Klik op het onderstaande plaatje om onze foto's te bekijken
Dit jaar gaan we voor de vijfde keer op vakantie naar de Verenigde Staten van Amerika. We maken een rondreis door het zuidwesten, de staten Nevada, Utah en Arizona. De meeste tijd brengen we in Utah door.
Na een voor mij slapeloze nacht (is ook altijd hetzelfde liedje!!) en voor Willem een zeer korte nachtrust, is de taxi er om 04.15 uur. Zoals gebruikelijk gaan we weer met Van Dorp en René (de eigenaar) is er zelf om ons naar Schiphol te brengen. Om deze tijd géén files dus we zijn er lekker snel. Online al boarding passes geprint dus koffers afgeven en klaar! Nog even naar buiten om te roken en vervolgens door de douane en wat boodschappen doen. Om ca. kwart over zeven vertrekken we naar London Gatwick waar we na een klein uurtje al zijn. En dan wachten en we mogen er nergens uit! Er is hier niet veel te doen dus het wachten is lang. Na een stuk of tig controles en zelfs een body check, mogen we weer het vliegtuig in. Om kwart voor 12 gaan we de lucht in op weg naar Las Vegas.
We vliegen dit jaar met British Airways naar London en dan naar Las Vegas met Virgin Atlantic. Nog nooit mee gevlogen maar we konden voor een zeer aantrekkelijke prijs tickets kopen dus proberen maar. We moeten zeggen dat het ons best bevallen is op de wachttijd in London na en de vele controles. De beenruimte was redelijk goed en de verzorging onderweg was uitstekend. Veel hapjes en drankjes tussendoor en het eten was redelijk voor zover een vliegtuigmaaltijd dat kan zijn dan. Volgende keer zal het wel weer een Amerikaanse Maatschappij worden omdat we allebei liever eerst het lange stuk vliegen hebben.
Virgin Atlantic boven Las Vegas
Om ca. twee uur (lokale tijd) landen we op het McCarran International Airport in Las Vegas. De douane was ontzettend druk en het duurde bijna een uur voor we er door waren. Eerst even roken nu en daarna de auto halen. Bij Alamo ging alles heel snel, geen upgrade nodig en geen extra verzekering (die proberen ze je altijd aan te smeren). We konden zelf een auto uitzoeken en hebben een Dodge Journey uitgekozen. Vonden het een mooie wagen en niet zoveel inkijk. Toch weer de verkeerde keuze gemaakt bleek later, maar ja…… zal de vermoeidheid wel zijn geweest.
Onze huurauto van dit jaar, Dodge Journey
Om vijf uur zijn we bij het hotel, het Luxor. Ook hier weer een enorme rij voor het inchecken en toen hadden we het helemaal gehad! Maar uiteindelijk krijgen we een kamer in de Piramide, grote kamer, wel wat ouder maar is oké. Even de spullen geïnstalleerd en ons een beetje opgefrist en daarna rond gaan kijken in het Luxor en in Mandalay Bay, wat gedronken, beetje gokken en een snelle hap bij de McDonald. We zijn om 21.00 uur al afgetaaid want we waren helemaal stuk!
Luxor
Luxor Hotel is een hotel en casino in Las Vegas (Nevada, Verenigde Staten). Het hotel is gelokaliseerd op de Las Vegas Boulevard, beter bekend als The Strip. Het is eigendom van de MGM Mirage Group en geopend op 15 oktober 1993. Het thema van het Hotel is het oude Egypte en het is genoemd naar de Egyptische stad Luxor. Deze stad is bekend om zijn tempels en ligt vlakbij de Vallei der Koningen. Hier is echter geen Piramide te vinden.
Het gebouw is een mooi voorbeeld van Postmodernistische architectuur. Het is een glazen kopie van de Piramide van Cheops. Het gebouw is wel kleiner dan zijn Egyptische voorbeeld. De hal van het hotel heeft een volume van 820.000 kubieke meter en is daarmee de grootste hal ter wereld. Aan de voorzijde van het hotel staat een sfinx. Het hotel is met een monorail verbonden met de beide naastgelegen casino’s: Mandalay Bay en Excalibur. Het hotel heeft 4407 kamers en heeft als speciale attractie een IMAX theater. Op het dak staat een zoeklicht dat vanuit een vliegtuig boven Los Angeles al gezien kan worden. Het licht trekt honderden motten, en hierdoor lijkt het vaak alsof het sneeuwt boven het hotel.
Luxor
Las Vegas NV (47 km) (33°C-41°C)
Las Vegas (Spaans voor “De Weilanden”) is een stad in Nevada. Las Vegas is gesticht in 1905 en werd officieel benoemd tot stad in 1911. Het is vooral bekend vanwege zijn extravagante casino’s. Las Vegas is te herkennen aan de vele neonverlichtingen. Tegenwoordig is de stad ook de grootste stad van Nevada met een inwonertal van 518.000 in 2003 en een inwonertal voor de gehele agglomeratie van 2 miljoen (schatting 2005). Er zijn honderden hotels, de bekendste bevinden zich aan de Strip, een 4 mijl (6,4 km) lang stuk van Las Vegas Boulevard. Las Vegas is sinds een aantal jaren de grootste amusementsindustrie ter wereld. De stad met de omringende gemeenten zoals Henderson, behoort tot de snelst groeiende steden in de Verenigde Staten (Wikipedia).
Natuurlijk al ontzettend vroeg wakker vandaag, Willem al om 05.00 uur (zat al achter de computer) en ik om 06.20 uur. Bericht dag 1 op de weblog geplaatst na enig gehannes want er ging iets mis met het plaatsen van de foto’s, en daarna koffie gaan drinken met een croissant erbij bij Starbucks. Hierna hebben we de laptop en wat andere spullen in een safe laten stoppen en hebben we de auto uit de valet parking laten halen. We zijn eerst naar de Walmart gegaan om de nodige inkopen te doen voor onze rondreis.
Het is weer zo’n lekkere grote zaak waar je heerlijk rond kan snuffelen. We slaan een koelbox in en gelijk een heleboel water, frisdrank, zoutjes, koeken en weet ik wat allemaal. De inwendige mens moet ook niet worden vergeten! Verder lekker rond lopen kijken, het verbaast ons altijd hoe mooi en strak alles er hier uitziet in de winkels. Het lijkt wel of ze doorlopend alles lopen te spiegelen, vakterm voor rechttrekken in de schrappen.
Eerst even boodschappen doen
We wilden ook nog steeds eens bij The District at Green Valley Ranch gaan kijken. Dat zeggen we iedere keer als we hier zijn, nu voor de derde keer, en we besloten om hier nu gelijk maar eens heen te rijden. Het is ons bekend van een serie op Discovery Channel over het casino en hotel wat daar ligt. Het is een luxe winkelcentrum, ziet er erg gaaf uit. Het zijn allemaal wat luxere winkels, veel modezaken. We zijn uiteraard ook het hotel en casino even gaan bekijken. Net zo groot als alle casino’s die aan de strip liggen maar…..géén geluk!
The District
Terug richting de strip, die rijden we eerst af met de auto om te bekijken wat er allemaal veranderd is. We zien toch wel weer andere dingen en het meest opvallende is de gigantische nieuwbouw van het CityCenter. Het CityCenter is eigenlijk “een stad in de stad”. Het complex bevat een 61 etages tellend ARIA gaming resort, twee luxe hotels, te weten het Mardarin Oriëntal en het Vdara Hotel, de Veer Towers van 57 etages waar ca. 1.495 luxe condo hotelkamers en suites worden gerealiseerd. Hiernaast komt ook nog een groot (500.000 square-foot) complex, Crystals, waar je kunt winkelen en dineren. Hier zullen vele bekende ontwerpers hun zaak openen zoals: Louis Vuitton, TIFFANY & CO., Ermenegildo Zegna Prada, Christian Dior, Bulgari, Carolina Herrera, Hermes, Roberto Cavalli, Cartier, Van Cleef & Arpels, Versace, Bally, Emilio Pucci and ILORI.
