Klik op het onderstaande plaatje om onze foto's te bekijken.
:
:
Donderdag, dag 9 (ca. 32ºC)
Om ongeveer half negen waren we al weer op pad. Vandaag gaan we naar Albuquerque NM. In Bernalillo zien we de Route 66 al! Vroeg in de middag komen we in Albuquerque aan en vinden een hotel, de Econo Lodge, aan de Route 66 en vlak bij de Old Town. We hebben een mooie kamer op de eerste verdieping met een prachtig uitzicht over de Route 66. Echt ‘kicken’!! We blijven hier twee nachten want we hebben besloten om niet naar Las Cruces te gaan. Scheelt ca. 1000 kilometer rijden! We gaan, na ons even opgefrist te hebben, richting de Old Town.
De stad is gesticht in 1706 door een groep Spaanse kolonisten. Heden ten dage bezit de Old Town nog altijd vele originele adobe-gebouwen uit de jaren 1790. Het oudste openbare gebouw, de indrukwekkende San Felipe de Neri-kerk, werd in 1793 voltooid. Ondanks vele renovaties, behield de kerk zijn originele adobe-muren. De ernaast gelegen plaza vormt het hart van de Old Town en is een aangename open plek met bankjes, die wordt omringd door mooie gebouwen waarin winkels, restaurants en musea zijn gehuisvest.
Lekker een beetje rond lopen struinen hier, de ene na de andere shop in! Je kunt zien dat de Route 66 hier doorheen loopt, want je ziet heel veel Route 66 souvenirs. Je kunt hier aardig wat geld uitgeven! Nog even wat gedronken op een heel gezellig pleintje en toen terug naar het hotel. Even lekker douchen en toen zijn we gaan eten bij de 66 Diner. Onwijs gave zaak, je blijft om je heen kijken. Je ziet zoveel, het is helemaal in 50′s stijl ingericht en zelfs het bedienend personeel is gekleed zoals ze in de 50′s gekleed waren. Echt geweldig en……nog heerlijk gegeten ook!
66 Diner
Toen we in het hotel terug waren, hebben we nog heerlijk buiten gezeten en lekker auto’s zitten kijken. Je ziet heel veel moois langs komen! We verbazen ons ook over het enorme aantal nieuwe Mustangs wat hier voorbij komt! Bij ons zie je ze amper.
Vrijdag, dag 10 (35ºC)
Al weer vroeg op en na een kop koffie zijn we de Central, zoals de Route 66 hier heet, opgereden. Op een gegeven moment kwamen we langs een hele grote zaak, Pep Boys Auto. We zijn hier even gaan kijken, echt een eldorado voor autoliefhebbers. We hebben ons verbaast over de prijzen hier, alles is veel goedkoper dan in Nederland!
Het was even zoeken maar uiteindelijk vonden we het dan, de Route 66 pre 1937. Het echte oude gedeelte dus. We zijn een eind richting Santa Fe gereden en kwamen al de nodige leegstaande trading post enzovoort tegen. Ongeveer 10 mijl na Bernalillo zijn we omgedraaid, we wilden ook weer niet te veel rijden vandaag. We kwamen langs Artesanno’s Coffeehouse en hebben hier even koffie en een broodje genomen. De eigenaar was heel aardig en vertelde ons veel over de omgeving en zocht zelfs van alles voor ons op op het internet.
In de namiddag zijn we nog even naar de Old Town gegaan. Nog een stuk bekeken waar we gisteren niet meer aan toe kwamen. In een antiek zaak vonden we ook nog wat oude ansichtkaarten van Albuquerque, één met een poststempel van 1915 en de andere was volgens de eigenaar van vóór 1910. De San Felipe de Neri-kerk stond op deze kaart en aan bepaalde dingen kon hij zien dat deze kaart van vóór 1910 moest zijn. Monique spaart sinds een tijdje oude ansichtkaarten uit de States dus dit was een leuk geschenk voor het verzorgen van onze kattenkinderen.
Terug in het hotel, eerst even het zweet van de dag eraf gespoeld en toen zijn we weer bij de 66 Diner gaan eten. Was erg goed bevallen gisteren en ja…..de ambiance is ook zo geweldig! Nog even lekker buiten gezeten en om middernacht gaan we weer slapen, morgen weer verder met onze Route 66 reis!
Zaterdag, dag 11 (39ºC)
Vandaag beginnen we officieel aan de Route 66! We hadden al een paar dagen dat een meter in de auto ons meldde dat de olie moest worden ververst. Toen we langs een garage kwamen, hebben we dat toch maar laten doen. We wilden niet dat we problemen zouden krijgen als we ergens in de middle of nowhere zouden zijn! Weer zo’n aardige man, heeft gelijk alles gecheckt (free of charge) zodat wij onze reis veilig konden hervatten! Willem kreeg zelfs een T-shirt van de garage, de Blue Castle Garage in Albuquerque NM!
Blue Castle
We gaven wat fooi en toen hij een dollar aan een hulpje gaf, was die daar zo blij mee, het leek wel of hij een kapitaal kreeg! Er was ook een man met een Chevy uit ’51, hij had deze auto drie jaar nu. Hij had er een onderstel van een nieuwe Durango onder laten zetten maar had nu last van trillen. Ze konden niet vinden wat de oorzaak daarvan was. Die man ging ons gelijk uitleggen waar een junkyard was, hele routebeschrijving getekend!
De Route 66 is helaas op veel plaatsen niet meer te berijden en je moet steeds verder via de I-40. Dat is heel jammer maar ja, de stukken die we rijden is wel heel gaaf. We komen door Isleta Pueblo, een indianennederzetting. Allemaal huizen in adobe-stijl maar verder is hier niet veel te zien en we rijden dan ook snel verder. Over de interstate, eronder door en erover heen bereiken we Budville, genoemd naar Bud Rice die hier in 1928 een garage en een toeristisch etablissement is gestart. Hij is in 1967 vermoord.
