk. De zon was al helemaal onder en er gebeurde nog steeds niets. Maar toen ineens, het was al bijna negen uur, hoorden we iemand zeggen, “there they go!”. En ja hoor, helaas te donker om foto’s te maken of te filmen maar we hebben hele wolken vleermuizen voorbij zien komen. Echt geweldig, soms zag je ze even heel goed doordat er een rondvaartboot die beneden rondvoer even met een rode lamp op de brug scheen. Het waren echt hele zwarte wolken! Ze bleven wel onder de brug, we denken dat ze daar genoeg insecten konden vinden en niet verder of hoger hoefden te gaan deze avond. Ik vond op YouTube een leuk filmpje waarop je wel goed kunt zien hoe ze uitvliegen:

Het liep al tegen half tien en onze knorrende magen moeten nog gestild worden dus we gaan maar eens op zoek naar een leuk restaurant. Op de hoek bij de brug zit het Radison Hotel en we zien dat hier Friday’s is. Dit is een restaurantketen die je over de hele wereld kunt vinden. We gaan hier eten en het is heerlijk! We gaan ons ook te buiten aan een heerlijk nagerecht, het zag er al zo heerlijk uit maar je at ook bijna je vingers erbij op. We lopen hierna op ons gemak terug naar het hotel en kijken hier nog een beetje rond, internetten nog even en sluiten weer af.
 
Fort Worth, Texas (31°C-37°C)
Na een goed ontbijt checken we uit, we gaan vandaag naar Fort Worth (195 miles, 314 km). We komen vlak voor Temple TX langs Auto Trends en ja, we moeten hier toch even kijken. Het bleek een zaak met ‘special interest cars’ te zijn. Er stonden hele gave exemplaren bij maar de prijzen waren aardig hoog. Even daarna zagen we een leuke diner liggen, Nifty’s 50’s & 60’s Café. Ook even een blik werpen, was een hele leuke zaak. Weer verderop, bij Waco TX zagen we weer een autozaak, Automania. We zagen vanaf de weg prachtige auto’s staan, opgeknapte maar ook een veldje met van die roestkleurige exemplaren. Echt geweldig om te zien maar ook hier weer erg duur.

Automania

 

We reden verder en moesten ineens weer op ons ho-ijzer trappen want in een weiland zagen we een kudde longhorns, prachtige dieren! Er zijn drie soorten onder de longhorns, te weten: de Cow, de Bull en de Steer. De spanwijdte van de horens van enkele toppers uit 2006 zijn: 2,08 m (Cow), 2,44 m (Bull) en 3,20 m (Steer). De Texas Longhorn leeft na zijn leven door als indrukwekkend symbool van kracht en natuur. Longhorn Skulls zijn het onmiskenbare symbool van het cowboyleven uit de Southwest!
 
Net na de middag zijn we bij Hillsboro en zien hier de Lone Star Boot Outlet. Ja……hier moest ik even naar toe. En ja hoor, geslaagd voor een paar prachtige cowboylaarzen! We arriveren niet lang hierna in Haltom City, vlak bij Fort Worth, waar we een hotel hebben geboekt. Het is de Scottish Inn & Suites. We hebben weer een kamer beneden en ik kan niet anders zeggen, zag er keurig uit. Er brandde black light maar we hadden op dit moment nog niet door waar dat voor was! We installeren onze spullen, alles ditmaal want vanavond wordt het weer herpakken omdat we morgen terugvliegen naar Nederland.
 
Maar, we gaan eerst nog even naar de Stockyards. We hebben hier nog even heerlijk rondgelopen, beetje gewinkeld, cowboys gekeken, wat gedronken en we zijn toen bij Cattlemen’s een overheerlijke Texaanse steak gaan eten. Je wordt in de USA altijd naar je tafel gebracht, je mag niet zelf doorlopen. Tot onze verbazing werden we naar precies dezelfde tafel gebracht als waar we de eerste keer hadden gezeten, hoe toevallig! We konden dus weer heel goed de kookkunsten van Chef Edward bewonderen.

Chef Edward

 

Na het eten zijn we terug naar het hotel gegaan. En op de kamer kwamen we nu achter de bedoeling van het black light! Toen Willem dat aan deed en ook het gewone licht, zei hij op een gegeven moment, ik zie allemaal rare vlekken op de muur. Toen we het gewone licht uitdeden zagen we wat het was. We zagen ineens palmbomen, de maan, een schommelstoel een sterrenhemel en weet ik wat allemaal meer. Echt heel gaaf gedaan! Maar ja…..nu even aan de slag. Koffers leeg getrokken en alle andere zooi op bed gegooid en nu puzzelen hoe alles mee te nemen. Weer voor elkaar gekregen al puilde de koffers wel een beetje uit! Na een heerlijke warme douche lekker gaan slapen onder de sterrenhemel!
 
