Klik op het onderstaande plaatje om onze foto's te bekijken
Dit jaar is de aanleiding van onze vakantie heel bijzonder!! Doordat Willem door allerlei omstandigheden voor zichzelf is begonnen als schilder, en de zaken door de recessie niet zo goed gingen, hadden we eigenlijk de vakantieplannen al een beetje opzij gezet. Er gingen echt weken voorbij dat hij totaal géén werk had, heel vervelend!
Hij is toen om de tijd te verdrijven begonnen met het maken van maquettes van gebouwen die langs de Route 66 staan of hebben gestaan. De eerste was Lucille’s Roadhouse uit Hydro OK, de tweede was een 66 Super Service Station uit Alanreed TX, de derde was de Little Juarez Diner uit Glenrio TX. En daar begon het mee….!!! Op de foto leek op een sign een andere naam te staan. Willem heeft diverse Route 66 Associations een mail gestuurd met de vraag of ze hem konden vertellen wat de echte naam van deze diner was.
Little Juarez Diner
En toen kwam er een mail binnen van Judy Wallmark, Treasure Hunter of the Route 66 Museum in Lebanon Missouri. Ze was dol enthousiast over het feit dat Willem schaal modellen maakte en vroeg of hij een aantal missende stukken wilde maken voor een diorama wat in het museum staat. Het betrof de Nelson Tavern met benzine station, een watertoren en een pomphuis. Deze gebouwen stonden in de 40er/50er jaren in Lebanon aan een kruispunt van US Highway 5 en Route 66.
In 2004 is een artiest uit Illinois begonnen met dit diorama maar helaas is het door allerlei omstandigheden nooit afgemaakt. In 2008 is het incomplete diorama in het museum geplaatst. Er is naarstig gezocht naar iemand die het kon afmaken maar dat is helaas nooit gelukt. Judy mailde: “How need would it be to have a Route 66 lover from the Netherlands complete the piece???”.
En na ontzettend veel mail, uren, weken, maanden werk en een leuke tegemoetkoming in de kosten, konden we de maquette zelf gaan afleveren in Lebanon!! We vliegen naar Chicago en rijden via de Route 66 naar Lebanon.
REISVERHAAL
Schiphol – Parijs – Chicago IL (7104 km - vliegtuig + 27 km - auto) (21°C)
Om 04.30 uur stond de taxi voor de deur om ons naar Schiphol te brengen. Om deze tijd geen files dus we waren er snel. Inchecken ging goed, de Nelson Tavern mocht mee als handbagage! Bij de douane ging ook alles snel en goed. De Nelson Tavern ging hier ook gewoon mee en we hoefden zelfs de koffer niet open te maken! We hadden best wel in onze rats gezeten hierover want het koffertje was eigenlijk iets te groot voor handbagage maar we konden opgelucht adem halen!
We gingen ongeveer een half uur te laat weg en eenmaal in Parijs moesten we dus best wel doorlopen om de aansluiting naar Chicago te halen. Ook hier gingen we weer te laat weg. Maar goed, redelijke plaatsen dachten we tot de mensen voor ons hun stoel naar achter lieten flikkeren! Jezus.....we kregen het allebei benauwd, heel krap en we zagen ook niets meer op ons scherm. Je kan er niets van zeggen want het mag natuurlijk maar zo erg hadden we het nog nooit eerder meegemaakt. De vlucht is verder goed gegaan en om 20.00 uur (in Chicago 13.00 uur) zijn we geland op Chicago O'Hare.
Douane ging vrij snel en na een sigaretje zijn we met de bus naar de autoverhuur gegaan, We mochten zelf een auto uitzoeken en zijn met behulp van een medewerker van Alamo, uiteindelijk weggereden in een full size wagen, een Chevrolet HHR met nog maar 343 mi. op de teller! De tomtom ingesteld en zonder probleem naar het hotel gereden. Daar aangekomen was het even zoeken naar de ingang en waar we de auto konden laten om in te checken,. Het was best een drukke weg namelijk.
De huurauto van dit jaar: Chevrolet HHR
Toen ik naar binnenliep bleek dat we de auto gewoon even voor het hotel konden zetten, koffers eruit en daarna werd de auto door een medewerker geparkeerd. De kamer is netjes maar niet groot. Even een beetje geïnstalleerd en toen gaan kijken waar we wat konden drinken. Beetje rondgelopen en op een terras iets verderop wat gegeten en gedronken. Eenmaal terug in het hotel zijn we allebei voor half dood in bed gevallen, het was hier pas 19.45 uur maar eigenlijk is het natuurlijk al 7 uur later voor ons!
Chicago IL (ca. 26°C)
Natuurlijk op een zeer vreemd tijdstip wakker, om 04.15 uur! Toch nog maar even blijven liggen maar om 06.00 uur zijn we opgestaan. Na het ontbijt, wat voor een continental breakfast best uitgebreid was, zijn we op pad gegaan.
Chicago, een stad vol tegenstellingen, geen enkele andere stad groeide en veranderde sneller dan Chicago. Geen andere stad kende zoveel ups en downs, van spectaculaire groei tot totale instorting. De hoofdstad van het Middenwesten ligt bijna precies in het hart van het Amerikaanse continent. In Amerika leiden alle wegen naar (of via) Chicago en zo vormt Chicago de scharnier tussen de oude centra van het Oosten en het uitgestrekte Amerikaanse Westen. Chicago is niet 'easy' zoals San Francisco, niet 'uitgestrekt' zoals Los Angeles, niet 'groots' zoals New York en zeker niet 'voornaam' zoals bijvoorbeeld Washington. Chicago is ruig, onbehouwen, vulgair zelfs. De stad is ooit vergeleken met een mens van wie de huid verwijderd was, zodat alle spieren en organen zichtbaar waren: rauw en zonder vernis, direct en open.
Chicago
We gaan vandaag Chicago bekijken, tenminste de high lights, met een “Hop-on-hop-off” bus. Dit hadden we via het internet gevonden en deze bus kwam precies langs de dingen die wij graag wilden zien. We hebben dus direct online tickets hiervoor geboekt. Een ideale manier om een grote stad te bekijken en je hebt geen last van druk verkeer of hoge parkeerkosten. We moesten vier blokken verderop met bus 151 naar Delaware. Bij het John Hancock Center konden we op de bus springen.
We zijn eerst bij Willis (voorheen Sears) Tower er uit gegaan maar hier aangekomen kregen we te horen dat er boven helemaal geen zicht was. Het was nu te mistig. We besloten om het later op de dag nog maar eens te proberen, Weer op de bus gehopt en bij het Millennium Park er weer off gehopt! Het was ondertussen aardig warm geworden en het werd ook steeds helderder. We hadden goede hoop op een beter uitzicht in de Willis Tower later deze dag!
Het Millennium Park is een park in Chicago wat is aangelegd op een voormalig rangeerterrein ten oosten van de bekende Michigan Avenue. Het maakt onderdeel uit van het Grant Park tussen het stadscentrum en het Michiganmeer. Het park heeft tientallen miljoenen dollars gekost en is vooral bekostigd door sponsoring van lokale bedrijven. De intentie was om het park voor de millenniumwisseling klaar te hebben. Dat lukte echter niet onder andere door geldgebrek en vertragingen tijdens de bouw van onder meer het podium. Uiteindelijk is het park in 2004 geopend.
Het Millennium Park is uitgegroeid tot een stedelijke ontmoetingsplaats waar culturele, economische en ecologische activiteiten plaatsvinden. In het park is een enorm openluchttheater/podium (Pritzker Pavilion, ontworpen door Frank Gehry) met zowel zitplaatsen als een groot grasveld. Ook heeft Gehry een voetgangersbrug ontworpen aan de oostzijde van het park. Een andere bezienswaardigheid is Cloud Gate, een groot spiegelend kunstwerk dat er uitziet als een boon van 10 meter hoog. Dit vonden wij wel een hoogtepunt in dit park!
Cloud Gate
De volgende stop was de Buckingham Fountain. Met een diameter van 85 meter is de ‘Buckingham Fountain’ een van de grootste fonteinen ter wereld. Op geregelde tijdstippen start een 20 minuten durende animatie waarbij de fontein eerst zacht straalt. Steeds meer stralen worden geactiveerd tot uiteindelijk ook de centrale straal op volle kracht het water naar boven stuwt. De fontein is meer dan zeven meter hoog en bestaat uit drie verschillende lagen bassins omringd door vier paar bronzen zeepaarden. Elk zeepaard symboliseert een staat die grenst aan het meer van Michigan (Illinois, Indiana, Michigan en Wisconsin). De fontein zelf staat symbool voor het grote meer. De fontein is te zien in de intro van ‘Married with children’.
Buckingham Fountain
We zijn vervolgens bij de Navy Pier geweest. De Navy Pier is een lange historische pier aan de oevers van Lake Michigan. Oorspronkelijk diende de pier, die gebouwd werd in 1916, als laadplaats voor cargoschepen, langs de pier werden veel opslagplaatsen gebouwd. In de jaren ’90 werd de pier volledig herbouwd tot entertainmentcentrum met eetkraampjes, winkels, een concertpodium en vergader- en tentoonstellingshallen. Je vindt er verschillende attracties en bezienswaardigheden, zoals een reuzenrad, een IMAX-bioscoop, het Chicago Children’s Museum en het Smith Museum voor glas-in-lood. Er bestaan plannen om de pier in de toekomst om te bouwen tot waterpark. Een erg kleurrijk geheel!!!
De volgende stop was een replica van de allereerste McDonald’s in Illinois alleen was deze veel groter. Hele gave zaak en heel anders als de standaard McDonald’s bij ons. Hier was ook een Hard Rock Café en een Rainforrest Café. En toen naar de Willis Tower! Het gebouw telt 110 verdiepingen en is 443 meter hoog. Je moet eerst door een controle en dan ga je naar boven! In ongeveer een minuut ben je op de 103e verdieping, echt ongelooflijk en op dicht klappende oren na, heb je nergens last van! Het uitzicht vanaf het panoramisch terras kun je rustig spectaculair noemen. Het was niet helemaal helder maar we konden best ver kijken. De glazen boxen durfde ik niet in (hoogtevrees!!!) maar Willem heeft het wel gedaan. Je hebt dan een heel vrij uitzicht naar alle kanten, zelfs naar beneden.
Willis Tower
Van de Willis Tower de bus gepakt richting de Hancock. Het regende ondertussen aardig. Bij Hancock zagen we de Cheesecake Factory en hebben hier een heerlijke steak gegeten. Daarna met bus 151 weer terug naar Sheridan. Onze indruk van Chicago, een hele gave stad met mooie gebouwen. Veel gebouwen zijn nieuw maar er staan ook een paar prachtige oudere gebouwen, Je kunt hier rustig een aantal dagen je ogen uitkijken. Om kwart voor negen waren we pas weer in het hotel. Site bijgewerkt, wat gedronken, af en toe buiten gezeten om te roken en rond middernacht wederom op één oor!
Chicago IL – Atlanta IL (306 km) (27°C)
Vandaag een heerlijke dag Route 66 gehad!! De Route 66 begint eigenlijk aan de hoek van Jackson en Michigan in Chicago. Maar Jackson Boulevard is nu eenrichtingsverkeer en daarom begint de Route nu aan Adams Street. De Route loopt via Adams en Ogden om de stad te verlaten. Amerikanen zullen je de Eisenhower Expressway aanraden omdat dat veel sneller gaat. De Route 66 ooit de snelste verbinding tussen Chicago en Los Angeles, wordt nu gezien als een lastige omweg!
ROUTE 66 - De geschiedenis in het kort:
Route 66 is ‘opgericht’ op 11 november 1926. De weg is niet aangelegd zoals veel nieuwe wegen, het was in eerste instantie een samenvoeging van allerlei lokale wegen tot 1 geheel van ongeveer 3940 kilometer lang. Doordat het allerlei lokale wegen waren bestond de route in het begin uit allerlei soorten wegdek waaronder asfalt, klinkerwegen, grindpaden en zelfs zandweg. Pas in 1938 was de gehele route geasfalteerd al waren er nog steeds grote stukken eenbaans.
Meestal wordt de route beschreven van oost naar west en dat doet deze website ook. Als je die richting volgt begint de route in Chicago en loopt achtereenvolgens door de staten Illinois, Kansas, Oklahoma, Texas, New Mexico, Arizona, en California om te eindigen in Santa Monica in Los Angeles. Daarbij kruist de route drie tijdszones.
De route is officieel opgeheven op 27 juni 1985 nadat er een aantal autosnelwegen (voornamelijk de I-40) waren aangelegd ter vervanging. Tijdens zijn 59 jarige bestaan is de route vaak aangepast waardoor ligging en lengte regelmatig veranderden. Veel van die wijzigingen waren om de route korter te maken maar er waren ook veel aanpassingen om de route veiliger te maken, bijvoorbeeld door hem buiten stadscentra om te leiden. Dit lijstje geeft een idee van de lengteverschillen door de wijzigingen:
1926
|
1939
|
1947
| |
Illinois
|
484
|
461
|
457
|
Missouri
|
510
|
517
|
508
|
Kansas
|
21
|
21
|
21
|
Oklahoma
|
695
|
639
|
650
|
Texas
|
299
|
281
|
281
|
New Mexico
|
784
|
611
|
610
|
Arizona
|
645
|
653
|
636
|
California
|
505
|
524
|
505
|
----------
|
----------
|
----------
| |
Totaal
|
3939 km
|
3708 km
|
3666 km
|
In de jaren 30 waren The Dustbowl Years, de crisis jaren waarin Oklahoma door grote droogte verviel tot een stoffige vlakte en waarin veel ‘Okies’ (inwoners van Oklahoma, Kansas en Texas die afhankelijk waren van landbouw) op de vlucht gingen voor de droogte en Route66 namen naar California.
Daardoor kregen veel bewoners die langs Route66 woonden het redelijk goed vanwege de grote hoeveelheden reizigers. Daarom begonnen veel van die aanwonende zgn. Mom&Pop bedrijfjes, kleine bedrijfjes die geen deel uit maakten van grote ketens maar bezit waren van een gezin dat er met zijn allen in en aan werkte. Dit waren voornamelijk benzine pompen, restaurants en motels. In de tweede wereldoorlog werd de route veel gebruikt voor militaire transporten en dat was aanleiding om snel grote delen op zijn minst tweebaans zo niet vierbaans te maken.
Vanaf 1950 nam de welvaart toe en werd de route steeds meer een belangrijke route voor vakantiegangers. Vooral in het Mid-West gebied (Arizona, New Mexico) waren grote publiekstrekkers als de Grand Canyon, Meteor Crater en Painted Desert, in St Louis waren de Meramac Caverns en er waren honderden trading posts, reptielen farms, winkeltjes voor Indiaanse souvenirs en eetgelegenheden die gezamenlijk de route erg aantrekkelijk maakten voor de vakantiegangers in hun grote comfortabele (Amerikaanse) auto’s.
President Dwight Eisenhower
In 1956 kwam de eerste voorbode van het einde van Route66, in dat jaar werd de Interstate Highway Act getekend door President Dwight Eisenhower. Hij had in de tweede wereldoorlog de snelwegen in met name Duitsland gezien en was er erg van onder de indruk. Hij voorzag een vergelijkbaar snelwegnet in Amerika en deze wet was het begin van een dergelijk wegennet. In 1953 was de staat Oklahoma deze wet al een stap voor. Tussen Tulsa en Oklahoma City werd een nieuwe 4-baansweg aangelegd die parallel liep aan de oude Route66. Daarbij werden al een serie kleine plaatsen afgesloten van de grootste hoeveelheid reizigers. In de jaren daarna gebeurde dit meer en meer.
Vanaf begin jaren 60 waren het vooral de grotere steden die voorzagen dat ze minder bezoekers zouden krijgen doordat de reizigers de snelwegen volgden en niet meer door die steden kwamen. Zij gingen dan ook het gesprek aan met de regering om invloed uit te kunnen oefenen op de locatie waar op- en afritten zouden komen in de hoop zo toch nog wat reizigers hun stad binnen te halen. Kleinere steden en dorpen hadden dit soort invloed niet en werden dan ook geheel afgesloten waardoor ze begonnen weg te kwijnen.
In 1984 was het dan zover, de nieuwe Interstate was klaar en het plaatsje Williams in Arizona was de laatste plaats die officieel van de weg afgesloten werd. In het jaar daarna werd de officiële titel Route66 ingetrokken en hield de route op te bestaan. Er bleven natuurlijk hele stukken weg in gebruik maar niet meer als geheel en het was ook geen Interstate meer.
Vanaf toen was de toekomst van Route66 onduidelijk. Hele stukken kregen hun lokale bestemming terug zoals in Albuquerque waar de route dwars door de stad liep. Die weg is er nog gewoon en is ook gewoon onderhouden en in gebruik. Andere stukken lagen op gebied dat privé gebied werd, werden lokale doorgangswegen of werden geheel buiten gebruik gesteld. Dit is bijvoorbeeld goed te zien in Arizona waar hele stukken niet eens meer bestaan of hooguit nog als een vaag spoor in de prairie.
In 1990 leefde de route weer op. In Arizona en Missouri werden de eerste Route 66 associations opgericht met als doel het promoten van de originele route. In datzelfde jaar kreeg in Missouri de oude route de officiële status van ‘State Historic Route’. Het eerste schild met de tekst 'Historic Route 66’ werd in Springfield, Missouri geplaatst op de hoek van Kearney Street en Glenstone Avenue. Deze schilden vind je ondertussen op veel plaatsen langs de route terug, nog niet overal maar het aantal lijkt te groeien. In California, Illinois, Kansas en Oklahoma zie je zoiets vaak op het wegdek geschilderd in verschillende versies. In 2008, plaatste het World Monuments Fund de oude route op de lijst van 100 meest bedreigde monumenten.
Het lijkt nu beter te gaan met de oude route. Er komt meer en meer belangstelling voor waardoor er meer reizigers langs de route zijn. Daardoor wordt het weer de moeite waard om oude gebouwen en soms zelfs hele plaatsjes langs de route op te knappen en te heropenen. Er is een duidelijke verbetering in het historisch besef waarneembaar waardoor de route een steeds betere overlevingskans heeft.
Bron: website van de Nederlandse Route66 Alliance
We zijn Chicago uitgegaan via de Expressway want het was erg druk. We missen dan wel het één en ander zoals Cicero, het stadsdeel waar de gangsters zich ooit verplaatsten door geheime tunnels maar dat is maar even niet anders. De eerste plaats die we aandeden was Joliet. Hier zijn we naar het Route 66 Welcome Center and Gift Shop geweest. Het is een klein maar leuk opgezet museum waar veel informatie te vinden is en een grote gift shop. Willem had zijn in Chicago gekochte T-shirt aan van de Blues Brothers en dat was een schot in de roos. De verkoopster wou dat ze die ook ergens kon vinden!!
Niet aan de Route 66 maar wel in Joliet ligt namelijk een oude gevangenis waar veel films zijn opgenomen. De Joliet Prison was een Amerikaanse gevangenis die in gebruik was van 1858 tot 2002. Het eerste seizoen van de serie Prison Break werd in deze gevangenis opgenomen en o.a. de film met de Blues Brothers waarin Jake gevangen zat. We zijn de gevangenis gaan bekijken, nou dat is echt de moeite waard, een prachtig gebouw! Helaas kon je er niet in maar we hebben er heerlijk omheen lopen struinen en behoorlijk wat foto’s gemaakt.
Joliet Prison
Er is nog wel meer te zien in Joliet maar dat doen we op de terugweg. We rijden nu door richting Wilmington. Hier zien we één van de reuzen van de Route 66, de Gemini Giant. Deze staat bij de Launching Pad Drive In, een fast food restaurant wat hier sinds de 60er jaren de Route 66 reizigers bedient. We zijn hier even wat gaan eten, een strawberry shortcake, echt heerlijk! De zaak zag er van binnen ook heel erg leuk uit. De Gemini Giant is trouwens van de 5.000 inwoners van Wilmington, de meest gefotografeerde persoon! In de 60er jaren waren er door heel Amerika veel van deze van glasvezel (polyester) gemaakte reuzen te vinden. Ze hielden allerlei soorten gereedschappen, maar ook hotdogs en in dit geval, een raket vast.
Gemini Giant
De volgende stop is in Braidwood. Hier is de Polk-a-Dot Drive In. Deze zaak is hier al vanaf 1956 gevestigd. We gaan hier nu niet naar binnen maar buiten is ook al genoeg te zien. Er staan levengrote beelden van de Blues Brothers, Betty Boop, Marilyn Manroe en James Dean. Erg leuk om mee op de foto te gaan! We vervolgen onze weg weer en gaan nu richting Gardner. Ten noorden van Gardner ligt het Riviera Roadhouse uit 1928, een zaak waar Al Capone ook graag kwam. Er staat achter de Riviera een oude tram van meer dan 100 jaar oud die verbouwd is tot diner.
Maar helaas, toen we op de plek kwamen waar dit Roadhouse moest zijn, was er alleen nog een bijna smeulende berg bouwmaterialen te zien. De zaak was vorige week dinsdag (8 juni 2010) afgebrand. We ontmoeten hier John Weiss van de Route 66 Association in Illionois en die vertelde dat de brand waarschijnlijk was aangestoken. Ze waren nog met het onderzoek bezig. Het enige wat gelukkig nog gespaard was gebleven, was de streetcar die achter in de tuin stond en ook als diner was ingericht. John heeft ons deze streetcar van binnen laten zien en we kregen ook allerlei folders van hem. Hij liep allemaal borden eraf te halen want hij was bang dat die anders gestolen zouden worden. Echt eeuwig zonde en zo zinloos om zoiets in de fik te steken!
Riviera Roadhouse
NB: De streetcar is nu gesitueerd bij de Two-celled jail in Gardner en zal geheel worden gerestaureerd.
In Gardner zelf vonden we een prachtige jail gebouwd in 1906 met twee cellen. We konden er naar binnen en hebben allebei even gevoeld hoe het was om in zo'n cel opgesloten te zitten. Niets aan hoor, alleen een bedje en een emmer om je behoefte te doen, meer was er niet! Maar het zag er nog wel beter uit als de kleinste jail in Oklahoma, in Texola, dat was een one cell jail zonder ramen!
In Dwight stond een prachtig gerenoveerd Ambler’s-Becker’s Texaco Benzinestation uit de 40er jaren en hier hebben we een tijdje met een vrijwilliger staan praten. Die vroeg waar we vandaan kwamen en toen we zeiden dat we uit Nederland kwamen zei hij dat hij vandaag nog een aantal mensen uit Nederland had gesproken. Hij liet het gastenboek zien en inderdaad, uit Dordrecht en H.I. Ambacht. Hij vertelde ook dat er vorige week een tornado aan de zuidkant door Dwight was gekomen. Het was de eerste tornado in 72 jaar tijd die Dwight trof. Toen we Dwight uitreden zagen we inderdaad de puinhopen die de tornado had veroorzaakt. Vreselijk om te zien, huizen waar niets meer van over is, alleen nog een berg puin, bomen waar geen takken meer aanzaten, auto’s die zwaar beschadigd zijn. Het is ook heel vreemd om te zien dat zo’n tornado echt alles van de kaart veegt maar dat vlak daarnaast alles nog gewoon intact is, vrij bizar!!
Ambler's - Becker's Texaco Service Station
In Odell ligt een “Classic 1932 Standard Station” wat gerestaureerd is. Zag er geweldig goed uit en gelukkig ook geheel in de originele staat gerestaureerd. We hoorden dat hier ter nagedachtenis aan de overleden vrouw van John Weiss, Lenora, een soort gedenkteken zou komen. John en Lenora hebben altijd heel veel betekent voor de Route 66. Lenora is helaas overleden aan een slopende ziekte, een groot gemis en jammer dat we haar nooit ontmoet hebben. Het schijnt een hele bijzondere vrouw geweest te zijn.
In Lexington ligt een origineel stuk Route 66 wegdek wat afgesloten is, dit is Memory Lane. Je kunt er alleen over heen lopen. Het stuk weg wordt heel af en toe geopend voor speciale gelegenheden zoals Route 66 festiviteiten. In Towanda hebben ze een soortgelijk iets gedaan. Dit is een stuk van een mijl (1,6 km) waar je ook alleen over kunt lopen of fietsen maar hier hebben ze als extraatje de acht staten afgebeeld op grote borden en daarnaast op het wegdek het Route 66 logo met de staat erbij.
Memory Lane
In McLean stoppen we bij de Dixie Truck Stop, de oudste en beste truck stop in Illinois. De truck stop serveert al sinds 1928 ‘burgers and fries’ en verkoopt Route 66 gifts. We vonden hier een door John Weiss (de man die we bij het afgebrande Riviera Roadhouse hebben ontmoet) gesigneerd boek over de Route 66 in Illinois, heel gaaf!! Willem scoorde ook nog twee leuke Route 66 T-shirts. Maar…..het was al weer aardig laat dus Springfield gingen we niet halen vandaag. Hier was niet zo snel een hotel te bekennen dus nog maar een stukje door.
We kwamen in Atlanta en dat zag er echt heel gaaf uit. We zagen hier de Hot Dog Giant en allerlei mooie muurschilderingen en een Route 66 shop. Dit is een nieuw Route 66 Park in downtown Atlanta, een stadje dat ligt op het geografische midden van de Route 66 in Illinois. De Hot Dog Giant heeft vanaf 1965 gestaan voor de Bunyon’s Hot Dog Stand in Cicero in Illinois. Toen deze zaak in 2003 is verkocht heeft de familie de Hot Dog Man geschonken aan Atlanta als onderdeel van het Route 66 park.
Hot Dog Giant
In de Route 66 shop gevraagd of hier een hotel in de buurt was en gelukkig was dat zo. Vier blokken verderop zat een oud Route 66 Motel. Er was een kamer vrij en deze was ruim en schoon. We kunnen nu morgen bij goed daglicht nog wat foto’s maken in Atlanta voor we doorrijden naar Springfield. Na een aantal boodschappen gedaan te hebben, zijn we in een restaurant aan de overkant gaan eten en hierna taaien we al vrij snel af.
Atlanta IL – Hazelwood MO ( 307 km) (31°C)
Vanmorgen eerst een heel leuk gesprek gehad met een stel die ook hier overnacht hadden. Onze aandacht werd getrokken door hun auto, een Chevy uit 1956. Zij was geboren in Den Haag in Nederland maar was al sinds begin jaren '50 in de USA. Ze hadden altijd in Californië gewoond maar na hun pensionering zijn ze naar Nevada vertrokken omdat de tax daar lager is. Ze waren nu al twee maanden aan het toeren en ze waren van plan om dat zeker nog vier maanden te doen voor ze weer naar huis gingen. We hebben e-mail adressen uitgewisseld om elkaars reisverhalen te kunnen volgen. Erg leuke ontmoeting weer! Na nog de nodige foto’s gemaakt te hebben in Atlanta rijden we door richting Lincoln.
In Lincoln reden we een stuk Route 66 uit 1930-1940. We zagen hier een schitterende replica van het Postville Courthouse uit 1841. Verderop zagen we een GIANT Abe Lincoln in een “wagon”. In de volgende plaats, Elkhart, hadden we weer een geweldige ontmoeting! We waren in een zaakje, Horsefeathers Antiques & Gifts and Wild Hare Café, aan het kijken en Willem vond een oude nummerplaat van Illinois. Op het moment dat we die gingen afrekenen, kwam natuurlijk weer de bekende vraag: "where do you come from?" We zeiden dat we uit Nederland kwamen en de vrouw vertelde ons dat de eigenaar ook uit Nederland kwam. We hoorden ineens roepen: "Peter", en daar was hij. Tot onze grote verbazing sprak hij nog heel goed Nederlands. Hij vertelde dat hij was geboren in Limburg maar dertig jaar in Zuid Afrika had gewoond en nu al weer twaalf jaar in de USA. Hij was Boardmember van de Route 66 Association in Illinois. Tweede leuke ontmoeting van vandaag maar.....we schieten weer voor géén meter op!!!
Echt veel bezienswaardigheden zijn er niet langs de oude Route 66 van 1926-1930, terug pakken we het nieuwere stuk waar hopelijk wel iets meer te zien is. In Williamsville zagen we een leuk museum wat helaas gesloten was. Het zat in een oude treinwagon en heet Old Station Route 66! In Springfield stoppen we alleen even om wat te shoppen en de benen te strekken. Op de terugweg kijken we hier wel beter rond. Tussen Chatham en Auburn zagen we een heel leuk stuk Route 66, “a red brick alignment”, een stuk weg met nog echte rode bakstenen uit 1926.
Red Brick Alignment
We rijden nog steeds via de Route 66, origineel de IL HWY 4, van 1926-1930 richting Staunton. Laat in de middag bereiken we Staunton en vinden hier snel ‘Hare it is - Henry’s Rabbit Ranch’. De eigenaar, Rich Henry, was ook al Boardmember van de Route 66 Association in Illinois. Je ziet hier “rabbits, rabbits and rabbits”, the hopping kind and the VW kind!! De rabbits hebben allemaal een naam en sommige lopen gewoon los door het pand en op de toonbank. Naast het pand is een heuse rabbit begraafplaats. Je vind hier een replica van een oud tank station. In de shop kun je allerlei Route 66 gifts en collectibles kopen. Een erg leuke plaats om te bezoeken!
Bij Edwardsville hadden we gezien dat er een “Mustang Corral” zat waar ongeveer 200 Mustangs (de auto….niet het paard!!!) op een nieuwe baas wachten. We dachten, hier moeten we zeker even kijken. Maar dat viel erg tegen, het waren eigenlijk allemaal wrakken. Wij vonden het meer een Mustang kerkhof!!!
De Route 66 wordt in Illinois trouwens ontzettend goed aangegeven, je kunt de route bijna zonder beschrijving helemaal volgen, Echter toen we de staatsgrens over gingen, dus naar Missouri, en in St. Louis aankwamen waren we in een hele korte tijd volledig de weg kwijt. Het stond ineens niet meer aangegeven en we konden niet ontdekken waar we zaten.
Tomtom ingesteld om een hotel te vinden want het was al weer 19.00 uur. Snel één gevonden in Hazelwood, een voorstadje van St. Louis, en lachen...... de Route 66 byway liep er langs!!! Even opfrissen en eten bij een Outback Steakhouse, heerlijke steak weer! We zagen trouwens op tv dat hier voor St. Louis en omstreken tornado's verwacht worden. Hopelijk maken we dat niet mee alhoewel…..van een afstand best gaaf om te zien!!!
Hazelwood MO – Lebanon MO ( 373 km) (35°C)
St. Louis is een stad in de staat Missouri en is ontstaan aan de kruising tussen de Missouri (rivier) en de Mississippi. De stad dankt zijn naam aan koning Louis IX van Frankrijk. Ze is gesticht in 1764 als handelspost door Pierre Laclede. Lange tijd controleerde St. Louis de economie tussen de Mississippi en de Rocky Mountains. De stad beschouwde zich als de 'Gateway to the West' ('Poort naar het Westen') voor pioniers, kolonisten en avonturiers. Na een Burgeroorlog, de Eerste Wereldoorlog, de Grote Depressie en de drooglegging was de economie danig verzwakt. St. Louis bleef echter dapper strijden om de metropool van het zogenaamde 'Heartland' van Amerika te blijven. De strategische ligging van de stad tussen west en oost, noord en zuid hielp daar natuurlijk bij. Bovendien heeft een aantal belangrijke firma's hun zetel in St. Louis,, onder meer General Motors, Ford en Chrysler (auto's), Ralston Purina (veevoeders), Anheuser Busch (bier) en McDonnel-Douglas (lucht- en ruimtevaart).
Vanmorgen in St. Louis was een kleine ramp, we konden hier de weg echt niet vinden! We dachten dat we langs de Route 66 zaten en hebben ook een eind de borden kunnen volgen, maar toen waren we het ineens weer kwijt. We kwamen weer op hetzelfde punt uit als gisteren, bij het Welcome Center van Missouri. We zijn hier maar naar binnen gegaan om te vragen hoe we St. Louis uit moesten komen. De man die ons hielp vertelde dat er in St. Louis bijna niets meer over was van de Route 66. Hij heeft op een kaart precies aangegeven hoe we moesten rijden om de stad uit te komen. Voor de terugweg heeft hij ook alvast aangegeven hoe we bij Ted Drewes en de Gateway Arch konden komen.
Weer op pad en gelukkig met de aanwijzingen reden we nu betrekkelijk snel de stad uit. Na een stukje I-44 zijn we bij het Route 66 State Park in Eureka er weer af gegaan. Dit is een Visitor center met een museum en een enorme shop met Route 66 gifts. We vroegen hier waar we de Route 66 weer konden oppakken en dat was nog een stukje over de I-44 en dan bij Exit 261 er af. Dat ging helemaal goed en we zaten weer op de 'Motherroad'. Je komt soms geheel onverwacht de leukste dingen tegen, we reden langs een oud, vervallen pand en gingen even kijken. Tot onze verbazing stond hier binnen gewoon een “Mustang”, helemaal geweldig!
De weg was nu weer net zo goed aangegeven als in Illinois. We reden eigenlijk constant tussen velden door al dan niet bebouwd met maïs e.d. tot aan Grover. Dan wordt het inderdaad wat bos- en heuvelachtiger. Illinois is helemaal vlak maar Missouri heeft een wat glooiender landschap. Het is al laat in de middag als we in Cuba aankomen. We zien hier het Wagon Wheel Motel en ontmoeten de eigenaresse, Connie. Het motel ziet er echt prachtig uit! We hoorden van haar dochter dat ze pas in oktober 2009 is begonnen met opknappen en nu al tien kamers gereed heeft en de receptie met winkel en hoe!
Verder zagen we in Cuba enorm veel prachtige muurschilderingen en besloten gelijk om op de terugweg meer tijd in te bouwen voor een bezoek aan Cuba. We moesten nu echt door. In Fanning zagen we bij de Fanning Outpost and General Store, de grootste schommelstoel ter wereld staan. De stoel is 42 ft (bijna 13 meter!) hoog, Willem stond er naast en leek wel een kabouter! Ja, verder richting Lebanon en toen misten we een bordje en dat leverde ons een ommetje van zo'n dertig mijl op. Dat kwam omdat we het niet direct doorhadden omdat het wegnummer op zich wel goed was. De eigenaresse van het Munger Moss Motel wist precies waar dat gebeurt was en zei dat dat heel vaak gebeurde.
Maar.....we zijn er gekomen! Niet meer op tijd voor het museum maar we kunnen morgenochtend de maquette afgeven voor we weer op pad gaan, In het Munger Moss werden we ontvangen door de eigenaresse, Ramona Lehman, die toen ze hoorden wie we waren, achter de balie vandaan kwam en onze een knuffel gaf. Echt een warm welkom! Ze vertelde dat ze hier Willem echt als een redder, een held zien omdat hij het diorama compleet maakt. Ze wachten hier al zes jaar op maar konden niemand vinden om het te completeren. Ongelooflijk eigenlijk in zo’n groot land als de Verenigde Staten van Amerika!!!
Munger Moss
De kamer zag er prachtig uit en na een beetje opfrissen zijn we naar de overkant gelopen want volgens Ramona konden we hier lekker een pizza of hamburger eten. Het bleek een bowling te zijn. Heerlijk zitten snacken en ondertussen naar de herhaling van Slovenië-USA zitten kijken wat van 2-0 naar 2-2 ging, Geen winst maar ook geen verlies voor de USA! Benieuwd wat Nederland morgen doet!!
Lebanon MO – Joplin MO (269 km) (37°C)
We hebben de maquette bij Ramona achtergelaten en we zijn bijtijds vertrokken. We zijn toch eerst het museum in Lebanon gaan bekijken ondanks dat Judy, onze contactpersoon, er niet was vandaag. We konden onze nieuwsgierigheid niet langer bedwingen! Het is een grote bibliotheek die er erg goed uit zag. Achterin is een leuke diner gemaakt en daarachter is het Route 66 museum. Dit is niet zo heel groot maar er is hier wel ontzettend veel informatie over allerlei periodes van de Route 66 te vinden.
Het diorama vond Willem kleiner dan hij had verwacht en ik vierkanter dan ik op de foto's had gezien. De lege plaats leek aardig overeen te komen met de door Willem gemaakte maquette. We zullen het maandag zien als we hier de maquette gaan plaatsen. Op het diorama stond trouwens een bordje met daarop vermeld dat het diorama compleet gemaakt zou worden door Willem Bor uit Nederland en dat dinsdag 22 juni de officiële onthulling zou zijn! We’re famous already!!!
We komen door Philipsburg en zien daar de World’s Largest Gift Store. Daar moesten we natuurlijk even gaan kijken. Geweldige zaak, je kon hier makkelijk een paar uur zoet zijn. Er waren veel Route 66 items te koop waaronder ook veel T-shirts. Er waren T-shirts bij die we nog niet eerder ergens waren tegengekomen. Er gingen er wel een paar mee en zowaar ook een damesvestje gevonden met Route 66 logo, helemaal top want dat kom je helemaal nergens tegen!!
We komen nog langs Route 66 Motors, een nostalgische giftshop met ook veel oude auto’s en langs Devil’s Elbow. Hier is ooit Munger Moss begonnen met een sandwich shop. We hebben verder onderweg een aantal mooie signs gezien van oude Route 66 motels e.d., zoals bijvoorbeeld het Rest Haven Motel in Springfield. Ook veel oude gebouwen die verlaten waren en soms zelfs dichtgetimmerd. Beetje opschieten want we wilden naar het Tri State Event in Quapaw OK, dat is 4 mijl ten westen van Joplin. Elk jaar organiseert de Route 66 Association zo'n event in een andere staat. Er zijn dan allerlei festiviteiten waaronder een car meeting en daar gingen wij voor. Maar…..we schoten niet echt op vandaag, we geven er het weer de schuld van,het was zo’n 100 graden F wat ca. 38 graden C is. Het leek wel of we in Death Valley waren zo drukkend warm als het was!
Tri State Event
Het was al laat in de middag toen we er aan kwamen en alhoewel het nog ruim een uur zou moeten zijn, waren bijna alle auto’s al weg! We denken dat ook de mensen hier last hebben van de enorme hitte en dat de opkomst niet echt geweldig moet zijn geweest. Gelukkig hebben we nog een aantal prachtige auto's op de foto kunnen zetten en zijn toen het casino ingegaan om af te koelen. Het casino was dit jaar host van het Tri State Event. Het was hier heerlijk koel en natuurlijk even een paar dollar in wat kasten gegooid zonder succes overigens! Maar ja, we waren weer een beetje bijgekomen en zijn toen terug naar Joplin gereden waar we een heleboel hotels hadden zien liggen. We hadden er snel een en na ons een beetje opgefrist te hebben, hebben we weer heerlijk gegeten bij het Outback Steakhouse wat aan de overkant lag. Morgen gaan we de 13,2 mijl van de Route 66 in Kansas bekijken!!
Joplin MO – Springfield MO (246 km) (35°C)
Vandaag zijn we vanuit Joplin naar Kansas gereden waar we in ca. 15 minuten waren. Galena KS is een oud mijnwerkers stadje, erg veel leuke oude gebouwen. In het "Pappy" Litch Park ligt één van de plaquettes van de Will Rogers Highway. Een tweede ligt bij het eindpunt van Route 66 in Los Angeles CA. Ook heel leuk in Galena was '4 Woman on the Route' een oud Kan-O-Tex service station. Hier staat een oude truck die het echte voorbeeld is van de truck uit de film Cars, Tow Mater. Helaas was de zaak gesloten en hebben we dus de eigenaresse Melba niet kunnen ontmoeten. Dat schijnt een vrouw te zijn die eindeloos kan vertellen over de Route 66. Volgende keer dan maar!!
4 Woman on the Route
De Route 66 in Kansas is trouwens ook erg goed aangegeven, er staan signs maar ook op het wegdek is zo'n beetje om de 100 meter het logo op het wegdek te vinden. Het volgende plaatsje waar we komen is Riverton. Hier is de grootste attractie 'Eisler Brothers Old Riverton Store', een winkel die hier al vanaf 1925 is gevestigd. Op de heenweg was de zaak gesloten maar toen we er op de terugweg langs kwamen was de zaak open. De man achter de kassa was hoog bejaard, zeer vriendelijk, hij vertelde dat hij in Engeland had gezeten gedurende de Tweede Wereldoorlog. En hij bleef maar praten over zijn kleinkinderen die in de zaak rondliepen, kinderen van allerlei leeftijden, hij was er apetrots op!
De laatste plaats aan de Route 66 in Kansas is Baxter Springs. Een plaats waar heel veel gebouwen staan die er nog steeds zo uitzien als in 1926 toen de Route 66 hier voor het eerst door heen kwam. We hebben hier heerlijk lopen rondsnuffelen in een tweetal Flea Markets. Helaas geen nummerplaat van Kansas kunnen vinden! Hopelijk komen we die nog ergens anders tegen. We gingen even wat drinken in een zaakje, Angels on the Route. Toen de vrouw, die de eigenaresse bleek te zijn, hoorde dat we uit Nederland kwamen, raakten we gelijk weer in een geanimeerd gesprek.
Zij was geboren in Wisconsin maar had tot een jaar of vier terug in de San Francisco area gewoond. Ze kende een aantal mensen in Baxter Springs en bij een bezoek zag ze dat Angels on the Route te koop was. Dat heeft ze na enige twijfel gedaan want ja…… San Francisco en dan Baxter Springs, een wereld van verschil! De zaak heeft ze totaal gerenoveerd en de pilaren buiten heeft ze in de kleur laten verven van de Golden Gate Bridge in San Francisco. Ze zei: “Zo heb ik nog iets meegenomen uit SF”. Ze kon heerlijk vertellen, heel komische vrouw!
Er zat een wat ouder stel in de zaak en dat waren Geri & Marti Bilecki, Preservation Committee Members van de Route 66 Association van Illinois. Die waren in Joplin geweest wat volgens hun een geweldige bijeenkomst was geweest! We moesten vooral onze bevindingen over het rijden van de Route 66 naar hun mailen. Ze konden ons heel wat vertellen over de Route 66 en we kregen allerlei folders en kranten van ze. We moesten ook met ze op de foto, dat vinden die Amerikanen helemaal geweldig! Wij houden er op zich niet zo van maar ja, cheese…….en klaar weer. Was weer een hele leuke ontmoeting.
En toen weer terug over de Route 66 via o.a. Joplin, Carthage en Halltown naar Springfield MO. Leuk stuk en best veel te zien. Allereerst stoppen we vlak voor Riverton bij de Marsh Arch Rainbow Bridge. Dit is de laatste overgebleven brug in zijn soort op de Route 66. De brug is gebouwd rond 1923 over de Bush Creek op wat de Route 66 zou worden. De brug zou gesloopt worden maar is door de Kansas Route 66 Association gered en gerenoveerd. De brug is nu gesloten voor doorgaand verkeer, er loopt een weg langs, alhoewel je nog wel in westelijke richting over de historische brug heen kunt.
Als je Carthage in komt dan zie je al van ver de koepel van het pompeuze Jasper County Courthouse. Dit is een gebouw uit 1894 en het is in 1973 toegevoegd aan het National Register of Historic Places. Het plein eromheen, het Carthage Square is omzoomd met goed bewaarde gebouwen van rond de eeuwwisseling. Verder zien we net buiten Carthage de Route 66 Drive-In. De eerste film werd hier op 22 september 1949 gedraaid. Begin jaren ’70 is de Drive-In gesloten en werd een tijd als junkyard gebruikt. Men besloot toch om de Drive-In te restaureren en dit was in 1998 gereed. Met een groots heropeningfeest begon het theater aan zijn tweede leven. Er worden nu op vrijdag t/m zondag elke week twee films getoond.
In Halltown stoppen we bij de White Hall Mercantile. Dit zou de ultieme Route 66 giftshop zijn maar is helaas niet open! Het is een gebouw uit 1900 van twee verdiepingen waar vroeger een General store was met op de begane grond een postkantoor. De zaak is van Jerry en Thelma White, medeoprichters van de Missouri Route 66 Association. Bij de laatste telling zijn 30.000 antiek- en verzamelaarobjecten geteld in de schappen van deze zaak! Voor de White Hall Mercantile staat een valse gevel net als voor veel andere gebouwen hier.
White Hall Mercantile
Ons eindpunt van vandaag is Springfield. Deze stad staat bekend als de geboortestad van de Route 66. Op 30 april 1926 werd deze naam voorgesteld voor de nieuwe weg van Chicago naar Los Angeles. Delen van de oude weg zijn nog steeds te zien in Springfield. Men ziet hier een goede mix van het heden en verleden, zeker op Route 66 gebied. We hebben een hotel gezocht nabij de I-44. Morgen hebben we rond 11.00 uur een afspraak in het museum in Lebanon om de maquette te gaan plaatsen. Het is niet zo ver dus we hoeven ons niet te haasten. Het was weer een dag waarop we veel gezien hebben en weer wat leuke mensen hebben gesproken!
Springfield MO – Lebanon MO (114 km) (30,5°C)
We rijden vandaag al heel vroeg weg uit het hotel in Springfield. Geen koffie hier en ja.....dan ben vooral ik géén mens! We gaan eerst naar de Train Nut Footbridge die vlakbij is. Het is een 562 feet (171 meter) lange brug over 13 sporen, gebouwd in 1902, alleen maar voor mensen die er van houden om naar treinen te kijken! En nu eerst kijken waar we iets kunnen eten en een kop koffie kunnen drinken! Bij een tankstation koffie en heerlijke verse donutsen gehaald en lekker buiten in de schaduw (was al weer 30 graden!) op zitten eten. Vervolgens zijn we op ons gemak richting Lebanon gereden,
Vlakbij Conway kwamen we langs het Route 66 Welcome Center in Missouri. Dit Center is in mei 2009 geopend. Het is eigenlijk gewoon een luxe ‘plasstop’ want meer is er niet. Het is echt heel mooi opgezet hoor en heel leuk is het gedeelte buiten met de picknicktafels. Die zijn geplaatst in Route 66 gebouwtjes zoals een Diner en een barber shop. Bij Lebanon aangekomen zijn we eerst naar de Heartland Antique Mall geweest. Whauw.....hier kan je echt uren zoet zijn. Het zijn allemaal kleine units die je kunt huren en waar je dan je spullen kunt verkopen. En, echt niet alleen antiek, je ziet hier van alles. Een voordeel is da je niet zelf aanwezig hoeft te zijn, alles is per unit genummerd en bij het afrekenen wordt genoteerd vanuit welke unit het artikel verkocht wordt. We moesten onszelf hier echt wegsleuren! Maar, we moesten nu echt langs Munger Moss om de maquette te halen en vervolgens naar het museum.
Heartland Antique Mall
Hier was de ontvangst helemaal geweldig! Judy gaf ons een stevige knuffel en Cathy ook. Er waren nog een aantal mensen zoals Bill Wheeler en Marc Spangler en we waren natuurlijk even aan het kletsen. Op een gegeven moment zei Bethy, de assistente van Cathy: "Ik ben niet zo geduldig als de rest, open nu eindelijk de koffer en laat die maquette zien!". Lachen natuurlijk. Toen Willem de maquette eruit haalde waren de reacties zo ontzettend gaaf, ze waren zo heerlijk enthousiast! En......toen de tavern ook daadwerkelijk op zijn plaats stond in het diorama was er applaus, Cathy stond zelfs te springen! Alles paste perfect en het diorama zag er ineens compleet uit. We zijn zo blij en opgelucht dat alles past en dat ze zo tevreden zijn!
We zijn samen bezig geweest met het aankleden van het diorama, er moest om de maquette groen komen en veel bloemen. Judy en Ramona hadden ook nog allerlei auto's gekocht, stoeltjes, bankjes en poppetjes. We zijn toch zeker vier uur bezig geweest met alles. Toen we even koffie zouden gaan drinken, kwam Judy ineens met een drietal doosjes aan voor Willem. Ze had op een veiling twee money clips en een Key chain van Zippo op de kop getikt. Ze had gezien dat Willem zippo's spaarde en wilde deze graag aan hem geven, zo ontzettend lief. Toen Willem mee liep om koffie te halen zei ze tegen hem dat ze hem als haar jongere broer zag, de schat! Van Cathy kregen we een envelop met het beloofde geld voor de ticket dachten we, het bleek twee keer zoveel te zijn!
Ook had Judy een blad van de Route 66 Association in Missouri wat vier maal per jaar werd uitgegeven. Hier stond een artikel over ons in en ze vroeg of Willem dit wilde signeren. We hadden er thuis grapjes over zitten maken en nu werd er echt om zijn handtekening gevraagd!! We lijken wel beroemdheden...... We krijgen morgen een exemplaar van dit blad volgens haar. In het volgende nummer wordt een artikel geplaatst over de "unveiling" van morgen. Hoop dat we dat exemplaar ook krijgen!
Toen we klaar waren kwamen er een paar echte “Rednecks” (een Redneck is een niet zo aardige Amerikaanse benaming voor niet-rijke, blanke (meestal) boeren uit wat minder ontwikkeld gebied. In het Nederlands zouden we vermoedelijk - al even onaardig- boerenkinkel zeggen, of gewoon boer) om het glas terug te plaatsen over het diorama. Eerst helemaal poetsen en toen met zijn drieën het glas optillen en plaatsen. En nee hé……eindelijk goed en konden ze het weer weg halen, zat een insect onder!! Maar uiteindelijk zat het glas weer op zijn plaats en kon het diorama weer dicht gekit worden. Na afgesproken te hebben om hier morgen rond vijfen terug te zijn voor de unveiling, vertrekken we richting het Munger Moss Motel. We hebben dezelfde kamer als de vorige keer, eerst lekker wat zitten drinken en een tukkie gedaan en daarna gaan eten bij Applebee's. Morgen hebben we een rustige dag, lekker een beetje hier rond kijken en wat winkelen!
Munger Moss - Devils Elbow
Een stukje geschiedenis van dit wereldberoemde motel, zeker onder de Route 66 liefhebbers!
Munger Moss was eerst een barbecue restaurant gelegen aan de Big Pine Rivier bij Devil’s Elbow geopend eind jaren ’30, begin jaren ’40. Een stel genaamd Munger runde de zaak. Toen meneer Munger overleed, hertrouwde mevrouw Munger met een man genaamd Emmett Moss. Hence Munger Moss Sandwich shop kwam tot leven en werd zeer beroemd om de barbecue recepten. De zaak is op een gegeven moment overgenomen door de Hudson’s.
Toen de vierbaansweg werd geopend, ging Munger Moss failliet. De Hudson’s verspilden geen tijd en gingen op zoek naar een geschikte plaats om hun zaak te heropenen. Highway 66 was aan het opbloeien en net ten oosten van Lebanon vonden ze een stuk grond waar toen nog een restaurant en benzinestation op stonden. In 1945 konden ze dit stuk grond bemachtigen en zo kwam een nieuwe Munger Moss Barbecue naar Lebanon.
In 1946 is het motel geopend, er waren 14 cabines met garages tussen de kamers. Het waren drukke dagen voor de Hudson’s, ze werkten dag en nacht. De zaken gingen erg goed, het motel werd uitgebreid, er werden meer cabines gebouwd. In 1957 ging het bijna mis toen de snelweg werd geopend die buiten Lebanon kwam te lopen. Er was geen aansluiting gemaakt tussen de snelweg en de ‘business loop’ met het motel. Maar meneer Hudson maakte zelf een bord met Munger Moss erop met een pijl die naar het motel wees en zette dat op de hoek neer.
En…….Munger Moss heeft tot nu toe alles overleeft. Er werd zelfs weer uitgebreid, er werden in 1961 nog 26 units geopend. Tot de dag van vandaag is het Munger Moss Motel een zeer goed lopende zaak en vooral bekend om de prachtige neon die voor het hotel staat!
NB Op 6 november 2010 was een groot feest om het totaal gerestaureerde sign te onthullen!
Lebanon MO (31 km) (36°C)
Vandaag hebben we de hele dag om een beetje rond te kijken in Lebanon en omstreken. We worden pas rond vijf uur verwacht in het museum. Vanavond is een diner gepland in het museum en daarna is de 'Diorama Unveiling Event'. De volgende aankondiging stond op de site van het Route 66 museum in Lebanon:
Diorama Unveiling Event: 22 June 2010
Come join us for a fun evening and meet new friends from The Netherlands, Willem and Monique Bor. Willem & Monique love Route 66 and have made several trips along portions of Route 66. This year they will add Illinois and Missouri to their visited places, as they travel to Lebanon, MO. to place the finished, missing pieces, on a diorama located in the Route 66 Museum & Research Center. You can read about the upcoming trip by visiting: http://reisverslagmowi2010.web-log.nl/
Dinner at 6 pm. Program will include several speakers, including Willem who will tell his story.
Diorama unveiling event @ 8:00 pm is free and open to the public.
We zijn om te beginnen bij een aantal winkels wezen kijken want we hadden gisteren in de Heartland Antique Mall een neon gekocht en zochten naar een stevige verpakking om deze heel thuis te krijgen. Uiteindelijk hebben we bij deze zelfde mall een koffertje gevonden. Willem kan deze als handbagage meenemen, We zijn ook op het kruispunt wezen kijken waar ooit de Nelson Tanvern en Dream Village gestaan hebben. Waar de Nelson Tavern stond is nu een grote supermarkt, Smithy’s. De Nelson Tavern is al in 1958 gesloopt en Dream Village in 1971, er is echt niets meer over uit die tijd, eeuwig zonde! Verder lekker rustig aan gedaan, het was weer super heet vandaag! Het was bijna 37 graden maar helaas ook een erge hoge luchtvochtigheid. Je wordt hier zo lekker gaar van!
Nelson Tanvern
We hebben geprobeerd om ons een beetje toonbaar te maken maar ja, we zijn op vakantie dus niet echt heel nette kleren bij ons. Maar goed, toen we rond vijf uur in het museum kwamen werd er door Maria (uit Costa Rica) van het café uit het museum wel naar ons gefloten. We zagen er dus redelijk uit! Toen we trouwens aankwamen bij het museum werden we weer aardig verrast! Op het sign van het museum hadden we pas al zien staan dat er op dinsdag 22 juni een unveiling event zou zijn maar nu stond er ineens bij: WELCOME Willem and Monique Bor.....moet toch niet gekker worden!
We kwamen Judy tegen op de parkeerplaats en ze had haar vriendin bij zich, Joan Jackson. We zijn naar binnen gegaan, er was verder nog niemand, Tegen half zes druppelden er steeds meer mensen binnen en daar ken je verder bijna niemand van. Ramona en Bob van het Munger Moss waren er ook gelukkig, die kennen we. Verder was Bill Wheeler er en Marc die we gisteren al hadden ontmoet en natuurlijk Cathy Dame, de directeur van het Lebanon Laclade County Route 66 Museum.
Ja....en dan wordt je voorgesteld aan allerlei mensen maar moeilijk om alle namen te onthouden. Om zes uur gingen we aan tafel, wij zaten echt aan de eretafel met een paar belangrijke mensen van de Route 66 Society, beetje opgelaten voelden (vooral ik) ons wel. Bill Wheeler heette iedereen van harte welkom en in het speciaal ons. Toen vroeg hij iedereen te gaan staan en vroeg aan iemand uit de zaal om voor te gaan in een gebed. Ook daarin werden we een paar keer genoemd. Vervolgens hield Henry Luxem, City Administrator van Lebanon (weet niet precies wat voor een functie dat is, maar was wel een belangrijk iemand) een toespraak. Hij vertelde wie er allemaal betrokken zijn bij de diverse Route 66 clubs in Lebanon en wat er hier allemaal gedaan word. Ze zijn er hier echt heel veel mee bezig. Hij vertelde o.a. dat de sign van het Munger Moss helemaal gerestaureerd gaat worden en dat ze op een bepaald stuk het originele asfalt weer naar boven willen halen.
Na het eten werd onze PowerPoint presentatie getoond en er werd een paar keer aardig gelachen. Multi, één van onze katten, in de benzinepomp vonden ze prachtig en ook toen we het over de vreemde maten hadden zoals 9 15/18 inch, moesten ze erg lachen. Hierna konden ze vragen stellen maar dat waren er gelukkig niet veel. Iemand vroeg hoeveel uur Willem er aan gewerkt had maar dat weten we niet precies, schatting is toch wel zo'n 200 uur. En toen gingen we naar het museum voor de daadwerkelijke unveiling!
Eerst gaf Bill hier het woord aan Ramona en die had weer een verrassing! Ze had een prachtig mes en een zippo die ze namens Rod Reid van de Shepherd Hills Factory Outlets moest geven. Ook iemand van de Route 66 Society die er helaas niet was omdat hij in Washington D.C. zat maar die zo zijn dankbaarheid wilde tonen. Toen kreeg Cathy, de directeur van het museum, het woord en die gaf ons een certificaat. We zijn nu voor de rest van ons leven lid van de Lebanon Laclede County Route 66 Society, helemaal geweldig! En toen vroeg Bill ons om de unveiling te doen. Er lag een kleed over het diorama en dat moesten wij samen verwijderen.
De reacties waren schitterend, iedereen was heel enthousiast. We werden constant bedankt dat we dit hadden gedaan. Er was een man die vertelde dat hij als kind zijnde in de Nelson Tavern had gespeeld, en dat de Tavern er precies zo uitzag als toen. Hij schoot zelfs een beetje vol! We moesten ook elke keer op de foto met iedereen en dan is het van: one, two, three...cheese!! We kregen toen nog van Robert Gehl, Director, Membership Services van de Route 66 Association of Missouri, het blad uitgereikt wat Judy ons gisteren had laten zien, met het artikel over het tot stand komen van de maquette. In het herfst nummer komt een artikel over de unveiling van vandaag en dat wordt ook aan ons opgestuurd. Hierna vertrok druppelsgewijs iedereen en wij dus ook. Het was al met al een hele gave avond en we voelden ons echte beroemdheden!! We zullen dit allemaal niet snel, eigenlijk beter gezegd: nooit!!!, vergeten. Als Nederlanders zijnde, zijn we natuurlijk zo nuchter als de pest maar…..dit is toch ook wel eens leuk hoor!
Lebanon MO – Stanton MO (201 km) (40°C)
Vandaag na een zeer warm afscheid van Ramona van het Munger Moss Motel weer op pad. De overnachtingen in het Munger Moss hoefden we niet te betalen, dat was Ramona’s cadeau aan ons om ons te bedanken. We gaan nu eerst via de Route 66 naar het huis van Judy. Ze woont met haar man Rick echt aan de Route 66 en heeft een stuk land van ca. 0,5 mijl lang. Een prachtig groot huis, allerlei zitjes, een hot tub in de tuin, verderop de winkel van Rick, echt onwijs gaaf. Ze heeft vier dochters en een zoon en al veertien kleinkinderen. Als die allemaal langskomen zoals bijvoorbeeld met Thanksgiving, dan konden ze allemaal blijven slapen, Dat zegt wel genoeg toch!
Een stukje van Judy's tuin, aan de Route 66
Haar zoon woont in Thailand, twee van haar dochters in St. Louis, één in Atlanta en de laatste weet ik niet meer. Ze heeft ontbijt voor ons gemaakt, biscuits with gravy and fried eggs. Zwaar maar erg lekker! Foto’s die gisteren gemaakt zijn op Willem zijn laptop gezet en lekker zitten kletsen over van alles en nog wat. We moesten onszelf echt wegschoppen hier, het was zo gezellig! We gingen uiteindelijk pas rond 12.00 uur weg na een dikke knuffel van Judy. We zouden gewoon een keer een trip plannen en Lebanon hierin opnemen alleen al om Ramona en Judy nog eens te zien!
We gaan verder via de Route 66 richting Cuba. We hebben op de heenweg gezien dat hier hele mooie muurschilderingen zijn. Bij Rolla in de buurt zijn we eerst nog naar de Totem Pole Trading Post geweest. Deze Trading Post is in 1933 gebouwd en ze gaan binnenkort uitbreiden. Er komt een restaurant bij waar ze alleen maar “homemade cooking” producten gaan serveren. De ruimte was er al maar werd tot nu toe niet benut. Er werkte nog iemand die familie was van de eerste eigenaar. We konden hier een paar munten kopen voor 1 dollar die zeldzaam waren, af en toe verkocht hij ze nog. Het zijn munten uit 1972 en 1976 van een halve dollar. Die zijn volgens mij niet meer in gebruik. Bij Saint James zagen we nog een zaak, de Mule Trading Post. Ook maar even gaan kijken, hele grote zaak en hij verkocht ook antiek.
Totem Pole Trading Post
Halverwege de middag kwamen we aan in Cuba. Cuba zal het hart van de ware Route-66-fans sneller doen kloppen. Afgezien van het feit dat dit plaatsje al meteen een goede indruk maakt, telt het ook talrijke oldies, met op de eerste plaats de uit met de hand gekapte Ozark-stenen opgetrokken heksenhuisjes van het Wagon Wheel Motel, het EAT 66 Café, de 66 Pizza Express en de Route 66 Lounge. Veel nieuwe etablissementen proberen er toch bij te horen door hun gebrek aan leeftijd te compenseren met een nostalgisch exterieur en/of interieur.
We hebben eerst alle muurschilderingen gefotografeerd, echte kunstwerken. Het zijn twaalf reuze grote muurschilderingen die historische gebeurtenissen voorstellen die belangrijk zijn geweest voor Cuba. Er zijn o.a. muurschilderingen met als thema de burgeroorlog maar ook van het dorpsleven. Het project is in 2001 gestart.
We zijn ook nog even langs gegaan bij het Wagon Wheel Motel. Dit hotel is al sinds 1936 open en nog steeds familie eigendom. Er waren toen naast een café en een benzinepomp, drie stenen gebouwen met ieder drie kamers met een eigen garage, ook wel bekend als de Wagon Wheel Cabins. De kamers waren voor die tijd luxueus ingericht met ieder een eigen bad of douche en er was gasverwarming en een plafondventilator. Je betaalde in die tijd $ 2,50 tot $ 3,00 per dag voor twee personen!
De gebouwen zijn gebouwd van lokale Ozark zandsteen en al lijken ze misschien op het eerste gezicht op elkaar, er zijn verschillen in het ontwerp. Ergens halverwege de jaren 40 werden het café en de benzinepomp gesloten en een paar van de garages werden verbouwd tot kamers. In 1947 kochten John en Winifred Mathis de Wagon Wheel Cabins en veranderden de naam in Wagon Wheel Motel. Er kwamen twee gebouwen bij (een wasruimte en een gebouw met extra kamers) en het nu bekende neonreclamebord werd geplaatst. In 2003 werd het motel opgenomen in het National Register of Historic Places. In 2009 is de huidige eigenaresse, Connie Echols, gestart met de renovatie. Er was al aardig wat opgeknapt en het ziet er prachtig uit. Ook het café zal weer worden geopend.
Wagon Wheel Motel
Laat in de middag waren we bij Stanton. We zagen een bord staan richting de Meramec Caverns en daar stond op dat er ook een motel was. We zijn er heen gereden en ja hoor, een motel op één keer vallen afstand van de ingang van de Caverns. Kunnen we morgen mooi bijtijds hier naar toe gaan en dan verder rijden richting St. Louis waar we nu ook al redelijk dichtbij zitten. We zitten hier heerlijk midden in de natuur en zien allemaal vuurvliegen om ons heen en horen vogelgeluiden, heerlijk!!
Stanton MO – Pontoon Beach IL (155 km) (34°C)
We waren in vijf minuten in de Meramec Caverns waarvan nu eerst een stukje geschiedenis. De grotten trekken al meer dan 60 jaar lang toeristen aan. De ongeveer 37 km. lange gangen en zalen met vijf verdiepingen werden in 1933 herontdekt en twee jaar later ingericht als toeristische attractie. Hoogtepunt van de ondergrondse rondgang is het licht- en vormenspektakel van het 'Stage Curtain', een bizar stenen gordijn. Het verhaal gaat dat Jesse James en zijn bendeleden de Meramec Caverns rond 1874 als schuilplaats hebben gebruikt. Het is waarschijnlijk een p.r.-stunt want er is geen grot in de buurt waarvan niet hetzelfde wordt beweerd!
De tour zou om 09.30 uur beginnen dus we moesten een kwartier wachten. Maar het was fijn dat we zo vroeg waren want het was helemaal niet druk nu. De tour (één uur en twintig minuten) voerde ons eerst naar het lage gedeelte en hier was ook de zogenaamde "hide out" van de Jesse James gang. Onze gids vertelde dat de bende na een aantal bankroven de grot waren ingevlucht. De sheriff die ze achtervolgde dacht dat ze niet verder konden en bleef buiten de grot staan om ze uit te hongeren. Liever dat dan een vuurgevecht! Na een aantal dagen kwamen ze er nog steeds niet uit, toen ze gingen kijken was er niemand meer te bekennen. Ze waren de grot aan de andere kant via de Meramec River ontvlucht!
Meramec Caverns
We gingen vervolgens naar de hoger gelegen gangen. Hier waren prachtige ruimtes te zien. Voor één ruimte moesten we 58 treden op maar goed, was de moeite waard. Hier waren rotsen zo gevormd dat het wel druiventrossen leken. Er waren in een aantal ruimtes gigantische stalagmieten en stalactieten, sommige al duizenden en zelfs miljoenen jaren oud. Het hoogtepunt in deze grotten is toch wel het 'Stage Curtain" wat je ook leest. Het gordijn heeft gigantische afmetingen en met het licht erop is het echt prachtig om te zien. Na een kop koffie zijn we op weg gegaan naar Saint Louis.
Net na de middag waren we bij Ted Drewes Frozen Custard op Chippewa. Ted Drewes is een icoon langs de Route 66. Er wordt al sinds jaar en dag ijs verkocht en in tegenstelling tot veel andere Route 66 plekken is dit géén monument maar een goed lopend bedrijf! Het is al sinds 1929 een Route-66-oldie! Ted jr. (intussen ook al hoog bejaard!) heeft de zaak overgenomen van zijn vader. Het is hier altijd druk en er hangt een leuke sfeer die een beetje doet denken aan beelden uit series als Happy Days. We hebben natuurlijk wat van die frozen custard geproefd en jeetje…….was echt heerlijk! Verder over Chippewa tot aan Grand want hier was de andere vestiging van Ted Drewes. In tegenstelling tot die op Chippewa, wat best een grote zaak is, is dit maar een klein wit gebouwtje. Hier hebben we alleen foto’s gemaakt want we zaten nog boordevol!
Ted Drewes Frozen Custard
Weer terug naar Chippewa en op naar ons volgende doel, de Anheuser Busch Brewery. In St. Louis is het algemene hoofdkwartier van Anheuser Busch. De brouwerij is geopend in 1852 en heeft drie gebouwen die op de Amerikaanse monumentenlijst staan. Het directiegebouw dateert uit 1868, de achthoekige paleisachtige paardenstallen (Clydesdale stables) uit 1885 en het brouwhuis en koperen ketels uit 1892. Er worden hier meer dan 35 verschillende bieren en ‘malt liquors’ geproduceerd. De bekendste merken zijn Budweiser (in de volksmond “Bud” genoemd), Busch en Michelob. Het belangrijkste Light-merk is Bud Light, het bestverkopende biermerk in de VS. In 2008 is de brouwerij overgenomen door het Belgische brouwerijconcern InBev en hierdoor de grootste brouwerij ter wereld geworden.
We hebben geluk hier, we zijn net op tijd voor de rondleiding van een uur die nog gratis is ook! We komen eerst in de stallen waar de Clydesdale paarden staan. Deze paarden trokken vroeger de bierwagens voor. Het zijn prachtige grote paarden! We gaan daarna een gebouw in waar het heel koud is en er staan gigantische tanks, hier start het brouwproces. Vervolgens wordt in een andere ruimte het brouwproces uitgelegd. Er wordt verteld welke ingrediënten er allemaal gebruikt worden. Tot slot gingen we naar de fabriek waar het bier in flessen of blikjes werd gedaan. Echt megagrote ruimtes allemaal! Vanaf dit laatste gebouw gingen we met bussen weer terug naar het beginpunt alwaar we een biertje konden proeven. Dat hebben we natuurlijk even gedaan!
We rijden verder over Chippewa naar de Gateway Arch, de poort naar het westen! Het bouwwerk werd ontworpen door Eero Saarinen en Hannskarl Bandel. Het heeft de vorm van een wiskundige kettinglijn, is 192 meter hoog en aan de basis ook 192 meter breed. Het is een gedenkteken aan architect en president Thomas Jefferson en gelijk een gedenkteken voor de trek naar het westen van de Verenigde Staten. De bouw duurde van 12 februari 1963 tot 28 oktober 1965.
Binnenin het monument rijden twee trams die de bezoekers naar het bovenin gelegen observatiedek brengen. Een ‘tram’ bestaat uit acht capsules, in iedere capsule kunnen vijf personen. Het voelt erg vreemd want je gaat eerst een stuk trapsgewijs omhoog en aan het eind ook weer. Boven hadden we een prachtig uitzicht over Saint Louis en ook over de Mississippi River. We zagen trouwens toen we beneden waren dat het water in deze rivier enorm hoog stond. Er stonden bomen in het water die daar normaal niet in staan. Het voetpad langs de rivier was helemaal verdwenen!
Gateway Arch
We wilden via de Riverfront naar de Chain of Rocks Bridge rijden maar we kwamen gelijk in zulke vreemde buurten terecht, we voelden ons hier niet echt veilig. We zijn dus terug naar Chippewa gegaan. Ook hier kwamen we door de mindere buurten van Saint Louis maar ja, we wilden dit Route 66 icoon echt zien! Deze brug werd ooit door de Route 66 gebruikt als overgang over de Mississippi Rivier. De brug is nu alleen nog maar toegankelijk voor voetgangers en fietsers. We reden er bijna voorbij, het is niet echt duidelijk aangegeven. Beetje jammer! Maar de brug was geweldig om te zien. We zijn er een heel eind over heen gelopen. Bijzonder aan deze brug is dat er in het midden een knik zit van zo’n 22 graden. Dit schijnt iets te maken gehad te hebben met het scheepvaartverkeer die anders problemen kregen met het navigeren. De brug is in 2006 een Nationaal Monument geworden en zal dus gelukkig niet, zoals zoveel andere Route 66 memories, verdwijnen!
Chain of Rocks Bridge
En nu moeten we echt een hotel/motel gaan zoeken want het is al zeven uur. Over een brug net na de Chain of Rocks Bridge, rijden we Illinois in en via de Tomtom vinden we na enkele mijlen een motel in Pontoon Beach. Gelijk gaan eten bij een Mexicaans Restaurant wat er vlakbij lag en toen naar de kamer, alle indrukken van vandaag verwerken en dat waren er nogal wat!
Pontoon Beach IL – Litchfield IL (129 km) (31°C)
Vandaag zijn we eerst naar Collinsville IL gereden waar de World’s largest catsup (ketchup) bottle ter wereld staat. Deze is hier in 1949 door Brooks neergezet als watertoren. Roadside Architecture – At It’s Best!! We zagen nog een Yard Sale en dat is altijd leuk om even rond te kijken, je weet nooit wat je tegenkomt! We kochten hier een leuk schaalmodel van een stationwagen voor $ 3,00, nog met een remote control ook.
Van Collinsville af zijn we richting Staunton IL gereden. We gaan hier naar Country Classic Cars. We mogen dit echt niet missen volgens verschillende mensen. Als je van auto’s houdt dat moet je er echt even stoppen wanneer je in de buurt bent. Ze hebben honderden klassieke auto’s die vrijwel allemaal te koop zijn. Afgezien van de auto’s is er een souvenirwinkel en een antiekwinkel. Hier aangekomen kijken we onze ogen uit. Heel veel auto’s buiten maar ook nog vier loodsen met auto’s. We hebben hier aardig lopen kwijlen! Er stonden auto’s die er niet meer uitzagen maar ook hele mooie exemplaren. Willem heeft, om in mijn termen te spreken, ongeveer 80.000 foto’s gemaakt. Kunnen er iets minder zijn hoor!
Country Classic Cars
Vroeg in de middag waren we in Litchfield IL. Eerst gekeken waar het hotel zat en spullen op de kamer gezet. We hadden weer een kamer beneden, het was wat ouder maar niets mis mee. We zijn toen gaan kijken in Downtown Litchfield waar het gebeuren vandaag zou zijn. We zijn hier namelijk omdat hier op 25 en 26 juni het '7th Annual Cruisin' Route 66 Classic Car Festival' ter ere van het 60 jarig bestaan van The Sky View Drive-In is. Maar wij waren iets te enthousiast! Om 4 uur zou het inschrijven beginnen maar we zagen helemaal niets. Toen eerst maar even gaan winkelen bij o.a. de WalMart. Rond zes uur weer in Downtown gaan kijken en toen was de band zich in ieder geval aan het installeren.
We zijn in de schaduw gaan zitten met een fles water. Er kwam een stel bij ons zitten en we hebben lekker zitten kletsen. Ze stelden ons op een gegeven moment voor aan een man en dat was de burgemeester van Litchfield. Hij liep rond in zijn shorts….dat zie je bij ons toch niet volgens mij! We moesten niet weggaan want we zouden een ‘goodie bag’ van hem krijgen. Die kwam hij inderdaad later brengen, zat een kalender in, allemaal folders, een pen, een sleutelhanger, een aantal magneten en kortingsbonnen. We kregen o.a. bonnen om naar de Sky View Drive-In te gaan morgen en een kaart voor prefered parking. Dit festival in Litchfield is ter ere van het 60 jarig bestaan van deze Drive-In. Hij schudde ons de hand en bedankte ons dat we hier waren, heel leuk! De band die zou spelen was The Road Crew. Eén van de zangers is Joe Loesch, die kennen we van facebook. We hebben even met hem gesproken en ook hij vond het heel leuk dat we hier waren.
The Road Crew
En toen zagen we nog en paar bekenden, Marty en Geri Bilecki. Die hadden we in Baxter Springs in Kansas ontmoet. We liepen naar ze toe en hoe toevallig…..ze hadden het over ons. Ze zaten net verslag te doen van hun belevenissen aan iemand van de plaatselijke krant. Ze vertelden dat ze vanaf Baxter Springs naar Branson waren gereden en daarna naar Lebanon MO. Ze waren naar het museum geweest om de maquette te bekijken. Marc (van het Route 66 museum in Lebanon) was er erg enthousiast over wat heel leuk is om te horen. Ook de Bilecki’s vonden hem erg mooi en zeer gedetailleerd.
Ze vertelden aan Marc dat ze ons ontmoet hadden in Kansas en dat was weer zo’n gevalletje van toevallig! Ze hadden ook de man ontmoet die Root Beer, Route 66 Soda’s, naar Lebanon MO had verhuisd. Toen ze het over het museum hadden zei hij dat hij ook bij de unveiling was geweest en ons had ontmoet, toevalligheden! When you’re traveling the Route, you’re getting to know everyone! En dat is waar, heel gaaf.
Rond zeven uur kwamen de cars binnenrijden, het waren er niet heel veel maar er zaten wel mooie exemplaren bij. Natuurlijk allemaal op de foto. Een Root Beer gedronken wat heel apart smaakt en ondertussen naar de band geluisterd, was echt heel goed. Toen de band even pauze had, hebben we bij Joe hun cd gekocht met songs over de Route 66. We zijn daarna terug naar het hotel gegaan. Morgen is er de hele dag, vanaf 10.00 uur, van alles te doen. De auto’s staan dan ook op de Old Route 66. Benieuwd hoeveel er dan zijn!!
Litchfield IL (84 km) (38°C)
Het was vandaag een erg warme dag in Litchfield IL. Om 11.00 uur 's ochtends waren wij op de Old Route 66 en het was er op dat moment al 38 graden. Ik kan je vertellen dat het met een hoge luchtvochtigheid dan niet lekker is! Op dit gedeelte van de Route 66 was het Cruisin’ Route 66 Classic Car Festival met de nodige auto's en kraampjes. Alle auto’s lopen bekijken, er waren er die we gisteren al gezien hadden maar ook een aantal andere gelukkig. Bij één van de kraampjes hebben we een cd, het zoveelste T-shirt en een cap gekocht en zijn daarna snel van de airco in de auto gaan genieten en een plaatsje teruggereden op zoek naar een oud gasstation.
Mount Olive is niet groot maar wij konden het gasstation, Old Soulsby’s Shell Station uit 1929, niet vinden. We zagen een police car staan en zijn gaan vragen waar we het gasstation moeten zoeken. De sheriff kon ons precies vertellen hoe wij moesten rijden en het bleek vlakbij te zijn. Op het moment dat we onze weg wilden vervolgen, kwam de sheriff uit zijn wagen en begon ons van alles over de geschiedenis van het plaatsje te vertellen en waar we nog meer moesten gaan kijken. Na hem bedankt te hebben voor al deze informatie gingen wij op zoek naar Old Soulsby’s en het was inderdaad vlakbij. Toen we foto’s aan het maken waren kwam de sheriff weer aanrijden. Hij stopte, stapte uit en kwam nog een praatje maken en heeft zelfs een foto van ons gemaakt voor het gasstation! Het gasstation was ook dicht maar daar kwam ook iemand aan en die opende de deur. We konden toen ook binnen kijken waar ze nog bezig waren met de renovatie. De buitenkant was al klaar en zag er geweldig uit. Alleen de neon, dat weet wat in de VS, was weer beschadigd door hagel!
Old Soulsby’s Shell Station
We zijn daarna terug gereden naar de car show in Litchfield, het was nog steeds erg warm. Er waren maar een paar andere auto’s bijgekomen die we nog even op de foto hebben gezet. We wilden net weg gaan toen we Marty Bilecki weer tegen kwamen. Hij nodigde ons uit om 's avonds in het Ariston Café te gaan eten. Het Ariston Café is sinds 1929 een Route 66 icon en wordt nog steeds door de familie gerund. Wij besluiten bijtijds eten met Marty en Geri omdat we daarna nog naar de drive-in bioscoop gaan (de vrijkaarten daarvoor hebben wij gisteren van de burgemeester gehad). We zijn nog even een stukje de Route 66 gaan rijden omdat we het buiten niet uithielden, in de auto met de airco aan is het nog enigszins uit te houden! Nog lekker rond lopen snuffelen bij een Antique Mall net buiten Litchfield.
Aangekomen in het Ariston stelde Marty ons gelijk voor aan de eigenaar van het restaurant. Marty vertelde hem ook het hele verhaal over het schaalmodel en was er volgens mij trots op dat hij samen met ons daar was. Het verhaal over de Nelson Tavern hebben wij nog vele malen moeten horen die avond, Marty kent erg veel Route 66 liefhebbers en hij moest bij iedereen zijn verhaal over ons kwijt. Maar tussendoor hebben wij nog heerlijk gegeten ook! Als voorafje hadden wij een speciaal gerecht van de eigenaar, gefrituurde sperziebonen. Daarna een heerlijk stuk vlees en als nagerecht konden wij kiezen uit hele grote stukken pie. Dit diner mochten wij niet betalen van Marty en Geri omdat zij het zo waarderen wat wij voor de Route 66 hebben gedaan. Om verlegen van te worden!
Na een fotoalbum en gastenboek te hebben getekend, vertrokken we samen met Marty en Geri naar de drive-in bioscoop. Ook dit was weer een unieke ervaring, een film (Bullit) bekijken vanuit je auto, dat kennen wij niet in Europa. Om ons heen stonden veel oldtimers en mensen zaten in of op hun auto de film te bekijken en popcorn te eten. Het geluid komt tegenwoordig via een radiofrequentie en niet meer via koptelefoons maar verder is het pure nostalgie! Er volgde nog een tweede film maar we zijn weggedaan na een dikke knuffel van de Bilecki’s en de belofte om bij hun langs te komen als we in de buurt van Dwight IL waren. Dit was echt Route 66…
Drive-in Bioscoop
Litchfield IL – Pontiac IL (275 km) (32°C)
Vanmorgen zijn we op ons gemak weggegaan, we zien wel waar we vandaag uitkomen. We hebben eerst bij Glenarm een side-trip gemaakt naar een Old Covered Bridge. Deze brug is in 1880 gebouwd door Thomas Black en is in 1965 gerestaureerd. De brug loopt over de Sugar Creek en is alleen toegankelijk voor voetgangers. Het ontwerp is een Covered Burr arch-truss en de langste span is 58,0 ft (17,68 m). De brug is op 9 januari 1978 op de lijst van het National Register of Historic Places geplaatst.
Old Covered Bridge
In Springfield IL zijn we het Route 66 Hotel & Conference Center van binnen gaan bekijken. Ziet er erg leuk uit en de Route 66 is hier volop terug te vinden, er staan overal auto’s, signs en allerlei artikelen uit de glorietijd van de Route 66. In Elkhart zijn we koffie gaan drinken bij een zaakje waar we op de heenweg ook geweest zijn. Peter, in Nederland geboren, 30 jaar in Zuid-Afrika gewoond en nu al weer 12 jaar in de USA, schudde ons gelijk de hand en vroeg hoe het afleveren van het schaalmodel was gegaan. Leuk dat hij dat nog wist! We hebben een stuk homemade cherry pie erbij genomen……jammie!!!!
Net na de middag waren we in Lincoln en vonden nu ook The Mill die we op de heenweg gemist hadden. The Mill is geopend in 1929 onder de naam ‘the Bleu Mill’. De eigenaar, Paul Coddington, serveerde gegrilde sandwiches op elk moment van de dag. In 1945 werd het gebouw gekocht door Albert en Blossom Huffman die er een bar en danszaal aan toevoegden. In de loop van de jaren werd het restaurant beroemd om zijn gefrituurde schnitzels. In het midden van de tachtiger jaren had the Mill het meeste van haar Nederlandse interieur verloren en was een museum geworden met vreemde objecten. The Mill is in 1996 gesloten maar gelukkig gered van de sloop en zal volledig worden gerestaureerd en weer dienst gaan doen als museum. Toen we de Route 66 vervolgden zagen we ineens een huis staan, zo gaaf….en te koop!! Staatsloterij, schuif nu eens een keer! Het was een kast van een huis maar had zulke leuke details, alleen de kleuren al en de veranda. We zouden het zo willen hebben!
In Atlanta kwamen we weer de Bilecki’s tegen die ook op weg zijn naar hun woonplaats in de buurt van Dwight. Even wat met ze gedronken en we moesten maar bellen als we bij Dwight waren want dan moesten we bij hun thuis langs komen. We zien wel of dat past in ons reisschema, we willen niet hoeven haasten. Even verderop stoppen we bij de Dixie Truck Stop, nog even in de shop kijken. Volgende stop in bij Funk’s Grove. Hier zijn we op de heenweg wel langsgekomen maar niet gekeken. Hier kun je de Funk’s Grove Maple Sirup kopen. Deze Sirup wordt hier al sinds 1891 verkocht.
We zagen hier ook de EZ 66 Guide for Travelers liggen, wat volgens Geri Bilecki een heel goed boek is. Het is geschreven door Jerry McClanahan. Hij is 1957 geboren in Oklahoma maar in 1959 verhuist naar California….toen helaas niet over de Route 66! In de ’60 jaren maakten de familie trips van California naar Oklahoma City en toen wel over ‘The Mother Road’. Vanaf de achterbank tekende Jerry zijn eigen kaarten van de Road. In 1981 herontdekte Jerry de Road en vanaf dat moment maakte hij ontelbare expedities over de Route 66. Begin ’90 jaren begon Jerry full time te schrijven over de Mother Road en ook voor het Route 66 Magazine. Hierna ging hij schrijven voor the Federation News and American Road. Jerry’s foto’s zijn verschenen in talloze boeken en zijn schilderijen van oude auto’s langs de Route 66 hangen overal. Gelijk maar meegenomen en na goed gekeken te hebben…..een heel goed boek!!
In Bloomington zijn we een beetje gaan shoppen om even de benen te strekken. Het was niet echt ver meer naar Pontiac dus we besloten daar toch heen te gaan. Kunnen we morgen op ons gemak het Route 66 Hall of Fame Museum gaan bekijken. We waren aan het eind van de middag in Pontiac en vonden een kamer in de Comfort Inn. ’s Avonds gegeten bij Baby Bull’s waar alles homemade is, was lekker.
Pontiac IL – Joliet IL (143 km) (27°C)
Vandaag eerst naar het Route 66 Hall of Fame & Museum in Pontiac IL geweest. Het museum is gevestigd in een heel groot oud pand. In het museum zijn beneden allemaal vitrines met daarin plaquettes van mensen die belangrijk zijn geweest voor de Route 66 en daarnaast allerlei foto’s en artikelen van o.a. hotels, restaurants, winkels en nog veel meer, die ook weer per plaats zijn ingedeeld. We zagen hier heel vaak de namen John en Lenora Weiss staan die heel veel voor dit museum hebben gedaan. John hebben we ontmoet bij het afgebrande pand van het Rivièra Restaurant. Lenora is helaas enkele weken geleden overleden na een langdurig gevecht tegen een slopende ziekte.
Op de tweede en derde verdieping is een foto expositie van allerlei Route 66 icons van Chicago tot aan Los Angeles. We zagen hier zoveel dingen die we gezien hebben maar toch ook nog icons die we gemist hebben. Moeten toch nog een keer de hele Route 66 rijden! Sommige dingen zijn ook moeilijk te vinden omdat niet alles direct aan de route ligt en door tijdgebrek kun je gewoon niet altijd de plaatsen ingaan om te zoeken. Op sommige plaatsen liggen wel drie trajecten van de Route 66 uit verschillende periodes.
Route 66 Hall of Fame & Museum
In Odell IL hebben we nog even heel veel foto’s gemaakt van het Standard Gas Station omdat Willem deze misschien ook op schaal wil gaan maken. Ook een paar oude ansichtkaarten gekocht. Hier waren veel details op te zien. In Braidwood IL hebben we bij de Polk-a-Dot Drive In een strawberry shortcake genomen. We waren hier op de heenweg wel langsgekomen maar niet binnen geweest. We hadden gehoord dat we hier zeker de toiletten moesten gaan bekijken. Waren inderdaad erg leuk. Op het damestoilet werd je van alle kanten bekeken door Elvis Presley en op het herentoilet door Marilyn Monroe!
Laat in de middag waren we in Joliet IL waar we vandaag gaan overnachten. We hebben eerst bij de Kmart een koffertje gekocht want anders kunnen we nooit alles thuis krijgen. Waarom zien we toch altijd zoveel leuke dingen….???? We vinden een kamer in de Red Roof Inn, simpel maar oké. ’s Avonds gegeten bij Bob Evans, hadden we wel vaker gezien maar nog nooit gegeten. Homestyle cooking en het was erg lekker! Alles uit de auto getrokken en herinpakken. Nou…dat koste best moeite, was echt proppen. We zullen best wel overgewicht hebben maar dat is dan jammer. We laten toch niets hier! Morgen gaan we Joliet beter bekijken en dan naar ons einddoel, Chicago!
Joliet IL – Chicago IL (101km) (29°C)
We zijn vandaag Joliet IL beter gaan bekijken. We vonden Rich & Creamy ice cream die Route 66 reizigers jarenlang de lekkerste ijsjes hebben geserveerd. Jake en Elwood, de Blues Brothers, schijnen hier ooit op het dak gestaan te hebben maar nu niet meer. Er tegenover lag een leuk pandje van Dick’s on Route 66, een sleepdienst die we daarna nog regelmatig tegenkwamen in Joliet. Op allerlei plaatsen stonden borden die je vertelden dat als je hier parkeerde, dat je dan weggesleept werd door Dick’s Towing Service!
Daarna zijn we naar het Route 66 museum geweest om het museum wat beter te gaan bekijken. Op de heenweg hadden we alleen de shop snel bekeken. Ook een leuk museum. We zijn zelfs het historisch museum van Joliet gaan bekijken wat ook erg interessant was. Liet o.a. zien hoe het kanaal gegraven is en wat voor industrieën hier belangrijk zijn geweest.
Vervolgens op zoek gegaan naar het historische Rialto Theater, het juweel van Joliet. Het was een droom om een ‘Paleis voor het volk’ te bouwen van zes Rubens broers die in 1926 is uitgekomen. Er werden eerst alleen films getoond maar nu worden er allerlei activiteiten gehouden. Toen we foto’s aan het maken waren werden we aangesproken door een man. Hij zag Willem zijn T-shirt (van het Ariston Café in Lichtfield IL) en vroeg of we de Route 66 aan het rijden waren. Hij heet Bob (achternaam weet ik niet meer) en vertelde dat hij schrijver was en een boek wilde gaan schrijven over zijn talloze reizen over de Route 66. Hij ging hem nu helemaal rijden om alle gegevens die hij in de loop van de jaren had verzameld, nogmaals te checken. Natuurlijk even het museum in Lebanon en Willem zijn maquette genoemd en hij zou er zeker gaan kijken en hij zei dat hij Willem in zijn boek zou noemen. Jammer dat ik zijn naam niet meer weet! Het was een zeer bereisd iemand, hij had ook al zo’n 180 vestigingen van het Hard Rock Café overal ter wereld bezocht. Hij maakte ons er op attent dat er vandaag om één uur een tour zou zijn in het Rialto Theater.
Rialto Theater
We wilden eerst doorgaan maar besloten toch om de auto op een parkeerterrein te gaan zetten en de tour te gaan doen. Nou….géén spijt van, wat een schitterend pand is dit zeg! De gids vertelde dat de City of Joliet dit pand enkele jaren geleden wilde afbreken om er een parkeergarage neer te zetten. Gelukkig hebben ze dat kunnen voorkomen. We kregen een rondleiding en we zijn zelfs in de catacomben geweest waar de kleedkamers en zo waren. De muren van het trappenhuis naar beneden waren geheel gevuld met handtekeningen van allerlei mensen die hier ooit opgetreden hebben. Enkele namen: Burt Reynolds, Alice Cooper, Jerry Seinfeld, Bono van U2 en ga zo maar door. Een imposant en prachtig gebouw wat echt bewaard moet blijven!
Hierna zijn we richting Des Plaines IL gereden waar een kopie staat van de eerste vestiging van McDonald’s in Illinois. De eerste vestiging is geopend in Des Plaines op 15 april 1955 en in 1984 afgebroken. Aan de hand van originele bleuprints is deze vestiging weer opgebouwd met een paar kleine aanpassingen om er een museum van te kunnen maken. Toen we het hadden gevonden was het helaas al gesloten maar nog wel wat leuke foto’s van de buitenkant kunnen maken. Ze hadden in die tijd trouwens nog niet de M-logo met de twee bogen zoals nu. Er zat zo’n boog achter het reclamebord en aan beide zijden van het gebouw een enorme gele boog. Misschien dat die beide bogen iemand ooit geïnspireerd hebben om het nu zo bekende M-logo te maken.
Na 4 mijl waren we bij ons laatste hotel, Best Western O’Hare. Nadat ze eerst geen reservering konden vinden, kregen we hier een kamer……echt onwijs gaaf! We hadden een enorme Whirlpool Bad Tub in de kamer! Kan niet wachten maar eerst gaan we wat eten! We kunnen binnendoor naar het naast gelegen restaurant, Shoeless Joe’s. Lekker gegeten weer alhoewel het wel enorm veel was. Alles is hier altijd zo veel en groot, geen wonder dat er zoveel gezette Amerikanen zijn! Terug op de kamer heerlijk de Bad Tub gevuld en oh……dat was echt genieten, wat een luxe!!!
Chicago IL – Rome (15 km - auto + 7.764 km - vliegtuig)
Vanmorgen lekker een beetje uitgeslapen, geen haast want één keer languit vallen en we zijn op het vliegveld. Na een verkwikkende douche, checken we uit en rijden we nog even langs een paar winkels. We halen koffie en voor de laatste keer deze vakantie van die lekkere, verse donutsen! Die zijn hier toch zo geweldig lekker! Net na de middag rijden we richting het vliegveld, Chicago O'Hare. We brengen eerst de auto weg bij Alamo. We krijgen een bon en geven hier gelijk aan dat deze niet goed is! We hebben in Nederland al een gold-pakket afgesloten (extra bestuurder en volle tank benzine) maar dat staat hier nu ook weer op. Volgens de man die onze auto innam zou er maar $ 10,00 worden afgeschreven en dat was omdat we een iets grotere auto hadden. Ben benieuwd, zal wel weer niet goed gaan!
We kunnen gelijk in de pendelbus richting terminal 5 en hier aangekomen konden we direct in de rij om in te checken. De koffers werden gewogen en ik moet zeggen.....viel mee! Mijn koffer woog 23.7 kg. en die van Willem 24.2 kg. terwijl ze 23 kg mogen wegen. Er werd gelukkig niets van gezegd en we hoefden niet bij te betalen. We zijn om half drie door de douane gegaan zonder problemen. We vertrokken uiteindelijk vijftig minuten te laat, als we onze aansluiting in Rome maar halen! De vlucht was om het zacht uit te drukken........shit!! Er zaten een aantal stellen in het vliegtuig met kleine kinderen en die waren echt de hele vlucht aan het krijsen en schreeuwen. Slapen gaat toch al niet echt geweldig maar dat kon je nu helemaal wel vergeten. Ook de verzorging van Alitalia vonden wij allebei niet echt om over naar huis te schrijven. De steward had het te druk met flirten met een blonde dame om zich om de overige passagiers te bekommeren!!
Rome – Amsterdam Schiphol (1.298 km)
We landen om kwart voor acht in Rome en moeten hier weer door de douane, paspoortcontrole e.d. We moeten hier echt rennen want we hebben slechts een klein half uur om onze aansluiting te halen. Maar we redden het en landen om half twaalf op Schiphol. Hier blijkt al vrij snel dat wij het wel gered hadden maar onze koffers niet! De band was leeg maar al dat er kwam…..niet onze koffers! Naar de desk van de KLM die daar zat en het bleek dat de koffers nog in Rome stonden. Ze vertelde ons dat bij zo'n korte overstaptijd dit helaas vaker gebeurde. Formulieren invullen, lekker als je ogen zo vermoeid zijn dat je bijna niets kunt lezen! Maar goed, we zouden een sms ontvangen als ze gevonden waren en waarschijnlijk worden ze morgen (2/7) al thuis bezorgd.
NB: De volgende dag (2/7) werden onze koffers gelukkig keurig thuisbezorgd. Alleen Willem zijn koffer hadden ze flink in zitten rommelen en die kregen ze waarschijnlijk niet meer dicht.....zat helemaal met tape dichtgeplakt!!!
De taxi had ons al gebeld dat hij er was maar die moest dus wat langer wachten door dat gedoe met die koffers. Toen we eindelijk buiten kwamen hebben we gebeld en hij zou er zo zijn, hij stond verderop op een parkeerterrein. Was niet erg dat we even moesten wachten.....konden we even een sigaretje roken. Het was vrij druk onderweg maar uiteindelijk waren we om even over half twee thuis, helemaal stuk!!! Kattenkinderen knuffelen, mijn moeder even gebeld, wat spulletjes opgeruimd, eten besteld en toen......slapen!
We kunnen terugkijken op een hele andere, maar geweldige reis! Het was een hele aparte ervaring om als een beroemdheid te worden behandeld en we hebben een heleboel geweldige mensen leren kennen.