Nieuwbouw City Center, Las Vegas
Naast deze bekende ontwerpers zullen ook een aantal merken voor het eerst een zaak openen in Las Vegas, te weten: H. Stern, de Grisogono, Marni, Boutique Tourbillon, Mikimoto, Tom Ford, Assouline, Kiton, Miu Miu, Paul Smith and Porsche Design. Volgens de planning moet het gehele complex klaar zijn in december 2009 want ze willen op 16 december officieel open gaan. Ben benieuwd of dat gaat lukken! We moeten toch nog een keer terug (erg hé!) want we zijn wel benieuwd hoe dit er uitziet als het helemaal klaar is.
We rijden terug naar het Luxor en laten de auto weer wegzetten. We gooien de spullen op de kamer en gaan dan de strip op te voet. We hebben een behoorlijk stuk gelopen, helemaal naar het Venetian. Veel hotels weer even bekeken en ook wat leuke shops zoals de M&M’s store en de Coca Cola store. Het is enorm druk in Las Vegas, morgen de 4th of July dus veel Amerikanen zijn een lang weekend vrij en dat kan je merken hier. Ja…..en toen moesten we toch ook weer helemaal terug! Onze voeten hadden het behoorlijk te verduren en oh, wat is het lekker dan om je schoenen uit te gooien! We zijn pas om half twaalf terug op de kamer en na de weblog bijgewerkt te hebben, douchen en duiken!
CoCa Cola store en M&M shop
Las Vegas NV – Mesquite NV (336 km) (42°C)
Na een Express Check Out de auto laten halen en we gaan op pad. We rijden eerst via de Interstate richting Mesquite. We gaan vandaag proberen om naar Little Finland te gaan.
Little Finland, ook wel Hobgoblin’s Playground genoemd, is een wonder der natuur, Het ligt vlak bij de grens van Nevada en Utah en is alleen bereikbaar via een zogenaamde ‘dirt road’, de Gold Butte Back Country Byway. Wat wij er over gelezen hebben, is de weg redelijk goed begaanbaar in het begin en later gaat dit over in gravel en moet je ook door droogstaande rivierbeddingen. Het laatste stuk naar Little Finland moet je lopen (ca. 15 minuten). Maar…..wat je hier te zien krijgt maakt alle ongemakken goed. Het staat hier vol met door zandplaten gevormde rots sculpturen die zeer fragiel zijn. De vormen zijn heel grillig en hebben soms zeer aansprekende vormen.
Whitney Pocket
Vlak voor Mesquite (ca. 9 mijl) gaan we eraf bij exit 112. Na ongeveer 3,5 mijl steek je de Virgin River over en direct hierna maak je een scherpe bocht naar rechts en zit je op de Gold Butte Scenic Byway. De eerste 20 mijl zijn goed te doen, de weg is geasfalteerd met hier en daar wel wat oneffenheden maar dat valt mee. Bij de gekleurde rotsformatie “Whitney Pocket” verlaat je de verharde weg en kom je op een eenvoudig begaanbare gravelweg. Ook deze is nog goed te berijden. Deze weg volg je ongeveer 7 mijl tot je aan de rechterkant van de weg een bordje ziet staan met “Devils Throat”.
Onderweg naar Little Finland
En dan wordt het een stuk moeilijker begaanbaar want je komt dan op zandpaden. Wij kwamen er hier achter dat je toch echt een 4×4 auto moet hebben. En zoals ik bij dag 1 al zei, mooie wagen uitgezocht maar het is geen 4×4, daar hebben we niet op gelet met onze slaapdronken hoofden. Het eerste stuk zijn we nog “doorgegleden” maar toen we zelfs al voorbij de corral waren en al een heel eind op weg langs de mesa, durfden we niet meer verder te gaan. Het zand werd steeds dikker en losser en we wilden het niet riskeren om hier vast te komen te zitten. We waren de hele dag nog niemand tegengekomen dus hulp konden we wel naar fluiten.
En toen werd de weg slechter…
Uiteindelijk zijn we dus vlak voor Little Finland omgedraaid en teruggegaan. Jammer maar we hebben toch wel een werelddag! Het is hier verbluffend mooi en we zien op de route al heel veel mooie rotsen, je krijgt hier volgens mij al een voorproefje van Little Finland. En….die intense stilte, dat is toch zo heerlijk en bijna onwerkelijk. Je hoort soms geen insecten, geen vogels, gewoon helemaal niets! Al met al een formidabele dag al hebben we het mooiste niet gezien maar dat komt echt nog wel een keer.
Laat in de middag bereiken we Mesquite en checken in bij het hotel wat we al gereserveerd hadden, het Virgin River Hotel & Casino. We checken in en nemen gelijk internet want daar moet je hier voor betalen (net als in het Luxor). De kamer ziet er netjes uit. Eerst even foto’s bekeken en een bericht gemaakt. Daarna naar het casino gegaan waar we in het restaurant een lekkere New York strip hebben gegeten. Er zat ook een winkel en hier hebben we zonnebrandcrème gekocht, factor 45!, en aftersun want we waren allebei lekker verbrand vandaag. Na een beetje gokken, nog steeds geen geluk, zijn we naar de kamer gegaan.
Mesquite NV – Cedar City UT (229 km) (30/35°C-23°C)
Vandaag gaan we de Kolob Terrace Road rijden, het plan is om deze helemaal te rijden tot aan Cedar City. We vertrekken al vroeg en zijn rond negen uur in Utah. We moeten onze klok dan een uur later zetten, het is dus ineens al tien uur. In Virgin zien we gelijk Fort Zion liggen, een trading post. We hadden in het reisverslag van Bianca en Jerry gelezen dat dit zo’n leuke zaak was dus maar even rondkijken. Het is een behoorlijk grote zaak waar we gelijk slagen voor een cadeau voor mijn moeder. Helemaal top want we hadden eigenlijk geen idee wat we mee moesten nemen voor haar. Ze wordt de 13e juli 75 jaar, een heuse mijlpaal! Na een beroerte die ze met de Pasen heeft gehad, zijn we helemaal blij met dit feit. Alleen heel vervelend dat wij in de USA zitten maar dat kwam nu even het beste uit.
Trading Post “Fort Zion”
Vlak na de Trading Post zien we al een bord staan richting Kolob Reservoir. Dit is het begin van de Kolob Terrace Road. Een schitterde weg die je door de Kolob Canyons voert. De Kolob Canyons is de Noord/West sectie van Zion Nationaal Park. Deze canyons staan bekend om hun kleurrijke schoonheid en uiteenlopende ligging en maken deel uit van het Colorado Plateau gedeelte van het park. De weg is 33 km (enkele afstand) lang en loops deels buiten het park om en deels midden door het park. De eerste 13 km zijn geasfalteerd en gaat daarna over in gravel. Na ca. 3 km bereik je Lava Point. We hebben hier staan genieten van het prachtige uitzicht. Je hebt hier een uitzicht van 360° over de omgeving.
We vervolgen de weg richting Kolob reservoir, een groot meer. De blauwgroene kleur is prachtig en je hoort hier alleen wat krekels en het kabbelende water, heerlijk weer! Vlak voor dit reservoir werd de weg al een dirt road en na onze ervaringen van gisteren, hebben we even staan twijfelen of we door zouden rijden ja of nee. We hebben het wel gedaan en zijn helemaal tot aan Cedar City gekomen zonder problemen. Het was wel een dirt road maar de ondergrond was stevig in tegenstelling tot gisteren. Het was prachtig vandaag, de weg was heel mooi. Voerde je door een zeer divers landschap, veel verschillende bergen, kleuren en zelfs door berkenbossen. Blij dat we dit gedaan hebben!
