Dag 01: Aankomst Chicago IL
We vliegen dit jaar met Air France via Parijs naar Chicago Illinois.
Air France-KLM is een Frans-Nederlandse multinational onder Frans recht met zijn hoofdkantoor in Roissy-Charles de Gaulle Airport bij Parijs. Het is de grootste luchtvaartonderneming ter wereld in termen van omzet, de derde in de wereld en grootste in Europa in termen van passagiers-kilometers en de grootste vrachtvervoerder ter wereld.
Om 04.30 uur stond de taxi voor de deur om ons naar Schiphol te brengen. We waren er snel en waren ook de koffers snel kwijt. De koffer met de Nelson Tavern mocht mee als handbagage! Toen door de douane en ook hier ging tot onze zeer grote opluchting alles zonder problemen, De Nelson Tavern ging gewoon mee en we hoefden zelfs de koffer niet open te maken! We hadden best wel in onze rats gezeten hierover want het koffertje was ca. 3 cm. te lang maar we konden opgelucht adem halen!
We gingen ongeveer een half uur te laat weg en eenmaal in Parijs moesten we dus best wel doorlopen om de aansluiting naar Chicago te halen. Jammer…..we zagen een rookhok, toch even snel samen een sigaretje gerookt. Bij de gate aangekomen zagen we nog een hele rij staan, hadden dus makkelijk rustig een sigaretje kunnen roken! Ook hier gingen we weer te laat weg. Maar goed, redelijke plaatsen dachten we tot de mensen voor ons hun stoel naar achter lieten flikkeren! Jezus…..we kregen het allebei benauwd, heel krap en we zagen ook niets meer op ons scherm. Maar ja, je kan er niets van zeggen want het mag natuurlijk. De vlucht is verder goed gegaan en om 20.00 uur (in Chicago 13.00 uur) zijn we geland op Chicago O'Hare.
Douane ging hier ook vrij snel en na een sigaretje zijn we met de bus naar de autoverhuur gegaan, We mochten zelf een auto uitzoeken en zijn met behulp van een medewerker van Alamo, uiteindelijk weggereden in een full size wagen, een Chevrolet HHR met nog maar 343 mi. op de teller! De tomtom ingesteld en zonder probleem naar het hotel gereden. Daar aangekomen was het even zoeken naar de ingang en waar we de auto konden laten om in te checken,. Het was best een drukke weg namelijk.
Toen ik naar binnenliep bleek dat we de auto gewoon even voor het hotel konden zetten, koffers eruit en werd door een medewerker geparkeerd. Kamer is netjes maar niet groot. Even een beetje geinstalleerd en toen gaan kijken waar we wat konden drinken. Beetje rondgelopen en op een terras iets verderop wat gegeten en gedronken. Terug in het hotel allebei voor half dood in bed gevallen, was 19.45 uur!
Bekijk hier de foto's
Overnachting in Days Inn, Chicago IL
Dag 02: Chicago IL
Chicago, een stad vol tegenstellingen, geen enkele andere stad groeide en veranderde sneller dan Chicago. Geen andere stad kende zoveel ups en downs, van spectaculaire groei tot totale instorting. De hoofdstad van het Middenwesten ligt bijna precies in het hart van het Amerikaanse continent. In Amerika leiden alle wegen naar (of via) Chicago en zo vormt Chicago de scharnier tussen de oude centra van het Oosten en het uitgestrekte Amerikaanse Westen. Chicago is niet 'easy' zoals San Francisco, niet 'uitgestrekt' zoals Los Angeles, niet 'groots' zoals New York en zeker niet 'voornaam' zoals bijvoorbeeld Washington. Chicago is ruig, onbehouwen, vulgair zelfs. De stad is ooit vergeleken met een mens van wie de huid verwijderd was, zodat alle spieren en organen zichtbaar waren: rauw en zonder vernis, direct en open.
Enkele bezienswaardigheden:
Als je Jackson Boulevard, eens het begin van de Route 66, volgt in westelijke richting, kom je bij de ‘Sears Tower’ (heet tegenwoordig de Willis Tower). Het gebouw telt 110 verdiepingen en is 443 meter hoog. Vanaf het panoramische terras op de 103de verdieping kun je genieten van een mooi totaalbeeld van de stad.
De 'Magnificent Mile’, een winkelparadijs! Dit deel van Michigan Avenue strekt zich uit van de Chicago-rivier tot Lincoln Park in het Noorden. Iedereen noemt dit de 'Mag Mile'. Het is de ideale plek om aan shopping te doen. Je vind er alles: van exclusieve boetieks, outletshops tot vestigingen van de klassieke winkelketens.
Met een diameter van 85 meter is de ‘Buckingham Fountain’ een van de grootste fonteinen ter wereld. Op geregelde tijdstippen start een 20 minuten durende animatie waarbij de fontein eerst zacht straalt. Steeds meer stralen worden geactiveerd tot uiteindelijk ook de centrale straal op volle kracht het water naar boven stuwt. De fontein is meer dan zeven meter hoog en bestaat uit drie verschillende lagen bassins omringd door vier paar bronzen zeepaarden. Elk zeepaard symboliseert een staat die grenst aan het meer van Michigan (Illinois, Indiana, Michigan en Wisconsin). De fontein zelf staat symbool voor het grote meer. De fontein is te zien in de intro van ‘Married with children’.
De Navy Pier is een lange historische pier aan de oevers van Lake Michigan. Oorspronkelijk diende de pier, die gebouwd werd in 1916, als laadplaats voor cargoschepen, langs de pier werden veel opslagplaatsen gebouwd. In de jaren ’90 werd de pier volledig herbouwd tot entertainmentcentrum met eetkraampjes, winkels, een concertpodium en vergader- en tentoonstellingshallen. Je vindt er verschillende attracties en bezienswaardigheden, zoals een reuzenrad, een IMAX-bioscoop, het Chicago Children’s Museum en het Smith Museum voor glas-in-lood. Er bestaan plannen om de pier in de toekomst om te bouwen tot waterpark.
‘Millennium Park’ wordt door veel inwoners van Chicago gezien als het hoogtepunt van de stad. Het 10 hectare grote park, gebouwd op een overkapt spoorweg emplacement is een prachtig modern park met zowel mooie tuinen als openbare kunst en culturele faciliteiten.
Natuurlijk op een zeer vreemd tijdstip wakker, om 04.15 uur! Toch nog maar even blijven liggen maar om 06.00 uur opgestaan, Om 07.00 uur zaten we te ontbijten, was voor een continental breakfast best uitgebreid en een uur later zijn we op pad gegaan, We moesten vier blokken verderop bus 151 pakken naar Delaware. Hier is het John Hancock Center en konden we op de 'Hop on hop off' bus springen,
We zijn eerst bij Willis (voorheen Sears) Tower er uit gegaan maar hier aangekomen kregen we te horen dat er boven helemaal geen zicht was. Het was te mistig. We besloten om het later op de dag nog maar eens te proberen, Weer op de bus en bij Millenium Park er uit gegaan, Het was ondertussen aardig warm geworden en het werd ook steeds helderder. We hadden goede hoop op een beter uitzicht in de Willis Tower! Het Millenium Park was erg mooi, er was aardig wat te zien aan kunst.
De volgende stop was de Buckingham Fountain. De fontein was veel groter als dat we verwacht hadden. Enorme waterstralen van alle kanten en de centrale straal bereikte enorme hoogten om de paar minuten. Op de achtergrond zag je Lake Michigan wat enorm groot is. We zijn vervolgens bij de Navy Pier geweest, erg kleurrijk en gezellig. De volgende stop was een replica van de allereerste MacDonald's in Illinois alleen was deze veel groter. Hele gave zaak en heel anders als de standaard MacDonald's bij ons,.Hier was ook een Hard Rock Café en een Rainforrest Café. En toen naar de Willis Tower!
Eerst door een controle en dan ga je naar boven! In ongeveer een minuut ben je op de 103e verdieping, echt ongelooflijk en op dicht klappende oren na, heb je nergens last van! Het uitzicht boven kun je rustig spectaculair noemen. Het was niet helemaal helder maar we konden best ver kijken. De glazen boxen durfde ik niet in, werd helemaal eng in mijn hoofd, maar Willem heeft het wel gedaan. Je hebt dan een heel vrij uitzicht naar alle kanten, zelfs naar beneden!
Willis Tower ligt aan Jackson Blvd en we zagen hier het bordje staan van de Route 66. Jackson Blvd. was ooit het begin van de Route 66. Onze indruk van Chicago, een hele gave stad, veel mooie gebouwen. Veel gebouwen zijn nieuw maar er staan ook een paar prachtige oudere gebouwen, Je kunt hier rustig een aantal dagen je ogen uitkijken. Weinig kleurlingen hier, dat valt gewoon op. Wat erg opvallend is, je ziet hier heel veel mensen die aan het hardlopen zijn en weinig mensen met overgewicht, Men leeft hier volgens ons wat gezonder. We hebben het wel anders gezien. De tour was heel leuk en we hebben verschillende gidsen gehad. Ze hadden één overeenkomst, ze hebben allemaal wel een paar keer dingen genoemd die het grootste waren in de USA of zelfs in de wereld! Maar zo'n tour is een geweldige manier om in een korte tijd een heel goed beeld te krijgen van een stad, een aanrader!
Van de Willis Tower de bus gepakt richting de Hancock. Het regende ondertussen aardig. Bij Hancock hebben we bij de Cheesecake Factory lekker een steak gegeten en daarna met bus 151 weer terug naar Sheridan. Om kwart voor negen waren we pas weer in het hotel. Site bijgewerkt, wat gedronken, af en toe buiten gezeten om te roken en rond middernacht op één oor!
Bekijk hier de foto's
Overnachting in Days Inn, Chicago IL
Dag 03: Atlanta IL
De Route 66 begint eigenlijk aan de hoek van Jackson en Michigan in Chicago. Maar Jackson Boulevard is nu eenrichtingsverkeer en daarom begint de Route nu aan Adams Street. De Route loopt via Adams en Ogden om de stad te verlaten. Amerikanen zullen je de Eisenhower Expressway aanraden om dat dat veel sneller gaat. De Route 66 ooit de snelste verbinding tussen Chicago en Los Angeles, wordt nu gezien als een lastige omweg!
De oude Route laat je echter beelden van Chicago zien die je nooit zult tegenkomen in toeristische brochures; grote opslagplaatsen, ruïnes en puinhopen met de koude sfeer van de Bronx, en een wirwar van treinsporen. Je komt door Cicero, het stadsdeel waar de gangsters zich ooit verplaatsten door geheime tunnels,, ook wel ‘Capone Country” genoemd.
De Route 66 loopt, met de nodige onderbrekingen door versperde of begraven stukken van de oude Route die je via de concurrent (de Interstate) moet oplossen , door Joliet, Elwood, Wilmington, Braidwood, Godley, Braceville, Gardner, Dwight, Odell, Pontiac, Normal, Bloomington, Funk’s Grove, McLean, Atlanta, Elkhart, Williamsville en Sherman naar de hoofdstad van Illinois: Springfield.
Springfield werd gesticht in 1819 en is de hoofdstad van Illinois sinds 1837. Verschillende plaatsen in de stad herinneren aan Abraham Lincoln die in 1832 zijn politieke carrière in Springfield begon. De historische Route 66 verenigt zich hier met De Lincoln Historical Trail. Dat is niet zo verwonderlijk, Lincoln is hier geboren en begraven. Zijn graf en huis zijn geliefde bedevaartplaatsen evenals het Old Courthouse waar hij als advocaat werkte. De Cozy Dog Drive-In, van recentere datum, met als logo twee knuffelde hotdogs, is een geliefde pleisterplaats voor Route-66-reizigers.
Vandaag een heerlijke dag Route 66 gehad!! We zijn Chicago uitgegaan via de highway want het was erg druk. De eerste plaats die we aandeden was Joliet. Hier zijn we naar het Route 66 museum geweest. We hebben hier lekker rond lopen kijken en toen de weg gevraagd naar de Joliet Prison, Dit is een oude gevangenis waar veel fims zijn opgenomen en waar ook in de film over de Blues Brothers, Jake en Elwood hebben gezeten. Nou….dit was echt de moeite waard. Een prachtige gevangenis, helaas gesloten maar we hebben er heerlijk om heen lopen struinen en weer behoorlijk wat foto’s gemaakt.
Ik ga niet alles beschrijven wat we vandaag gezien hebben want dan ben ik morgen nog bezig maar ik zal een paar hoogtepunten beschrijven. We zochten het Riviera Roadhouse, een zaak waar Al Capone graag kwam, maar helaas…….de zaak was veranderd in een nog bijna smeulende berg bouwmaterialen.
De zaak was vorige week dinsdag afgebrand. We ontmoeten hier John Weiss van de Route 66 Association in Illionois en die vertelde dat de brand waarschijnlijk was aangestoken, Ze waren nog met het onderzoek bezig. Het enige wat gelukkig nog gespaard was gebleven, was de streetcar die achter in de tuin stond en ook als diner was ingericht. Deze gingen ze naar de stad verplaatsen.. John liep allemaal borden eraf te halen want hij was bang dat die anders gestolen zouden worden. Echt eeuwig zonde en zo zinloos om zoiets in de fik te steken!
Een paar jaar terug hebben we in Oklohoma de kleinste gavangenis gezien maar die hebben ze hier ook! In Gardner stond een prachtige jail met twee cellen. We konden er naar binnen en hebben allebei even gevoeld hoe het was om in zo’n cel opgesloten te zitten. Niets aan hoor, alleen een bedje en een emmer om je behoefte te doen, meer was er niet! Eigenlijk wel goed hoor, zoals ze het tegenwoordig hebben si ook niet helemaal normaal. Verdienen ze niet!!
In Dwight stond een prachtig gerenoveerd Texaco Benzinestation en hier hebben we een tijdje met een vrijwilliger staan praten. Die vroeg waar we vandaan kwamen en toen we zeiden dat we uit Nederland kwamen zei hij dat hij vandaag nog een aantal mensen uit Nederland had gesproken. Hij liet het gastenboek zien en inderdaad, uit Dordrecht en H.I. Amvbacht. Hij vertelde ook dat er vorige week een tornado aan de zuidkant door Dwight was gekomen. Het was de eerste tornado in 72 jaar tijd die Dwight trof. Toen we Dwight uitreden zagen we inderdaad de puinhopen die de tornado had veroorzaakt. Vreselijk om te zien, huizen waar niets meer van over is, alleen nog een berg puin, bomen waar geen takken meer aanzaten, auto,s die zwaar beschadigd zijn en ga zo maar door. We mogen blij zijn dat wij dat niet hebben!
In Lexington ligt een stuk Route 66 wat afgesloten is, dit is Memory Lane. Je kunt er alleen over heen lopen. Het stuk weg wordt heel af en toe geopend voor speciale gelegenheden zoals Route 66 festiviteiten. In Towanda hebben ze een soortgelijk iets gedaan, alleen net iets extra. Hier kun je ook alleen over lopen of fietsen maar hier hebben ze als extraatje de acht staten afgebeeld op grote borden en daarnaast op het wegdek het Route 66 logo met de staat erbij. Zag er echt heel gaaf uit..
In McLean stoppen we bij de Dixie Truckstop om even rond te kijken en wat te drinken te kopen. En…..heel gaaf, hier lag een boek over de Route 66 in Illinois geschreven en persoonlijk gesigneerd door John Weiss, de man die we hadden ontmoet bij het afgebrande Riviera Roadhouse. Heel erg blij hier mee!! Willem scoorde hier ook nog twee leuke t-shirts met Route 66 afbeeldingen, Het was ondertussen al aardig laat geworden want ja…..wij schieten ook altijd heerlijk op maar niet heus. Springfield gingen we niet halen vandaag! We besloten nog een klein stukje verder te rijden maar waren het eigenlijk al wel een beetje zat.
We kwamen in Atlanta en dat zag er echt heel gaaf uit. We zagen hier de Hot Dog Giant en allerlei mooie muurschilderingen en een Route 66 shop. Natuurlijk weer de nodige foto’s gemaakt en toen even de shop in. We vroegen aan de eigenaar of er hier een hotel in de buurt was en zowaar, vier blokken verder zat een oud Route 66 motel. Helemaal goed en we hadden hier ook zo een kamer. Eerst even boodschappen gedaan, in een restaurant aan de overkant wat gegeten en naar de kamer. Perfect, lekker groot en schoon! We kunnen nu morgen eerst nog even bij goed licht in Atlanta gaan kijken voor we onze reis vervolgen.
Bekijk hier de foto's
Overnachting in Americas Best Value Inn, Atlanta IL
Dag 04: St. Louis MO
Vanuit Atlanta IL vervolgen we de Route 66 verder via o.a. Springfield, Glenarm, Divernon, Lichtfield, Mt Olive, Staunton, Hamel, Edwardsville en Mitchell naar St. Louis MO.
St.Louis is een stad in de staat Missouri en is ontstaan aan de kruising tussen de Missouri (rivier) en de Mississippi. De stad dankt zijn naam aan koning Louis IX van Frankrijk. Ze is gesticht in 1764 als handelspost door Pierre Laclede. Lange tijd controleerde St. Louis de economie tussen de Mississippi en de Rocky Mountains. De stad beschouwde zich als de ‘Gateway to the West’ (‘Poort naar het Westen’) voor pioniers, kolonisten en avonturiers. Na een Burgeroorlog, de Eerste Wereldoorlog, de Grote Depressie en de drooglegging was de economie danig verzwakt. St. Louis bleef echter dapper strijden om de metropool van het zogenaamde ‘Heartland’ van Amerika te blijven. De strategische ligging van de stad tussen west en oost, noord en zuid hielp daar natuurlijk bij. Bovendien heeft een aantal belangrijke firma’s hun zetel in St. Louis,, onder meer General Motors, Ford en Chrysler (auto’s), Ralston Purina (veevoeders), Anheuser Busch (bier) en McDonnel-Douglas (lucht- en ruimtevaart).
Enkele bezienswaardigheden:
De Gateway Arch, de symbolische poort naar het Westen. Vanaf de top kun je genieten van een mooi uitzicht over de stad, de omgeving en de rivier.
De Anheuser-Busch Brewery, de grootste brouwerij te wereld! Hier worden de beroemde ‘Bud’ en ‘Michelob’ gebrouwen. Het directiegebouw dateert uit 1868, de achthoekige, paleisachtige paardenstallen (Clydesdale stables) uit 1885 en het brouwhuis en koperen ketels uit 1892. Je kunt hier een gratis rondleiding van een uur krijgen!
Ted Drewes Frozen Custard, sinds 1929 een Route-66-oldie. Ted jr. (intussen ook al hoog bejaard!) heeft de zaak overgenomen van zijn vader. Geliefd trefpunt van de spelers van de baseballclub ‘Cardinals’ en gespecialiseerd in dikke, voedzame vanillemilkshakes.
Vanmorgen eerst een heel leuk gesprek gehad met een stel die onze aandacht trokken door hun auto, een Chevy uit 1956. Zij was geboren in Den Haag in Nederland maar was al sinds begin jaren ’50 in de USA. Ze hadden altijd in Californië gewoond maar na hun pensionering zijn ze naar Nevada vertrokken omdat de tax daar lager is. Ze waren nu al twee maanden aan het toeren en ze waren van plan om dat zeker nog vier maanden te doen voor ze weer naar huis gingen.E-mail adressen uitgewisseld om elkaars reisverhalen te kunnen volgen. Erg leuke ontmoeting weer.
In Elkhart hadden we nog een ontmoeting met een Nederlander. We waren in een zaakje aan het kijken en Willem vond een oude nummerplaat van Illinois. Op het moment dat we die gingen afrekenen, kwam natuurlijk weer de bekende vraag: “where do you come from?” We zeiden dat we uit Nederland kwamen en de vrouw achter de kassa vertelde ons gelijk dat de eigenaar ook uit Nederland kwam. Toen we nog even stonden te kijken hoorde we ineens roepen: “Peter”, en daar was hij. Tot onze grote verbazing sprak hij nog heel goed Nederlands. Hij vertelde dat hij was geboren in Limburg maar dertig jaar in Zuid Afrika had gewoond en nu al weer twaalf jaar in de USA. Hij was Boardmember van de Route 66 Association in Illinois. Tweede leuke ontmoeting van vandaag maar…..we schieten weer voor géén meter op!!!
Echt heel veel bezienswaardigheden zijn er niet langs de oude Route 66 van 1926-1930, terug pakken we het nieuwere stuk waar wel iets meer te zien is. Wel grappig was een stuk weg bij Auburn. Dat was een Red Brick Alignment, een stuk weg met nog echte rode bakstenen.
Verder was wel leuk een stop in Staunton bij Henry’s Rabbit Ranch. De eigenaar daar was ook al Boardmember van de Route 66 Association in Missouri. Het was een leuke zaak, overal konijnen en géén kleintjes! Hij had ook voor de zaak een aantal auto’s met de neus in de grond gezet, net zoals de Cadillac’s van de bekende Cadillac Ranch in Texas..
Bij Edwardsville dachten we even te kunnen genieten bij de Mustang Corral waar ca. 200 Mustangs op een nieuwe baas wachten. Nou, dat viel behoorlijk tegen! Het waren eigenlijk allemaal behoorlijke wrakken, meer een Mustang-kerkhof vonden wij.
De Route 66 wordt in Illinois trouwens ontzettend goed aangegeven, je kunt de route bijna zonder beschrijving helemaal volgen, Echter toen we de staatsgrens over gingen, dus naar Missouri, en in St. Louis aankwamen waren we in hele korte tijd volledig de weg kwijt. Het stond ineens niet meer aangegeven en we konden niet ontdekken waar we zaten. Tomtom ingesteld om een hotel te vinden want het was al weer 19.00 uur. Snel één gevonden en lachen……de Route 66 liep er langs!!!
Even opgefrist en toen gaan kijken waar we gingen eten. We zagen een Outback Steakhouse en aangezien we hier andere jaren ook heerlijk hadden gegeten, zijn we niet verder gaan zoeken en hier naar toe gegaan. Heerlijke steak gegeten! We zagen trouwens op tv dat hier voor St. Louis en omstreken tornado’s verwacht wroden. Hopelijk maken we dat niet mee!!!
Bekijk hier de foto's
Overnachting in Ramada Inn, Hazelwood MO
Dag 05: Lebanon MO
De kleine, maar meestal druk bezochte Ted Drewes Frozen Custard Stand en een paar oude uithangborden van hotels zijn bij het verlaten van St. Louis de enige overlevenden die aan de glorietijd van de Route 66 herinneren.
Kirkwood roept ook weinig Route-nostalgie op. En de Manchester Road al helemaal niet. Het is een lange shopping mall strip met druk verkeer en trage verkeerslichten. Zelfs het stuk van de weg dat de naam Lewis en Clark Trail kreeg (ter ere van beide pioniers, die tussen 1804-1806 als padvinders van Thomas Jefferson op verkenning naar het westen werden gestuurd) maken de rit niet aangenamer. Tot na Ellisville is dit shop and save-traject. Voorbij Grover begint een parkachtig boslandschap, en een bochtige en vredige landweg leidt vervolgens naar Gray Summit, Stanton, Bourbon, Cuba, Fanning, St. James, Rolla Doolittle, Devil's Elbow, St. Robert, Waynesville en Hazelgreen naar het einde van dit traject: Lebanon. Voorbij Doolittle wordt het heuvelachtiger, de Route stijgt en daalt en kronkelt terwijl de Interstate kaarsrecht loopt!
Lebanon met ongeveer tienduizend zielen is de grootste stad in de verre omtrek. Op het eerste gezicht bezit ze niets opvallends, maar dan verschijnen plotseling ontelbare garages die tweedehands auto’s verkopen. Vroeger waren de mensen hier paardenhandelaren, maar toen de vierwieler de vierpoter verdrong, schakelden ze gewoon over op auto’s. En in Amerika is dat reden genoeg om een pakkende reclameslogan te bedenken: Lebanon, Missouri is de “Used Car Capital of the World”.
Vanmorgen in St. Louis was een kleine ramp! We konden hier de weg echt niet vinden! We dachten dat we langs de Route 66 zaten en hebben ook een eind de borden kunnen volgen, maar toen waren we het ineens weer kwijt. We kwamen weer op hetzelfde punt uit als gisteren, bij het Welcome Center van Missouri. We zijn hier maar naar binnen gegaan om te vragen hoe we St. Louis uit moesten komen. De man die ons hielp vertelde dat er in St. Louis bijna niets meer over was van de Route 66. Hij heeft op een kaart precies aangegeven hoe we moesten rijden om de stad uit te komen. Voor de terugweg heeft hij ook alvast aangegeven hoe we bij Ted Drewes en de Gateway Arch konden komen.
Weer op pad en gelukkig met de aanwijzingen reden we nu betrekkelijk snel de stad uit. Na een stukje I-44 zijn we bij het Route 66 State Park in Eureka er weer af gegaan. Ze hadden hier een erg leuk museum erbij en een enorme shop met Route 66 gifts. We vroegen hier waar we de Route 66 weer konden oppakken en dat was nog een stukje over de I-44 en dan bij Exit 261 er af. Dat ging helemaal goed en we zaten weer op de 'Motherroad'.
De weg was nu weer net zo goed aangegeven als in Illinois. We reden eigenlijk constant tussen velden door al dan niet bebouwd met mais e.d.tot aan Grover. Dan wordt het inderdaad wat bos- en heuvelachtiger. Illinois is helemaal vlak maar Missouri heeft een wat glooiender landschap. Het is al laat in de middag als we in Cuba aankomen. We zien hier het Wagon Wheel Motel en ontmoeten de eigenaresse, Connie. Het motel ziet er echt prachtig uit! We hoorden van haar dochter dat ze pas in oktober van 2009 is begonnen met opknappen en nu al tien kamers gereed had en de receptie met winkel en hoe! Ze vertelde in wat voor staat het was toen haar moeder het kocht, nou…..petje af hoor!!
Verder zagen we in Cuba enorm veel prachtige muurschilderingen en besloten gelijk om op de terugweg meer tijd in te bouwen voor een bezoek aan Cuba. We moesten nu echt door. In Fanning zagen we bij een zaak de grootste schommelstoel ter wereld staan. Was inderdaad enorm, Willem stond er naast en leek wel een kabouter! Ja, en toen misten we een bordje en dat leverde ons een ommetje van zo'n dertig mijl op. Dat kwam omdat we het niet direct doorhadden omdat het wegnummer op zich wel goed was. De eigenaresse van het Munger Moss Motel wist precies waar dat gebeurt was en zei dat dat heel vaak gebeurde.
Maar…..we zijn er gekomen! Niet meer op tijd voor het museum maar we kunnen morgenochtend de maquette afgeven voor we weer op pad gaan, In het Munger Moss werden we ontvangen door Ramona die toen ze hoorden wie we waren, achter de balie vandaan kwam en onze een knuffel gaf. Echt een warm welkom! Ze vertelde dat ze hier Willem echt als een held zien omdat hij het diorama compleet maakt. Ze wachten hier al zes jaar op maar konden niemand vinden om het te completeren..De overnachtingen hier,zijn haar cadeau aan ons. We hopen maar zo dat ze de maquette mooi vinden!
De kamer zag er prachtig uit en na een beetje opfrissen zijn we lekker naar de overkant gelopen want volgens Ramona konden we hier lekker een pizza of hamburger eten. Het bleek een bowling te zijn. Lekker even zitten snacken en ondertussen naar de herhaling van Slovenië-USA zitten kijken wat van 2-0 naar 2-2 ging, Geen winst maar ook geen verlies voor de USA! Benieuwd wat Nederland morgen doet!! Terug op de kamer reacties bekijken (bedankt hier voor!), douchen en heerlijk slapen!
Bekijk hier de foto's
Overnachting in Munger Moss Motel, Lebanon MO
Dag 06: Joplin MO
Paardenranches, vijvertjes, sierlijke bruggen en de dappere spoorweg begeleiden je op weg door Conway, Marshfield en Strafford naar Springfield MO.
Springfield staat bekend als de geboortestad van de Route 66. Op 30 april 1926 werd deze naam voorgesteld voor de nieuwe weg van Chicago naar Los Angeles. Delen van de oude weg zijn nog steeds te zien in Springfield. Men ziet hier een goede mix van het heden en verleden, zeker op Route 66 gebied.
Enkele bezienswaardigheden:
The Jefferson Avenue Footbridge: een brug speciaal voor voetgangers van 562 feet (= 171 m). De brug is meer dan 100 jaar oud en loopt over 13 treinsporen. Vanaf deze brug wordt veel naar de passerende treinen gekeken.
Fantastic Caverns: de enige grot in de USA waar je rijdend door heen gaat! De grotten liggen beneden de Ozarks Hills ten noorden van Springfield in het zuid-westen van Missouri. Deze regio is één van de mooiste in de Verenigde Staten…..zowel boven als onder de grond. De glooiende heuvels en heldere stroompjes zijn een natuurlijke equivalent van de schitterende 'limestone' grotten die te vinden zijn onder de oppervlakte.
Er staat hier wel de nodige informatie over Springfield maar daar zijn we eigenlijk helemaal niet aan toe gekomen. We zijn vanmorgen wel bijtijds vertrokken maar we zijn toch eerst het museum in Lebanon gaan bekijken ondanks dat Judy, onze contactpersoon, er niet was vandaag. We waren best nieuwsgierig hoe het eruit zag! Het zag er echt heel leuk uit, niet zo heel groot maar er is hier wel ontzettend veel informatie over allerlei periodes van de Route 66 te vinden.
Het diorama vond Willem kleiner dan hij had verwacht en ik vierkanter dan ik op de foto's had gezien. De lege plaats leek aardig overeen te komen met de door Willem gemaakte maquette. We zullen het maandag zien als we hier de maquette gaan plaatsen. Op de maquette stond trouwens een bordje met daarop vermeld dat het diorama compleet gemaakt zou worden door Willem Bor uit Nederland en dat dinsdag 21 juni de officiële onthulling zou zijn! Heel gek hoor om daar je eigen naam te zien staan.
We hebben vandaag een aantal mooie signs gezien van oude Route 66 motels e.d., zoals bijvoorbeeld het Rest Haven Motel in Springfield. Ook veel oude gebouwen die verlaten waren en soms zelfs dichtgetimmerd. Er waren er bij die echt slecht waren maar we zagen ergens een diner, denken we, die dichtgetimmerd was maar er nog hartstikke goed uitzag. Best wel zonde vinden wij maar ja….als het niet loopt heb je denk ik weinig keus.
In Philipsburg zagen we World's Largest Gift Store en daar moesten we natuurlijk even gaan kijken. Nou, hier kon je wel enige uren doorbrengen zonder je te vervelen. Een enorme oppervlakte met o.a. Route 66 gifts zoals T-shirts, magneten en nog veel meer. Ze hadden hier ernorm veel T-shirts die we nog nooit eerder ergens waren tegengekomen. Maar ja, we wilden naar Joplin dus toch maar snel verder.
We wilden naar het Tri State Event in Quapaw OK, dat is 4 mijl ten westen van Joplin. Elk jaar organiseert de Route 66 Association zo'n soort event in een andere staat. Er zijn dan allerlei festiviteiten waaronder meestal een car meeting en daar gingen wij voor. We schoten niet echt op vandaag maar we geven er het weer de schuld van, we waren allebei zo ontzettend duf! Het was ook maar 100 graden F wat ca. 38 graden C is. Het leek wel of we in Death Valley waren zo drukkend warm als het was. Maar uiteindelijk zijn we er gekomen. Alleen was het al bijna vier uur en al hoewel de meeting tot vijf uur zou zijn, was bijna alles al weg. Ik denk dat het bezoek tegen viel door de hitte.
Gelukkig hebben we nog een aantal prachtige auto's op de foto kunnen zetten en zijn toen het casino ingegaan om af te koelen. Het casino was dit jaar host van het Tri State Event. Het was hier heerlijk koel en natuurlijk even een paar dollar in wat kasten gegooid zonder succes overigens! Maar ja, we waren weer een beetje bijgekomen en zijn toen terug naar Joplin gereden waar we een heleboel hotels hadden zien liggen. We hadden er snel een en na ons een beetje opgefrist te hebben, zijn we lekker bij het Outback Steakhouse gaan eten wat aan de overkant lag. Weer heerlijk gegeten! Site bijgewerkt hoewel we een zeer trage internet verbinding hadden en……..pitten!
Bekijk hier de foto’s
Dag 07: Springfield MO
Vanuit Springfield MO voert de Route 66 je verder richting Kansas. Je komt door Halltown waar de Whitehall Mercantille te vinden is, de ultieme Route 66 gift shop! Dan verder door Paris Springs, Spencer, Carthage, Carteville, Webb City en Joplin naar Kansas. De Route 66 is hier maar 13,2 mijl (21 km). Allereerst kom je in Galena, veel gebouwen hebben hier nog oude advertenties op de muren. In het Route 66 Howard "Pappy" Litch Park ligt één van de orginele Will Rogers Highway plaquettes uit 1952. Via Riverton ga je naar Baxter Springs. In dit stadje staan veel gebouwen die er nog steeds zo uit zien zoals ze eruit zagen toen de Route 66 voor het eerst in 1926 dit stadje doorkruiste. Een paar mijl buiten de stad ligt een klein monument uit 1938 op het punt waar de staten Kansas, Oklahoma en Missouri samenkomen.
En hier vlakbij is ook dit jaar het Tri-State Route 66 International Adventure.Het wordt dit jaar gehouden bij het Downstream Casino Resort in Quapaw OK, 4 mijl ten westen van Joplin. Op de laatste dag is een grote auto show gesponsord door Steet Dreams.
Gisteren zijn we uiteindelijk in Joplin terecht gekomen nadat we bij het Tri State Route 66 International Adventure waren geweest even buiten Joplin. Vandaag zijn we dus van daaruit naar Kansas gereden waar we in ca. 15 minuten waren. Galena KS is een oud mijnwerkers stadje, erg veel leuke oude gebouwen. In het "Pappy" Litch Park lag één van de plaquettes van de Will Rogers Highway. Een tweede ligt bij het eindpunt van Route 66 in Los Angeles CA. Ook heel leuk in Galena was '4 Woman on the Route' een oud Kan-O-Tex service station. Hier staat een oude truck die het echte voorbeeld is van de truck uit de film Cars, Tow Mater.
De Route 66 is in Kansas trouwens ook goed aangegeven, er staan signs maar ook op het wegdek is zo'n beetje om de 100 meter het logo op het wegdek te vinden. Het volgende plaatsje waar we komen is Riverton. Hier is de grootste attractie 'Eisler Brothers Old Riverton Store', een winkel die hier al vanaf 1925 is gevestigd. Op de heenweg was de zaak gesloten maar toen we er op de terugweg langs kwamen was de zaak open. De man achter de kassa was hoog bejaard, zeer vriendelijk, hij vertelde dat hij in Engeland had gezeten gedurende de Tweede Wereldoorlog. En hij bleef maar praten over zijn kleinkinderen die in de zaak rondliepen, kinderen van allerlei leeftijden, hij was er apetrots op!
De laatste plaats aan de Route 66 in Kansas is Baxter Springs. Een plaats waar heel veel gebouwen staan die er nog steeds zo uitzien als in 1926 toen de Route 66 hier voor het eerst door heen kwam. We hebben hier heerlijk lopen rondsnuffelen in een tweetal Flea Markets. Helaas geen nummerplaat van Kansas kunnen vinden! Hopelijk komen we die nog ergens anders tegen. We gingen even wat drinken in een zaakje, Angels on the Route. Toen de vrouw, die de eigenaresse bleek te zijn, hoorde dat we uit Nederland kwamen, raakten we gelijk weer in een geanimeerd gesprek.
Zij was geboren in Wisconsin maar had tot een jaar of vier terug in de San Francisco area gewoond. Ze kende twee mensen in Baxter Springs en kon op een gegeven moment de zaak kopen. Dat heeft ze gedaan, de zaak heeft ze totaal gerenoveerd en de pilaren buiten hebben de kleur van de bekende brug in SF, zo heeft ze iets meegenomen zei ze!! Ze kon heerlijk vertellen, heel komische vrouw! Er zat een wat ouder stel in de zaak en dat waren Geri & Marti Bilecki, Preservation Committee Members van de Route 66 Association van Illinois. Die waren ook in Joplin geweest en we moesten vooral onze bevindingen over het rijden van de Route 66 naar hun mailen. We kregen allerlei folders en krantjes van ze. En…..we moesten ook met ze op de foto! Was weer heel gezellig.
En toen weer terug over de Route 66 via o.a. Joplin, Carthage en Halltown naar Springfield MO. Leuk stuk en best veel te zien. In Springfield hebben we een hotel gezocht nabij de I-44. Morgen gaan we terug naar Lebanon om de maquette te gaan plaatsen in het museum. Het is ca. 52 mijl dus we hoeven morgen niet te haasten. We hebben gegeten bij Applebee's waar we naar toe konden lopen vanuit ons hotel. Was goed maar het ging weer allemaal een beetje te gehaast. Ik zat nog te eten, Willem was al klaar en toen vroeg ze of we nog iets wilden hebben. We zeiden dat we nog wel koffie wilden en dat kwam ze toen brengen terwijl ik nog niet klaar was, beetje jammer! Wij nemen altijd graag een beetje de tijd. Maar, het was weer een dag waarop we veel gezien hebben en weer wat leuke mensen hebben gesproken!
Overnachting in Ozark Inn, Springfield MO
Bekijk hier de foto’s
Dag 08: Lebanon MO
We rijden vandaag via de Route 66 terug naar Lebanon MO. We worden hier in de loop van de ochtend verwacht om de maquette te plaatsen in het museum. We overnachten weer in het Munger Moss Motel. Een stukje geschiedenis van dit wereldberoemde motel, zeker onder de Route 66 liefhebbers!
Munger Moss was eerst een barbecue restaurant gelegen aan de Big Pine Rivier bij Devil’s Elbow geopend eind jaren ’30, begin jaren ’40. Een stel genaamd Munger runde de zaak. Toen meneer Munger overleed, hertrouwde mevrouw Munger met een man genaamd Emmett Moss. Hence Munger Moss Sandwich shop kwam tot leven en werd zeer beroemd om de barbecue recepten. De zaak is op een gegeven moment overgenomen door de Hudson’s.
Toen de vierbaansweg werd geopend, ging Munger Moss failliet. De Hudson’s verspilden geen tijd en gingen op zoek naar een geschikte plaats om hun zaak te heropenen. Highway 66 was aan het opbloeien en net ten oosten van Lebanon vonden ze een stuk grond waar toen nog een restaurant en benzinestation op stonden. In 1945 konden ze dit stuk grond bemachtigen en zo kwam een nieuwe Munger Moss Barbecue naar Lebanon.
In 1946 is het motel geopend, er waren 14 cabines met garages tussen de kamers. Het waren drukke dagen voor de Hudson’s, ze werkten dag en nacht. De zaken gingen erg goed, het motel werd uitgebreid, er werden meer cabines gebouwd. In 1957 ging het bijna mis toen de snelweg werd geopend die buiten Lebanon kwam te lopen. Er was geen aansluiting gemaakt tussen de snelweg en de ‘business loop’ met het motel. Maar meneer Hudson maakte zelf een bord met Munger Moss erop met een pijl die naar het motel wees en zette dat op de hoek neer. En…….Munger Moss heeft tot nu toe alles overleeft. Er werd zelfs weer uitgebreid, er werden in 1961 nog 26 units geopend.
Tot de dag van vandaag is het Munger Moss Motel een zeer goed lopende zaak en vooral bekend om de prachtige neon die voor het hotel staat!
We rijden vandaag al heel vroeg weg uit het hotel in Springfield. Geen koffie hier en ja…..dan ben vooral ik géén mens! We gaan eerst naar de Train Nut Footbridge die vlakbij is. Het is een brug die al meer dan honderd jaar oud is, hier kon en kan men erg goed naar de treinen kijken. Mooie oude brug! En nu eerst kijken waar we iets kunnen eten en een kop koffie kunnen drinken! Bij een tankstation koffie en heerlijke verse donutsen gehaald en lekker buiten in de schaduw (was al weer 30 graden!) op zitten eten. Vervolgens zijn we op ons gemak richting Lebanon gereden,
Onderweg kwamen we langs het Route 66 Welcome Center in Missouri. Heel leuk opgezet, ze hadden een stuk weg gemaakt, de Route 66, en daarlangs allerlei picknick tafels met daarvoor een gevel van een bekend Route 66 gebouw, diners, gas stations, shops. Helemaal geweldig zoals ze dat gedaan hadden! Bij Lebanon aangekomen zijn we eerst naar de Heartland Antique Mall geweest. Whauw…..hier kan je echt uren zoet zijn. We moesten onszelf hier echt wegsleuren! Maar, we moesten langs Munger Moss om de maquette te halen en vervolgens naar het museum.
Hier was de ontvangst helemaal geweldig. Judy gaf ons een stevige knuffel en Cathy ook. Er waren nog een aantal mensen en op een gegeven moment zei de assistente van Cathy: "Ik ben niet zo geduldig als de rest, open de koffer en laat de maquette zien!". Lachen natuurlijk.
Toen Willem de maquette eruit haalde waren de reacties zo ontzettend gaaf, ze waren zo heerlijk enthousiast en……toen de tavern ook daadwerkelijk op zijn plaats stond in het diorama was er applaus. Alles paste gelukkig en het diorama zag er ineens compleet uit. We zijn zo blij en opgelucht dat alles past en dat ze zo tevreden zijn!
We zijn samen bezig geweest met het aankleden van de maquette, er moest hier en daar iets groen komen en veel bloemen. Judy en Ramona hadden allerlei auto's gekocht, stoeltjes, bankjes en poppetjes. We zijn toch zeker vier uur bezig geweest met alles. Toen we even koffie zouden gaan drinken, kwam Judy ineens met een drietal doosjes aan voor Willem, ze had op een veiling twee money clips en een key chain van Zippo op de kop getikt. Ze had gezien dat Willem zippo's spaarde en wilde deze graag aan hem geven. Zo ontzettend lief, toen Willem mee liep om koffie te halen zei ze tegen hem dat hij haar jongere broer was, de schat! Van Cathy kregen we een envelop met het beloofde geld voor de ticket dachten we. Toen we later keken bleek het twee keer zoveel te zijn!
Ook had Judy een blad van de Route 66 Association in Missouri wat vier maal per jaar werd uitgegeven. Hier stond een artikel over ons in en ze vroeg of Willem dit wilde signeren. We hadden er thuis grapjes over zitten maken en nu werd er echt om zijn handtekening gevraagd!! We lijken wel beroemdheden…… We krijgen morgen een exemplaar van dit blad volgens haar. In het volgende nummer wordt een artikel geplaats ovfer de "unveiling" van morgen. Hoop dat we dat exemplaar ook krijgen!
Terug in het hotel eerst lekker wat zitten drinken en een tukkie gedaan. Weer lekker gegeten bij Applebee's en toen dit verslag gemaakt. Morgen hebben we een rustige dag, we worden pas om 17.15 uur verwacht in het museum voor het diner. Lekker een beetje hier rond kijken en wat winkelen!
Overnachting in Munger Moss Motel, Lebanon MO
Bekijk hier de foto’s
Dag 09: Lebanon MO
Vandaag zijn we de hele dag in Lebanon. Vanavond is een diner gepland in het museum en daarna is de 'Diorama Unveiling Event'. De volgende aankondiging stond op de site van het Route 66 museum in Lebanon:
Diorama Unveiling Event: 22 June 2010
Come join us for a fun evening and meet new friends from The Netherlands, Willem and Monique Bor. Willem & Monique love Route 66 and have made several trips along portions of Route 66. This year they will add Illinois and Missouri to their visited places, as they travel to Lebanon, MO. to place the finished, missing pieces, on a diorama located in the Route 66 Museum & Research Center. You can read about the upcoming trip by visiting: http://reisverslagmowi2010.web-log.nl/
Dinner at 6 pm. Program will include several speakers, including Willem who will tell his story.
Diorama unveiling event @ 8:00 pm is free and open to the public.
Vandaag hadden we de hele dag de tijd om een beetje rond te kijken in Lebanon. We zijn bij een aantal winkels wezen kijken want we hadden gisteren in de Heartland Antique Mall een neon gekocht en zochten naar een stevige verpakking om deze heel thuis te krijgen. Uiteindelijk hebben we bij deze zelfde mall een koffertje gevonden. Willem kan deze als handbagage meenemen, Verder lekker rustig aan gedaan, het was weer super heet vandaag! Het was bijna 37 graden maar helaas ook een erge hoge luchtvochtigheid. Je wordt hier zo lekker gaar van!
We hebben geprobeerd om ons een beetje toonbaar te maken maar ja, we zijn op vakantie dus niet echt heel nette kleren bij ons. Maar goed, toen we rond vijf uur in het museum kwamen werd er door Maria (uit Costa Rica) van het café uit het museum wel naar ons gefloten. We zagen er dus redelijk uit! Toen we trouwens aankwamen bij het museum werden we weer aardig verrast! Op het sign van het museum hadden we pas al zien staan dat er op dinsdag 22 juni een unveiling event zou zijn maar nu stond er ineens bij: WELCOME Willem and Monique Bor…..moet toch niet gekker worden!
We kwamen Judy tegen op de parkeerplaats en ze had haar vriendin bij zich, Joan Jackson. We zijn naar binnen gegaan, er was verder nog niemand, Tegen half zes druppelden er steeds meer mensen binnen en ja, daar ken je verder niemand van. Ramona en Bob van het Munger Moss waren er ook gelukkig, die kennen we. Verder was Bill Wheeler er en Marc die we gisteren al hadden ontmoet en natuurlijk Cathy Dame, de directeur van het Lebanon Laclade County Route 66 Museum.
Ja….en dan wordt je voorgesteld aan allerlei mensen maar moeilijk om alle namen te onthouden. Om zes uur gingen we aan tafel, wij zaten echt aan de eretafel met een paar belangrijke mensen van de Route 66 Society, beetje opgelaten voelden (vooral ik) ons wel. Bill Wheeler heette iedereen van harte welkom en in het speciaal ons. Toen vroeg hij iedereen te gaan staan en vroeg aan iemand uit de zaal om voor te gaan in een gebed. Ook daarin werden we een paar keer genoemd.
Vervolgens hield Henry Luxem, City Administrator van Lebanon (weet niet precies wat voor een functie dat is, maar was wel een belangrijk iemand) een toespraak. Hij vertelde wie er allemaal betrokken zijn bij de diverse Route 66 clubs in Lebanon en wat er hier allemaal gedaan word. Ze zijn er hier echt heel veel mee bezig. Hij vertelde o.a. dat de sign van het Munger Moss helemaal gerestaureerd gaat worden en dat ze op een bepaald stuk het originele asfalt weer naar boven willen halen.
Na het eten werd onze powerpoint presentatie getoond en er werd een paar keer aardig gelachen. Multi, één van onze katten, in de benzinepomp vonden ze prachtig en ook toen we het over de vreemde maten hadden zoals 9 15/18 inch, moesten ze erg lachen. Hierna konden ze vragen stellen maar dat waren er gelukkig niet veel. Iemand vroeg hoeveel uur Willem er aan gewerkt had maar dat weten we niet precies, schatting is toch wel zo'n 200 uur. En toen gingen we naar het museum voor de unveiling!
Eerst gaf Bill hier het woord aan Ramona en die had weer een verrassing! Ze had een prachtig mes en een zippo die ze namens Rod Reid van de Shepherd Hills Factory Outlets moest geven. Ook iemand van de Route 66 Society die er helaas niet was omdat hij in Washington D.C. zat maar die zo zijn dankbaarheid wilde tonen. Toen kreeg Cathy, de directeur van het museum, het woord en die gaf ons een certificaat. We zijn nu voor de rest van ons leven lid van de Lebanon Laclede County Route 66 Society, helemaal geweldig! En toen vroeg Bill ons om de unveiling te doen. Er lag een kleed over het diorama en dat moesten wij samen verwijderen.
De reacties waren schitterend, iedereen was heel enthousiast. We werden constant bedankt dat we dit hadden gedaan. Er was een man, zijn naam weet ik niet meer, die vertelde dat hij als kind zijnde in de Nelson Tavern had gespeeld, en dat de Tavern er precies zo uitzag als toen. Hij schoot zelfs een beetje vol! We moesten ook elke keer op de foto met iedereen en dan is het van: one, two, three…cheese!! We kregen toen nog van Robert Gehl, Director, Membership Services van de Route 66 Association of Missouri, het blad uitgereikt wat Judy ons gisteren had laten zien. Er staat een artikel over ons in. In het herfst nummer komt een artikel over de unveiling. Hierna vertrok zo langzamerhand iedereen en wij dus ook. Het was al met al een hele gave avond en we voelden ons net echte beroemdheden!! We zullen dit allemaal niet snel vergeten.
Overnachting in Munger Moss Motel, Lebanon MO
Bekijk hier de foto’s
Dag 10: Stanton MO
Vanuit Lebanon rijden we de Route 66 terug naar Stanton MO wat vandaag het einddoel is. O.a. bezoek aan Cuba, deze plaats is bekend door de vele muurschilderingen. Cuba zal het hart van de ware Route-66-fans sneller doen kloppen. Afgezien van het feit dat dit plaatsje al meteen een goede indruk maakt, telt het ook talrijke oldies, met op de eerste plaats de uit met de hand gekapte Ozark-stenen opgetrokken heksenhuisjes van het Wagon Wheel Motel, het EAT 66 Café, de 66 Pizza Express en de Route 66 Lounge. Veel nieuwe etablissementen proberen er toch bij te horen door hun gebrek aan leeftijd te compenseren met een nostalgisch exterieur en/of interieur.
Een dag later geplaats want gisteren in het hotel bij de Meramec Caverns hadden we géén internet!!
Vandaag na een zeer warm afscheid van Ramona van het Munger Moss Motel weer op pad. De overnachtingen in het Munger Moss hoefden we niet te betalen, dat was Ramona’s cadeau aan ons om ons te bedanken. We gaan nu eerst via de Route 66 naar het huis van Judy. Ze woont met haar man Rick echt aan de Route 66 en heeft een stuk land van ca. 0,5 mijl lang. Een prachtig groot huis, allerlei zitjes, een hot tub in de tuin, verderop de winkel van Rick, echt onwijs gaaf. Ze heeft vier dochters en een zoon en al veertien kleinkinderen. Als die allemaal langskomen zoals bijvoorbeeld met Thanksgiving, dan konden ze allemaal blijven slapen, Dat zegt wel genoeg toch!
Haar zoon woont in Thailand, twee van haar dochters in St. Louis, één in Atlanta en de laatste weet ik niet meer. Ze heeft ontbijt voor ons gemaakt, biscuits with gravy and fried eggs. Zwaar maar erg lekker! Foto’s die gisteren gemaakt zijn op Willem zijn laptop gezet en lekker zitten kletsen over van alles en nog wat. We moesten onszelf echt wegschoppen hier, het was zo gezellig! We gingen uiteindelijk pas rond 12.00 uur weg na een dikke knuffel van Judy. We zouden gewoon een keer een trip plannen en Lebanon hierin opnemen alleen al om Ramona en Judy nog eens te zien!
We gaan verder via de Route 66 richting Cuba. We hebben op de heenweg gezien dat hier hele mooie muurschilderingen zijn. Bij Rolla in de buurt zijn we eerst nog naar de Totem Pole Trading Post geweest. Deze Trading Post is in 1933 gebouwd. Ze gaan binnenkort uitbreiden, er komt een restaurant bij met alleen maar homemade cooking producten. De ruimte was er al maar werd tot nu toe niet benut. Er werkte nog iemand die familie was van de eerste eigenaar. We konden hier een paar munten kopen voor 1 dollar die zeldzaam waren, af en toe verkocht hij ze nog. Het zijn munten uit 1972 en 1976 van een halve dollar. Die zijn volgens mij niet meer in gebruik. Bij Saint James zagen we nog een zaak, de Mule Trading Post. Ook maar even gaan kijken. Hele grote zaak en hij verkocht ook antiek.
In Cuba hebben we alle muurschilderingen gefotografeerd, echte kunstwerken. Ook nog even bij Connie van het Wagon Wheel Motel geweest. Laat in de middag waren we bij Stanton. We zagen een bord staan richting de Meramec Caverns en daar stond op dat er ook een motel was. We zijn er heen gereden en ja hoor, een motel op één keer vallen afstand van de ingang van de Caverns. Kunnen we morgen mooi bijtijds hier naar toe gaan en dan verder rijden richting St. Louis waar we nu ook al redelijk dichtbij zitten. We hebben in het restaurant een simpele hap gegeten, allebei niet veel honger en zijn naar onze kamer gegaan. We zitten hier heerlijk midden in de natuur en allemaal vuurvliegen om ons heen en vogelgeluiden, heerlijk!!
Overnachting in Meramec Caverns Motel, LaJolla Natural Park MO
Bekijk hier de foto’s
Dag 11: Pontoon Beach, Illinois
Bij Stanton MO liggen de zeer bekende Meramec Caverns. De grotten trekken al meer dan 60 jaar lang toeristen aan. De ongeveer 37 km. lange gangen en zalen met vijf verdiepingen werden in 1933 herontdekt en twee jaar later ingericht als toeristische attractie. Hoogtepunt van de ondergrondse rondgang is het licht- en vormenspektakel van het 'Stage Curtain', een bizar stenen gordijn. Verder is hier het Jesse James Wax Museum. Jesse James en zijn bendeleden plus nog een aantal outlaws zijn hier te vinden. Het verhaal gaat dat hij de Meramec Caverns rond 1874 als schuilplaats heeft gebruikt. Het is waarschijnlijk een p.r.-stunt want er is geen grot in de buurt waarvan niet hetzelfde wordt beweerd!
We waren vanmorgen in ca. 5 minuten in de Meramec Caverns, hadden we heel goed gepland! De tour zou om 09.30 uur beginnen dus we moesten een kwartier wachten. Maar het was fijn dat we zo vroeg waren want het was helemaal niet druk nu. De tour (één uur en twintig minuten) voerde ons eerst naar het lage gedeelte en hier was ook de zogenaamde "hide out" van de Jesse James gang. Onze gids vertelde dat de bende na een aantal bankroven de grot waren ingevlucht. De sheriff die ze achtervolgde dacht dat ze niet verder konden en bleef buiten de grot staan om ze uit te hongeren. Liever dat dan een vuurgevecht! Na een aantal dagen kwamen ze er nog steeds niet uit, toen ze gingen kijken was er niemand meer te bekennen. Ze waren de grot aan de andere kant via de Meramec River ontvlucht!
We gingen vervolgens naar de hoger gelegen gangen. Hier waren prachtige ruimtes te zien. Voor één ruimte moesten we 58 treden op maar goed, was de moeite waard. Hier waren rotsen gevormd wat wel druiventrossen leken. Er waren in een aantal ruimtes gigantische stalagmieten en stalactieten, sommige al duizenden en zelfs miljoenen jaren oud. Het hoogtepunt in deze grotten is toch wel het 'Stage Curtain" wat je ook leest. De afmetingen heeft ze genoemd maar die weet ik niet meer, het was in ieder geval gigantisch groot! Nog even een kop koffie gedronken en daarna op weg gegaan naar Saint Louis.
Net na de middag waren we bij Ted Drewes Frozen Custard. We hebben natuurlijk wat van die frozen custard geproefd en het was echt heerlijk! Verder over Chippewa tot aan Grand want hier was de tweede Ted Drewes. Alleen foto’s gemaakt hoor want we zaten nog vol! Weer terug naar Chippewa en op naar ons volgende doel, de Anheuser Busch Brewery. We hebben geluk hier, we zijn net op tijd voor de toer van een uur. We komen eerst in de stallen waar de Clydesdale paarden staan. Deze paarden trokken vroeger de bierwagens voor. Prachtige grote paarden! We gaan daarna een gebouw in waar het heel koud is en hier staan gigantische tanks, hier start het brouwproces. Vervolgens wordt in een andere ruimte het brouwproces uitgelegd. Er wordt verteld welke ingrediënten er allemaal gebruikt worden. En tot slot gingen we naar de fabriek waar het bier in flessen of blikjes werd gedaan. Echt megagrote ruimtes allemaal! Vanaf dit laatste gebouw gingen we met bussen weer terug naar het beginpunt alwaar we een biertje konden proeven. Dat hebben we natuurlijk even gedaan!
En verder over Chippewa naar de Gateway Arch, de poort naar het westen! Het bouwwerk werd ontworpen door Eero Saarinen en Hannskarl Bandel. Het heeft de vorm van een wiskundige kettinglijn. Het is 192 meter hoog en aan de basis ook 192 meter breed is een gedenkteken aan architect en president Thomas Jefferson en gelijk een gedenkteken voor de trek naar het westen van de Verenigde Staten. De bouw duurde van 12 februari 1963 tot 28 oktober 1965. Binnenin het monument rijden twee trams die de bezoekers naar het bovenin gelegen observatiedek brengen. Een ‘tram’ bestaat uit acht capsules, in iedere capsule konden vijf personen. Het voelt erg vreemd want je gaat eerst een stuk trapsgewijs omhoog en aan het eind ook weer. Boven hadden we een prachtig uitzicht over Saint Louis en ook over de Mississippi River. We zagen trouwens toen we beneden waren dat het water in deze rivier enorm hoog stond. Er stonden bomen in het water die daar normaal niet in staan. Het voetpad langs de rivier was helemaal verdwenen!
We wilden eerst via de Riverfront naar de Chain of Rocks Bridge rijden maar we kwamen gelijk in zulke vreemde buurten terecht, we voelden ons hier niet echt veilig. We zijn dus terug naar Chippewa gegaan. Ook hier kwamen we door de mindere buurten van Saint Louis maar ja, we wilden dit Route 66 icoon echt zien! Deze brug werd ooit door de Route 66 gebruikt als overgang over de Mississippi Rivier. De brug is nu alleen nog maar toegankelijk voor voetgangers en fietsers. We reden er bijna voorbij, het is niet echt duidelijk aangegeven. Beetje jammer! Maar de brug was geweldig om te zien. We zijn er een heel eind over heen gelopen. Bijzonder aan deze brug is dat er in het midden een knik zit van zo’n 22 graden. Dit schijnt iets te maken gehad te hebben met het scheepvaartverkeer die anders problemen kregen met het navigeren maar het fijne weet ik hier niet van. De brug is in 2006 een Nationaal Monument geworden en zal dus gelukkig niet, zoals zoveel andere Route 66 memories, verdwijnen!
En nu moeten we echt een hotel/motel gaan zoeken want het is al zeven uur. Over een brug net na de Chain of Rocks Bridge, rijden we Illinois in en via de Tomtom vinden we na enkele mijlen een motel in Pontoon Beach. Gelijk gaan eten bij een Mexicaans Restaurant wat er vlakbij lag en toen naar de kamer. Wat hebben wij vandaag veel gezien zeg…..even alles verwerken hoor! .
Overnachting in Days Inn, Pontoon Beach IL
Bekijk hier de foto’s
Dag 12: Litchfield IL
In Litchfield IL bezoeken we het Cruisin' Route 66 Classic Car Festival!
Vandaag zijn we eerst naar Collinsville IL gereden waar de World’s largest catsup (ketchup) bottle ter wereld staat. Deze is hier in 1949 door Brooks neergezet als watertoren. Roadside Architecture – At It’s Best!! We zagen nog een Yard Sale en kochten hier een leuk schaalmodel van een stationwagen voor $ 3,00, nog met een remote control ook.
Van Collinsville af zijn we richting Staunton IL gereden. We gaan hier naar Country Classic Cars. We mogen dit echt niet missen volgens verschillende mensen. Hier aangekomen kijken we onze ogen uit. Heel veel auto’s buiten maar ook nog vier loodsen met auto’s. We hebben hier aardig lopen kwijlen! Er stonden auto’s die er niet meer uitzagen maar ook hele mooie exemplaren. Willem heeft, om in mijn termen te spreken, ongeveer 80.000 foto’s gemaakt. Kunnen er iets minder zijn hoor!
Vroeg in de middag waren we in Litchfield IL. Eerst gekeken waar het hotel zat. Het meisje bij de receptie kon eerst de reservering niet vinden want ze had het op July, 25 gezet. Vreemd want ik had nog wel een bevestiging gehad voor June, 25 and 26. Maar goed, kamer beneden weer, was wel wat ouder maar niets mis mee. Even wat gedronken en mail gekeken. We ontvangen wel mail maar kunnen niets verzenden. Dus sorry iedereen maar we kunnen niet antwoorden!!
We zijn toen gaan kijken in Downtown Lichtfield waar het gebeuren vandaag zou zijn maar wij waren iets te enthousiast. Om 4 uur zou het inschrijven beginnen maar we zagen helemaal niets. Toen eerst maar even gaan winkelen bij o.a. de Wal*Mart. Rond zes uur weer in Downtown gaan kijken en toen was de band zich in ieder geval aan het installeren. We zijn in de schaduw gaan zitten met een fles water. Er kwam een stel bij ons zitten en we hebben lekker zitten kletsen. Ze stelden ons op een gegeven moment voor aan een man en dat was de burgemeester van Litchfield. Hij liep rond in zijn shorts….dat zie je bij ons toch niet volgens mij!
We moesten niet weggaan want we zouden een ‘goodie bag’ van hem krijgen. Die kwam hij inderdaad later brengen, zat een kalender in, allemaal folders, een pen, een sleutelhanger, een aantal magneten en allerlei kortingsbonnen. We kregen o.a. bonnen om naar de Sky View Drive-In te gaan morgen en een kaart voor prefered parking. Dit festival in Litchfield is ter ere van het 60 jarig bestaan van deze Drive-In. Hij schudde ons de hand en bedankte ons dat we hier waren, heel leuk! De band die zou spelen was The Road Crew. Eén van de zangers is Joe Loesch, die kennen we van facebook. We hebben even met hem gesproken en ook hij vond het heel leuk dat we hier waren.
En toen zagen we nog en paar bekenden, Marty en Geri Bilecki. Die hadden we in Baxter Springs in Kansas ontmoet. We liepen naar ze toe en hoe toevallig…..ze hadden het net over ons. Ze zaten net verslag te doen van hun belevenissen aan iemand van de plaatselijke krant. Ze vertelden dat ze vanaf Baxter Springs naar Branson waren gereden en daarna naar Lebanon MO. Ze waren naar het museum geweest om de maquette te bekijken. Marc ( van het Route 66 museum in Lebanon) was er erg enthousiast over wat heel leuk is om te horen. Ook de Bilecki’s vonden hem erg mooi en zeer gedetailleerd.
Ze vertelden aan Marc dat ze ons ontmoet hadden in Kansas en dat was weer zo’n gevalletje van toevallig! Ze hadden ook de man (weet zijn naam niet meer) ontmoet die Root Beer, Route 66 Soda’s, van Missouri naar Lebanon Illinois had verhuisd. Toen ze het over het museum hadden zei hij dat hij ook bij de unveiling was geweest en ons had ontmoet…..toevalligheden! When you’re traveling the Route, you’re getting to know everyone! En dat is waar, heel gaaf.
Rond zeven uur kwamen de cars binnenrijden, het waren er niet heel veel maar er zaten wel mooie exemplaren bij. Natuurlijk allemaal op de foto. Een Root Beer gedronken wat heel apart smaakt en ondertussen naar de band geluisterd, was echt heel goed. Toen de band even pauze had hebben we aan Joe gevraagd of we de cd konden kopen waar ze het eerder over gehad hadden. Is een cd met hun songs over de Route 66. We zijn daarna terug naar het hotel gegaan. Morgen is er de hele dag, vanaf 10.00 uur, van alles te doen. De auto’s staan dan ook op de Old Route 66. Benieuwd hoeveel er dan zijn!!
Overnachting in Americas Best Value Inn, Litchfield IL
Bekijk hier de foto’s
Country Classic Cars, Staunton IL
Carshow Litchfield dag 12
Dag 13: Litchfield IL
In Litchfield IL is op 25 en 26 juni het '7th Annual Cruisin' Route 66 Classic Car Festival' ter ere van het 60 jarig bestaan van The Sky View Drive In. We lassen daarom zeker deze stop in!
Inmiddels is het dag 13 en schiet onze reis al aardig op. Het was weer een erg warme dag in Litchfield IL. Om 11.00 uur 's ochtends waren wij op een gedeelte van de oude Route 66 bij Litchfield en het was er op dat moment al 38 graden. Ik kan je vertellen dat het met een hoge luchtvochtigheid dan niet lekker is… Op dit gedeelte van de Route 66 was het Route 66 festival met de nodige auto's en kraampjes. Nadat we de auto's daar hadden bekeken (het waren er niet veel) een cd, het zoveelste T-shirt en een cap gekocht hadden zijn wij snel van de airco in de auto gaan genieten en een plaatsje terug gereden op zoek naar een oud gas station.
Het plaatsje was niet groot maar wij konden het gas station niet vinden. Dus wat doe je dan… je ziet een policecar staan en gaat vervolgens vragen waar wij het gas station moeten gaan zoeken. De sheriff kon ons precies vertellen hoe wij moesten rijden en het was vlakbij. Op het moment dat wij van plan waren om onze weg te vervolgen kwam de sheriff uit zijn wagen en begon ons van alles over de geschiedenis van het bewuste plaatsje te vertellen. Na hem bedankt te hebben gingen wij verder opzoek naar het gas station. En ja hoor, hij had gelijk het was vlakbij. De auto uit, de hitte in en foto's maken. Na een paar minuten kwam de policecar weer aanrijden en stapte de sheriff uit voor nog een praatje en nog meer informatie. De beste man vroeg zelfs op een gegeven moment of hij een foto van ons moest maken… Zo zie je maar als je beroemd bent dat ze alles voor je doen en dat zelfs in een andere staat (of sla ik nou door?).
Na dit alles zijn wij weer terug gereden naar de carshow in Litchfield. Het was er nog steeds erg warm en er waren maar een paar andere auto's bij gekomen. We kwamen een man tegen die wij in Kansas ook al gesproken hadden, Marty Bilecki. Hij was samen met zijn vrouw Geri een stuk van de Route 66 aan het rijden. Marty en Geri doen veel voor de public relations van de Route 66 in Illinois. Marty schrijft ook regelmatig stukken in de Route 66 Pulse en weet een hoop te vertellen over de Route 66. Hij nodigde ons uit om 's avonds in het Ariston Café te gaan eten. Het Ariston Café is sinds 1929 een Route 66 icon en wordt nog steeds door de familie gerund. Wij hadden vroeg met Marty en Geri afgesproken omdat we ook nog naar de drive-in bioscoop moesten ’s avonds ( de vrijkaarten hadden wij gisteren van de burgemeester gehad).
Eenmaal aangekomen in Ariston kwamen wij al snel Marty tegen die ons gelijk voorstelde aan de eigenaar van het restaurant. Marty vertelde hem ook het hele verhaal over het schaalmodel en was er volgens mij trots op dat hij samen met ons daar was. Het verhaal over de Nelson Tavern hebben wij nog vele malen moeten horen die avond, Marty kent erg veel Route 66 liefhebbers en hij moest bij iedereen zijn verhaal over ons kwijt. Maar tussendoor hebben wij heerlijk gegeten, vooraf hadden wij een speciaal gerecht van de eigenaar, gefrituurde sperziebonen. Daarna een heerlijk stuk vlees en als nagerecht konden wij kiezen uit hele grote stukken gebak. Dit diner mochten wij niet betalen van Marty en Geri omdat zij het zo waardeerden wat wij voor de Route 66 hadden gedaan.
Nadat wij een fotoalbum en gastenboek hadden getekend vertrokken wij naar de drive-in bioscoop. Ook dit was weer een unieke ervaring, een film (Bullit) bekijken vanuit je auto. Om ons heen stonden veel oldtimers en mensen zaten in hun auto de film te bekijken en popcorn te eten.
Dit was echt Route 66…
Willem
Overnachting in Americas Best Value Inn, Litchfield IL
Bekijk hier de foto’s
Carshow Litchfield dag 13
Dag 14: Pontiac IL
Vanmorgen zijn we op ons gemak weggegaan, we zien wel waar we vandaag uitkomen. We hebben eerst bij Glenarm een side-trip gemaakt naar een Old Covered Bridge. Deze brug is gerestaureerd maar je ziet nog wel dat het een oude brug is. De brug loopt over de Sugar Creek. In Springfield MO zijn we het Route 66 Hotel & Conference Center van binnen gaan bekijken. Ziet er erg leuk uit en de Route 66 is hier overal terug te vinden. In Elkhart zijn we koffie gaan drinken bij een zaakje waar we op de heenweg ook geweest zijn. Peter, in Nederland geboren, 30 jaar in Zuid-Afrika gewoond en nu al weer 12 jaar in de USA, schudde ons gelijk de hand en vroeg hoe het afleveren van het schaalmodel was gegaan. Leuk dat hij dat nog wist! We hebben een stuk homemade cherry pie erbij genomen……jammie!!!!
Net na de middag waren we in Lincoln en vonden nu ook The Mill die we op de heenweg gemist hadden. Dit was ooit een restaurant maar wordt nu gerenoveerd en zal een museum worden. Toen we de Route 66 vervolgden zagen we ineens een huis staan, zo gaaf….en te koop!! Staatsloterij, schuif nu eens een keer! Het was een kast van een huis maar had zulke leuke details, alleen de kleuren al en de veranda. We zouden het zo willen hebben.
In Atlanta kwamen we weer de Bilecki’s tegen die ook op weg zijn naar hun woonplaats in de buurt van Dwight. Even wat met ze gedronken en we moesten maar bellen als we bij Dwight waren want dan moesten we bij hun thuis langs komen. We zien wel of dat past in ons reisschema, we willen niet hoeven haasten. Even verderop stoppen we bij de Dixie Truck Stop, nog even in de shop kijken.
Volgende stop in bij Funk’s Grove. Hier zijn we op de heenweg wel langsgekomen maar niet gekeken. Hier kun je de Funks Grove Maple Sirup kopen. Deze Sirup wordt hier al sinds 1891 verkocht. We zagen hier ook de EZ 66 Guide for Travelers liggen, wat volgens Geri Bilecki een heel goed boek is. Het is geschreven door Jerry McClanahan. Hij is 1957 geboren in Oklahoma maar in 1959 verhuist naar California….toen helaas niet over de Route 66! In de ’60 jaren maakten de familie trips van California naar Oklahoma City en toen wel over ‘The Mother Road’. Vanaf de achterbank tekende Jerry zijn eigen kaarten van de Road.
In 1981 herontdekte Jerry de Road en vanaf dat moment maakte hij ontelbare expedities over de Route 66. Begin ’90 jaren begon Jerry full time te schrijven over de Mother Road en ook voor het Route 66 Magazine. Hierna ging hij schrijven voor the Federation News and American Road. Jerry’s foto’s zijn verschenen in talloze boeken en zijn schilderijen van oude auto’s langs de Route 66 hangen overal. Gelijk maar meegenomen en na goed gekeken te hebben…..een heel goed boek!!
In Bloomington zijn we een beetje gaan shoppen om even de benen te strekken. Het was niet echt ver meer naar Pontiac dus we besloten daar toch heen te gaan. Kunnen we morgen op ons gemak het Route 66 Hall of Fame Museum gaan bekijken. We waren aan het eind van de middag in Pontiac en vonden een kamer in de Comfort Inn. ’s Avonds gegeten bij Baby Bull’s waar alles homemade is, was lekker.
Overnachting in Comfort Inn, Pontiac IL
Bekijk hier de foto’s
Dag 15: Joliet IL
Vandaag eerst naar het Route 66 Hall of Fame & Museum in Pontiac IL geweest. Het museum is gevestigd in een heel groot oud pand. In het museum zijn beneden allemaal vitrines met daarin plaquettes van mensen die belangrijk zijn geweest voor de Route 66 en daarnaast allerlei foto’s en artikelen van o.a. hotels, restaurants, winkels en nog veel meer, die ook weer per plaats zijn ingedeeld. We zagen hier heel vaak de namen John en Lenora Weiss staan die heel veel voor dit museum hebben gedaan. John hebben we ontmoet bij het afgebrande pand van het Rivièra Restaurant. Lenora is helaas enkele weken geleden overleden na een langdurig gevecht tegen een slopende ziekte.
Op de tweede en derde verdieping is een foto expositie van allerlei Route 66 icons van Chicago tot aan Los Angeles. We zagen hier zoveel dingen die we gezien hebben maar toch ook nog icons die we gemist hebben. Moeten toch nog een keer de hele Route 66 rijden! Sommige dingen zijn ook moeilijk te vinden omdat niet alles direct aan de route ligt en door tijdgebrek kun je gewoon niet altijd de plaatsen ingaan om te zoeken. Op sommige plaatsen liggen wel drie trajecten van de Route 66 uit verschillende periodes.
In Odell IL hebben we nog even heel veel foto’s gemaakt van het Standard Gas Station omdat Willem deze misschien ook op schaal wil gaan maken. Ook een paar oude ansichtkaarten gekocht. Hier waren veel details op te zien. In Braidwood IL hebben we bij de Polk-a-Dot Drive In een strawberry shortcake genomen. We waren hier op de heenweg wel langsgekomen maar niet binnen geweest. We hadden gehoord dat we hier zeker de toiletten moesten gaan bekijken. Waren inderdaad erg leuk. Op het damestoilet werd je van alle kanten bekeken door Elvis Presley en op het herentoilet door Marilyn Monroe!
Laat in de middag waren we in Joliet IL waar we vandaag gaan overnachten. We hebben eerst bij de Kmart een koffertje gekocht want anders kunnen we nooit alles thuis krijgen. Waarom zien we toch altijd zoveel leuke dingen….???? We vinden een kamer in de Red Roof Inn, simpel maar oké. ’s Avonds gegeten bij Bob Evans, hadden we wel vaker gezien maar nog nooit gegeten. Homestyle cooking en het was erg lekker!
Alles uit de auto getrokken en herinpakken. Nou…dat koste best moeite, was echt proppen. We zullen best wel overgewicht hebben maar dat is dan jammer. We laten toch niets hier! Morgen gaan we Joliet beter bekijken en dan naar ons einddoel, Chicago!
Overnachting in Red Roof Inn, Joliet IL
Bekijk hier de foto’s
Dag 16: Chicago IL
We rijden op ons gemak weer richting Chicago. We overnachten in een hotel vlakbij O’Hare International Airport omdat we morgen al weer terug vliegen naar Nederland.
We zijn vandaag Joliet IL beter gaan bekijken. We vonden Rich & Creamy ice cream die Route 66 reizigers jarenlang de lekkerste ijsjes hebben geserveerd. Jake en Elwood, de Blues Brothers, schijnen hier ooit op het dak gestaan te hebben maar nu niet meer. Er tegenover lag een leuk pandje van Dick’s on Route 66, een sleepdienst die we daarna nog regelmatig tegenkwamen in Joliet. Op allerlei plaatsen stonden borden die je vertelden dat als je hier parkeerde, dat je dan weggesleept werd door Dick’s Towing Service!
Daarna zijn we naar het Route 66 museum geweest om het museum wat beter te gaan bekijken. Op de heenweg hadden we alleen de shop snel bekeken. Ook een leuk museum. We zijn zelfs het historisch museum van Joliet gaan bekijken wat ook erg interessant was. Liet o.a. zien hoe het kanaal gegraven is en wat voor industrieën hier belangrijk zijn geweest.
Vervolgens op zoek gegaan naar het Rialto Theater, het juweel van Joliet. Het was een droom van zes Rubens broers die in 1926 is uitgekomen. Er werden eerst alleen films getoond maar nu worden er allerlei activiteiten gehouden. Toen we foto’s aan het maken waren werden we aangesproken door een man. Hij zag Willem zijn T-shirt (van het Ariston Café in Lichtfield IL) en vroeg of we de Route 66 aan het rijden waren.
Hij heet Bob (achternaam weet ik niet meer) en vertelde dat hij schrijver was en een boek wilde gaan schrijven over zijn talloze reizen over de Route 66. Hij ging hem nu helemaal rijden om alle gegevens die hij in de loop van de jaren had verzameld, nogmaals te checken. Natuurlijk even het museum in Lebanon en Willem zijn maquette genoemd en hij zou er zeker gaan kijken en hij zei dat hij Willem in zijn boek zou noemen. Jammer dat ik zijn naam niet meer weet! Het was een zeer bereisd iemand, hij had ook al zo’n 180 vestigingen van het Hard Rock Café overal ter wereld bezocht. Hij maakte ons er op attent dat er vandaag om één uur een tour zou zijn in het Rialto Theater.
We wilden eerst doorgaan maar besloten toch om de auto op een parkeerterrein te gaan zetten en de tour te gaan doen. Nou….géén spijt van, wat een schitterend pand is dit zeg! De gids vertelde dat de City of Joliet dit pand enkele jaren geleden wilde afbreken om er een parkeergarage neer te zetten. Gelukkig hebben ze dat kunnen voorkomen. We kregen een rondleiding en we zijn zelfs in de catacomben geweest waar de kleedkamers en zo waren. De muren van het trappenhuis naar beneden waren geheel gevuld met handtekeningen van allerlei mensen die hier ooit opgetreden hebben. Enkele namen: Burt Reynolds, Alice Cooper, Jerry Seinfeld, Bono van U2 en ga zo maar door. Een imposant en prachtig gebouw!
Hierna zijn we richting Des Plaines IL gereden waar de eerste vestiging van McDonald’s in Illinois is. Toen we het hadden gevonden was het helaas al gesloten maar nog wel wat leuke foto’s van de buitenkant kunnen maken. Ze hadden in die tijd trouwens nog niet de M-logo met de twee bogen zoals nu. Er zat zo’n boog achter het reclamebord en aan beide zijden van het gebouw een enorme gele boog. Misschien dat die beide bogen iemand ooit geïnspireerd hebben om de nu zo bekende M-logo te maken.
Na 4 mijl waren we bij ons laatste hotel, Best Western O’Hare. We kregen hier een kamer……echt onwijs gaaf! We hadden een enorme Whirlpool Bad Tub in de kamer! Kan niet wachten maar eerst gaan we wat eten! We kunnen binnendoor naar het naast gelegen restaurant, Shoeless Joe’s. Lekker gegeten weer alhoewel het wel enorm veel was. Alles is hier altijd zo groot! Terug op de kamer heerlijk de Bad Tub gevuld en oh……dat was echt genieten, wat een luxe!!!
Overnachting in het Best Western O’Hare, Rosemont IL
Bekijk hier de foto’s
Dag 17/18: Chicago IL – Amsterdam
Dag 17:Vanmorgen niet al te vroeg opgestaan, we hebben toch niets meer te doen en zitten al vlak bij het vliegveld. Na het uitchecken rijden we nog even langs een paar winkels. We kunnen niets meer kopen want onze koffers puilen uit maar nog even lekker donutsen gehaald en koffie! Die donutsen zijn hier toch zo geweldig lekker!
Net na de middag rijden we richting het vliegveld, Chicago O'Hare. We zaten er zo dichtbij dat we er met een kwartier al waren. Eerst de auto wegbrengen bij Alamo. We geven hier aan dat de bon niet goed is, we hebben in Nederland al een gold-pakket afgesloten (extra bestuurder en volle tank benzine) maar dat staat hier nu ook weer op die bon. Volgens de man die onze auto innam zou er maar $ 10,00 worden afgeschreven en dat was omdat we een iets grotere auto hadden. Ben benieuwd, zal wel weer niet goed gaan!
We kunnen gelijk in de pendelbus richting terminal 5 die helemaal achteraf ligt, we waren de laatste die er uit gingen. Hier aangekomen konden we direct in de rij om in te checken. De koffers werden gewogen en ik moet zeggen…..viel me nog mee! Mijn koffer woog 23.7 kg. en die van Willem 24.2 kg. terwijl ze 23 kg mogen wegen. Er werd gelukkig niets van gezegd en we hoefden niet bij te betalen. Toen we nog even buiten gingen roken was ik ineens mijn vestje kwijt wat over mijn tas hing, net gekocht dus balen! Binnen kijken maar kon niets vinden. Toen we later samen naar binnen gingen, zag Willem het vestje ineens hangen over een balie, gelukkig!!!
We zijn om half drie door de douane gegaan zonder problemen. Boarden zou over een klein half uur beginnen maar dat was niet zo. We vertrokken uiteindelijk vijftig minuten te laat, als we onze aansluiting in Rome maar halen! Het is 4814 mi (= 7748 km) naar Rome en de verwachte aankomsttijd is 07.56 uur. De vlucht was om het zacht uit te drukken……..shit!! Er zaten een aantal stellen in het vliegtuig met kleine kinderen en die waren echt de hele vlucht aan het krijsen en schreeuwen. Slapen gaat toch al niet echt geweldig maar dat kon je nu helemaal wel vergeten. Ook de verzorging van Alitalia vonden wij allebei niet echt om over naar huis te schrijven.
Dag 18:
We landen om 07.47 uur in Rome en moeten hier weer door de douane, paspoortcontrole e.d. We moeten hier echt rennen hoor! Om 09.20 uur gaan we weer de lucht in richting Schiphol waar we om 11.25 uur landen. Naar de bagageband en die was al heel snel leeg maar onze koffers en die van twee meisjes die ook uit Chicago kwamen, waren er niet! Naar de desk van de KLM die daar zat en het bleek dat de koffers nog in Rome stonden. Ze vertelde ons dat bij zo'n korte overstaptijd dit helaas vaker gebeurde. Formulieren invullen, lekker als je ogen zo vermoeid zijn dat je bijna niets kunt lezen! Maar goed, we zouden een sms ontvangen als ze gevonden waren en waarschijnlijk worden ze morgen (1/7) al thuis bezorgd.
De taxi had ons al gebeld dat hij er was maar die moest dus wat langer wachten door dat gedoe met die koffers. Toen we eindelijk buiten kwamen hebben we gebeld en hij zou er zo zijn, hij stond verderop op een parkeerterrein. Was niet erg dat we even moesten wachten…..konden we even een sigaretje roken. Het was vrij druk onderweg maar uiteindelijk waren we om even over half twee thuis, helemaal stuk!!! Kattenkinderen knuffelen, mijn moeder even gebeld, wat spulletjes opgeruimd, eten besteld en toen……slapen!
We kunnen terugkijken op een hele andere, maar geweldige reis! Het was een hele aparte ervaring om als een beroemdheid te worden behandeld en we hebben een heleboel geweldige mensen leren kennen. Maar het uitgebreide verslag moeten jullie nog even op wachten! Dat zal over een tijdje op mijn hoofd web-log worden geplaatst (http://verhalenoverreizen-mowi.blogspot.com/)
NB: De volgende dag (2/7) werden onze koffers gelukkig keurig thuisbezorgd. Alleen Willem zijn koffer hadden ze flink in zitten rommelen en die kregen ze waarschijnlijk niet meer dicht…..zat helemaal met tape dichtgeplakt!!!
NBNB: Bedankt voor de reacties!!
Bekijk hier de foto’s