Amsterdam, Nederland (30°C)
Op ons gemak weggegaan uit het hotel, we hadden nog ruim de tijd voor we de lucht ingaan richting Nederland. Eerst even ergens een kop koffie gehaald want we hadden geen koffiezetter op de kamer. We zijn richting het vliegveld gereden en onderweg af en toe gestopt als we iets zagen. Zo was er ineens een heel mooi aangelegd park met een enorme ‘Lone Star’, het symbool van de staat Texas. Moest even op de foto natuurlijk. We kwamen even verderop langs een groot Shell Tankstation en hebben hier op ons gemak zitten ontbijten, lekker buiten op het terras in het zonnetje, niks mis mee!
 
Net voor de middag waren we bij het vliegveld en Alamo hadden we ook snel gevonden. Inleveren ging weer super snel. Hierna met de shuttle naar het vliegveld. Ook de douane ging heel vlot alleen moesten we allebei onze aanstekers inleveren. We hadden gehoord dat je die weer bij je mocht hebben maar ja, wij hadden zgn. torch-lighters en dat mocht weer niet, heel jammer! Bij het inchecken bleek mijn koffer 3 pound te zwaar te zijn en dat zou $ 50,00 gaan kosten maar we mochten wel wat overdoen in Willem z’n koffer want dat kon wel. Mijn toilettas en nog wat dingetjes overgedaan en toen was het in orde. Scheelde weer $ 50,00!

 

We moesten nog ongeveer een uur wachten voor we gingen boarden en shit…..er was hier nergens een gelegenheid waar je mocht roken! Dan maar een beetje rondkijken en koffie drinken en wat eten. Rond half drie gaan we het vliegtuig in naar Minneapolis waar we een tussenlanding hebben. Na een half uur gaan we de lucht in, de vluchttijd is 1 uur en 57 minuten. Landing keurig op tijd en geen zorgen om de koffers want die zijn doorgelabeld. We besluiten naar buiten te gaan om een sigaretje te roken. Moeten we wel weer door de douane maar ja……dadelijk een lange vlucht! Buiten lekker staan roken en een beetje rond staan kijken naar alle drukte hier.

Ja, en toen weer naar binnen en door de douane. Weer alles af, schoenen uit etc. En ditmaal werd mijn flight case flink onder de loep genomen, ze zagen iets wat ze niet vertrouwden! Het bleek om de belt buckle te gaan, toen ze die hadden gevonden was het in orde en konden we door. Toch raar want in Dallas hadden ze hier niets over gezegd, blijft ook maar willekeur. Om kwart over zeven gaan we weer de lucht in, vluchttijd is 7 uur en 34 minuten en de vliegafstand is 4151 miles (= 6680 km). Het vliegtuig is niet vol dus ik schuif over het gangpad heen naar twee lege stoelen, hebben we er allebei lekker twee! In het hoogseizoen maak je dat niet vaak mee.
 
Na een warme hap heb ik twee films zitten kijken, I Robot en Cars want slapen kon ik niet echt. Om negen uur (is dus al weer de volgende dag) kregen we nog een ontbijt en ca. drie kwartier daarna landen we op Schiphol. Weer drie kwartier later hebben we de koffers al van de band getrokken en gingen we richting het Meeting Point. We hadden al een taxi besteld en hadden hier afgesproken. We zagen niemand maar na een telefoontje bleek degene er wel te zijn en zelfs heel dichtbij! We gaan al jaren met hetzelfde taxibedrijf maar deze chauffeur kenden we nog niet maar hij stond dus al achter ons.
 
Gelukkig was het ook een roker want ja, na zo’n lange vlucht moeten we toch eerst even een nicotine shot hebben. Vervolgens op weg naar huis, het is niet echt heel erg druk op de weg dus met een goed halfuur zijn we al thuis. Tijd voor het volgende ritueel, eerst even lekker knuffelen met onze kattenkinderen. Je mist ze toch altijd hoor en zij ons ook. De eerste dagen zijn ze niet bij je weg te slaan!
 
Ja, en toen was er dus weer een eind gekomen aan deze geweldige vakantie. We hebben weer veel nieuwe indrukken opgedaan en we blijven het zeggen, de USA is geweldig!
 
Totaal afgelegde afstand: 12.692 miles (= 20.426 km) waarvan 9.924 miles (= 15.971 km) per vliegtuig en 2.768 miles (= 4.455 km) met de auto.



Nog even ter informatie!
Toen we thuis de boel weer op orde aan het brengen waren, kwam ik in de paspoorten die ik weer in de la wilde leggen, de Visa Waivers, het I-94W vertrekformulier) nog tegen. En dat is niet goed! Je vertrek wordt dan niet geregistreerd of te wel, je bent nog steeds aanwezig in de USA. Nou zouden we dat wel willen maar ja……! Na wat uitzoekwerk bleek dat je ze op moest sturen naar het volgende adres:

U.S. Customs and Border Protection

Office of Field Operations, Customer Satisfactions Unit

Attention FOIA Officer

Room 5.5C

1300 Pennsylvania Avenue, N.W.

Washington DC 20229

United States of America

 
Je moet ze opsturen met daarbij je originele boarding passes. Let hier dus op want als je ze niet terugstuurt krijg je de volgende keer dat je naar de USA gaat problemen bij de douane!!