Kolob Reservoir
In Cedar City hadden we ook al een hotel geboekt, het Super 8 hotel, en we vonden dit ook weer snel. Mooie, ruime en schone kamer weer. Eerst even foto’s gekeken, reacties en mail en toen eens gaan kijken waar we konden eten. We vonden een Applebee’s via de tomtom en besloten hier te gaan eten. Lekker gegeten alhoewel we de soep en salade die we besteld hadden, niet hadden gekregen. Die hoefden we niet te betalen wat onzer inziens ook niet meer dan normaal is. Ook de koffie kregen we gratis om de vergissing goed te maken, wel heel vriendelijk.
Op de terugweg naar het hotel, zagen we een autowasstraat. We besloten om de auto even te wassen. Niet dat we nu zo netjes zijn hoor maar richting Little Finland waren we een paar keer langs struiken gereden en het leek wel of er wat krassen op de auto zaten. Die was echter zo vies dat we het niet goed konden zien. Even wassen maar en dan besluiten of we er iets aan moesten doen. Het leek mee te vallen na de wasbeurt. Een beetje was erop en dan gaat het wel goed bij aflevering. Terug in het hotel bericht gemaakt en geplaatst, douchen en weer op één oor.
Stoffige wegen!
Cedar City UT – Escalante UT (234 km) (16°C-33°C)
Al weer vroeg uit de veren en Willem zelfs nog vroeger, die had al lekker koffie gehaald, helemaal top! Even ontbeten in het hotel, ze hadden hier lekkere warme wafels, en daarna op pad.
Het schitterende Cedar Breaks National Monument, ligt op het 3048 m hoge Markagunt Plateau ten westen van Bryce Canyon National Park. Hier tref je een sterk geërodeerd amfitheater aan, dat dieper dan de amfitheaters in Bryce en bovendien anders gekleurd is. Een bezoek aan Cedar Breaks vormt een zinvolle aanvulling op Bryce Canyon. Cedar Breaks is waarschijnlijk het meest bekend om de rijke flora. Vanaf juli (toegangsweg is gesloten van oktober tot mei) sieren o.a. lupinen, zonnebloemen en duizendblad de bergweiden. Er zijn koele, vochtige bossen met diverse soorten sparren en zilversparren. Een mooie autoroute van 8 km volgt de rand van het amfitheater en levert verschillende prachtige panorama’s op. Neem de tijd want dit stuk natuur behoort tot de spectaculairste van heel westelijk Noord-Amerika!
We zijn al vroeg bij het Cedar Breaks National Monument. De weg er naar toe is al prachtig mooi en het is hier een stuk koeler, 16°C. Cedar Breaks National Monument is een kleine, maar spectaculaire reeks roze en oranje kalksteenrotsen, bekroond door een donkergroen bos. De zuilen gevormd door erosie, hebben verschillende kleuren en vormen. De Indianen noemen Cedar Breaks the "Circle of Painted Cliffs." Het is een kleinere, minder druk bezochte versie van Bryce Canyon.
Bij het Visitor Center heb je al een spectaculair uitzicht over het park en ja, het klopt wel. Het lijkt inderdaad erg op Bryce Canyon al zijn de hoodoos hier nog niet zo sterk gevormd als in Bryce. We rijden vervolgens de scenic drive van 4 mijl, je hebt hier een aantal uitzichtpunten die allemaal weer anders zijn. Het is zeker de moeite waard om hier te gaan kijken.
Cedar Breaks National Monument
Verderop op de highway 14 zagen we ineens een heel groot meer liggen. Het was Navajo Lake, een behoorlijk groot meer. Op een informatiebord lazen we dat het oorspronkelijke meer is gevormd door lavastromen die vanuit het oosten door de vallei heen stroomden. Na duizenden jaren heeft het meer nog steeds geen natuurlijke uitgang. Het water verlaat de vallei door zogenaamde “sink holes” en komt dan terug in Cascade Falls en Duck Creek. Cascade Falls komt uit in de Virgin River die onderdeel is van het Colorado River Basin en Duck Creek komt uit in de Sevier River die een deel is van het Great Basin. De dijk door het meer is in 1931 aangelegd ten behoeve van de sportvisserij. Via een dirt road, dag schone auto!, zijn we naar het meer toe gereden en hebben er een stuk langsgelopen. Het is een prachtig meer, kristalhelder water en inderdaad veel vissers op de dam.
Navajo Lake
Even verderop verlaten we highway 14 en gaan highway 89 op richting Hatch. In Hatch zagen we een aantal leuke dingen, een leuke oude Dodge die tot camper was omgebouwd, een rommelzaak waar we even hebben rondgesnuffeld maar die goed aan de prijs was en een leuke diner. Allemaal even op de foto natuurlijk! Even voorbij Hatch gaan we highway 12 op richting Tropic.
Dodge RV
We komen ineens bij Red Canyon, hier zijn we in 2005 ook geweest maar we wisten allebei niet meer hoe rood die bergen waren, echt ongelooflijk! Op een parkeerplaats aan het begin lekker broodjes zitten eten en ondertussen genoten van het uitzicht. De lucht was strakblauw en hierdoor kwam de kleur nog eens extra mooi uit. Highway 12 is trouwens ook een aanrader, was een schitterende weg is dat zeg. Je blijft stoppen en foto’s maken, dat is gelukkig digitaal tegenwoordig!
Red Canyon
In de namiddag komen we aan in Escalante en checken in bij Escalante Outfitters waar we een cabin hebben gereserveerd. Het is hartstikke leuk maar wel klein. Er staat eigenlijk alleen een bed in en we hebben een kleine veranda waar net twee stoelen op kunnen staan. Tegenover onze cabin is een gebouw waar de toiletten en douches zitten. Lekker wat zitten drinken op onze veranda terwijl we de foto’s van vandaag bekeken en toen de auto gepakt om te kijken waar we konden eten. Nou, wel één restaurant in Escalante, tenminste voor zover wij konden vinden. Maar we hebben hier heerlijk gegeten.
Terug in de cabin hebben we lekker buiten gezeten en een beetje zitten kletsen met onze buurman. Hij noemde allerlei plaatsen waar we zeker eens naar toe moesten. Op een gegeven moment liep hij naar zijn auto en toen kregen we een kaart van Indian Country waar heel veel extra informatie op stond over de plaatsen die hij had genoemd. Ontzettend aardig! Hij kwam zelfs uit Californië en was op visvakantie met zijn zoon. Hij kon heel veel vertellen over de indianen want hij verkocht antiek en curiosa gemaakt door allerlei indianenstammen en had dus veel contact met ze. Erg leuk om met hem te praten.
Cabin, Escalante Outfitters
Escalante UT – Torrey UT (177 km) (22°C-31°C)
Na een vrij benauwde nacht, geen airco in de cabin natuurlijk, al weer vroeg wakker. Ja, en dan moet je heel nodig naar het toilet en moet je daarvoor toch echt je cabin uit. Even gauw wat aangeschoten en rennen, pfff….net op tijd! Toch liever een toilet op de kamer hoor. Na koffie met een overheerlijke verse muffin reden we weg. Vandaag vervolgen we de highway 12 naar Torrey en hebben niet echt plannen. We zien wel wat we tegenkomen. De weg is nog steeds verpletterend mooi, zoveel verschillende soorten bergen in allerlei kleuren kom je onderweg tegen, helemaal geweldig.
Onderweg naar Torrey
We zien onderweg ineens het Anasazi State Park Museum en gaan hier even een kijkje nemen. In het museum tref je allerlei oudheidkundige Indiaanse spullen aan die zijn opgegraven. Buiten zijn een aantal opgravingen te zien. Op deze plaats heeft ooit één van de grootste Anasazi gemeenschappen ten westen van de Colorado rivier geleefd. Je krijgt een goede indruk hoe ze ooit geleefd hebben, er zijn zowel boven- als ondergrondse woningen te zien.
Vroeg in de middag zijn we al in Torrey. We besluiten eerst in te checken bij het hotel en dan te bekijken wat we verder gaan doen. Ik had dit hotel, Capitol Reef Inn, al gereserveerd en een bevestiging per e-mail ontvangen hiervan. Echter…..er stond niets genoteerd maar gelukkig was er wel een kamer vrij. Ze vroeg ons of we de Kiva kenden en zei dat we als we die zagen, we die zeker zouden willen huren. We werden wel nieuwsgierig natuurlijk maar hadden geen idee wat een Kiva was en vroegen dit dus. Een Kiva is een kamer die door de indianen gebruikt werd voor ceremoniële activiteiten. Ze vertelde dat de eigenaar van dit hotel in 1996 samen met zijn broer was begonnen aan de bouw van deze Kiva. Zijn broer is enkele jaren daarna overleden maar hij heeft het toch afgemaakt. We kregen een sleutel en moesten er maar eens gaan kijken. De Kiva was vrij op het moment en tegen een bijbetaling konden we deze huren.
Kiva, Torrey
We liepen er naar toe en als je het van een afstand ziet denk je dat het een ruïne is. Maar als je dichterbij komt zie je dat het een heel ingenieus bouwwerk is. Het is een rond gebouw opgetrokken uit allerlei soorten grote stenen. Er zit aan één kant een soort schuine gang aan die deels ondergronds loopt en daaraan vast zit weer een kleinere ronde ruimte. We hadden geen idee wat dit was en hoe het in elkaar zat, maar daar kwamen we later achter. We gingen naar binnen en waren gelijk verkocht. Wat geweldig is dit zeg!
De kiva is heel ruim van binnen, er zit een keuken in, een ruime badkamer en een enorme woon-/slaapkamer. Dit is wel allemaal helemaal in stijl gehouden, dus veel hout en steen. In deze grote, ronde kamer zie je in het midden een trap uitsteken. Toen wij het kleed omhoog deden, zagen we een luik. Nieuwsgierig als wij zijn, gingen we dit later natuurlijk grondig onderzoeken. Maar eerst maar eens terug naar de receptie om de kiva te huren. Dat had ze natuurlijk ook wel verwacht, ze laat dit niet voor niets bekijken!
Auto naar de kiva toe gereden via een stukje dirt road en de spullen naar binnen gedaan. Willem was al onder het luik aan het kijken natuurlijk. Onder het luik is een ronde, ondergrondse ruimte. Het deed een beetje “spooky” aan want het was pikdonker. Met zijn aansteker kon hij zien dat er wel overal waxinelichtjes stonden. Ook zag hij een lamp staan maar die kreeg hij niet aan. Na een beetje speurwerk, kregen we de lamp aan en konden we wat beter rond kijken beneden.
Het was een vrij grote ronde ruimte waar je in terechtkwam met allemaal nisjes waar dus waxinelichtjes in geplaatst waren en in één nis lag zelfs een skelet van een vogel! Er was een rand gemaakt op zithoogte, men kon dus in een cirkelvorm zitten tijdens de rituelen. De gang liep schuin omhoog en was vrij laag, we konden niet echt rechtop lopen alleen aan het einde. Je kwam dan weer bovengronds in een kleinere ronde ruimte waar je door een deur naar buiten kon.
Onderaardse gang naar buiten
Na wat zoeken op internet, heb ik wel iets over het oorspronkelijke doel van de kiva kunnen vinden. Een kiva was een kamer die gebruikt werd door indianen voor religieuze rituelen, veel van deze rituelen hadden te maken met het “Kachina geloof”. Later werden de ruimtes door de Hopi en andere Pueblo volken, gebruikt voor spirituele ceremoniën. Alle ceremoniën begonnen in de kiva. De kiva was soms ondergronds, soms bovengronds aangelegd. Je moest er met een ladder in of op klimmen en dan ging je door een gat naar binnen. Deze handeling had voor de indianen een symbolische betekenis: als je in of op een kiva klom, klom je de wereld en dus het leven in! Elders lees je weer dat het gat het portaal symboliseert waardoor hun vroegste voorvaderen kwamen om de huidige wereld binnen te trekken. Wat de werkelijke betekenis is…….???
Een dorp had twee of meer kiva’s. De kiva’s werden beheerd door priesters. Elke kiva was het bezit van een aparte groep, vaak een clan of een genootschap. De Pueblo’s maakten binnen de stam deel uit van allerlei groepen. Ze waren lid van een clan, van een bepaald deel van een stam, een genootschap en een kiva (religieuze groep). Nadat wij de kiva grondig hadden bekeken, besloten we om vanavond te gaan barbecueën. Er was hier buiten om de kiva heen, ruimte zat.
We hadden al gevraagd waar we boodschappen konden doen en toen hadden we gehoord dat als we vlees enzo wilden kopen, we naar Loa moesten, een plaats die 18 mijl verderop lag. Maar ach…..dat is hier niets en vinden ze heel normaal. Loa is op zich ook een kleine plaats maar er lag inderdaad een grotere supermarkt waar we wel zijn geslaagd voor een BBQ, houtskool, vlees, brood, saus etc. Iets verderop zagen we nog een paar leuke oldtimers staan dus natuurlijk weer even foto’s maken. En toen weer 18 mijl terug!
Oldtimers in Loa
Terug bij de kiva, hebben we met allerlei hulpmiddelen zoals messen en vorken, geen gereedschap bij ons natuurlijk, de barbecue in elkaar gezet. We hebben heerlijk gegeten, vlees van de BBQ is toch zo lekker! Als we de kans krijgen, gaan we dit zeker nog eens doen deze vakantie.
BBQ bij de Kiva
Heerlijk buiten gezeten en zitten genieten van de kiva, we konden er geen genoeg van krijgen. Geen internet verbinding hier maar wel het bericht vast gemaakt. Na nog een grondige rondgang door alle ruimtes, zijn we lekker in onze grote bedden gedoken!
Heerlijk slapen in de Kiva
Torrey UT – Green River UT (202 km) (23°C-38°C)
Na een hele bijzondere overnachting in de kiva, gaan we op weg naar Capitol Reef National Park. De parkingang ligt op 11 mijl vanaf Torrey. Voordat je bij het Visitor center bent, kom je al langs allemaal hele mooie punten zoals Chimney Rock, Goosenecks Overlook en The Castle. Bij het visitor center nemen we een plattegrond mee, betalen moeten we bij de ‘self pay’ aan het begin van de scenic drive. De scenic drive is ongeveer 10 mijl lang. Verder zijn er alleen onverharde wegen in dit park.
Chimney Rock
Capitol Reef National Park is 978 vierkante kilometer groot en sinds 1971 een nationaal park. Er is voor gekozen om hier een nationaal park van te maken om de natuurlijke rotsformaties die ontstaan zijn door erosie in stand te houden en om Indiaans erfgoed te beschermen. Het park heeft zijn naam te danken aan de Capitol Dome. Dat is een grote rots die op de koepel van het Capitol in Washington D.C. lijkt. De naam Reef komt van een hoof uitstekende heuvelrug die als natuurlijke barrière fungeert. In het noorden ligt Cathedral Valley, een woestijnlandschap met daarin hoog uitstekende zandstenen rotsen van 150 m die door hun vorm aan kathedralen doen denken. In het zuiden ligt het voornaamste geologische fenomeen, Waterpocket Fold, een rechte, 160 kilometer lange plooi in de aardkorst. De immense wanden van deze plooi bestaan uit rotslagen die zijn gevormd tijdens verschillende geologische tijdperken. De wanden zijn door krachten in de aardkorst helemaal schuin gedrukt waardoor de verschillende rotslagen zichtbaar zijn geworden.
Het is een schitterende weg, al die kleuren en vormen in die bergen, je weet af en toe echt niet wat je ziet! De bergen worden gekleurd door de mineralen die in de grond zitten, nou dat zijn er veel hier. Rood, oranje, grijs, wit, geel, gestreept in allerlei kleuren…..”Breath taking”! Heel opvallend is dat het landschap hier een stuk ruiger is dan wat we tot nu toe gezien hebben. Er liggen hier onder aan de bergen veel losse stukken rots in allerlei maten. Ook zie je hier soms hele gladde stukken bergwand en soms lijkt het net een gatenkaas.
Schitterende rotsformaties
Aan het einde van de scenic drive wordt het echt gaaf! Het gedeelte waar je dan komt heet “Capitol Gorge” en is een dirt road. Je rijdt hier echt vlak tussen de bergwanden door. Aan het eind van deze dirt road kom je op een parkeerterrein en kun je nog verder lopen. Dat hebben we gedaan, we liepen door een droge rivierbedding en zagen hier zelfs nog wat petroglyfen (symbolen waarmee geschreven werd) in de wanden en heel hoog ook een stuk tekst. Toen we hier beter naar keken, zagen we dat het een aantal namen waren. Hoe die daar gekomen zijn??? Het was hier heerlijk lopen in de schaduw van de bergen.
Capitol Gorge
Op de terugweg zijn we nog even gestopt bij het Historic Gifford Farmhouse Museum & Store. Bij het Visitor center hadden ze gezegd dat ze hier overheerlijke eigen gebakken pie verkochten en dat moesten we natuurlijk even testen. Nou inderdaad…..verrukkelijk! Je kon hier ook een aantal ruimtes bekijken waardoor je een indruk kreeg hoe de pioniers vroeger geleefd hebben.
We volgen de weg verder en rijden de andere kant van Capitol Reef het park uit richting Hanksville. We waren hier bijtijds en dit bleek weer een stadje van niks. Wel een paar hotels maar we konden slechts één restaurant ontdekken. Aangezien het nog vroeg was, besloten we nog een eind door te rijden richting Green River. De weg wordt op een gegeven moment heel saai, een grijs landschap. Het leken wel heuvels die opgetrokken waren uit beton. Er was ook helemaal geen groen en ook geen verkeer. We schoten wel lekker op want er waren geen fotostops!
Het landschap was ineens grijs
Aangekomen in Green River, bleek dit wel een goede keus. Er waren hier genoeg hotels van bekende ketens en ook voldoende restaurants. We zien een leuk hotel aan de rivier, de Green River, en besluiten hier te gaan vragen of er een kamer vrij is. Het is het Best Western River Terrace, en er is een kamer vrij. Mooie, ruime kamer en we kunnen lekker buiten zitten met uitzicht op de rivier. Lekker wat zitten drinken en daarna een beetje geïnternet (gisteren geen verbinding dus nu even reacties kijken en bericht plaatsen) voordat we ons gingen opfrissen om wat te gaan eten. We belanden in het restaurant naast het hotel, Tamarisk. We eten hier een voortreffelijke filet Mignon. Nog lekker buiten gezeten voordat we met een voldaan gevoel deze dag weer afsloten!
Green River UT – Moab UT (239 km) (28°C-38°C)
Heerlijk geslapen en we kunnen hier in het hotel een hot breakfast eten wat we eerst gaan doen. We bestellen een omelet en gaan lekker buiten zitten. Rond het terras hebben ze allemaal speciale drinkbakjes met een soort nectaroplossing gehangen voor ‘hummingbirds’ (kolibries). Het was een komen en gaan, wat zijn die vogeltjes toch klein en die vleugeltjes gaan zo snel heen en weer dat je ze bijna niet ziet! Maar, wel gelukt om er een paar op de foto te krijgen en tussendoor nog ontbeten ook!
Hummingbirds
We pakken hierna onze spullen, checken uit en gaan weer op pad. Een klein stukje I70, daarna de 191 op richting Moab. Na enige tijd zien we de afslag naar de 313, de weg naar Dead Horse Point State Park en Canyonlands National Park. We gaan hier nu heen omdat het nog heerlijk vroeg is doordat we gisteren natuurlijk een stuk verder waren gereden dan de bedoeling was. Dead Horse Point is een klein, hooggelegen park en zeker de moeite waard om mee te pakken als je naar Canyonlands National Park gaat, het is maar een kleine omweg.
Het bekendste uitzichtpunt is Dead Horse Point Overlook. Je hebt hier een schitterend uitzicht over de 600 meter later gelegen Colorado River die daar met een grote bocht om een rotsplateau heen draait. De smalste plaats is slechts 30 meter breed. Vroeger werden hier door cowboys wilde mustangs heen gedreven waarna de smalle doorgang met een hek werd afgesloten. De beste paarden werden getemd en de overige paarden werden gewoonlijk weer vrijgelaten. Op een dag is een groep paarden achtergelaten op het plateau zonder water en die zijn toen van de dorst gestorven. Het park dankt haar naam aan deze oude legende.
Dead Horse Point Overlook
We hebben hier ondanks dat het heel mooi is, niet veel tijd nodig. We gaan terug naar de 313 en rijden verder naar Canyonlands National Park. Na ongeveer 6 mijl bereiken we het Island in the Sky district. We bezoeken eerst even het Visitor center voor een plattegrond en krijgen hier van een ranger wat tips over plaatsen die we zeker moeten bezoeken. Dat zijn Mesa Arch en Upheavel Dome. We mochten het park niet uit voor we in ieder geval foto’s hadden gemaakt van de arch!! Hij bracht het erg leuk, hij zei: als je deze arch ziet zeg je alleen maar “wauw”. We zullen zien of dit zo is!
Canyonlands National Park is 1.365 vierkante kilometer groot en is sinds 1964 een nationaal park. De Green River, de Colorado River en hun zijrivieren hebben zich gedurende miljoenen jaren een weg gebaand door het rotslandschap in Utah. Hierdoor is een bijna ondoordringbaar labyrint van kloven met talloze natuurlijke bruggen, bogen en de meest grillige rotsformaties ontstaan. De rivieren verdelen het park in drie gebieden met elk een eigen karakter. Het Island in de Sky district is het makkelijkst te bereiken en je hebt hier bij Grand View Overlook Point een spectaculair uitzicht over de omgeving. Het Needles District wordt gedomineerd door honderden rode rotsen of naalden waarnaar het is genoemd. Het zeer afgelegen Maze district is het meest ruige gedeelte van het park en kan alleen door terreinwagens en ervaren backpackers worden bezocht.
Aangekomen bij de parking voor Mesa Arch, bleek je een korte hike te moeten maken van 0,8 km. Is natuurlijk niet echt lang maar met ca. 33ºC is het best pittig. Het was gelukkig maar een klein beetje klimmen en klauteren en aangekomen bij de arch bleek het meer dan de moeite waard te zijn. Het was inderdaad een gevalletje “WAUW”. Een prachtige arch met op de achtergrond de La Sal Mountains, deze zijn gemiddeld 3650 m hoog en te toppen zijn altijd besneeuwd. Om te zien hoe de arch aan de berg zat was ook zeer indrukwekkend. De arch kan nog duizenden jaren zo te zien blijven maar kan ook morgen naar beneden storten volgens één van de rangers.
Mesa Arch
We gaan verder richting Upheavel Dome. Om hier te komen moet je een hike van 1,6 km maken. Genoeg water mee en lopen maar! Deze soms vrij steile trail brengt je naar de rand van een grote krater (ruim 460 m diep) in de markante rotsformatie Upheavel Dome. Lange tijd werd aangenomen dat deze krater is ontstaan nadat in de onderliggende zoutlaag een breuk was gekomen. Tegenwoordig wordt er echter van uitgegaan dat de krater het resultaat is van een meteorietinslag die ca. 60 miljoen jaar geleden heeft plaats gevonden. De vele kleuren die je hier ziet zijn wonderbaarlijk en verbluffend mooi.
We rijden vervolgens naar de Grand View Point Overlook (1853 m). Je hebt hier een adembenemend uitzicht op een woest landschap waarin steile, ruim 300 meter hoge ravijnwanden trapsgewijs afdalen naar de in de diepte gelegen rivieren. Je kunt hier heel goed zien hoe erosie het landschap heeft gevormd. Door het verschil in hardheid van de diverse steensoorten is door de eeuwen heen onder invloed van diverse eroderende krachten, een grillig landschap ontstaan met een opvallend, haast surrealistisch kleurenpallet. In het zuiden kun je zelfs de Needles herkennen. Als je de Grand View Trail loopt van 2 mijl, kun je de puzzel vanuit ontelbare hoeken bekijken maar het is ook heerlijk om een rustig plekje te zoeken om het allemaal op je in te laten werken!
Grand View Point Overlook
Het is nu al laat in de middag en we rijden maar eens richting Moab naar het hotel wat we al gereserveerd hebben, de Kokopelli Lodge. Terwijl we aan het inchecken waren, kwamen we erachter dat het een “smoke free facility” is. Zelfs buiten de kamer mocht niet gerookt worden! Nou is het prima dat dit soort hotels er zijn alleen…..wij zijn allebei rokers dus wij willen hier niet zitten. De dame die ons hielp was zo vriendelijk om ons de gelegenheid te geven om te kijken of er ergens anders plaats was als we het maar even lieten weten want dan kon ze de kamer aan iemand anders verhuren.
Na een beetje rondrijden, hebben we een kamer gevonden in het Virginian Motel, hier mochten we zowel in als buiten de kamer roken. Gelijk maar even aan de vrouw van de Kokopelli Lodge doorgegeven en die vond het heel fijn en geen enkel probleem. ’s Avonds bij een Mexicaan gegeten, het was heerlijk maar we waren hierna allebei helemaal stuk en zijn er vroeg ingedoken. Volgens ons hadden ze slaapmiddel in het eten gedaan maar het kunnen ook de vele indrukken van vandaag geweest zijn!
Moab UT (94 km) (33°C-36°C)
Moab is een plaats (city) in de Amerikaanse staat Utah. Het is de hoofdplaats van Grand County. Moab is van belang voor het toerisme naar de nabijgelegen woestijnachtige natuurgebieden Arches en Canyonlands. In het verleden was het stadje bekend als Uranium City vanwege de uraniummijnen. Ook vanadium, mangaan en potassium werden er gevonden. Deze industrie is echter geheel ingestort. Vanwege de pittoreske rotsformaties en het majestueuze landschap in de omgeving van Moab werden er veel films opgenomen, vooral westerns, als eerste Wagonmaster van John Ford (1949). Enkele andere voorbeelden: Once upon a time in the West (1968), Indiana Jones and the Last Crusade (1988), Thelma and Louise (1990) en Mission: Impossible II (2000).
Vandaag hebben we lekker uitgeslapen! Op ons gemak koffie gedronken en de weblog bijgewerkt want dat was er gister niet van gekomen. We zijn eerst even bij een aantal supermarkten geweest en hebben weer de nodige proviand ingeslagen en ook wat lekkere dingen voor vandaag. We zijn hierna de Colorado Riverway opgereden. Dit is een scenic byway langs de Colorado Rivier, de weg voert je tussen schitterende rode bergwanden door. Regelmatig gestopt om even naar het gebeuren in het water te kijken. Er wordt hier veel geraft, groot woord want de rivier is tamelijk rustig dus ja, echt wildwatervaren is er niet bij.
Colorado Riverway
We zagen een zijweg naar Castle Valley en zijn hier ingereden. De rotsen deden de naam van de vallei eer aan want het leek inderdaad net of hier kastelen op de bergen stonden. Op een parkeerterrein langs de rivier lekker zitten eten en ondertussen naar de vele bootjes zitten kijken. Heel soms zat er een beetje versnelling in het water en dan hoorde je gelijk het nodige gegil!
Terug naar Moab want we wilden lekker wat gaan drinken en een beetje bij de winkeltjes kijken. We vonden een leuk zaakje en bestelden een smoothie en een biertje. Ja…en toen kwamen we weer achter een leuk wetje in Utah! Omdat dit geen “privat club” was mocht er geen alcohol worden geschonken zonder dat er iets te eten bij geserveerd werd. Dit hadden we nog nooit meegemaakt maar goed, dan maar een bak chips met dipsaus erbij!
Lekker een beetje lopen snuffelen bij de winkeltjes. Wat T-shirts gekocht waaronder een shirt made with 100% red dirt, een zogenaamd Dirt Shirt. Echt leuk en heeft inderdaad de kleur van de bergen hier. Je ziet hier veel winkels met indiaanse kunst en sieraden. En verder veel zaken die outdoor activiteiten organiseren zoals jeep tours, raften, hiken, mountainbiken en ga zo maar door.
Moab
We hebben allebei niet veel trek dus we doen het lekker makkelijk vandaag, een hap bij de Mac. Hier stond zo’n extreem dikke vrouw achter de balie dat we eerst allebei zoiets hadden van, jeetje….moeten we hier wel eten! Blijft natuurlijk ook niet zo goed dat junkfood maar een keertje, ach moet kunnen. En gelukkig hebben wij allebei niet de aanleg om zo ontzettend dik te worden. Terug in het hotel foto’s uitgezocht, verslag gemaakt en geplaatst, douchen en……….snurken!
Moab UT – Blanding UT (347 km) (30°C-37°C)
Na de gebruikelijke rituelen, koffie drinken, ijs halen en tanken, rijden we de 191 op richting Blanding. Na een half uurtje zien we de voor ons bekende plek “Hole n”the Rock” waar we in 2005 ook zijn geweest. Er is wel het één en ander veranderd. Er zijn allerlei andere rariteiten bijgeplaatst en de dierentuin was in 2005 gratis toegankelijk maar nu moest je er voor betalen. Wel leuk om hier weer even rond te kijken!
Hole “N The Rock
Hole n"the Rock. In 1879 is deze uitsparing door de rotsmuur en een primitieve weg langs de steile wanden van de kloof, door een groep mormoonse kolonisten gemaakt. Ze waren op weg naar Zuidoost-Utah en konden niet verder bij de 600 m diepe kloof van de Glen Canyon. Ook een manier!! Er is hier van alles te zien, oude en rare auto’s, een nummerplaten verzameling, oude pompen en zelfs een kleine dierentuin. En natuurlijk ook weer een giftshop, twee zelfs en een General store.
Het was een beetje vreemd weer vandaag, het was behoorlijk bewolkt en af en toe vielen er een paar spetters. We vervolgen de 191 en komen dan langs de Wilson Arch. Deze natuurlijke zandstenen arch is 91 feet lang en 46 feet hoog. Deze prachtige arch moest natuurlijk op de foto en dat duurde even want er waren hele groepen mensen aan het poseren in de arch en die wilden wij er niet op hebben. Maar het lukt wel met een beetje geduld om foto’s zonder mensen te maken!
Wilson Arch
Even hier voorbij is een zijweg naar Needles Overlook. De weg (22 mijl) voert je door open grasland naar het puntje van de mesa (een mesa is een brede berg of rots met een vlakke bovenkant) waar je uitkijkt over het hele Needles District. Helaas is het niet helemaal helder en kunnen we de Needles niet echt goed zien van hieruit. Het uitzicht was wel heel mooi. We rijden terug richting de 191 en nu begint het ook een beetje te onweren, moet toch niet gekker worden!
Na ongeveer 10 mijl rijden we de 121 op, de Squaw Flats Scenic Byway. De weg volgt de loop van de Indian Creek richting de parkingang (ca. 34 mijl). Na 12 mijl komen we langs Newspaper Rock, een stuk rots bedekt met een zwarte laag. Er zijn honderden rotstekeningen (Petroglyfen) in gekrast door Indianen (Native Americans). Er staan mensen te paard op, wielen, wild en andere voorwerpen. Het lijkt inderdaad wel op een krant maar de reden voor de hoge concentratie petroglyfen blijft onduidelijk wat het ook wel weer mysterieus maakt!
Newspaper Rock
De weg loopt verder tussen de rode zandstenen canyon wanden door. Vlak voor de ingang is een onverharde weg naar de Needles Outpost. We zien dat we hier iets kunnen eten en rijden hier naar toe. Het lijkt een benzinestation annex winkel. Binnen verkopen ze wat kruidenierswaren maar we zien dat je hamburgers kan bestellen en dat zochten onze hongerige magen! Het stel wat deze plek runt lijkt zo uit de “fifties/sixties” te komen, van die oudere hippies.
Eerst vonden we vooral de vrouw ietwat vreemd en verstonden haar ook slecht. Maar we kregen hele verhalen over de dieren die ze allemaal voerde, kolibries, wespen, bijen enz. Ze heeft een hele tijd met mijn fototoestel boven op een tafel gestaan om een foto te maken van een kolibrie maar die kwamen natuurlijk toen niet. De man was ondertussen de hamburgers op de BBQ aan het klaarmaken. En die waren toch lekker!!! Toen we weg gingen kreeg Willem een hand en ik een knuffel. Die onverwachte, leuke ontmoetingen zijn de slagroom op de taart!!
Needles Outpost
Het Needles District (Canyonlands National Park) ligt meer zuidwaarts en is te bereiken via Highway 191 (64 km) en dan nog eens 56 km over Highway 211. Het is een verlaten gebied. Het interessants zijn de honderden rode rotsen of naalden, waarnaar het is vernoemd.
We gaan richting de ingang, we hoeven hier niet meer te betalen omdat we al toegang hadden betaald bij het Island in the Sky district, is altijd een paar dagen geldig. We bezoeken eerst even het Visitor center waar je vaak plattegronden en informatie kunt krijgen. En dan op pad, we zien leuke rotsen onderweg, leken wel paddenstoelen. Deze enorme laccolieten* hebben een hart van lava dat door verwering is blootgelegd en grillige vormen heeft aangenomen. Ook komen we langs een rots met de naam “Wooden Shoe Arch”, dat zag je inderdaad gelijk, net een klomp! Na enig zoeken vonden we ook een plek waar we de Needles goed konden zien. Je kunt er eigenlijk alleen dichtbij komen als je een 4WD auto hebt.
Laccolieten
*Laccoliet (v. Gr. lakkos = holte), een aan de bovenzijde koepelvormig gewelfd dieptegesteente, bestaande uit gestold magma. Een laccoliet lijkt, met de aanvoerpijp van het magma, op een paddenstoel. De koepelvorm is ontstaan doordat het via de aanvoerpijp toestromende magma zich op een diepte van ca. 1-3 km tussen de gesteentelagen perst en daarbij de bovenliggende lagen opduwt. Bekend zijn de laccolieten in het zuidoosten van Utah.
We vonden het allebei een mooi stuk van Canyonlands maar het Island in the Sky district was wel veel meer de moeite waard om te bezoeken. Je kijkt ook wel heel anders op het gebied neer wat de vergelijking eigenlijk onmogelijk maakt. In de Needles sta je er tussenin terwijl je in het Island in the Sky district er van bovenaf opkijkt. Vooral het Grand View Point Overlook waar je zo prachtig uitkijkt over allerlei kloven maakte veel indruk. We hebben echter geen spijt van de omweg want de weg hier naartoe was schitterend mooi. We moeten de 34 mijl terug om weer op de 191 te komen richting Blanding.
De lucht was zeer dreigend om te zien en het werd ineens wel erg slecht weer. Regen, onweer en harde wind! Het meest frappante was de zeer snelle daling van de temperatuur, dat hebben we nog nooit eerder meegemaakt. De temperatuur was 30°C en daalde in enkele minuten tijd naar 16°C! Nog geen kwartier later was het weer 22°C. Erg vreemd!
Slecht weer op komst!
Laat in de middag kwamen we aan in Blanding en zagen het hotel al snel liggen maar we wilden eerst ergens een paar biertjes halen. Nou….dat lukte niet, “no liquor between City limits”, kregen we te horen toen we het vroegen. We moesten naar een tankstation 3 mijl buiten Blanding. Beetje vreemd weer maar toch maar eerst even gaan halen. Daarna ingecheckt bij de Comfort Inn, grote, mooie kamer. Nadat we de foto’s van vandaag hadden bekeken, de reacties hadden gelezen en onszelf weer een beetje toonbaar hadden gemaakt, zijn we op ons gemak naar het restaurant naast het hotel gelopen.
Om het hotel stonden allemaal oldtimers en om het restaurant oude landbouwwerktuigen. Tegenover het hotel bij een Trading Post nog meer oldtimers dus eerst even de nodige foto’s lopen maken. Maar toen eten, het restaurant heette ‘Old Tymer’ en we hebben hier een heerlijke steak gegeten. Na het eten nog een beetje rond lopen kijken in Blanding voor we terug naar ons hotel gingen. Het is hier erg rustig, weinig volk op straat.
Oldtimers bij ons hotel
Blanding UT – Mexican Hat UT (205 km) (26°C-41°C)
Na het ontbijt checken we uit en gaan op weg naar Natural Bridges National Monument. Na een klein uurtje zijn we er. Eerst weer even naar het Visitor center om een plattegrond te halen en toegang te betalen. We horen hier dat alle drie de bruggen te zien zijn als je de scenic loop volgt en dan bij de overlooks die er zijn, een korte wandeling er naar toe maakt. Natuurlijk kun je er ook heel dicht bij komen via diverse trails, maar wij zijn niet van die hikers en zeker niet met deze hitte!!
Natural Bridges National Monument ligt aan state-95, 40 mijl ten westen van Blanding aan state-191. Via state-275 kom je bij het Visitor center. Het monument is een van de oudste monumenten in de States en werd in 1908 tot National Monument uitgeroepen. In het park liggen drie natuurlijke bruggen die door zijtakken van de Colorado rivier gevormd werden. Door het park loopt de 14 km lange Bridge View Drive, deze eenrichtingsweg voert je langs de drie uitkijkpunten vanwaar je de bruggen kunt zien liggen. Als je vanaf de uitkijkpunten de canyon inkijkt kun je pas goed zien wat voor een wirwar de rivier heeft gecreëerd.
De eerste brug is de Sipapu Bridge. De op één na grootste natuurlijke brug ter wereld (Rainbow Bridge in Glen Canyon is de grootste). Vanaf het uitkijkpunt is hij redelijk goed te zien al valt hij wel wat weg tegen de rotsachtige achtergrond. Sipapu is een woord van de Hopi Indianen dat ‘opening tussen twee werelden’ betekent. Volgens een overlevering zouden de voorouders van de Hopi Indianen door deze poort naar onze wereld zijn gekomen. De brug is 67 m hoog en heeft een spanwijdte van 82 m. De bovenzijde van de brug is 16 m dik. Via een 1 km lange trail die je 180 m omlaag voert, is de brug beter te bekijken maar….dat zagen wij niet zitten want je moet ook weer omhoog! Qua ouderdom is Sipapu Bridge de middelste van de drie.
Sipapu Bridge
De tweede brug is de Kachina Bridge. Vlak bij deze brug zijn rotstekeningen gevonden die Kachina’s uitbeelden (Hopi dansers). Aan deze tekeningen dankt de brug zijn naam. Kachina Bridge is de jongste van de drie bruggen, dat kun je zien aan de robuuste bovenkant waarop de erosie nog niet zo veel grip heeft gehad. De brug is 64 m hoog en heeft een spanwijdte van 62 m. De bovenzijde van de brug is 28 m dik. Via een trail van 1,2 km (enkele afstand) met een hoogteverschil van ruim 150 m, kun je de brug bereiken. Er zijn enkele steile gedeeltes met ongelijke stenen trappen.
Kachina Bridge
De meest fragiele, elegante brug is de Owachomo Bridge. Het is de oudste van de drie bruggen en door erosie tamelijk smal aan de bovenkant. Owachomo betekent rotsmond en dit duidt op de rotsformatie bovenaan de oostzijde van de brug. De brug is 32 m hoog en de spanwijdte bedraagt 55 m. De bovenzijde is slechts 3 m dik. Vanaf het uitkijkpunt kun je de brug goed zien liggen maar het is zeer de moeite waard om hier naar toe te lopen. Je ziet de brug dan met de lucht eronder en dan is de brug veel mooier om te zien. De wandeling hier naar toe is eenvoudiger, de enkele afstand is 640 m en het hoogteverschil is 55 m. We zijn hier dus wel naar toe gelopen en hebben mooie foto’s kunnen maken!
Owachomo Bridge
We pakken nu de 261 naar Mexican Hat en worden dan weer verrast, de weg veranderd ineens in een gravel road, de Moki Dugway. De State Route 261 is 33 mijl lang en is grotendeels verhard, maar er is dus een 3 mijl lang gravelgedeelte. Alleen dit gedeelte wordt de Moki Dugway genoemd. Vanaf het punt waar wij er op gingen (1.958 m hoog) dalen we 335 m. Dit gaat via smalle bochten met een hellingspercentage van 10%. Ongeveer 8 mijl voor Mexican Hat kom je dan uit op 1.623 m. De uitzichten langs deze weg zijn spectaculair, Valley of the Gods en zelfs Monument Valley zijn te zien vanaf één van de uitkijkpunten.
Moki Dugway
Je zit dan ineens weer op geasfalteerde weg en hier bleek de zijweg te zitten naar de Valley of the Gods. Die zijn wij gewoon voorbij gereden! We zagen later dat het vanaf de kant waar wij vandaan kwamen niet stond aangegeven, alleen vanaf Mexican Hat stond een bord hier naar toe. Even verderop zagen we een bord staan richting Goosenecks State Park wat eigenlijk voor morgen op het programma stond. We besluiten om hier nu heen te rijden.
Het loont zeer zeker de moeite om een kleine omweg te maken naar het Goosenecks State Park. Je komt er als je na Mexican Hat links afslaat, state 261. Na een kilometer weer links, state 316. Aan het einde van de weg is een parkeerplaats, hier tref je meestal indianen aan die Indian art verkopen. Bij het uitkijkpunt wordt je meteen duidelijk waar de naam van het park vandaan komt. Je ziet hier hoe de rivier een diepe geul in het landschap heeft uitgesleten. De rivier volgt geen rechte lijn maar meandert door het landschap. Op dit punt sta je ongeveer 300 meter onder de rand van de mesa die zich westelijk bevindt. De rivier stroomt nog eens 300 meter lager.
Na 4 mijl bereiken we de parkeerplaats en lopen naar het enige uitkijkpunt en dan kun je alleen maar zeggen: AWESOME!!! Je weet echt niet wat je ziet als je hier naar kijkt. We hadden wel foto’s gezien op internet, maar de werkelijkheid overtreft alles. De rivier is de San Juan River, een zijtak van de Colorado River. Een stuk verder stroomt de rivier in Lake Powell, het stuwmeer achter de Glen Canyon Dam. De rivier heeft een diepe geul uitgesleten die rond de bergen slingert. De naam van het park, Goosenecks, is hier van afgeleidt. Gooseneck betekent namelijk grote hoefijzervormige bocht in een rivier. Het is nog gratis ook om dit moois te bekijken, al hadden wij hier met alle liefde elke prijs voor betaald! Echt een aanrader om hier naar toe te gaan!
Goosenecks State Park
We vervolgen de 261 naar Mexican Hat en besluiten dan via de 163 naar de Valley of the Gods te gaan. Een stukje om maar we wilden hier perse naar toe. Er loopt een dirt road doorheen maar deze is heel goed te berijden. We zijn geen echt slechte stukken tegengekomen.
Het landschap van Valley of the Gods lijkt sterk op dat van het veel bekendere Monument Valley, dat zo’n 30 mijl verder naar het zuiden ligt. Ook in Valley of the Gods zie je schitterende rotsen die her en der verspreid staan in een verder leeg, weids woestijnlandschap. Via een 17 mijl lange onverharde weg kan je door de eenzame vallei heen rijden. De toegang is gratis, en er zijn geen bezoekersfaciliteiten. De weg begint vanaf Highway 163, ongeveer 5 mijl ten noorden van het gehucht Mexican Hat in het zuiden van de staat Utah. Na 17 mijl komt de weg uit op Highway 261. Je kan de route ook in omgekeerde richting rijden.
Valley of the Gods
We hebben hier weer echt genoten! Valley of the Gods lijkt erg op Monument Valley, de rotsformaties zijn misschien net iets minder spectaculair. Maar het voordeel hier is, dat het niet bekend is bij de gemiddelde toerist en het is hier dus heerlijk rustig. Wij zijn niemand tegengekomen tijdens onze trip. We waanden ons weer even “in the middle of nowhere”. We komen weer uit op de 261 en gaan nu echt naar Mexican Hat toe.
We hebben hier al een hotel gereserveerd, de Hat Rock Inn. Maar, eerst komen we nog langs Mexican Hat Rock. Dit geologische wonder is gecreëerd door erosie. De aanhoudende stroom van zand, wind en water hebben de gebeeldhouwde zandsteen gemaakt tot wat het vandaag is. Zeker de moeite van een fotostop waard! En dan eindelijk in Mexican Hat waar we bij de Shell eerst een paar koude biertjes hebben gehaald. Ingecheckt in het hotel, de kamer is hartstikke leuk en netjes. En nu eerst buiten op de veranda een lekker koud biertje nuttigen, ah…..dat smaakt!! Terwijl Willem even een tukkie deed, heb ik lekker buiten het verslag al een heel eind zitten maken.
En dan is er bier…
’s Avonds zijn we op aanraden van de dame bij de receptie, gaan eten bij “The Swinging Steaks”. We hebben hier een heerlijke cowboymaaltijd gegeten bestaande uit: hamburgers, sla, toast en pinto beans. Echt verrukkelijk!! Het eten werd door een cowboy bereidt op open vuur. De BBQ kreeg elke keer een slinger en bleef dan heen en weer gaan. Vandaar de naam! Dit was om er voor te zorgen dat het vlees niet kon aanbranden. Terug in het hotel eerst de weblog bijgewerkt en toen nog een hele tijd heerlijk buiten gezeten.
The Swinging Steaks
Mexican Hat UT – Tuba City AZ (241 km) (30°C-36°C)
Om zeven uur belden we al naar Nederland naar mijn moeder die jarig is vandaag. Het is daar natuurlijk al weer drie uur in de middag maar ja, tot ergens diep in de nacht wachten om haar ’s ochtends te kunnen bellen, trokken we niet. We hebben haar even toegezongen en onze belevenissen in het kort verteld. Ze had visite dus niet te lang gemaakt. In een zaakje naast het hotel zijn we gaan ontbijten en daarna uitchecken en op pad. Vandaag naar Monument Valley en dan door naar Kayenta.
Monument Valley, bekend uit de western films, kale tafelbergen midden in een eindeloze rode woestijn. Ooit was Monument Valley, wat eigenlijk geen vallei is, een plateau ter hoogte van wat nu de toppen van de buttes zijn. Door erosie van wind en water zijn het losse zand en de zachtere zandlagen verdwenen en zijn de hardere rotsen blijven staan. De ronde hoge tafelbergen worden buttes genoemd. Tot 1300 n.C hebben de Anasazi in de vallei geleefd. Nu ligt het gebied in het Navajo Indian Reservation. Monument Valley is geen National Park of State Park maar is eigendom van de Navajo’s.
Monument Valley
De buttes zijn zo’n 300 meter hoog en zijn aan de voet breder dan de top. State 163 loopt vlak langs het park, vanaf de weg kun je een aantal buttes zien. Bij de kruising kun je links naar Gouldings Lodge, een motel, winkel en benzinepomp. