Dag 1: aankomst in Las Vegas NV
Wij vliegen dit jaar voor het eerst met Virgin Atlantic.
Virgin Atlantic Airways, meestal genoemd Virgin Atlantic, is een van de luchtvaartmaatschappijen van Richard Branson’s Virgin Group, dat langeafstandsvluchten uitvoert tussen Londen en Noord-Amerika, de Caraïben, Afrika, Azië en Australië. De basis is Londen Heathrow (LHR), met een hub op Londen Gatwick (LGW).
Virgin Atlantic Airways is opgericht in 1982 als British Atlantic Airways.Na overname door de Virgin Group van Richard Branson in 1984 werd de naam gewijzigd in Virgin Atlantic Airways (Wikipedia).
Om 04.15 uur was de taxi er al en natuurlijk had ik (Monique) weer geen oog dicht gedaan! Reiskoorts zullen we maar denken. De vluchten zijn allemaal goed gegaan, vertrokken overal op tijd al was de wachttijd op London Gatwick wel lang. Viel ons een beetje tegen want je kon nergens naar buiten en je was daar zo uitgekeken. De verzorging bij Virgin Atlantic is uitstekend, heel veel tussendoor hapjes en drankjes en zelfs het eten was redelijk goed! We zijn uiteindelijk om ca. 14.00 uur geland in Las Vegas. Daarna de huurauto ophalen, we hebben weer een ‘dikke’ uitgezocht, een Dodge Journey uit 2009. We waren echt allebei helemaal stuk, waren heel snel bij het hotel maar ook daar weer een enorme rij voor het inchecken. Toen hadden we het helemaal gehad! Maar….uiteindelijk een kamer en die is goed, groot en luxe alhoewel het Luxor wel eens mag gaan renoveren. Even opfrissen, wat gedronken, snelle hap, beetje gokken en toen al enorm vroeg naar bed (21.00 uur!!!). Morgen zien we wel verder…….
P.S. Iedereen bedankt voor alle reacties tot nu toe, heel leuk.
Bekijk hier de foto’s
Dag 2: Las Vegas NV
Las Vegas (Spaans voor "De Weilanden") is een stad in Nevada, Verenigde Staten. Las Vegas is gesticht in 1905, en werd officieel benoemd tot stad in 1911. Het is vooral bekend vanwege zijn extravagante casino’s. Las Vegas is te herkennen aan de vele neonverlichtingen.Tegenwoordig is de stad ook de grootste stad van Nevada met een inwonertal van 518.000 in 2003 en een inwonertal voor de gehele agglomeratie van 2 miljoen (schatting 2005).
Er zijn honderden hotels, de bekendste bevinden zich aan de Strip, een 4 mijl (6,4 km) lang stuk van Las Vegas Boulevard. Las Vegas is sinds een aantal jaren de grootste amusementsindustrie ter wereld. De stad mét omringende gemeenten zoals Henderson behoort tot de snelst groeiende steden in de Verenigde Staten (Wikipedia).
Vandaag natuurlijk belachelijk vroeg wakker, Willem al om 05.00 uur en ik om 06.20 uur!! Dat heb je als je er zo vroeg in gaat. Maar….lekker geslapen en we zijn weer een beetje mens. Eerst bericht dag 1 geplaatst en vervolgens beneden ontbeten. Daarna zijn we naar de Walmart gegaan om de nodige inkopen te doen zoals een koelbox, héél veel water en dingen voor de inwendige mens. We wilden ook naar Henderson, naar The District at Green Valley Ranch en besloten daar nu maar heen te rijden. Zag er erg gaaf uit, het is erg groot en eigenlijk allemaal wat luxere winkels. Terug in Las Vegas, zijn we met de auto de strip helemaal afgereden, even kijken wat er allemaal nieuw was. Best veel nieuwe hotels en ook nog die in aanbouw waren. De auto weer in de parking van het Luxor laten zetten en toen zijn we te voet de strip opgegaan.
We hebben een enorm stuk gelopen, helemaal van het Luxor naar The Venetian. Degene die het hier kennen, weten wat een enorm stuk dat is! Onze voeten ook nu!! Veel hotels weer even bekeken en wat leuke winkels zoals de M&M’s store en de Coca Cola store. Het was trouwens enorm druk in Las Vegas, je kan merken dat het morgen de 4th of July is en veel Amerikanen een lang weekend vrij zijn. Morgen weg hier, en proberen Little Finland te bereiken. En….misschien pikken we nog iets mee van de 4th of July festiviteiten in Mesquite!!
Bekijk hier de foto’s
Dag 3: Gold Butte Scenic Byway, Little Finland
Little Finland
Little Finland, ook wel Hobgoblin’s Playground genoemd, is een wonder der natuur, Het ligt vlak bij de grens van Nevada en Utah en is alleen bereikbaar via een zogenaamde ‘dirt road’, de Gold Butte Back Country Byway. Wat wij er over gelezen hebben, is de weg redelijk goed begaanbaar in het begin en later gaat dit over in gravel en moet je ook door droogstaande rivierbeddingen. Het laatste stuk naar Little Finland moet je lopen (ca. 15 minuten). Maar…..wat je hier te zien krijgt maakt alle ongemakken goed. Het staat hier vol met door zandplaten gevormde rots sculpturen die zeer fragiel zijn. De vormen zijn heel grillig en hebben soms zeer aansprekende vormen. Een bezoek zeer zeker de moeite waard ook al moet je door een zeer eenzaam gebied heen om er te komen!!
Vanochtend zijn we vertrokken naar Little Finland, we hadden van te voren in ieder geval genoeg water ingeslagen om de lange hete weg te kunnen gaan rijden. En dat blijkt ook niet voor niets te zijn geweest want heet en droog was het. De "dirt road" was goed te berijden totdat wij bij het zanderige gedeelte kwamen. Het eerst stuk zijn wij goed "doorgegleden" maar nu kwamen wij op een punt waar het zand erg dik en los was, doorgaan met de gedachte om vast te komen zitten trok ons niet zo. Wij zouden dit jaar een 4×4 huren om dit soort wegen goed te kunnen berijden alleen hebben wij met het afhalen van de huurauto op veel gelet, behalve of het een 4×4 was, ik denk dat het door de vermoeidheid van de reis kwam.
Volgens ons waren we bijna bij Little Finland maar besloten toch om niet verder te gaan. Al uren waren wij niemand tegen gekomen, dus als je vast komt te zitten heb je echt een probleem. De Gold Butte Back Country Byway is een schitterende weg waar wij erg van genoten hebben in ieder geval. De stilte is niet te beschrijven en de omgeving is prachtig. Misschien komen wij hier ooit nog een keer terug, maar dan met een 4×4…
Bekijk hier de foto’s
Dag 4: Via de Kolob Terrace Road door de Kolob Canyons
Kolob Canyons is de Noord/West sectie van Zion nationaal park (Utah), Verenigde Staten. De Kolob Canyons staan bekend om hun kleurrijke schoonheid en uiteenlopende ligging. De Kolob Canyons maken deel uit van het Colorado Plateau gedeelte van het park.Dit deel van Zion nationaal park is te bereiken door een weg die ongeveer 20 mijl ten zuiden van Cedar City Utah begint, vanaf de Interstate 15 (Wikipedia).
Al weer vroeg uit de veren en hebben zo lekker de tijd vandaag. We rijden naar Virgin in Utah en pakken vandaag gewoon even drie staten, te weten: Nevada, Arizona en Utah! In Utah even de tijd verzetten, het is hier één uur later. We zien gelijk Fort Zion liggen, bedankt Bianca voor de tip!! Hele leuke souvenier shop! Lekker rond lopen snuffelen en natuurlijk weer de knip moeten trekken! Even voorbij deze zaak, zien we al het bruine bord naar Kolob Reservoir.
De Kolob Terrace Road is heel goed te rijden en we hebben weer genoten van de prachtige natuur. Zo rij je door prachtige bergen met allerlei kleuren gesteente en zo rij je door groene weilanden en berkenbossen. De camera’s hebben het weer druk gehad vandaag! Bij Lava Point heb je een prachtig uitzicht van 360 graden over Zion, ook de temperatuur was hier heerlijk. Het was hier ca. 24 graden en dat was een heel verschil met gisteren en vanochtend, toen was het rond de 40 graden. Verder door op de Kolob Terrace Road naar Kolob Reservoir. Een heel groot meer, prachtige groen-blauwe kleur en ook hier weer heerlijk rustig. Je hoorde alleen wat krekels en het kabbelende water.
Vlak voor Kolob Reservoir werd het al een dirt road maar we besloten, even twijfelend na onze ervaringen van gisteren, om toch nog een stuk door te rijden. Nou, we hebben het helemaal gered tot aan Cedar City, het was welliswaar een dirt road maar wel een stevige ondergrond. De weg slingerde zich door het gebergte heen en had steeds een andere kleur maar was goed berijdbaar. Bianca en Jerry, jullie hadden gelijk, prachtig deze weg!
Hotel ook snel gevonden en het ziet er goed uit, ruime schone kamer. Gegeten bij Applebee’s en daarna hebben we de auto even gewassen, zag er echt niet meer uit! Daarna even dit bericht gemaakt en foto’s uitgezocht om te plaatsen. Het gaat steeds sneller en we vinden jullie reacties heel erg leuk, bedankt allemaal!
NB We hebben problemen met de uitgaande mail, dus kunnen jullie geen bericht zenden van updates!!
Bekijk hier de foto’s
Dag 5: Cedar Breaks National Memorial
Cedar Breaks National Monument, een kleine, maar spectaculaire reeks roze en oranje kalksteenrotsen, bekroond door een donkergroen bos. De zuilen gevormd door erosie, hebben verschillende kleuren en vormen. De Indianen noemen Cedar Breaks the "Circle of Painted Cliffs." Het is een kleinere, minder druk bezochte versie van Bryce Canyon.
We zijn al vroeg bij Cedar Breaks Nattional Monument en wat we gelezen hebben is waar, het is net Bryce Canyon in het klein. Bij het Visitor Center heb je een geweldig uitzichtpunt, je ziet hier echt de Hoodoos prachtig uitkomen tegen de strak blauwe lucht. Er is verder een Scenic Drive van ca. 4 mile met een paar uitkijkpunten. Die punten waren allemaal heel verschillend. Wij vonden het echt de moeite waard om hier naar toe te gaan.
Verder op weg kwamen we ineens een heel groot meer tegen. We zagen op een bord dat dit Navajo Lake was. Dit meer is ooit ontstaan door lavastromen. Het water is geheel ingesloten en heeft géén "natural outlet", oftewel het kan nergens heen! In 1931 is er een soort van dam in aangelegd t.b.v. vissers. We zagen een weg die er naar toe liep en ja hoor, het was een dirt road! Dag pas gewassen auto, die zag er gelijk weer niet uit. Maar goed, het was een prachtig meer met kristalhelder water en je zag hier inderdaad ook heel veel vissers.
Verder naar Hatch over de 89, hier kwamen we nog wel het één en ander tegen! Een leuke Dodge die tot camper was verbouwd, een Winkel van Sinkel, een rommelzaakje wat goed aan de prijs was en ook nog een leuke diner. Wel even rondgekeken hier. Even voorbij Hatch gingen we de 12 op richting Tropic en kwamen bij Red Canyon. In 2005 zijn we hier ook geweest maar we wisten allebei niet meer hoe rood die bergen waren, echt ongelooflijk! Het is zo rood dat het bijna niet echt lijkt. De lucht was diep blauw en daardoor komt het nog eens extra mooi uit. Je blijft foto’s maken, gelukkig is dat tegenwoordig digitaal en kan je later wel sorteren.
In de namiddag komen we aan in Escalante en checken in bij Escalante Outfitters. Zo leuk, die cabin die we hebben, het is niet groot, er staat eigenlijk alleen maar een bed in maar wel geinig. ‘s Avonds wel zoeken naar een restaurant en dat bleek er wel één te zijn in heel Escalante. Tenminste, wij konden niets anders ontdekken. Maar, heerlijke steak gegeten! Nog lekker even op onze veranda gezeten en daarna dit bericht gemaakt en geplaatst voor we weer afsloten.
Bekijk hier de foto’s
Dag 6: Naar Torrey UT
Vandaag rijden wij van Escalante naar Torrey door het Dixie National Forest.
Dixie National Forest is een bosgebied bij Cedar City in de Amerikaanse staat Utah, ten oosten van de Interstate 15. Het is circa 8,000 km². Het is het grootste bosgebied in Utah. Het ligt tussen het Great Basin en de Colorado rivier. Het ligt in Garfield County, Washington County, Iron County, Kane County, Wayne County en Piute County. Het grootste deel (circa 55%) ligt in Garfield County. Het ligt circa 850 m boven zeeniveau bij St.George tot 3,451 m bij Blue Bell Knoll bij Boulder Mountain. Het bestaat uit het Markagunt Plateau, het Paunsagunt Plateau en het Aquarius Plateau. Er zijn vele meren. Brian Head Peak ligt op 3446 m. In de zomer kan de temperatuur oplopen tot 38° C bij St. George tot in de winter tot -34° C op de toppen. Het Dixie Forest Reserve is opgericht op 25 september 1905 door het General Land Office.
Normaal schrijft Monique de berichten maar vandaag zal ik eens een kort berichtje op "papier" zetten.
Om een uur of vijf/zes werd ik vanochtend wakker, de afgelopen nacht had ik bijna ieder uur bewust meegemaakt. Kwam het door het kleine bed, de kleine ruimte of zat ik gewoon in mijn ritme zodat ik na een uur of vijf slapen klaarwakker was? Ik weet het niet maar het was nog fris en stil bij de Cabin.
In de verte deed een enkele haan verwoede pogingen om te laten merken dat er een nieuwe dag was aangebroken. Ik had dat al gemerkt maar het drong nog niet echt door tot de andere gasten hier op het terrein. Het werd langzaam aan steeds lichter en er begon hier en daar wat meer leven te komen, mensen kropen uit hun tentjes en wisten niet hoe snel ze naar de toiletruimte moesten komen. Ook Monique had genoeg nachtrust gehad en het stel was weer kompleet.
Nadat wij er een beetje toonbaar uitzagen en de Dodge hadden begroet en bepakt, zijn wij eerst maar eens iets gaan eten en drinken bij het café van Escalante Outfitters. Na zo’n “klein” Amerikaans kopje koffie en een verse muffin waren wij klaar om onze reis voort te gaan zetten. Natuurlijk eerst langs een tankstation om een zak ijs voor de koelbox te halen, dit is een vast ritueel van ons. Water hadden wij nog genoeg maar het moet tenslotte niet warm zijn.
Eindelijk waren wij dan zover, gepakt en gezakt vertrokken wij en waren erg benieuwd wat deze dag weer brengen zou. De temperatuur was al aangenaam en we hadden weer een strak blauwe lucht. Voor vandaag waren er geen echte plannen, de Scenic Byway rijden tot Torrey en kijken wat we onderweg tegen zouden komen. Na een paar mile te hebben gereden was er al een fotostop, misschien was het eigenlijk wel een excuus om even te kunnen gaan roken. Dit soort stops hebben wij onderweg nog regelmatig herhaald totdat wij ineens het Anasazi State Park Museum zagen. Het museum had een mooie tentoonstelling binnen en buiten over het leven van de Anasazi indianen in lang vervlogen tijden. Wij kregen een goede indruk over de gewoontes en het leven van de Anasazi en vervolgden daarna met een tevreden gevoel onze weg, want eigenlijk hebben wij het zo slecht nog niet.
Om de paar uur heb je hier een ander landschap, rode bergen, grijze bergen, groene weilanden, bos en ga zo maar door, wat is dat toch genieten. Deze Scenic Byway was weer een goede keuze geweest van Monique. Uiteindelijk komen we aan in Torrey, een klein plaatsje met volgens ons af en toe een paar toeristen die daar willen overnachten omdat ze op doorreis zijn. Het Motel (Capitol Reef Inn & Café) hebben wij snel gevonden, niet zo moeilijk natuurlijk als er niet veel is. Wij werden aardig ontvangen door de dame achter de balie, alleen was er bij haar niets bekend over onze komst. Gelukkig was er wel een kamer vrij maar……ze zei: “Jullie hadden eigenlijk de Kiva moeten huren”. Wat is nou weer een Kiva? We kregen een sleutel mee en mochten gaan kijken.
Vanaf een afstand leek het wel een krot opgetrokken uit allerlei stenen die toevallig in de omgeving te vinden waren. Maar toen wij dichterbij kwamen zagen wij dat alles heel bewust was uitgekozen en dat de bouw heel speciaal was. Na de Kiva van binnen en buiten goed bekeken te hebben besloten wij om deze maar voor de komende nacht te boeken. Wat een geweldig bouwsel, heel erg ruim van binnen met vreemde verborgen ruimtes. Zo is er bijv. midden in de grote ronde slaapkamer een luik onder een kleed verstopt. Onder het luik bevind zich een ronde ruimte met daaraan een gang die naar achter omhoog loopt, vervolgens kan je aan de achterkant weer naar buiten. In deze ruimte stonden overal waxinelichtjes om een bepaalde sfeer te krijgen. Eigenlijk deed het een beetje “spooky”aan. Het leek wel een soort van kerker, deze ruimte werd in dit soort woningen van de Anasazi gebruikt voor allerlei rituelen. Ik zal zo snel mogelijk wat meer foto’s van de Kiva plaatsen.
Nadat wij de Kiva bekeken hadden besloten wij om vanavond maar eens te gaan BBQ’en, er was buiten ruimte zat en de plek leende zich er goed voor. Het plaatsje Torrey is niet zo groot (eigenlijk is het helemaal niets) dus moesten wij voor de BBQ en het vlees naar een iets groter plaatsje 18 mile verderop. Na een stukje rijden kwamen wij aan in Loa en vonden al snel de supermarkt. Vervolgens weer 18 mile terug naar Torrey en konden wij eindelijk gaan BBQ’en. De BBQ was heerlijk en dat gaan we in deze vakantie zeker nog een keer doen. Daarna zijn we de Kiva nog eens goed gaan bekijken en vervolgens hebben we allebei ons eigen grote bed opgezocht.
Zo dit was mijn stukje maar ik denk dat Monique het de volgende keer weer mag doen…
Bekijk hier de foto’s
Dag 7: Capitol Reef National Park
Het langgerekte Capitol Reef National Park bestaat uit twee delen. In het noorden ligt Cathedral Valley, een woestijnlandschap met daarin hoog uitstekende zandstenen rotsen die door hun vorm aan kathedralen doen denken. Het voornaamste geologische fenomeen in het zuiden is de Waterpocket Fold, een rechte, 160 kilometer lange plooi in de aardkorst. De immense wanden van deze plooi bestaan uit rotslagen die zijn gevormd tijdens verschillende geologische tijdperken. Die wanden zijn door krachten in de aardkorst helemaal schuin gedrukt, waardoor de verschillende rotslagen zichtbaar zijn geworden.
Midden tussen de kale rotsen vind je ook nog een prachtig begroeid gebied rondom de Fremont River. Mormoonse kolonisten hebben hier vroeger een nederzetting gesticht, waar zij gewassen teelden en boomgaarden aanlegden. Het park kan het best bezichtigd worden als je de beschikking hebt over een auto met vierwielaandrijving; veel van de wegen zijn onverhard en verkeren soms in slechte conditie.
Na een bijzondere nacht in de Torrey Kiva, vertrekken we al weer bijtijds richting Capitol Reef National Park. Het ligt 11 miles vanaf Torrey dus we zijn er lekker vroeg. Voordat je bij het Visitor Center bent kom je al langs allemaal hele mooie punten. Dat zijn o.a. Chimney Rock, Goosenecks Overlook en The Castle. Bij het Visitor Center even rondgekeken en een plattegrond van het park meegenomen. We gaan de Scenic Drive rijden die ca. 10 mile lang is en moeten toegang betalen bij de ‘self pay’ aan het begin van deze route. De toegang is maar $ 5,00 per auto dus erg goedkoop.
Het is een geweldig mooie weg, je weet af en toe echt niet wat je ziet! Al die kleuren en vormen in die bergen. De bergen worden gekleurd door de mineralen die er in zitten, nou…dat zijn veel verschillende hier. Het is heel opvallend dat het landschap hier een heel stuk ruiger is dan wat we tot nu toe gezien hebben. Er liggen hier heel veel losse brokken steen in allerlei maten. Soms zie je hele gladde stukken in de bergwanden en soms lijkt het wel een gatenkaas! Rood, oranje, grijs, wit, geel, gestreept in allerlei kleuren……’breath taking’!
Aan het einde van de Scenic Drive wordt het echt gaaf! Het heet Capitol Gorge en is een dirt road. Je rijdt hier soms vlak langs de bergwanden of er tussendoor. Aan het eind zijn we nog een stuk gaan lopen door een droge rivierbedding en zagen hier wat pertroglyfen in de wanden en heel hoog ook ineens een stuk tekst. Toen we hier beter naar keken, zagen we dat het een aantal namen waren. Misschien van Mormonen die hier vroeger veel doorheen trokken met hun paard en wagens. Het was hier heerlijk lopen want je liep in de schaduw van de bergen. We wilden best meer lopen maar het was veel te heet!
Wel allerlei punten bekeken en we bleven foto’s maken (de foto’s die geplaatst worden zijn trouwens allemaal Willem zijn werk, die van mij worden bij het uiteindelijke verslag geplaatst. En nee, we zullen er zelf niet vaak op staan want daar houden we niet zo van). Op de terugweg zijn we nog even gestopt bij het Historic Gifford Farmhouse Museum & Store. Bij het Visitor Center hadden ze gezegd dat ze hier overheerlijke eigen gebakken pie verkochten. We hebben dat even getest en inderdaad……heerlijk! Je kon hier ook in een paar ruimtes bekijken hoe de pioniers vroeger leefden.
We moeten dezelfde weg weer terug en rijden daarna richting Hanksville. We waren hier bijtijds en het bleek ook weer een dorpje van niks, wel een paar hotels maar we konden maar één restaurant ontdekken en verder helemaal niets. We besluiten om nog een eind door te rijden richting Green River. Dit stuk weg wordt op een gegeven moment heel saai. Een grijs landschap, het waren allemaal lage heuvels die wel opgetrokken leken uit beton. Helemaal geen groen meer en bijna geen verkeer. We schoten wel lekker op want we hoefden nu nergens te stoppen. We waren dus betrekkelijk snel in Green River. Dit bleek een beters locatie, veel bekende hotelketens en ook genoeg restaurants. We zien een leuk Best Western Motel aan de rivier en besluiten hier neer te strijken.
Er zijn kamers vrij en we krijgen er één aan de rivier. Het is een hele ruime kamer (niet zo ruim als de Kiva maar ja!) met een terras aan de rivier. Heerlijk om hier buiten te zitten. We hadden gisteren geen internet dus kijken eerst even onze mail en reacties op de weblog en plaatsen dag 6, die hadden we wel al gemaakt. Daarna gaan we te voet naar een restaurant wat vlak naast het hotel ligt en eten hier een overheerlijke Filet Mignon! Terug in het hotel bericht van vandaag gemaakt, foto’s uitgezocht en daarna nog heerlijk buiten gezeten voor we onze heerlijke grote bedden weer opzochten.
Capitol Reef
Bekijk hier de foto’s
Nog een paar foto’s van Torrey Kiva
Dag 8: Via Canyonlands naar Moab UT
Canyonlands is een national park dat moeilijk te beschrijven valt. Het is een grote wirwar van canyons, plateaus, kloven en breuken. Deze wirwar maakt het park ook zo interessant! Als je het park vanuit je auto wilt bekijken ben je snel klaar. In het park zijn bijna geen verharde wegen en een paar onverharde doodlopende dirt roads die alleen met een 4 -wheel drive terreinwagen begaanbaar zijn. Voor de wandelaar is het een waar paradijs.
Canyonlands is net als zo veel parken in Utah ontstaan door water en wind erosie. Door het park stromen de Colorado en de Green river die elkaar in het park ontmoeten en samen verder stromen als de Colorado river. Door het verdwijnen van het losse zand en de invloed van vorst zijn er grillige rotsformaties en diepe Canyons overgebleven. Tussen de rivier en het hoogste punt in het park, Grand View Point Overlook, zit een hoogte verschil van 700 meter. Canyonlands kun je in drie stukken verdelen, The Maze, Island in The Sky en The Needles. De drie afzonderlijke gebieden worden verdeeld door de twee rivieren.
The Maze is het moeilijkst te bereiken, je komt er alleen via een 90 mile lange dirtroad die start bij Green River, een plaats aan interstate 70. Het is een gebied dat je beter niet onvoorbereid betreedt. The Maze ( doolhof ) doet zijn naam eer aan, het is een wirwar van kleine canyons en dorre vlakten waar je snel in kunt verdwalen. Bezoek eerst het ranger station dat bij de ingang van de Maze ligt en informeer je goed.
Islands in The Sky is het gedeelte dat vooral geschikt is om snel met de auto te bezoeken. Vanuit Moab is het een korte rit van 40 mile tot het Grand View Point. Ongeveer een mijl na de park ingang ligt het bezoekerscentrum, hier kun je informatie over de wegcondities inwinnen. De weg gaat verder naar de Grand View Point Overlook aan het zuidelijke uiteinde van de weg. Wat een prachtig uitzicht, hier kun je pas zien hoe erosie het landschap heeft gevormd. Je kunt het hele park overzien, met een verrekijker kun je de Needles in het zuiden duidelijk herkennen. Neem de tijd om de 2 mijl lange Grand View Trail te lopen zo kun je de puzzel onder ontelbare hoeken bekijken. Als je goed kijkt kun je in de diepte de zandpaden en de puinkegels van de uranium zoekers zien. In de jaren vijftig, het was toen nog geen nationaal park, was het een belangrijk gebied voor de zelfstandig opererende mijnwerkers. Als je de weg terug vervolgt kom je rechts de weg naar Green River Overlook tegen. Hier kijk je op het White Rim Plateau waar de Green River kronkelend zijn loop heeft uitgesneden. Hier kun je het best voor de middag heen aan omdat de laagstaande zon anders je foto’s bederft.
We waren gisteren natuurlijk al een eind verder gekomen als dat de bedoeling was, en waren vandaag na een overheerlijk ontbijt al heel vroeg op weg richting Moab. Bij het ontbijt hebben we trouwens zitten genieten van de Hummingbirds, ze hadden hier allemaal van die speciale nectar-drinkbakjes opgehangen en het stikte van die prachtige kolibries. Geweldig om dat te zien, en van zo dichtbij!
Maar goed, we waren dus zo vroeg op pad dat we besloten om vandaag Dead Horse Point State Park te bezoeken. Het is een klein State Park maar zeker de moeite waard om mee te pakken als je richting Canyonlands gaat. Het is maar een kleine omweg. De naam van het park is onstaan door een verhaal dat als volgt gaat. Vroeger werden hier wilde paarden heen gejaagd, de goede paarden werden getemd en de overige paarden werden gewoonlijk weer vrijgelaten. Op een dag is een groep paarden achtergelaten op het plateau zonder water en die zijn toen van de dorst gestorven. Vandaar de naam Dead Horse Point.De kleuren zijn hier ook weer verbluffend mooi en je hebt een paar mooie uitkijkpunten.
Het is een klein park zoals ik al zei, dus echt heel veel tijd heb je niet nodig. Het is nog steeds heel vroeg en we besluiten om ook Canyonlands vandaag al te doen. We rijden dus weer naar de 131 en na ca. 6 mi bereiken we het Island in the Sky district van Canyonlands National Park. Bij het visitor center kregen we van een ranger een paar tips over plekken die we zeker moesten gaan bekijken, Mesa Arch en Upheavel Dome. We mochten het park niet uit voor we in ieder geval een foto hadden gemaakt bij de arch, hij bracht het leuk!!
Aangekomen bij de parking voor Mesa Arch, bleek je een korte hike te moeten maken van 0,8 mi. Valt mee al is het vreselijk heet (ca. 33 graden C). Maar zoals de ranger al had gezegd, het was een gevalletje: "WHAUW". Wat een prachtige arch was dit zeg, om al te zien hoe die arch aan die berg hing was al helemaal geweldig en dan dat uitzicht. Ongeveer 80.000 foto’s gemaakt om maar even in mijn termen te blijven!! Ettelijke keren werd er door mensen gevraagd of ze ons samen op de foto moesten zetten voor de arch maar daar houden wij niet van. We komen voor de natuur en hoeven niet, in tegenstelling tot vele anderen, overal zelf met onze giegel op te staan. Persoonlijke smaak!
Vervolgens gingen we richting Upheavel Dome, een plek waar ca. 60 miljoen jaar geleden (denkt men) een meteoor is ingeslagen. Ook hier weer een korte hike naar toe. Het was hier iets meer klimmen en klauteren en je drinkt je een ongeluk. Maar ook dit was erg mooi om te zien. Ik blijf het zeggen maar die die kleuren die je hier overal ziet in die bergen, echt geweldig!
We rijden vervolgens naar het eind van de scenic drive en komen hier bij de Grand View Overlook. Hier kan je echt uren om je heen blijven kijken! Je ziet hier de La Sal Mountains en zelfs het Needles District van Canyonlands wat een heel eind verderop ligt. De natuur is wonderbaarlijk en je blijft je verbazen!
Het is nu al laat in de middag en we rijden richting Moab naar ons hotel. We hadden al een reservering bij de Kokopelli Lodge. Snel gevonden en terwijl we aan het inchecken waren kwamen we erachter dat dit een "smoke free facility" was. We mochten zelfs niet buiten voor de kamer roken! Nou zijn wij allebei rokers dus dit vonden we toch niet zo’n succes! We zaten hier twee nachten. De vrouw zei dat we rustig mochten gaan kijken of er ergens anders plek was, wat natuurlijk bijzonder vriendelijk was. Dat hebben we toch maar gedaan en we hebben een kamer gevonden in het Virginian Motel, hier mochten we wel gewoon een sigaretje roken, binnen en buiten!
‘s Avonds bij een Mexicaan heerlijk gegeten en daarna waren we allebei helemaal stuk van alle indrukken van vandaag en zijn we heel vroeg ons bed ingedoken! Morgen een dag in Moab die we in kunnen vullen zoals we willen, we zien wel!
Bekijk hier de foto’s
Dag 9: Moab Utah
Moab is een plaats (city) in de Amerikaanse staat Utah. Het is de hoofdplaats van Grand County. Moab is van belang voor het toerisme naar de nabijgelegen woestijnachtige natuurgebieden Arches en Canyonlands. In het verleden was het stadje bekend als Uranium City vanwege de uraniummijnen. Ook vanadium, mangaan en potassium werden er gevonden. Deze industrie is echter geheel ingestort. Vanwege de pittoreske rotsformaties en het majestueuze landschap in de omgeving van Moab werden er veel films opgenomen, vooral westerns, als eerste Wagonmaster van John Ford (1949). Enkele andere voorbeelden: Once upon a time in the West (1968), Indiana Jones and the Last Crusade (1988), Thelma and Louise (1990) en Mission: Impossible II (2000).
Vandaag lekker uitgeslapen! Vervolgens eerst de weblog bijgewerkt, dat was er gister niet van gekomen. Na een paar koppen koffie, zijn we op pad gegaan. Eerst een aantal supermarkten bezocht en wat lekkere dingen gehaald voor onderweg. We zijn de Colorado Riverway gaan rijden, een erg mooie weg die je langs de rivier voert en tussen prachtige rode bergwanden. Regelmatig gestopt om even naar het gebeuren in het water te kijken. Er wordt hier veel met allerlei soorten boten gevaren. Raften kun je het niet echt noemen want de rivier is hier en daar wel iets ruiger maar over het algemeen is de rivier erg rustig.Op een gegeven moment zijn we nog een zijweg ingereden die naar de Castle Valley voerde. Inderdaad leken het wel kastelen die hier boven op de bergen stonden.
Terug in Moab hebben we eerst lekker wat gedronken bij een bar en kwamen hier weer achter een leuke wet in Utah. Willem bestelde een biertje en toen werd er gezegd dat omdat dit géén privat club was, je er iets te eten bij moest nemen. Er mocht dus geen alcohol worden geschonken zonder eten. Nou dan maar een bak chips met dipsaus erbij! Hierna zijn we een beetje winkeltjes gaan bekijken. Een paar leuke T-shirts gekocht, ook een Dirt Shirt, made with 100% pure red dirt. Erg geinig, heeft inderdaad de kleur van de bergen hier.
Allebei niet veel honger vandaag dus een snelle hap gehaald bij de Mac, waar overigens ook weer zo’n slanke den achter de counter stond. Je zou bijna niets bestellen als je dat ziet!! Nu wel de weblog gelijk bijgewerkt en thuisfront…..nogmaals bedankt voor al jullie reacties, vinden we echt heel leuk!
Even nog iets anders, soms krijg je de vraag "Wat is er nu zo anders in de USA?" hier volgen een paar voorbeelden:
De vrachtwagencombinaties zijn hier soms langer…
Het zoutje “cornuco” is hier iets groter…
Als je hier een gekookt ei koopt, is het echt geel…
De aanhangers zijn hier ook vaak iets langer…
De mensen blijven hier slank…
Campers zijn hier vaak groter en hebben er soms ook nog iets achter hangen…
En zo zijn er nog veel meer zaken te noemen, maar natuurlijk is er ook het afwisselende landschap, vaak vriendelijke mensen, mooie grote auto’s en over het algemeen mooi weer.
Bekijk hier de foto’s
Dag 10: Canyonlands National Park
Hole n"the Rock. In 1879 is deze uitsparing door de rotsmuur en een primitieve weg langs de steile wanden van de kloof, door een groep mormoonse kolonisten gemaakt. Ze waren op weg naar Zuidoost-Utah en konden niet verder bij de 600 m diepe kloof van de Glen Canyon. Ook een manier!! Er is hier van alles te zien, oude en rare auto’s, een nummerplaten verzameling, oude pompen en zelfs een kleine dierentuin. En natuurlijk ook een weer een giftshop.
Het Needles District (Canyonlands National Park) kun je bereiken via st-191 de weg van Moab naar Blanding. Als je vanuit Moab richting Blanding rijdt kom je rechts van de weg de afslag naar Needles Overlook tegen. De weg voert door open grasland naar het puntje van de mesa waar je over het hele Needles District uitkijkt. Het panorama is overweldigend. Vanaf de parkeerplaats kun je naar het door hekwerk beveiligde uitkijkpunt. Hier moet je beslist naar toe.
Na een paar koppen koffie gaan we op pad. Na ongeveer drie kwartier zijn we al bij Hole n"the Rock. In 2005 waren we hier ook maar er is wel het één en ander bij gekomen. Er stonden veel meer rariteiten om te bekijken en de Zoo was in 2005 gratis toegankelijk maar daar moest je nu voor betalen. Maar…het was erg leuk om hier even rond te kijken.
Het weer was een beetje raar vandaag, het was erg bewolkt en af en toe vielen er een paar spetters. Niets noemenswaardig gelukkig. We vervolgen onze weg over de 191 en komen dan langs Wilson Arch, een behoorlijk grote Natural Bridge. We moesten even wachten voor we foto’s konden maken want er stond een hele grote groep mensen in maar uiteindelijk is het ons gelukt. Even verderop pakken we de weg naar Needles Overlook. Deze weg is 22 miles en toen we hier aankwamen was het uitzicht mooi maar helaas was het niet helemaal helder. De Needles konden we niet goed zien van hier uit.
Terug op de 191 begon het zelfs een beetje te onweren, kappen nou!! We rijden de 121 op naar Canyonlands National Park en hopen dat we hier de Needles beter kunnen zien. We stoppen eerst even bij de Needles Outpost en eten hier een overheerlijke hamburger van de BBQ. Toen we er net waren, dachten we allebei: "Wat een raar stel". Het was een heel mager vrouwtje en een man, volgens ons oude hippies. Maar eerste indruk is niet altijd goed, ze liet ons van alles zien zoals de kolibries buiten (ze probeerde zelf een goede foto te maken voor ons) en toen we weggingen kreeg Willem een hand en ik een knuffel!
Bij het Visitor Center kijken we even waar we precies moeten zijn en gaan dan op pad. We rijden de scenic drive en komen op een gegeven moment in een gedeelte waar allemaal bergen stonden wat net paddestoelen leken, erg apart om te zien. We komen ook langs de Wooden Shoe Arch en de naam klopt echt, het lijkt net een klomp! De Needles staan niet echt duidelijk aangegeven maar uiteindelijk vinden we ze wel. We moeten een stuk dirt road rijden om er dichter bij te komen maar…..heel gaaf! Het is weer een heel ander gebied dan de rest van Canyonlands.
De lucht wordt steeds donkerder en we zien elke keer flitsen dus we besluiten om hier maar niet langer te blijven.Richting Blanding werd het ineens heel "spooky" weer, de temperatuur was 30,5 graden en binnen 10 minuten daalde die naar 15 graden, heel bizar. Het begon hard te regenen, onweren en stormen. Na een kwartier steeg de temperatuur weer naar 22 graden. Nog nooit zo iets meegemaakt.
We waren pas laat in Blanding en keken eerst even waar we een paar biertjes konden kopen. Nou nergens hier dus, no alcohol between City limits! werd ons verteld. We moesten naar een tankstation 3 miles buiten Blanding. Vervolgens ingecheckt in het hotel. We hebben een balzaal van een kamer hier. ‘s Avonds gegeten in een restaurant naast het hotel, Old Tymer. Er stonden hier allemaal oude landbouwwerktuigen op het terrein. Om het hotel stonden allemaal oldtimers en ook aan de overkant van de weg bij een Trading Post. Weer genoeg te fotograferen dus! Na het plaatsen van dit bericht, douchen en duiken weer!
Bekijk hier de foto’s
Dag 11: Natural Bridges National Memorial, Goosenecks State Park en Valley of the Gods
Natural Bridges National Monument ligt aan state-95, 40 mile ten westen van Blanding aan state-191. Via state-275 kom je bij het visitor center. Het monument is een van de oudste monumenten in de States en werd in 1908 tot national monument uitgeroepen. In het park liggen drie natuurlijke bruggen die door zijtakken van de colorado rivier gevormd werden. Door het park loopt de 14 km lange Bridge View Drive, deze eenrichtingsweg voert je langs de drie uitkijkpunten vanwaar je de bruggen kunt zien liggen. Als je vanaf de uitkijkpunten de canyon inkijkt kun je pas goed zien wat voor een wirwar de rivier heeft gecreëerd.
De eerste brug is de Sipapu Bridge. Dit is de op één na grootste natuurlijke brug ter wereld ( Rainbow Bridge in Glen Canyon is de grootste ). Vanaf het uitkijkpunt is hij moeilijk te zien. Qua ouderdom is Sipapu Bridge de middelste van de drie. Om de brug beter te kunnen bekijken moet je zeker de 1 km lange wandelroute naar de bodem van de White Canyon volgen. Het is een stevige wandeling 180 meter omlaag. Maar van onderaf zie je pas hoe enorm de brug is. Als je de weg weer vervolgt kom je na 2 km bij een uitkijkpunt, hier zie je Horse Collar Ruin, de resten van een Anasazi pueblo.
De volgende stop is bij Kachina Bridge. Vlak bij de brug zijn rotstekeningen gevonden die Kachina’s uitbeelden (Hopi dansers) aan deze tekeningen dankt de brug zijn naam. Kachina Bridge is de jongste van de drie bruggen. Dat hij jonger is kun je zien aan de robuuste bovenkant waarop de erosie nog niet zo veel grip heeft gehad. Via een pad kom je niet alleen bij de brug maar kun je ook de rotstekeningen bekijken.
3 km verder ligt de derde en naar mijn mening de spectaculairste brug, Owachomo Bridge. Vanaf het uitkijkpunt kun je hem gemakkelijk zien liggen. Het is de oudste van de drie bruggen en door erosie tamelijk smal aan de bovenkant. Via het pad kom je bij de brug waar je via een steile helling eronderdoor kunt lopen. Achter de brug kun je goed zien hoe de rivier steeds diepere kloven uitslijt in de zandsteen.
Goosenecks State Park
Het loont zeer zeker de moeite om een kleine omweg te maken naar het Goosenecks State Park. Je komt er als je na Mexican Hat links afslaat, state 261. Na een kilometer weer links, state 316. Aan het einde van de weg is een parkeerplaats, hier tref je meestal indianen aan die indian art verkopen. Bij het uitkijkpunt wordt je meteen duidelijk waar de naam van het park vandaan komt. Je ziet hier hoe de rivier een diepe geul in het landschap heeft uitgesleten. De rivier volgt geen rechte lijn maar meandert door het landschap. Op dit punt sta je ongeveer 300 meter onder de rand van de mesa die zich westelijk bevindt. De rivier stroomt nog eens 300 meter lager.
Het landschap van Valley of the Gods lijkt sterk op dat van het veel bekendere Monument Valley, dat zo’n 30 mijl verder naar het zuiden ligt. Ook in Valley of the Gods zie je schitterende rotsen die her en der verspreid staan in een verder leeg, weids woestijnlandschap. Via een 17 mijl lange onverharde weg kan je door de eenzame vallei heenrijden. De toegang is gratis, en er zijn geen bezoekersfaciliteiten. De weg begint vanaf Highway 163, ongeveer 5 mijl ten noorden van het gehucht Mexican Hat in het zuiden van de staat Utah. Na 17 mijl komt de weg uit op Highway 261. Je kan de route ook in omgekeerde richting rijden.
Na een ontbijt in het hotel, vertrekken we al vroeg via een prachtige Scenic Byway richting Natural Bridges National Monument. Hier aangekomen gaan we eerst langs het Visitor center voor wat informatie. We horen hier dat alle drie de bruggen te zien zijn als je de scenic loop volgt en dan bij de overlooks die er zijn, een korte wandeling er naar toe maakt. Natuurlijk kun je er ook heel dicht bij komen via diverse trails, maar het is weer hartstikke heet en wij zijn niet van die hikers!
De eerste twee zijn de Sipapu Bridge en Kachina Bridge. Deze zijn goed te zien vanaf de overlooks maar er zit geen lucht onder en dan is het toch niet echt te zien dat het een bridge is. De derde en grootste van de drie, de Owachoma Bridge, zijn we wel naar toe gelopen. Dit was zo’n mooie ‘Natural Bridge”, die moest op de foto met lucht eronder. Nou, dat is gelukt, we hebben hier schitterende foto’s van kunnen maken. De hike er naar toe was zeker de moeite waard!
We pakken nu de weg richting Mexican Hat en worden dan weer verrast. De weg wordt ineens een gravel road, de Moki Dugway. Een goed berijdbare weg, wel veel bochten en een beetje vreemd ineens zo’n stuk! Dit gaat dan ook ineens weer over in een geasfalteerde weg. Even hierna bleek de zijweg te zitten naar de Valley of the Gods, maar die waren we dus gewoon voorbij gereden, lekker bijdehand maar komt goed! We zagen later dat vanaf de kant waar wij vandaan kwamen geen bord stond, alleen vanaf Mexican Hat werd het aangegeven.
We zagen even verderop een bord staan richting Goosenecks State Park. Dit stond eigenlijk voor morgen op het programma maar het bleek nu dat het veel beter uit kwam om dit nu mee te pakken. We gaan de zijweg in en zagen dat na 4 miles het enige overview point in dit park was. Nou, wij raden iedereen aan om hier naar toe te gaan. Dit was echt weer een gevalletje AWESOME!!! Je weet echt niet wat je ziet als je hier naar kijkt, wel foto’s gezien op internet (zie foto hierboven) maar de werkelijkheid is met géén pen te beschrijven. Het is nog gratis ook al hadden wij hier met alle liefde iedere prijs voor betaald!
We gaan weer op weg naar Mexican Hat en besluiten dan maar via de 163 naar de Valley of the Gods te gaan. We wilden dit perse zien en dan maar een stukje om. De dirt road is goed te berijden al moet je soms uitkijken bij de plaatsen waar wel eens water over de weg stroomt. Dit was soms wat ruwer. Maar….ook dit was een geweldige ervaring. Monument Valley is mooi maar dit zeer zeker ook. We bleven weer foto’s maken. Je blijft je verbazen over alle vormen en kleuren in de bergen. Een voordeel hier is ook dat je erg weinig andere bezoekers tegenkomt.
We komen dus weer vlak na de Moki Dugway uit en gaan nu echt op pad naar Mexican Hat. Vlak voor het plaatsje staat de bekende Mexican Hat Rock en die moest ook even op de gevoelige plaat. Het hotel is snel gevonden want dat ligt op de doorgaande weg. Leuk hotel en mooie kamer en……nu eerst een koud biertje!! Daarna even reacties en berichten bekeken en foto’s op de laptop gezet. Opfrissen en toen zijn we gaan eten bij een restaurant iets verderop wat ons is aangeraden bij de receptie. Het heet The Swingin Steaks. Een erg leuk restaurant waar een cowboy je eten klaarmaakt op open vuur. Heerlijk gegeten, hamburgers met sla, toast en pinto beans. Terug in het hotel bericht gemaakt, foto’s uitgezocht en geplaatst op de weblog. Lekker buiten voor onze kamer gezeten voor het slapen gaan.
Bekijk hier de foto’s
Dag 12: Monument Valley
Monument Valley, bekend uit de western films, kale tafelbergen midden in een eindeloze rode woestijn. Ooit was Monument Valley, wat eigenlijk geen vallei is, een plateau ter hoogte van wat nu de toppen van de buttes zijn. Door erosie van wind en water is het losse zand en de zachtere zandlagen verdwenen en zijn de hardere rotsen blijven staan. De ronde hoge tafelbergen worden buttes genoemd. Tot 1300 n.C hebben de Anasazi in de vallei geleefd. Nu ligt het gebied in het Navajo Indian Reservation. Monument Valley is ook geen National Park of state park maar is eigendom van de Navajo’s.
De buttes zijn zo’n 300 meter hoog en zijn aan de voet breder als de top. State 163 loopt vlak langs het park, vanaf de weg kun je een aantal buttes zien. Bij de kruising kun je links naar Gouldings Lodge, een motel, winkel en benzinepomp. Rechts van state 163, de toegangsweg van het park, kun je indian art kopen in de houten stalletjes langs de weg. Bij het bezoekerscentrum kun je enkele buttens zien. De opvallendste, een met een uitsteeksel aan de linkse en een met een uitsteeksel aan de rechter kant lijkend op een duim, zijn The Mittens. De Left of west mitten staat in Arizona de Right of east mitten staat in Utah.
Vanaf het bezoekerscentrum kun je met je auto een onverharde 17 mile lange rondweg afleggen. De weg voert langs diverse buttes. Je mag onderweg stoppen maar je mag niet te ver van de weg af. Als je een rondleiding boekt met een indiaan volg je dezelfde route maar verlaat je wel de hoofdweg. Op deze manier leer je veel over de Navajo’s en krijg je interessante dingen te zien zoals een zeer hoge natuurlijke boog, rotsschilderingen en een bezoek aan een hogan ( woning van de Navajo ).
We rijden vanmorgen al weer vroeg weg uit Mexican Hat en gaan op weg naar Monument Valley. In 2005 zijn we hier ook geweest maar toen hadden we geen tijd om de Valley Drive te doen en zijn we er alleen doorheen gereden, Als je aankomt vanuit Utah heb je het bekende plaatje, de kaarsrechte weg met de silhouetten van de hoge rotsen aan de horizon, een prachtig gezicht! We gaan eerst even bij Gouldings Lodge kijken. Dit is een hotel, Trading Post, General Store en weet ik wat er allemaal bijzit. Er staan hier een paar leuke oude rijtuigen die je mooi kunt fotograferen met de buttes op de achtergrond.
We rijden vervolgens naar het Visitor Center alwaar de Valley Drive begint. Je betaald hier $ 5,00 per persoon om de Drive te mogen rijden. Nou….daar mogen ze het wegdek wel eens een beetje voor opknappen. Een gravel road rijden oké, maar je zat hier (vooral aan het begin) echt te schudden in je wagen! De weg is erg slecht onderhouden en erg stoffig. Als je lenzen hebt, zoals ik, hou dan gerust je zonnebril op!
Maar, je ziet de verschillende buttes wel erg goed vanaf deze weg. We hadden op internet al foto’s geprint van de buttes die je hier ziet, dus ze waren erg goed te herkennen. Aan het begin kom je gelijk de drie bekendste buttes tegen, West Mitten, East Mitten en Merrick Butte. Deze rotsen zijn ongeveer 300 meter hoog. Dan kom je langs Elephant Butte en The Three Sisters. Die vond ik wel erg mooi, het zijn drie spires of pinnacles die dicht op elkaar staan. Dit zijn ooit ook eens buttes geweest maar door erosie slijt een butte langzaan weg en blijft een spire over. Die zal ooit ook eens verdwenen zijn!
De maximum snelhied is 15 mph dus je doet ongeveer 2 à 2,5 uur over de rondrit met alle fotostops meegerekend. We vonden dit mooi maar eigenlijk vonden we allebei de Valley of the Gods mooier (dit is Monument Valley in het klein, nou ja…klein!). We verlaten Monument Valley in Arizona, in Navajo Nation en gaan op weg naar Kayenta waar we een hotel hebben gereserveerd. Het is nog vroeg maar we zien wel wat we hier gaan doen. Aangekomen bij het hotel besloten we toch om te vragen of we nog konden annuleren want we hadden nog tijd genoeg om een eind door te rijden. Dat was geen enkel probleem en we besloten om door te rijden naar Tuba City.
We gooien de route dus een beetje om maar dat moet kunnen! Er zijn in Tuba City niet veel hotels en we pakken dus maar de Quality Inn, de enige in de Main Street. Niks mis mee! Eten vanavond was wel minder, we namen de specialiteit van de dag wat een BBQ iets was en dat klonk goed. Nou, de kip zat bijna geen vlees aan en de rib al helemaal niet! Dat was gewoon een bot met een velletje eromheen. Beetje jammer! Maar….toch weer een mooie dag gehad en morgen gaan we via de Echo Cliffs naar Page.
Bekijk hier de foto’s
Dag 13: Naar Page AZ
De Glen Canyon Dam is een stuwdam van de rivier de Colorado bij Page in Arizona in de Verenigde Staten. Het doel van de dam is het verstrekken van water opslag voor de zuidwestelijke Verenigde Staten en om elektriciteit op te wekken voor de in de regio’s groeiende bevolking. Er ontstond een groot stuwmeer, het Powellmeer. De Glen Canyon Dam is 216 m hoog, 475 m lang en 91 breed. Het bestaat uit acht 155500 pk (116.000 kW) Francis turbines. Acht penstocks gaan via de dam over het water naar de turbines. Net stroomafwaarts van de dam is een boog brug, die voert langs de weg US Route 89 Arizona. De Glen Canyon Dam brug is voltooid in 1964. Het is de vierde hoogste brug in de Verenigde Staten. Voordat hij en de Navajo Bridge gebouwd werden was het 192 km rijden naar de andere kant van de canyon.
Vanmorgen las Willem in de reactie van Bianca dat het jammer was dat we niet naar de Coal Mine Canyon waren geweest. Na wat op internet en Google Earth te hebben gekeken, besloten we hier alsnog heen te gaan. Na een lekker ontbijt gingen we op pad en reden er met de aanwijzingen op de site van Ontdek Amerika in één keer naar toe. Geweldige site is dat trouwens toch, complimenten!
Nou Bianca, jij bent ook helemaal geweldig dat je ons hier op attent gemaakt hebt, duizend maal dank!! Als je dit niet van iemand hoort of het ergens leest, dan kun je het ook niet vinden. Het staat hier nergens aangegeven. Dit was echt helemaal top, wat een prachtig natuur spektakel was dit weer. We zijn er ook omheen gelopen, niet naar beneden want dat was inderdaad veel te steil! Maar je staat hier te kijken en kan alleen maar zeggen: whauw!!! Die enorme Hoodoos en dan al die kleurnuances erin, ik val in herhalingen maar……geweldig!
We gaan hierna richting Page door de Echo Cliffs. Een mooie weg en we schoten lekker op. Het was nu we uit Navajo Nation waren, nu wel ineens een uur vroeger, heel mooi, weer langer de tijd om van al dat moois te genieten! Vlak voor Page zien we een grote Walmart liggen, en we gaan hier even rondkijken. De laatste dagen totaal geen winkels gezien in Navoja Nation op een kleine supermarkt na en winkelen vinden wij heerlijk hier in Amerika, je ziet toch allemaal andere dingen. Natuurlijk weer het nodige gekocht maar ja, moet kunnen. We rijden verder richting de Glen Canyon Dam want die wilde ik erg graag zien.In 2005 zijn we naar de Hoover Dam geweest en dat vonden we ook geweldig.
De eerste ontploffing, die diende om de canyon breder te maken, was in oktober van het jaar 1956 en dit was de officiële start van de bouw van de dam. In 1959 was de brug over de canyon klaar, die hebben ze eerst gebouwd om de materialen snel aan te kunnen voeren. Om de canyon heen was te tijdrovend, dit was ongeveer 200 miles! Nu konden de bouwmaterialen voor de aanleg van de dam en de te bouwen stad Page, snel worden aangevoerd. Een jaar later, in 1960, is men begonnen met het storten van het beton. We zagen later op de dam zo’n "bucket" staan waarmee ze dat beton storten, daar kon 24 ton in en er zijn er in totaal 400.000 van leeg gestort!!
We hebben hier een toer geboekt en dat echt gaaf. We zijn een stuk over de dam heen gelopen en toen ook met een lift ongeveer 52 etages naar beneden gegaan. We kwamen in een gang waar het 15 graden Celsius was, dat was echt heerlijk na die hitte buiten. We zijn toen ook in de Power Plant wezen kijken. Acht turbines staan hier en zes ervan zijn constant in gebruik. Echt heel interessant om dit te zien en de gids die we hadden, vertelde ook heel veel wat je dan toch een beter beeld geeft.
Na dit bezoek zijn we richting Page gegaan waar we al na 10 minuten waren. Hotel snel gevonden en we zijn hier weer heel tevreden over. Ziet er heel netjes uit en we hebben een heerlijke ruime kamer. Eerst weer de reacties bekeken en de foto’s die we vandaag gemaakt hebben. Toen even naar de supermarkt aan de overkant geweest en we zagen toen ook een leuk restaurant en we besloten om hier te gaan eten. Maar, eerst even opfrissen en alvast een stuk van het verslag gemaakt. We zijn naar het restaurant toegelopen. De naam was Dam Bar en het thema was ook de Glen Canyon Dam. Er hing een enorme foto van de dam en op één muur was de damwand gemaakt. Zag er erg leuk uit en we hebben heerlijk gegeten.
Terug in het hotel bericht afgemaakt, foto’s uitgezocht en weblog weer bijgewerkt. Lekker buiten gezeten voor we gingen slapen. Morgen naar Antelope Canyon, we zijn heel erg benieuwd hoe dat is!
Bekijk hier de foto’s
Dag 14: Antelope Canyon
Antelope Canyon bestaat uit twee kleine canyons, genaamd Lower Antelope Canyon en Upper Antelope Canyon. Het gaat hier om zogenaamde slot canyons. Dit zijn smalle kloven die door water of modder zijn uitgesleten. De Antelope Canyons liggen in een Navajoreservaat in de buurt van het dorp Page in Arizona, vlakbij Lake Powell.
De Upper Antelope Canyon is zo’n 400 meter lang en 44,3 meter diep. Hier zijn bijzondere lichteffecten te zien, doordat op een aantal plaatsen de zonestralen door smalle openingen naar binnen schijnen.Lower Antelope Canyon ligt een paar kilometer verderop. Deze canyon is veel smaller en moeilijker te bereiken.
De canyon is ontstaan door erosie. Doordat er tijdens de Moessonseizoenen modderstromen ontstaan werd de doorgang uitgesleten. Daarnaast heeft de wind haar werk gedaan. De zachte steensoorten werden hierdoor afgesleten en de hardere soorten gepolijst.
Vandaag niet zo vroeg op als al de andere dagen maar dat is niet zo erg want we zitten op één keer languit vallen van Antelope Canyon Tours van Roger en Carolene Ekis. Vanuit het hotel lopen we er naar toe. We hadden vanuit Nederland al gereserveerd dus alleen nog even betalen. Vlak voor vertrek beginnen ze met het indelen van de wagens. Je zit met 14 personen in een open wagen. Het eerste stuk is gewoon over de geasfalteerde wegen (89 en 98) maar dan wordt het echt leuk. De weg naar de Canyon toe is een zanderige dirt road. En scheuren dat ze doen!! In zo’n 10 minuten ben je er.
Als je bij de slot canyon aankomt, zie je alleen een enorme spleet tussen de bergen en het is bijna onbegrijpelijk dat daar zoveel moois achter zit. Je moet als groep bij elkaar blijven en met de gids meegaan. Ze vertelde veel over alle verschillende ruimtes waar je in kwam. En ze heeft ook met mijn camera een paar prachtige foto’s voor me gemaakt. Zij weten precies hoe je de mooiste plaatjes krijgt dus vond ik helemaal niet erg, integendeel!! Aan het eind van de canyon kregen we te horen dat we nu op eigen gelegenheid terug mochten lopen door de canyon naar de wagens. Nog heel veel mooie foto’s kunnen maken ondanks dat het best druk was met mensen.
We waren allebei heel blij dat we dit gedaan hadden ondanks dat het best een toeristisch iets is. Er vertrekken wagens vol mensen naar deze canyon toe. Je moet foto’s maken over de hoofden van anderen maar dat is ons erg meegevallen. Je kan dan toch nog hele mooie plaatjes maken. De lichtval was op dit tijdstip heel erg mooi. In één van de ruimtes gooide ze zand omhoog en dan zag je dat heel mooi naar beneden dwarrelen in een lichtstraal. Een tip die we kregen was dat je moest zorgen dat je zelf in de schaduw stond en dan omhoog fotograferen zonder flits en zonder dat je de lucht zag. Je krijgt dan de mooiste kleuren. En dat klopte inderdaad.
We hebben alleen de Upper Antelope Canyon bekeken maar dat was al zo indrukwekkend dat we niet ook nog naar de Lower zijn gegaan. Die bewaren we wel voor een andere keer. Terug in Page zijn we eerst wat gaan eten en hebben toen de auto gepakt en zijn richting Lake Powell gereden. Maar op een enkel View Point na, kun je daar hier vandaan niet echt bijkomen. Alleen naar haventjes toe maar dan moest je fee gaan betalen. We zijn toen nog een stukje de Colorado River afgereden en kwamen hier een Scenic View tegen. We moesten een stuk naar beneden lopen en met ruim 38 graden valt dat niet mee, maar we hadden hier een schitterend uitzicht op de Glen Canyon Dam en de Colorado River. De klim naar boven was natuurlijk nog minder, eerst weer een halve liter water wegslurpen! Je krijgt er zo’n dorst van…..
Ja Jaap, het is hier wel heel heet maar ik kan daar echt heel goed tegen. De enige keer dat je er last van hebt is als je ergens naar toe moet klimmen en dat doen we dus niet al te vaak! En je moet zorgen dat je genoeg water drinkt, er zijn door ons allebei al heel wat liters leeggedronken!
‘s Avonds zijn we weer bij de Dam Bar & Grille gaan eten. Het was weer erg lekker al ging het niet helemaal goed. Salade vergeten te geven en mij gaf ze het verkeerde vlees. Maar werd snel gecorrigeerd en het smaakte goed. Het is nog steeds erg heet, beetje extreem vandaag (op Las Vegas na dan). Vandaag overdag was de hoogste temperatuur die we gezien hebben 103°F (= 39,4°C) en vanavond was het nog steeds 91°F (= 32,7°C) en ook de luchtvochtigheid is hier wat hoger dus…..lekker zweten. Weer even douchen en dan lekker slapen in een koele kamer!
Bekijk hier de foto’s
Dag 15: Zion National Park
Het Nationaal park Zion is een natuurreservaat in de Verenigde Staten. Het werd in 1909 een National Monument, en in 1919 een National Park, in 1937 werd het park uitgebreid met Kolob. De naam Zion is afkomstig van de mormonen, een religie (vooral in Utah gevestigd) vergelijkbaar met de volgelingen van Jehova. ‘Zion’ is mormoons voor een plek van rust en veiligheid. Deze naam kreeg het van mormoonse pioniers in 1860. Ook de naam Kolob komt van die religie, het betekent: een plek dichtbij God. 2000 jaar geleden leefden hier ook Anasazi tot ongeveer 800 jaar geleden. Toen leefden hier de Paiutes tot de mormoonse pioniers hier aankwamen.
Het park heeft 800 soorten planten, 75 soorten zoogdieren, 271 vogels, 32 reptielen en amfibieën en 8 soorten vis, voorbeelden hiervan zijn herten, hagedissen en bedreigde diersoorten zoals de Peregrine Valk, de Mexicaanse Spotuil, de Southwest Willow Flycatcher en de Slak van Zion, nergens anders op de wereld te vinden.
Enkele natuurlijke verschijnselen in het park zijn Zion Narrows, Emerald Pools, Hidden Canyon, Angels Landing, The Great White Throne, Checkerboard Mesa, The Three Patriarchs en Kolob Arch.
Vandaag vertrokken we weer bijtijds en gingen richting Kanab. We passeerden eerst de Glen Canyon Dam en reden toen nog een eindje langs Lake Powell. De weg boog toen af en na ongeveer een half uur waren we weer in Utah en was het ineens een uur later. De weg voert ons door het Grand Staircase Escalante National Monument. De rode bergkammen steken prachtig af tegen de bijna strakblauwe lucht!
Na Kanab, een leuk westernstadje, rijden we door richting Mount Carmel Jct. We hadden deze weg gekozen om naar het Coral Pink Sand Dunes State Park te gaan, maar we lazen gister dat dit overdag niet echt bijzonder is om te bekijken. De zandduinen zijn op zijn mooist bij zonsondergang maar daar konden we niet op wachten. We reden dus door richting Springdale. We wisten dat deze weg een stuk door Zion National Park ging maar hadden ons niet gerealiseerd dat we dan toegang moesten betalen. Nou….dat was dus wel zo. En toen besloten we om Zion dan ook maar te bezoeken. Het is tenslotte een prachtig park.
We waren binnengekomen bij de East Entrance en moesten door de Mount Carmel tunnel. We stonden hier in de file!! Maar uiteindelijk bereiken we het Visitor Center waar we de auto parkeren en de Shuttle Bus pakken. We gaan eerst een paar stops voorbij, die pakken we wel op de terugweg, en stappen uit bij de Zion Lodge. We eten hier even een broodje hamburger want we hadden honger. Daarna pakken we weer de Shuttle Bus en rijden eerst door naar het eind, de Temple of Sinawava. Hier naar de rivier gelopen en even afgekoeld. De temperatuur was ondertussen gestegen naar 40 graden en het was hier gewoon aangenaam koel! Bij Weeping Rock weer uitgestapt en hier zijn we naar toe gelopen. Heel wonderlijk, water wat al duizenden jaren in de berg heeft gezeten, komt er hier in fijne straaltjes uit.
Bij The Grotto stappen we ook uit en maken wat foto’s van ‘The Great White Throne’, een bijna witte berg die tussen de roodgekleurde The Organ en Angels Landing instaat. Hier in Zion staan trouwens de hoogste zandstenen bergen ter wereld. Het was ondertussen al behoorlijk laat en we besloten om het voor gezien te houden. In 2005 hadden we dit park al uitvoerig bekeken tenslotte. Terug naar het Visitor Center, auto gepakt en op weg naar Hurricane. We komen eerst door Springdale. We hebben hier in 2005 overnacht, het hotel herkenden we direct. Vlak hierna was een veldje waar toen een paar Longhorns stonden maar die waren weg. Er stonden nu een paar herten.
En toen kwamen we ook weer door Virgin waar we in het begin van onze rondreis de Kolob Terrace Road hebben gepakt. Bij de Trading Post Fort Zion hadden we toen een hele mooie skull gezien, we hebben toen enorm staan twijfelen of we hem wel of niet zouden kopen. Toen niet gedaan maar nu wel, we zien wel hoe we hem thuis krijgen! Zal waarschijnlijk als aparte bagage mee moeten en dat levert op Schiphol wachttijd op maar ja….je moet er wat voor over hebben toch.
Om acht uur zijn we pas bij het hotel, snel spullen op de kamer gezet, even opfrissen en toen op zoek naar een restaurant. Bij de receptie had ze ons een restaurant aangeraden wat 6 mi verderop lag. Daar aangekomen bleek het hartstikke dicht te zijn. Via de tomtom hadden we er nog één gevonden maar ook die was dicht. Toen maar terug naar Hurricane (waarvan door de receptioniste werd gezegd dat hier niets zat!) en hier vonden we Ted & Allen’s Sport Grill en hebben hier nog kunnen eten. Terug op de kamer weblog bijgewerkt, douchen en duiken!
Bekijk hier de foto’s
Dag 16: Red Cliffs Area en Snow Canyon State Park
Ongeveer 180 miljoen jaar geleden was een groot deel van het gebied dat nu de staat Utah is, bedolven onder een dikke laag zand. Door het enorme gewicht werden de onderste lagen samengedrukt; de rotslagen die hierdoor werden gevormd worden nu Navajo Sandstone genoemd. Navajo Sandstone is heel licht van kleur, je ziet vooral witte en oranje tinten. Water, vorst en wind hebben in de rotslagen talrijke canyons uitgeslepen; een van die canyons is nu bekend als
Snow Canyon State Park. Tot twee keer toe is, nadat in de nabije omgeving een uitbarsting plaatsvond, lava door deze canyon gestroomd; de eerste keer is 2,5 miljoen jaar geleden, de tweede keer gebeurde dat – in geologisch opzicht nog zeer recent – ongeveer 10.000 jaar geleden. Je treft in het park dan ook op diverse plaatsen hele donkere basaltlagen aan. Dankzij de prachtige combinatie van de verschillend gekleurde rotslagen is Snow Canyon een heel fotogeniek park. De naam van het park heeft niet, zoals soms wordt gedacht, met sneeuw te maken. Het park is vernoemd naar de 19e eeuwse pioniers Lorenzo en Erastus Snow.
Na een paar koppen koffie en wat boodschappen bij de Walmart, vertrekken we richting Quail Creek State Park. We rijden hier door heen om naar The Red Cliffs Recreation Area te gaan. In Quail Creek State Park is een heel groot meer en we zien al diverse boten op het water en er komen steeds meer pick-ups met boten aan. Even staan kijken hoe ze die te water laten, ze rijden achteruit de aanhanger met boot het water in en klaar is kees!
We gaan verder richting Leeds en moeten dan onder twee hele smalle bruggetjes door en zijn vlak daarna in Red Cliffs Recreation Area. Een klein park met veel picknick plaatsen. Het was hier uitgestorven en doodstil, heerlijk! Het was alleen al weer ca. 42 graden dus erg warm. We hebben hier heel veel chipmunks gezien, zijn toch van die grappige beestjes! Dit was ook weer de moeite waard, erg mooie rotsformaties en die kleur is echt geweldig. Dat rood is zo mooi en vooral als de lucht strakblauw is.
We gaan nu richting St. George om naar Snow Canyon State Park te gaan. We rijden door prachtige nieuwbouwwijken van St. George. Allemaal wat luxere wijken met aparte ingangen en ommuurd met stenen muurtjes. En dan sta je ineens voor het Snow Canyon State Park. Ook hier komen we bijna niemand tegen. Er is hier aardig wat lava doorheen gestroomd maar daardoor heb je wel een enorme variëteit aan kleuren, je ziet rood, zwart, geel, wit en dan allerlei kleuren groen van de planten die hier groeien. We zien ook een soort zandduinen en toen we hierin liepen, branden we onze voeten haast. Ook het asfalt was gloeiend heet, daar kon je met gemak een eitje op bakken! Ook hier weer chipmunks en ook nog een soort kwartels, zelfs één met jongen. Heel leuk om te zien, ze renden allemaal met een rot vaart achter mama aan toen wij er aan kwamen.
We vervolgen onze weg, geen hotel geboekt voor vanavond, dus we moeten zoeken. Veyo, Enterprise, Panaca…..allemaal kleine plaatsjes zonder hotel. We besloten door te rijden naar Pioche in Nevada. Op internet hadden we hier wel een leuk hotel gezien. Het Overland Hotel & Saloon. Ze hadden nog plek en we kregen een kamer, nou eigenlijk twee, met drie grote bedden. Zag er erg leuk uit allemaal. In de Saloon zag het er ook gaaf uit. Trouwens heel Pioche was wel grappig, veel oude pandjes, antiekzaakjes. Als je daar naar binnenkeek kreeg je een beetje een Winkel van Sinkel idee. Ook veel vervallen, dichtgetimmerde gebouwen, zoals ook een theater en een bioscoop.
’s Avonds bij het Silver Café aan de overkant overheerlijke hamburgers gegeten. Veel andere keus hadden we niet maar dat was niet erg, smaakte heel goed. Geen internet verbinding hier dus bericht wel alvast gemaakt maar wordt met vertraging geplaatst!.
NB dit bericht is uiteindelijk onderweg bij het Shady Motel in Caliente geplaatst.
Bekijk hier de foto’s
Dag 17: Cathedral Gorge State Park, Desert National Wildlife Range
Cathedral Gorge State Park
Cathedral Gorge State Park ligt vlakbij Panaca in Nevada. Het park is ca. 7 km2 groot, ligt 1500 m boven de zeespiegel en is sinds 1935 een staatspark. Je vind hier mooie kleiformaties die door de elementen gevormd zijn. Er zijn zelfs slotcanyons te vinden waar je heel goed door heen kunt lopen. Deze canyons zijn ooit als kleedkamers gebruikt door acteurs en actrices toen er een voorstelling van Shakespeare werd opgevoerd.
De Desert National Wildlife Range (NWR) is een beschermd natuurgebied beheerd door U.S. Fish and Wildlife Service en ligt ten noorden van Las Vegas. De Desert NWR is in 1936 opgericht en beslaat ca. 6.500 km2 van de Mojave Desert in het zuidelijke deel van Nevada. De Range is onderdeel van een groter complex wat bestaat uit het Ash Meadows NWR, Moapa Valley NWR, Pahranagat NWR en het Amargosa Pupfish Station. Het belangrijkste doel is het houden van de Desert Bighorn Sheeps. Men is actief bezig om door middel van het ontwikkelen van nieuwe waterbronnen en handhaving en verbetering van bestaande bronnen, hun leefomgeving te verbeteren.
We zitten op één keer languit vallen van Cathedral Gorge State Park en zijn hier dus al heel vroeg. We bekijken eerst Miller Point, een deel wat apart ligt. Dit is al heel erg mooi en weer een totaal ander landschap dan we tot nu toe gezien hebben. Je kan met een trap een heel eind afdalen en je kunt er ook een hele hike maken tussen de prachtige kleiformaties door. We zijn wel een heel eind naar beneden afgedaald en konden toen prachtige foto’s maken.
We rijden door naar de officiële ingang van het State Park en bij het Visitor Center even een plattegrond opgepikt en de toegang betaald. Daarna reden we de scenic road op en al heel snel zagen we een bordje staan waarop stond "Moon Caves" met een camera erbij. Stoppen natuurlijk en even kijken wat dat was. Nou, we vonden toen een heel stel slotcanyons waar we heerlijk doorheen hebben lopen struinen. Echt onwijs gaaf! Het is wonderlijk om te zien hoe dit alles gevormd is, je ziet gladde wanden, gaten, spleten, hoodoos die in de lucht lijken te hangen…..in één woord whauw!! Henriëtte, het is zeker de moeite waard om dit park te bezoeken. Jullie zullen er zeker ook heel erg van genieten, wij in ieder geval wel!
We hebben op diverse plaatsen de canyons bekeken, ook bij de "Cathedral Caves". Soms kon je er amper doorheen maar toch gedaan. We waren hier bijna niet weg te slaan maar op een gegeven moment kon je nergens meer heen en zijn we toch maar vertrokken. Het was overigens zo’n 31 graden maar tussen de canyons was het een stuk koeler wat erg aangenaam was.
We rijden vervolgens verder richting Caliente, een oud spoorwegstadje. Hier was niet veel aan, een heel mooi station maar verder niet echt leuke oude gebouwen zoals in Pioche. Bij het Shady Motel probeerde Willem of hij een internet verbinding tot stand kon brengen en…..dat lukte. Bericht van gister hadden we wel gemaakt dus we hebben het hier even geplaatst en gelijk even de reacties bekeken (waar we erg blij mee zijn trouwens, leuk om te lezen dat mensen dingen herkennen en de verhalen en foto’s leuk en mooi vinden!).
Maar, weer verder. We hadden besloten vandaag door te rijden naar Boulder City. We komen langs het Pahranagat National Wildlife Refuge en zien een weg die er doorheen loopt en gaan deze op. We kunnen deze weg niet echt ver rijden want op een gegeven moment is de weg afgesloten met een hek waarop staat "Road closed due to Nesting Birds". Géén Bighorn Sheeps gezien natuurlijk, dan moet je denk ik veel dieper het terrein ingaan maar we zagen geen wegen lopen waar we in mochten rijden.
We gaan dus maar verder richting Boulder City. De weg is redelijk saai, je ziet eindeloze stukken weg voor je en aan beide kanten is niet echt veel te zien. Alleen een vrij dreigende lucht boven de bergen aan de rechterzijde van de weg. Aangekomen bij Las Vegas begon het weer aardig te regenen, de temperatuur zakte weer ineens van bijna 43 graden naar bijna 28 graden, blijf dat bizar vinden!
Aangekomen in Boulder City vinden we heel snel het hotel wat we zochten, het El Rancho Boulder Motel. In 2005 hebben we hier ook geslapen en het is een heel goed motel met ruime, schone kamers. Er was er gelukkig nog één vrij beneden. We wilden hier namelijk alles uit de auto sleuren en her-inpakken. In Las Vegas willen we de koffers in de auto laten en gewoon een weekendtas mee naar de kamer nemen. Je moet daar vaak zulke einden lopen in die grote hotels. Maar eerst even eten! Lekker gegeten bij Evans Old Town Grille, deze zaak hebben we ook in 2005 gevonden en toen was het ook goed.
Terug in hotel met de koffers aan de slag en zowaar, weer alles erin gekregen. We hebben wel een extra tas gekocht voor de kleding want de skull moest in mijn koffer en toen kon er niet echt veel meer bij. Hoop dat alles goed gaat bij de douane, zit toch in een koffer dus wat kan het voor een kwaad! Toen nog even dit bericht gemaakt, lekker gedoucht en…….oh heerlijk toch, slapen!
Bekijk hier de foto’s
Dag 18: Las Vegas NV
De Hoover Dam is een betonnen boogdam in de Colorado River ter hoogte van de Black Canyon (op de grens tussen de Amerikaanse staten Arizona en Nevada). De dam – die 48 kilometer ten zuidoosten van Las Vegas ligt – is vernoemd naar Herbert Hoover die een sleutelrol speelde bij de bouw van de dam, eerst als Secretary of Commerce (Minister van Handel) en later als president van de Verenigde Staten. Hoover Dam werd gebouwd door Six Companies Incorporated, onder leiding van Frank Crowe. De bouw begon in 1930 en werd in 1936 afgerond, ruim twee jaar voor de geplande datum. De dam wordt uitgebaat door de Bureau of Reclamation van het U.S. Department of the Interior (het Ministerie van Binnenlandse Zaken). Het reservoir dat achter de dam ontstaan is, heet Lake Mead en is vernoemd naar Elwood Mead die het toezicht had bij de aanleg van de dam.
Vanmorgen niet extreem vroeg opgestaan en na een lekkere kop koffie vertrokken. We hebben eerst een big breakfast gegeten bij de Mac en zijn daarna richting de Hoover Dam gereden. We hebben de Dam in 2005 bezocht maar waren erg benieuwd hoe ver ze met de brug waren. In tegenstelling tot de Glen Canyon Dam, waar ze eerst de brug hebben aangelegd, doen ze het hier nu pas. De weg naar de brug toe is al bijna gereed en de boog over de canyon ook maar de weg over de canyon is er nog niet. Het is een heel imposant bouwwerk. Je kan alleen maar bewondering hebben voor de architect en de mensen die zoiets kunnen aanleggen.
We rijden via Boulder City op ons gemak richting Las Vergas. Bij de Walmart in Las Vegas nog wat dingen gekocht en toen we een Iced Coffee zaten te drinken hier hoorden we ineens een hele harde donderslag. Toen we naar buiten keken, zagen we dat het echt keihard regende. We dachten….mooi, spoelt de auto een beetje schoon. Maar dat was ijdele hoop, leek nog wel smeriger! Op weg naar het Luxor zagen we een wasstraat en we hebben de auto hier toch maar even doorheen gereden en ook een klein beetje de stofzuiger erdoor. Zag er iets beter uit zo, de rest mogen zij doen. Je kan goed zien dat we dit keer een paar keer dirt roads hebben gereden, overal zat stof en rood zand tussen en onder!
Bij het Luxor aangekomen, stond er weer een aardige rij mensen die allemaal moesten inchecken maar het ging gelukkig best snel. We hebben dit keer een kamer beneden, helemaal goed. Spullen op de kamer gezet, even wat gedronken en toen een beetje rond gaan kijken in het Luxor. Natuurlijk ook een beetje gegokt en Willem had zowaar geluk! Leuk prijsje en ik hield er een gave tas met bijpassende portemonnee aan over!
We hebben niet echt plannen gemaakt voor de laatste dagen, we zien wel wat we morgen gaan doen. Er is hier zoveel te zien en te doen, we zullen ons in ieder geval niet vervelen! Het is overigens na de stilte waarvan we de afgelopen tijd meermalen hebben genoten, wel ineens weer een hele drukte. Veel mensen en dan die geluiden van al die gokkasten! Maar we blijven het leuk vinden hier, het is zo’n aparte wereld!
Vandaag niet veel foto’s gemaakt,
maar wat er gemaakt is, is hier te bekijken...
maar wat er gemaakt is, is hier te bekijken...
Dag 19: Las Vegas NV
Luxor Hotel is een hotel en casino in Las Vegas (Nevada, Verenigde Staten). Het hotel is gelocaliseerd op de Las Vegas Boulevard, beter bekend als The Strip. Het is eigendom van de MGM Mirage Group en geopend op 15 oktober 1993. Het thema van het Hotel is het oude Egypte en het is genoemd naar de Egyptische stad Luxor. Deze stad is bekend om zijn tempels en ligt vlakbij de Vallei der Koningen. Hier is echter geen Piramide te vinden.
Het gebouw is een mooi voorbeeld van Postmodernistische architectuur. Het is een glazen kopie van de Piramide van Cheops. Het gebouw is wel kleiner dan zijn Egyptische voorbeeld. De hal van het hotel heeft een volume van 820.000 kubieke meter en is daarmee de grootste hal ter wereld. Aan de voorzijde van het hotel staat een sphinx. Het hotel is met een monorail verbonden met de beide naastgelegen casino’s: Mandalay Bay en Excalibur. Het hotel heeft 4407 kamers en heeft als speciale attractie een IMAX theater. Verder is de graftombe van Toetanchamon nagebouwd.
Op het dak staat een zoeklicht dat vanuit een vliegtuig boven Los Angeles al gezien kan worden. Het licht trekt honderden motten, en hierdoor lijkt het vaak alsof het sneeuwt boven het hotel.
Het zit er bijna op, morgen vertrekken wij weer naar Nederland maar we kunnen gelukkig terug kijken op een heerlijke vakantie. Dit jaar zijn wij erg veel in de natuur geweest en hebben ontdekt wat stilte is, echte stilte… Overal hoor je normaal toch de geluiden van airco’s, hoe klein het plaatsje ook is, maar wij zijn op veel plaatsen geweest waar ook die geluiden niet te horen waren, eigenlijk helemaal geen geluid (soms zelfs geen vogels of iets dergelijks). Terug in Las Vegas konden wij de stilte al snel weer vergeten, maar de herinnering aan die ongelooflijke stilte blijft.
Als laatste nog even een paar feitjes:Monique heeft bijna alle verslagen geschreven en ik ben verantwoordelijk voor de foto’s. Alle geplaatste foto’s heb ik gemaakt met een Olympus 1010 digitale camera. Ik heb ook nog foto’s gemaakt met de Sony A100 en natuurlijk heeft Monique ook nog de nodige foto’s gemaakt. Alle foto’s op dit weblog zijn naar een klein bestand terug gebracht waardoor de kwaliteit hier en daar wat minder zal zijn. Op het weblog van Monique zal de uiteindelijke serie foto’s komen (gemaakt door Monique). Wij staan zelf erg weinig op de foto, wij komen voor het land en maken daar foto’s van. Waarom zouden wij elkaar fotograferen, als je elkaar toch al iedere dag ziet… Ik had het idee dat de Japanners nummer één waren op het gebied van het vastleggen van familie of bekenden op de foto maar Amerikanen kunnen er ook wat van (onze grootste ergernis dit jaar).
Wij hebben bij heel veel verschillende restaurants gegeten, heel veel steaks, baked patato’s, salades en soepjes hebben wij voorbij zien komen. Maar wij zijn het er eigenlijk over eens dat de echte hamburgers die wij in een paar zaken van de bbq hadden het lekkers waren. De hamburger in bijv. Swinging Steaks was heerlijk en de hele sfeer in die zaak was perfect. Maar ook de hamburger die wij bij het vreemde zaakje in Canyonlands (Needles Outpost) hebben gegeten smaakte ons heel erg goed.
De hotels/motels waar wij dit jaar overnacht hebben waren zeer uiteenlopend, van het Luxor in Las Vegas tot een simpele cabin. De Kiva waar wij één nacht geslapen hebben was onze favoriet. Maar alle hotels/motels waren schoon en meestal hadden wij gratis draadloos internet, behalve in het Luxor daar moesten wij betalen voor internet, zo jammer…
Wat het mooiste was wat wij dit jaar gezien hebben kan ik moeilijk zeggen, eigenlijk was alles verschrikkelijk mooi. Maar soms kom je ergens waar je niet veel verwacht en dan valt je "bek" open…
De huurauto (Dodge Journey) was een heerlijke auto om mee rond te rijden, helaas geen 4×4 maar dat was onze eigen fout. De Dodge heeft heel wat stoffige wegen gezien en op veel vreemde wegen gereden. Maar we hebben geen problemen gehad en de auto heeft zich er goed doorheen geslagen.
Soms horen wij wel eens zeggen dat Amerikanen stug en gemaakt zijn, wij hebben dit nog niet kunnen ervaren gelukkig. Over het algemeen zijn wij mensen tegen gekomen die belangstellend waren en in voor een praatje. Onze indruk over Amerikanen is, dat het vriendelijke mensen zijn.
Wij kunnen deze vakantie in ieder geval met een heel tevreden gevoel afsluiten en een ieder aanraden om deze door ons bezochte plaatsen zeker een keer te gaan bezoeken. Natuurlijk willen wij iedereen bedanken voor het lezen van onze verslagen en het plaatsen van de reacties. Ook de tips die wij van een aantal mensen gehad hebben kwamen heel goed van pas. Het was de eerste keer dat de laptop mee ging naar de USA, maar wat mij betreft gaat dat meer gebeuren. Het uiteindelijke reisverslag zal op het weblog van Monique komen te staan, dus blijf dat in de gaten houden.
Willem
Nog een paar laatste foto’s van Las Vegas
Bekijk hier de foto’s van de autoshow in Imperial Palace.
Dag 20 en 21: terugreis naar Nederland
Vanochtend zijn we niet al te vroeg opgestaan, lekker alles op ons gemak gedaan. We moeten pas om een uur of één richting het vliegveld dus….alle tijd! We moesten nog wat dingetjes kopen en ook nog even ontbijten. Bij het Luxor was het zo druk bij Starbucks, we hadden geen zin om hier in de rij te gaan staan. We zijn richting de Walmart gereden. Hier eerst even koffie gedronken en wat gegeten en toen nog even rond lopen snuffelen. Nog wat dingetjes gekocht natuurlijk, je gaat hier nooit met lege handen weg!
We hadden in het Luxor allebei een kleine tas met onze spullen meegenomen en die moesten we nog even bij de andere spullen proppen. Op de parkeerplaats een beetje achteraan gaan staan en daar even de spullen her-ingepakt. We konden alles kwijt doordat we een super grote tas erbij hadden gekocht. Mijn koffer zat vol met de skull dus dat moest wel. Maar, weer gelukt!
Het liep al tegen enen dus we zijn toen maar richting het vliegveld gegaan. Eerst naar Alamo om de auto in te leveren. Dit ging weer zonder problemen, ze scannen de sticker op de voorruit, kijken even binnenin op de teller en klaar is Kees!! Vervolgens met de shuttle naar Terminal 2 en ja, dat was een beetje jammer, haast geen winkels, is heel klein. De vorige keer vertrokken we vanaf Terminal 1 en dat was veel groter. Veel winkels en ook veel gokkasten, restaurantjes enzo. Je had hier echt het idee dat je op het vliegveld van Las Vegas was. In terminal 2 daarentegen niet, was erg op de Engelsen gericht.
We vertrokken keurig op tijd en de vlucht is heel goed gegaan. Verzorging onderweg was ook goed alhoewel het eten natuurlijk nooit echt bijzonder is. We hebben nog wel een beetje geslapen want allebei misten we ineens een aantal uren. Om 10.20 uur landen we op London Gatwick. Op de heenweg hadden we ook gevraagd of we ergens konden roken maar dat mocht helemaal nergens. Nu bij het inchecken voor de vlucht naar Amsterdan vroegen we het weer en toen kregen we te horen dat we naar buiten konden. Dat was geen enkel probleem, we moesten toch nog door de douane. Natuurlijk gelijk gedaan, dat was wel een stuk beter. Ruim vier uur wachten zonder sigaretje valt niet mee hoor als roker zijnde!!
Ook hier vertrekken we weer op tijd en voor we het weten zijn we weer op Schiphol. Je stijgt op en je krijgt heel snel een kop koffie en dan wordt de landing al weer ingezet. De taxi was er na enige minuten en geen file onderweg dus ook snel thuis. Dat ziet er dan toch altijd even vreemd uit. Maar, eerst even heerlijk geknuffeld met onze kattenkinderen, die waren erg blij dat we er weer waren. Paul en Hennie, die voor ze gezorgd hebben, onwijs bedankt nogmaals! Ze zien er geweldig uit en Paul heeft zelfs het huis toonbaar gemaakt, dat was helemaal niet nodig maar wel geweldig lief…..!!
Alhoewel we moe waren, hebben we het lang uitgesteld om naar bed te gaan. Ben de koffers leeg gaan trekken, wasmanden lekker gevuld en spullen verder weggeruimd. Om een uur of één pas naar bed gegaan en dat was goed want we voelen ons heel goed vandaag. Kan nog veranderen natuurlijk maar dan gaan we vanavond wel wat eerder naar bed. We zien het wel.
We kunnen terugkijken op een geweldige vakantie! We hebben volop genoten van de prachtige natuur, Amerika is zo veelzijdig en mooi, je kunt hier naar toe blijven gaan, er is zoveel te zien! Het eerste jaar hebben we veel Nationale Parken bezocht maar we hebben nu gezien dat je de Staatsparken zeker niet over moet slaan. We werden diverse malen aangenaam verrast door de schoonheid van bepaalde parken. Ook moet je de sites van Amerika-gangers in de gaten houden want sommige plekken staan helemaal niet aangegeven. Een voorbeeld hiervan is Coal Mine Canyon waarop wij door Bianca werden geattendeerd waarvoor nogmaals dank. Dit was zo verbluffend mooi maar werd totaal niet aangegeven.
We vonden het ook erg leuk om de berichten (bijna) iedere dag te plaatsen en te merken dat die ook gelezen werden. De reacties waren erg leuk, iedereen heel erg bedankt daarvoor! We hopen dat jullie allemaal een beetje hebben meegenoten!
Bekijk hier de foto’s