In San Fidel zien we het eerste verlaten hotel, het Whiting Brother Motel. Het is echt ongelooflijk hoe alles hier blijft staan. In Nederland zou zoiets allang geplunderd zijn! Hier zie je gewoon rekken met zakken chips binnen staan en allerlei meubilair en apparatuur.
Whiting Bros
Even buiten San Fidel kwamen we een enorme junkyard tegen en natuurlijk gingen we hier weer even een blik werpen. De eigenaar wist niet of hij Dodge’s had staan maar we mochten rond kijken. Nou……kicken weer hoor! En ja, we hebben ook een Dodge Coronet uit 1952 gevonden en zowaar zaten de deurhandels die we voor achterin onze eigen Dodge nodig hadden, er nog in. Samen met de eigenaar heeft Willem ze eruit gesloopt en voor $ 10,00 per stuk, mochten we ze meenemen. Joepie, onze Dodge weer wat completer!
In Bluewater NM kwamen we langs een ander bekend Route 66 punt. Het is ‘Swap Meet 66′. Deze zaak was eigendom van Tom LaMance die zijn swap-meet business in 1985 is begonnen. Hij is geboren in 1918 en helaas op 28 maart 2005 overleden. Hij laat een interessante inventaris na, waaronder Reader Digests uit 1930 en National Geographic Magazines uit 1914, meer dan drieduizend kentekenplaten en enkele duizenden wieldoppen.
Na zo af en toe nog een fotostop, kwamen we laat in de middag in Gallup aan. Gallup beschouwd zichzelf al vanaf 1920 "The Heart of Indian Country". Daarmee verwees men naar de opbloeiende handel in Indiaanse kunst uit nabijgelegen navajo-, hopi- en zuni-reservaten. Toen Gallup ook nog het toneel werd van de jaarlijkse Indiaanse festivals, kreeg de stad de titel van ‘Wereldhoofdstad van de Indianen’ opgeplakt.
We nemen een kamer in een Days Inn en gaan eerst even lekker douchen en wat drinken. Vervolgens gaan we kijken waar we gaan eten. We komen bij het El Rancho Hotel in Gallup terecht. Dit is een National Historic Site langs de Route 66. Je kijkt je ogen hier weer uit, schitterend ingericht en we hebben hier heerlijk gegeten en…..we mochten lekker gewoon een sigaretje roken na het eten! Nog een beetje rondgekeken in het hotel en in Gallup en toen terug naar het hotel en voor de verandering……op één oor!
El Rancho Hotel
Zondag, dag 12 (35ºC)
Vandaag, na een ontbijtje te hebben genuttigd bij de McDonald’s, rijden we richting Arizona. Om ongeveer 10.00 uur zijn we bij het Petrified Forest National Park. We kunnen hier aan de ene kant in en aan de andere kant kunnen we onze weg vervolgen richting Holbrook waar we vandaag overnachten. We moeten onze horloges verzetten want het is in Arizona weer een uur vroeger.
Het Petrified Forest National Park is één van de bijzonderste bezienswaardigheden van Arizona. Miljoenen jaren geleden voerden rivieren duizenden bomen stroomafwaarts naar het uitgestrekte moeras dat hier lag. Het grondwater voegde siliciumdioxide toe aan het gezonken hout, dat uiteindelijk werd omgevormd tot de bomen van kwarts die nu te zien zijn. Langs het hele bos loopt de beroemde Painted Desert. Dit is een gebied van gekleurde lagen zand en stenen die in de loop van de dag van blauw naar rood veranderen doordat het verschuivende licht telkens andere minerale afzettingen doet oplichten.
Aan de zuidkant verlaten we het park weer. We zijn al vroeg in Holbrook AZ, het valt ons op dat je hier heel veel Route 66 signs e.d. ziet. We blijven foto’s maken! Ons hotel vinden we ook al snel, dit hebben we al in Nederland geboekt. Het is het beroemde Wigwam Motel langs de Route 66. Is heel gaaf, er staan ongeveer veertien wigwams en er voor staan allemaal oude auto’s. De eigenaar is er pas om 15.00 uur volgens een bordje op de deur bij de receptie dus…..we moeten nog ongeveer twee uur wachten.
Wigwam Motel
We zijn maar een beetje in Holbrook gaan rond kijken. Bij Julien’s Roadrunner, een winkel met heel veel signs en dergelijke, hebben we een zippo gekocht voor Willem z’n verzameling. Het is er één met een Santa Fe Loc er op. Wel geinig want die hebben we al heel wat gezien. De man zei Dank u en tot ziens met een grote grijns toen hij hoorde dat we uit Nederland kwamen.
Om half vier hebben we ingecheckt in het Wigwam Motel. Het is een Route 66 monument met tenten van beton. Het is geopend in 1950, gerenoveerd in 1988 en sindsdien opnieuw ten dienste van de reizigers die eens iets anders willen. Het zijn ronde kamers met airco en televisie. Je moet dit gedaan hebben als je de Route 66 rijdt. Erg leuk die Indiaanse romantiek van beton! We mogen niet roken in de wigwam dus lekker buiten gezeten, daar stonden bankjes. De spoorlijn lag hier vlak langs en er kwam een trein aan. We hebben even zitten tellen, het waren 3 locs en 117 wagons, vaak met een dubbele container er op. Je denkt echt….er komt géén eind aan!
Na ons te hebben opgefrist zijn we te voet naar het Butterfield Steakhouse gegaan. We waren hier vandaag al langs gekomen en het zag er erg leuk uit, dus besloten om daar te gaan eten. Was een erg leuke zaak en we hebben heerlijk gegeten. Terug bij onze wigwam, lekker buiten gaan zitten voor we gingen slapen. De airco hadden we aangezet maar ‘s nachts heb ik die weer uitgedaan want wat een herrie maakte dat ding zeg!! Was een stuk irritanter dan die spoorlijn die hier vlak langs loopt.
Maandag, dag 13
Al om kwart over zeven op vandaag. Na een douche, koffie, broodjes en andere versnaperingen en ijs halen, weer op pad. Vandaag gaan we naar Flagstaff AZ. We komen om negen uur eerst in Joseph City. Hier is Jack Rabbit, een trading post die hier al sinds 1949 is gevestigd en gespecialiseerd is in indiaanse souvenirs. Na hier heerlijk te hebben rondgesnuffeld, vervolgen we onze weg naar Winslow AZ.
Tot 1960 was Winslow de grootste stad van Noord Arizona. Dat kwam voornamelijk door de invloed van Route 66. Toen deze eind 70er jaren verdween door de komst van de I-40, stierf de stad bijna uit. In 1970 werd een song uitgevoerd door de Eagles een wereldhit. In het nummer Take it Easy van het album Hotel California komt een stukje tekst voor dat over Winslow gaat.
Well, I’m standing on a corner in Winslow, Arizona
And such a fine sight to see it’s a girl,
my Lord, in a flatbed Ford slowin’ down to take a look at me
Toeristen maakten foto’s op iedere hoek in Winslow omdat ze dachten dat dat de beruchte "Standing on the Corner" was. Enkele bewoners hebben in Down Town een plek gecreëerd die aan de tekst van het nummer voldeed. Helaas is het in oktober 2004 zo goed als afgebrand. Alleen de muur is gespaard gebleven. Erg zonde! Het wordt wel weer opgeknapt maar dat gaat een hoop geld kosten wat er niet is. Men zoekt nog naar een oplossing hiervoor.
Standing on the Corner
We vervolgen onze weg weer en komen langs nog een geliefde Route 66 fotostop: de pijlen van Twin Arrows. Dit is een oude en verlaten trading post. De pijlen zijn in dezelfde hoek in de grond geplant als de auto’s van de Cadillac Ranch bij Amarillo. Toeval of niet?
Twin Arrows
Om één uur zijn we in Flagstaff AZ. We gaan eerst even in de Mall kijken. Enorm groot en mooi. We gaan even wat drinken en eten en horen dan een enorm lawaai. We lopen naar de uitgang en zien dat het keihard regent, hagelt en onweert. We hadden al een tijdje een donkere lucht gezien maar zulk noodweer hadden we nu ook weer niet verwacht! Hagel zo groot als flinke knikkers! Nog maar even binnen gewacht want als we hier doorheen moesten dan waren we gelijk kletsnat. Op een gegeven moment toch maar er door want we moesten nog een hotel zoeken.
We vonden een Econo Lodge en er was een kamer vrij. Spullen neergegooid en toen naar Flagstaff Downtown gegaan. Een beetje rondgekeken hier maar er waren niet echt leuke snuffelwinkels. We zijn op advies van de hoteleigenaar bij Sizzlers gaan eten. Lekker gegeten maar wel een beetje vreemd daar. Je komt binnen en dan bestel je bij een balie eerst wat je wilt eten en rekent ook gelijk af. Vervolgens brengt iemand je naar een tafel en krijg je je eten geserveerd. Na het eten nog een beetje rondgereden en lekker een beker Starbucks koffie gehaald. Die is toch lekker! Terug in het hotel lekker een beetje tv gekeken en wat gelezen voor het slapen gaan.
Dinsdag, dag 14
Na koffie en een broodje even bij Walgreens wezen kijken. Zag ik toch ineens een leuke spijkerbroek! Maar ja…..wat voor een maat heb ik? Die Amerikaanse maten ken ik niet. Ik had er één en dacht, die zou goed kunnen zijn. Naar de kassa en toen zei de verkoopster dat ik de broek wel even mocht passen in het personeelstoilet. Aardig hé! Ik passen en de broek zat perfect, dus voor $ 14,00 had ik ineens een hele gave spijkerbroek! Daarna bij Target even een lekkere kop Starbucks koffie gehaald en toen op pad.
Het begon weer te regenen, niet hard maar…..toch vervelend! Om ongeveer half twaalf waren we al in Williams AZ, onze bestemming van vandaag. We hebben eerst een beetje rondgekeken en toen we een telefoon zagen, hebben we eerst even mijn moeder en Monique gebeld. Alles was goed aan het thuisfront. Ook hebben we gelijk even gebeld naar Airstar om onze helikoptervlucht van morgen te bevestigen.
Om ongeveer één uur hebben we ingecheckt in de Econo Lodge die we ook al in Nederland hadden geboekt. Deze Econo Lodge was een stuk ouder dan de eerdere hotels die we hadden gehad. Jammer, want hier slapen we twee nachten. Spullen op de kamer en we besloten om nu al richting Seligman te rijden want we hadden nog zoveel tijd vandaag!
Via de I-40 rijden we dus naar Seligman. Het is maar 39 mijl en met een uurtje zijn we er. Chino-Street in Seligman is echt een topper voor Route 66 fans! Een 66 Motel, Historic 66 General Store, de legendarische Snow Cap Drive-Inn, antiekwinkels, de hele nostalgische santenkraam is weer van de partij! Het in 1886 gestichte spoorwegstadje heeft zijn Route-patrimonium goed bewaard, en dat is het werk van de plaatselijke kapper Angel Delgadillo, zijn familie en zijn vrienden. Zoals veel 66-veteranen beschouwd hij de Highway niet als zomaar een weg, maar als een levensader die in geen geval verloren mag gaan.
Angel Delgadillo
We zijn eerst bij de beroemde kapper wezen kijken. Het is een zaak waar je werkelijk je ogen weer uitkijkt. Het is net een museum! Helemaal vol gehangen met krantenartikelen en signs over de Route 66, heel veel foto’s en ga zo maar door. Toen we de foto van Jos lieten zien die hier vorig jaar was met Monique, liet Angel zien dat hij deze al in zijn plakboek had ingeplakt. Hij liet ons gelijk artikelen zien uit Nederlandse kranten en tijdschriften. De foto van de gang van Jos en Monique, waar ze de Route 66 hebben geschilderd met signs erbij, vond hij ‘very nice’.
Hierna naar de volgende bezienswaardigheid, de Snow Cap Drive-Inn. Deze zaak is van Juan Delgadillo, een neef van Angel Delgadillo. Dit is een te gekke zaak waar je ogen tekort komt. Juan is prettig gestoord! We hebben hier echt onwijs gelachen. Willem vroeg een small coffee en hij kwam toen aan met zo’n heel klein bekertje waar je medicijnen uit krijgt. Ik nam een milkshake en als straw kreeg ik een bos stro! Flauw maar wel lachen op dat moment. We hebben hier behoorlijk lang gezeten want er kwam op een gegeven moment een groep motorrijders aan. Het bleken Nederlanders te zijn die de reis aan het maken waren zoals Huub Stapel die gemaakt heeft, dit is in Nederland op tv geweest. Was heel gezellig!
Snow Cap
Om ongeveer zes uur waren we terug in Williams in ons hotel. Even een beetje gewassen en een tukkie gedaan. We zijn gaan eten bij Rod’s Steak House, on Route 66 since 1946. Een hele beroemde zaak en dat was te merken ook! We moesten een tijdje wachten tot er plek was maar…..het eten was het wachten waard. Een voortreffelijke steak gegeten, botermals! Terug in het hotel nog wat gedronken en toen vroeg gaan slapen, morgen vroeg op!
Woensdag, dag 15
Om half zeven opgestaan en na een ‘koude’ douche om wakker te worden (hahaha) op weg naar de Grand Canyon. Today is the day, we’re going to make a helicopter flight!!! We waren al om half negen bij de South Entrance of the Grand Canyon. We hebben een beetje rondgekeken bij de shops en het Visitor Center. En even koffie met een broodje genuttigd want we hadden nog niet ontbeten. Om tien uur gingen we naar het vliegveld toe en toen konden we toch heel Airstar niet vinden! Toen we eindelijk iemand vonden waaraan we het konden vragen, bleek dat we een heel stuk naar achter toe moesten. Uiteindelijk waren we er nog maar net op tijd!
Maverick Airstar
Het is nu Maverick Airstar geworden en de prijzen waren ook omhoog gegaan. Omdat ik al begin februari had geboekt, mochten we nog wel voor de oude prijs. Na gewogen te zijn, konden we in de wachtruimte plaatsnemen. Om even voor 11.00 uur werden we gehaald en gingen we naar de helikopter toe. We kregen hier eerst een uitleg over hoe de veiligheidsgordels werken en hoe de deuren te openen in geval van nood, hoe de geluidsinstallatie werkt etc. En toen de lucht in! Echt heel gaaf, we hadden nog nooit in een helikopter gezeten, het was vrij krap (wij zaten samen voorin naast de piloot en achterin nog vier mensen), maar wat een belevenis!
We vlogen eerst een behoorlijk eind over een bosrijk gebied en toen zagen we in de verte ineens een rand. Dit bleek de rand van de South Rim te zijn. Toen we over deze rand heen vlogen, was alles wat ik uit kon brengen: whauw, who, awesome!. Het was werkelijk adembenemend, zo mooi! Hoeveel je er ook over leest en hoeveel foto’s je er ook van ziet, niets bereidt je voor op de enorme ‘schok’ die je krijgt als je dit gigantische spektakel voor het eerst ziet! Die piloot moest lachen om mijn reactie, zal hij toch wel vaker horen neem ik aan.
Grand Canyon National Park is sinds 1919 een nationaal park. De Grand Canyon, één van de wereldwonderen, zo groot dat hij vanuit de ruimte te zien is! De canyon is 445 kilometer lang, 29 kilometer breed en 1600 meter diep. Het park strekt zich uit van Lake Mead, tussen Arizona en Nevada, tot bijna aan Lake Powell aan de grens met Utah. Het is een meesterwerk van natuurlijke beeldhouwkunst, in het verre verleden door de natuur gemaakt met haar favoriete instrument: erosie! Als je de Grand Canyon bekijkt, vallen meteen de indrukwekkende rotslagen op die in de loop van de geologische tijdperken zijn gevormd door kleine deeltjes, die door wind en water zijn meegenomen en afgezet. De elkaar opvolgende lagen vormen een soort geologische klok waarvan allerlei gegevens zijn af te lezen. De lagen geven een duidelijk beeld van het verleden. Deskundigen denken dat de vorming van de Grand Canyon ongeveer 10 miljoen jaar heeft geduurd. Één van de oudste steensoorten, de Vishnu-schist, een harde bijna zwarte steensoort, is waarschijnlijk 2 miljard jaar oud!
We vlogen eerst, heel langzaam gelukkig, over de South Rim en daarna ook nog over de North Rim. Allebei heel erg mooi maar heel verschillend. De North Rim viel op doordat je hier de verschillende soorten steen nog beter zag. De diversiteit aan kleur was hier heel spectaculair! Na ongeveer drie kwartier gingen we weer terug naar de luchthaven. We hebben hier nog even staan wachten tot de helikopter weer vertrok met de volgende ploeg. Konden we ‘onze helikopter’ even goed filmen. Leuk voor de film toch! Dit was een heel erg gave belevenis, een waar hoogtepunt!
Grand Canyon
Het was nog erg vroeg dus we zijn het park nog maar even ingegaan. We hebben een paar punten bekeken maar we kregen niet het beeld dat we vanuit de lucht hadden gekregen. We vonden het wel mooi zo vanaf de grond maar toch…..vanuit de lucht is duizend keer mooier! We zijn dus ook vrij snel weg gegaan. Terug in Williams in ons hotel, hebben we eerst even de foto’s en de film bekeken. De foto’s waren wel aardig maar je kreeg niet echt een goed beeld. Op de film daarentegen, kreeg je wel een heel goed beeld en die is volgens ons heel gaaf.
‘s Avonds hoorden we ineens een hoop kabaal en het bleek een westernshow te zijn vlak voor ons hotel. Van die cowboys die zogenaamd een bank hadden overvallen en aan het bakkeleien waren over wie het geld nou had. Schieten met klapperpistolen en de hele santenkraam! De kinderen die erom heen stonden vonden het prachtig.
Weer gaan eten bij Rod’s Steak House. Ze herkenden ons nog van gisteren en we hadden vrij snel een tafel. Dit keer niet zo lekker gegeten, verkeerde keus gemaakt! We hadden vlees met onwijs veel vet eraan en daar griezelen we allebei van. Maar ja, was wel gezellig. Nog een beetje rondgelopen in Williams en toen……….snurken!
Donderdag, dag 16 (32°C)
Na ontbijt en boodschappen doen, rijden we om ca. 09.00 uur Williams uit. We rijden weer richting Seligman. In Seligman gaan we eerst even kijken bij het Aztec Motel. We zagen hier een hele gave oude auto staan. Het bleek een Chevrolet Styleline uit 1950 te zijn. Er was een klein winkeltje bij en daar gingen we even rondneuzen. De eigenaresse was heel aardig en vertelde ons hele verhalen over het hotel. Ze liet foto’s zien van hoe het hotel eruit zag toen zij het heeft gekocht. Echt een bouwval! Ze hebben drie jaar gedaan over het opknappen van één kamer en nu hebben ze zes of zeven kamers gereed. Ze hebben er zo lang over gedaan omdat ze geen geld leenden maar alles zelf betaalden1 Bewonderswaardig! Ook liet ze foto’s zien van de ‘fun ride’ die hier altijd gehouden wordt in het eerste weekend van mei. Er rijden dan tussen de 600 en 1400 auto’s. Zal een heel spektakel zijn!
Nog even een bakkie gedaan bij de Snow Cap Drive-Inn en hier en daar nog wat foto’s gemaakt en toen om 11.00 uur verder gereden. Vandaag gaan we uiteindelijk naar Kingman AZ. We zijn even wezen kijken bij de Grand Canyon Caverns. Deze grotten zijn ontdekt in 1927 en liggen ongeveer 1,2 kilometer onder de grond. We hebben hier een beetje rond gekeken maar zijn niet de grotten ingegaan. We hadden niet het juiste schoeisel aan en hadden er ook niet zo’n zin in. Al vrij snel weer verder gereden dus.
De Route 66 is hier heel erg mooi. Indrukwekkende westernpanorama’s begeleiden ons verder. We komen door Peach Springs en Truxton. In Peach Springs is 65% van de bevolking werkloos en leeft van voedselbonnen. Het bord met café erop is kapot en het tankstation is dicht, dit is geen vrolijk oord. Truxton is een stadje met spookachtige ruïnes, maar ook het Frontier Café en Motel, dat intact lijkt te zijn. En dan om ca. 13.00 uur, zijn we in Hackberry AZ.
Hackberry
Hier kijken we onze ogen weer uit in het ’66 Center’, of the Hackberry General Store. Willem en ik werden helemaal gek hier, we bleven filmen en foto’s maken! Allemaal oude auto’s, oude benzinepompen, oude signs en ga zo maar door. Er stond zelfs een oude Ford uit 1919 en we hoorden laten dat die nog reed ook! We hebben hier een hele tijd zitten praten met een Amerikaanse, Bonnie. Ze was 72 jaar oud maar heel erg jong van geest. Was erg leuk en nog leerzaam ook, je hoort zo nog eens wat.
Hackberry
Na ongeveer twee uur zijn we toch verder gegaan, al hadden we hier nog wel langer willen blijven, maar we moesten nog een eind. Even buiten Hackberry al weer een stop want we zagen ineens een leuke zaak. Het was de Outpost Saloon. We liepen een beetje foto’s te maken toen er ineens een man naar buiten kwam. Hij vertelde ons dat dit een nieuwe zaak was, zou pas over één week open gaan. Maar….we mochten binnen kijken! Nou, petje af, hij had er iets heel moois van gemaakt en allemaal zelf! Hij had een hele bar gemaakt met glas ingelegd. Onder het glas had hij van alles neergelegd. Oude munten, een giftige slang die hij zelf gevangen had en zelfs een paar levende schorpioenen. Die voerde hij krekels! Heel gaaf. Na ongeveer een half uur weer verder.
Om ongeveer half vier waren we in Kingman AZ, the heart of historic Route 66. Eerst weer op zoek naar een hotel. We zagen op een gegeven moment een echt oud Route 66 Motel en besloten hier naar toe te gaan. Er was een kamer vrij, eerst even gekeken, zag er goed uit dus inchecken maar weer. Spullen op de kamers gedropt en toen richting de Old Town gereden. We hebben hier even in een Route 66 roadside attraction gekeken, het Powerhouse Visitor Center. Dit is een Route 66 museum. Hierna zijn we op zoek gegaan naar een supermarkt om wat bier en frisdrank te halen. Was even zoeken maar uiteindelijk gevonden.
Toen we terug kwamen in het hotel hadden we weer keiharde regen en onweer. Na ongeveer een uur was het weer droog en zijn we gaan kijken waar we konden eten. We zijn terecht gekomen bij Dambar Steakhouse. Dit was weer een hele gave zaak en we hebben genoten van een hele malse steak! Terug in het hotel eerst even de route voor morgen bekeken en de spullen gepakt, voor zover nodig, nog wat gedronken en slapen weer.
Vrijdag, dag 17
Al weer vroeg op pad. De Route 66 voert ons nu door de Black Mountains. Het is een hele mooie weg met heel veel haarspeldbochten. We hebben het idee dat we alleen op de wereld zijn tot we tot onze grote verbazing een wielrenner tegenkomen. Wat een sportieveling! We komen eerst langs Cool Spring Cabins, een Route 66 souvenirshop. Eenmaal thuis zagen we een foto van onze vrienden en kwamen er toen achter dat deze zaak pas dit jaar was heropend.
Cool Springs
We komen vervolgens langs Ed’s Camp, een rommelige constructie van golfplaten en ander tweedehands materiaal. Het is een kruising tussen een schroothoop, een huis en een uitnodigend tankstation. Een bord met een ezel erop waarschuwt je voor de wilde ezels die richting Oatman gaan. Om ongeveer 10.00 uur komen we in Oatman aan.
Oatman AZ ligt op 1000 m hoogte en ziet er precies zo uit zoals men zich een westernstadje voorstelt, van hout, met valse gevels en vlonders tegen de modder. Het is hier heel gewoon als de ‘pinto burros’ (wilde ezels) door de straten slenteren. Toen wij er aankwamen, was er géén ezel te bekennen! We zijn maar een beetje rond gaan kijken en ergens wat gaan drinken. Toen we eigenlijk net hadden gezegd dat we maar weer verder zouden gaan, zagen we ineens een groep ezels aankomen. Er waren een heel aantal jongen bij en ze liepen lekker rond en keken of ze ergens iets te eten kregen. In alle winkels, wat eigenlijk alleen maar souvenirwinkels waren, verkochten ze schoongemaakte wortelen om aan de ezels te voeren.
Oatman
Na anderhalf uur gingen we verder en even buiten Oatman stopten we nog even voor een foto en Willem zag hier ineens twee roadrunners met jongen! We waren aan het kijken tussen de struiken of we ze nog zagen toen een vrouw vanaf een balkon ons gedag zei. Ze vroeg of we de ezels hadden gezien en vertelde ons dat de kleine witte, de eerste witte in 30 jaar was! Wel bijzonder dat we die gezien hebben dus.
We vervolgen onze weg door de Black Mountains richting de grillige Needle Mountains die de naburige stad, Needles haar naam heeft gegeven. We passeren op een gegeven moment WELCOME TO CALIFORNIA, hier werd van gezegd dat je moest stoppen bij een inspectie station waar landbouwinspecteurs van de ‘Golden State’ je vragen of je verse vruchten of groenten bij je hebt. Wij mochten echter zo doorrijden. Even later zijn we in Needles CA, één van de heetste stadjes in de VS. Vroeger was Needles een pleisterplaats van mijnwerkers en spoorwegbouwers, jagers en ranchers. Het ging er toen een stuk vrolijker aan toe.
Even buiten Needles loopt de weg de gevreesde Mojave-woestijn in. Het is zonder enige twijfel het meest afgelegene en eenzaamste stuk van de Route 66. Goffs, Fenner en Essex brengen daar geen verandering in. Mijlen in de omtrek is niets anders te zien dan woestijn. Bij Goffs stopten we even bij Goffs General Store, een verlaten pand. We liepen hier een beetje rond te kijken en ik zocht eigenlijk ook een plekje om even te ‘lozen’, ik moest toch nodig. Maar Willem zei dat het volgens hem toch niet verlaten was want hij zag een nieuwe schotel op het dak staan. Dus maar weer verder.
Goffs General Store
Het werd ineens verschrikkelijk druk op de Route 66. Op de radio hoorden we dat de I-40 was afgesloten wegens werkzaamheden aan een brug. Alles werd over de Route 66 geleidt die hier natuurlijk niet echt op berekend is. Er stond dan ook een file van 26 mijl. Het was gelukkig de andere kant op maar toch, je moest wel uitkijken voor inhalende auto’s! Het was niet leuk om zo te rijden en ja……..ik moest nog steeds erg nodig en we hadden ook honger. Aangezien we niets tegen kwamen waar we konden plassen of eten, besloten we om de I-40 op te gaan. En eindelijk kwamen we een rest area tegen, rennen!! Oh wat een opluchting zeg.
Verder over de I-40 naar Ludlow en hier zagen we een hamburgertent. Eerst even wat gegeten en een milkshake voor de dorst en toen verder over de Route 66. Het was echter geen goed idee want het wegdek was hier erg slecht en het was ook een heel saai stuk. Ook zagen we weer een vreselijk donkere lucht aankomen, noodweer op komst volgens ons, dus verder over de I-40 naar Barstow. Barstow CA vervulde in de beginperiode van Hollywood de rol die later werd overgenomen door Palm Springs, namelijk die van schuilplaats voor de sterren. Nu wordt het oord aanbevolen voor uitstapjes naar de mijnen en de ruïnes van spooksteden in de omgeving. We waren hier pas om vijf uur. We zagen een Econo Lodge en ze hadden nog een kamer gelukkig. Het was een hele grote, mooie kamer met heerlijke grote bedden. Toen Willem een tukkie ging doen, ben ik in de naastgelegen supermarkt wat bier en frisdrank gaan halen.
Op advies van de manager van de Econo Lodge, zijn we in het restaurant naast het hotel gaan eten. Het bleek achteraf een heel slecht advies geweest te zijn wat we hem ook verteld hebben. We bestelden allebei hetzelfde vlees en kregen iets heel verschillends. De boontjes erbij waren bij mij wel gaar maar bij Willem niet. Toen we er iets van zeiden, kwam de eigenaresse naar ons toe. We hoefden niet voor het eten te betalen, was toch wel weer netjes. Na een wandelingetje zijn we teruggegaan naar het hotel en lekker gaan slapen.
Zaterdag, dag 18
Vroeg op en dus vroeg uitgecheckt. Na het halen van koffie, broodjes etc., rijden we om even over negenen Barstow uit. We gaan via de I-15 richting Las Vegas. Bij de eerste mogelijkheid stoppen we om te tanken en we zien hier een bord staan van Calico Ghost Town. We wilden er toch wel één zien en besloten om hier te gaan kijken. Je moest hier wel toegang betalen maar dat viel mee, $ 6,00 per persoon. We hoefden maar $ 6,00 te betalen omdat ze gisteren noodweer hadden gehad en daardoor niet alles te bezichtigen was.
Het was een westernstadje, grotendeels nieuw opgebouwd maar ook wel wat authentiek spul, om je een indruk te geven hoe ze vroeger leefden. Het was erg leuk om te zien allemaal en je kreeg toch een hele goede indruk van hoe het er vroeger aan toe ging in die oude mijnwerkerstadjes. Het was wel erg heet hier, we liepen lekker te zweten. Maar ja, we zaten ook midden in de woestijn! Om half elf zijn we weer verder gegaan.
Na anderhalf uur waren we bij het Nevada Welcome Center, Las Vegas in het klein! Het was een enorm complex met hotels, casino’s en een heel groot winkelcentrum met veel outlet-stores. We zijn hier een beetje rond gaan neuzen en hebben hier ook wat gegeten en gedronken. Om half twee zijn we weer weggegaan en om half drie waren we in Boulder City. We zagen hier gelijk een heel leuk hotel en gelukkig voor ons, hadden ze een annulering gehad en hadden wij daardoor een kamer. Het was het El Rancho Bouder Motel, erg mooi en mooie kamers. Na de spullen op de kamer gegooid te hebben, zijn we richting de Hoover Dam gereden. Deze ligt maar 13 km buiten Bouder City.
Hoover Dam
We waren hier al heel snel en hebben eerst een toer geboekt. Heel indrukwekkend, zo enorm groot allemaal. Met de Discovery Tour breng je een bezoek aan het observatieplatform en de generator. De Hoover Dam werd gebouwd tussen 1931 en 1935 over de Black Canyon van de Colorado River. Er wordt hier stroom opgewekt voor Nevada, Arizona en California. Echt de moeite waard dit bezoek!
Terug in het hotel, eerst even lekker gedoucht. Het is hier weer erg heet, om zes uur nog 34ºC! Op aanraden van Karen, de manager, zijn we bij Evian’s Grille gaan eten. Nou dit was een hele goede aanrader hoor, erg lekker gegeten en een gezellige zaak. Nog een beetje rondgekeken in Boulder City en toen terug naar het hotel. Lekker buiten gezeten, we hadden een niet roken kamer, wat drinken en roken dus en toen………naar bed!
Zondag, dag 19
Om negen uur alweer uitgecheckt en verder richting Las Vegas. We waren om tien uur al in Freemont Street. We zijn hier even gaan kijken wanneer de show is. Die bleek in de avonduren te zijn. Wel een beetje lopen shoppen. Daarna naar de Stratosphere Tower gegaan. Dit is een toren van 350 m hoog. In de lobby koop je kaartjes en met een hele snelle lift ga je in slechts 30 seconden omhoog. Boven heb je een schitterend uitzicht over Las Vegas en op de bergen die uit de woestijn oprijzen. Je kan ook nog bovenop de Tower in een achtbaan of in de Big Shot, een 50 m hoge mast waar je langs omhoog geschoten wordt. Maar dit laten we aan anderen over, wij vonden het wel hoog genoeg zo!
Stratosphere Tower
Om ongeveer drie uur zijn we richting Tuscany gegaan. Dit was ons hotel voor de laatste twee overnachtingen. Het inchecken ging niet zo heel erg vlot en het was behoorlijk druk. Maar om vier uur waren we op de kamer. Het leek wel een balzaal! Een enorme kamer met een apart zitje, een keuken en een grote badkamer. Even wat gedronken, vlucht naar huis bevestigd, spullen uit de auto gehaald, opgefrist en toen zijn we het hotel een beetje gaan verkennen. Mooi hotel, minder luxe als het Luxor waar we in het begin zaten maar alles zat er op en er aan en natuurlijk ook weer een groot casino.
Om een uur of zeven zijn we met de auto naar Freemont Street gegaan om de Freemont Street Experience te bekijken. Dit was te ver om te lopen. Freemont Street vormde het hart van Las Vegas toen de stad in 1905 werd gesticht. Hier verrezen de eerste casino’s met hun neonlichten. In de jaren tachtig en negentig had Freemont Street zwaar te lijden onder het succes van de spectaculaire attracties aan de Strip. De buurt raakte uit de gratie en ging achteruit. In 1994 werd een ambitieus, $ 70 miljoen kostend, project gelanceerd om de wijk nieuw leven in te blazen. De straat gaat nu schuil onder een stalen overkapping, die ‘s avonds voor een spectaculaire geluid- en lichtshow zorgt. Voor iedere voorstelling zijn zo’n 35 computers en twee miljoen lampjes nodig. Het was behoorlijk druk hier. We hebben de show van negen en tien uur bekeken. Waren heel verschillend maar allebei erg gaaf! Iets wat je niet moet missen als je in Las Vegas bent.
Las Vegas
We zijn vervolgens nog een beetje over de Strip gereden. Alles ziet er geweldig uit ‘s avonds met al die neonverlichting. Om middernacht waren we terug in Tuscany en zijn we het casino ingedoken om wat te drinken en een beetje ons geluk te beproeven. Hebben we niet hoor maar ja, als je het niet probeert! Uiteindelijk pas om drie uur naar boven gegaan en onder zeil maar weer.
Maandag, dag 20
Vandaag pas om tien uur op. Na koffie en douchen etc., zijn we naar de Strip gelopen. We hebben weer een flink aantal hotels bekeken. Ik geef weer even een korte beschrijving van de hotels.
Caesars Palace / Forum Shops De Forum Shops ofwel het luxe winkelcentrum van Caesars Palace, is net zo flamboyant als het hotel zelf. Er zijn 140 luxe tot zeer luxe winkels. Hoewel het overdekt is, heb je dat bij het naar binnen gaan niet zo in de gaten doordat men op het plafond een ‘meekleurende’ buitenlucht geschilderd heeft. Het lijkt net of je in de zonnige buitenlucht loopt!
The Mirage Het hotel is geopend in 1989 en is beroemd om haar tropische tuinen, watervallen, lagune en natuurlijk de vulkaan die elke avond uitbarst met veel rook en vuur. In de dierentuin van dit hotel kun je de witte tijgers en witte leeuwen bewonderen waarmee Siegried en Roy jarenlang hebben opgetreden. Het hotel telt ruim 3000 kamers.
Treasure Island Het hotel is geopend in 1993. Treasure Island is gebaseerd op het boek schateiland van Robert Louis Stevenson en dankt mede haar bekendheid aan "Buccanneer Bay Sea Battle". Voor het hotel is een lagune "Buccanneer Bay" gebouwd met op de achtergrond een 18de eeuws Caribisch dorp. In deze lagune kun je genieten van een spectaculaire piratenshow "The Sirens of TI" waarbij zelfs één van de schepen zinkt! Het hotel telt 2885 kamers waarvan 220 suites.
Wynn Het hotel is geopend in 2005. Watervallen van vijf verdiepingen hoog, golfbanen, kunstwerken van Pablo Picasso, Renoir en Vincent van Gogh, Boutiques van Chanel, Vuitton, Cartier en Dior, dit alles is te vinden in het Wynn Hotel Las Vegas. Dit nieuwste hotel in Las Vegas beschikt over een casino van ruim 36.000 vierkante meter. Naast dit indrukwekkende casino beschikt het hotel over een ruim aanbod aan attracties, o.a. het amfitheater met 2.000 zitplaatsen waar producties worden opgevoerd van bijvoorbeeld Franco Dragone. Het hotel telt 2700 kamers.
The Venetian Het hotel is geopend in 1998. De eigenaar heeft met behulp van historici een tweede Venetië laten verrijzen. Je ziet o.a. replica’s van het Dogenpaleis, de Campanile toren en Rialtobrug. Met gondels kun je via het kanaal het prachtige winkelcentrum ‘Grand Canal Shops’ binnen varen. De Venetiaanse fantasie wordt hier voortgezet met luxueuze winkels langs kasseienstraatjes en bruggen onder een blauw geschilderde hemel. Het hotel telt 4049 suites.
Harrah’s Harrah’s is een luxe hotel met casino in het centrum van Las Vegas. Dit grote hotel bied je gokken, dineren en eerste klas entertainment aan. Buiten het hotel is Carnaval Court waar optredens zijn van diverse artiesten. Het hotel telt 2579 kamers. The Venetian was echt de uitspringer van vandaag! Er varen gondels met zingende gondeliers op de eerste verdieping in het hotel en de entourage……geweldig!
Om acht uur zijn we naar Bellagio gegaan. We wilden de show met de fonteinen heel graag zien. We hebben twee shows bekeken. Één was op de muziek van Frank Sinatra (Fly Me To The Moon) en één op muziek van Elton John (Your Song). Het is echt adembenemend om dit samenspel tussen water, muziek en licht te aanschouwen. We hadden het wel eens op tv gezien maar zo ‘live’ is veel indrukwekkender.
Om negen uur waren we terug in het hotel. Helaas moest ik toen de koffers gaan pakken want ja, morgen komt er toch echt een eind aan deze schitterende vakantie. En nu maar hopen dat alles past! Willem is nog even het casino ingegaan, hij had nog een tegoedbon van $ 50,–. Helaas, weer geen geluk! Na wat proppen is het gelukt om alles in de koffers te krijgen. Alleen een extra tas voor de schoenen erbij, die kreeg ik niet meer in de koffer. Dat heb je als zoveel souvenirs koopt! Morgen vroeg op dus niet al te laat gaan slapen.
Dinsdag, dag 21
Om half zeven op en na douchen en een kop koffie, om half acht uitgecheckt. Eerst de auto terugbrengen naar Alamo. We kregen na een reprimande omdat we niet hadden gebeld, wel het geld terug van het olie verversen. Met de pendelbus naar McCarran waar we om acht uur al waren. Ingecheckt en daarna door de security check. Mijn koffer moest open, waarom heb ik niet gehoord, maar alles was in orde en we konden door. Een bakkie gedronken met een peukie erbij, straks weer uren niet, en nog wat te snoepen gekocht voor in het vliegtuig.
Om tien uur gingen we door de douane wat ook weer vlot ging. Om tien over elf konden we het vliegtuig in en we vertrokken om tien over half twaalf. Dit was een half uur te laat. We vliegen over de Strip, heel leuk want je herkent nu heel veel.
Las Vegas
Ook vliegen we over de Grand Canyon en zagen zelfs de Colarado River lopen! Om vijf voor vier landen we in Philadelphia. Horloges weer verzetten want het is hier vijf voor zeven, drie uur later dus. We moeten om vijf over half acht alweer bij de gate zijn voor de vlucht naar Amsterdam. Koffers waren gelukkig doorgelabeld maar we moesten nog flink doorlopen!
Om ongeveer acht uur gaan we het vliegtuig in en ja, we raken er al bijna aan gewend, we vertrekken weer te laat. Om tien voor negen gaan we de lucht in. Het is nu nog ca. zeven uur vliegen. Af en toe een beetje weggezakt maar niet echt kunnen slapen helaas.
Woensdag, dag 22
Om vijf over tien landen we op Schiphol (04.05 uur in Las Vegas, 01.05 uur in Philadelphia). De taxi was er al en na eerst even een sigaretje gerookt te hebben, gingen we richting Zoetermeer. We waren om half twaalf thuis. Eerst even de kattenkinderen begroeten, toch altijd weer heerlijk om die te zien! Een bakkie en toen maar aan de slag want anders val ik echt om! Hele huis schoongemaakt en al drie wassen gedaan. Pas om half één gaan slapen om niet teveel last te krijgen van een jetlag!
Ja en toen was er toch echt weer een einde gekomen aan wederom een onvergetelijke vakantie. We zijn allebei erg onder de indruk van Amerika, al dat natuurschoon, die onmetelijke ruimte, de Route 66, en niet te vergeten……de Amerikanen. Wij vonden ze erg aardig en hebben verschillende malen erg leuke gesprekken gehad met ze. We zullen zeker nog vaker terug gaan naar de States waar nog genoeg te zien valt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten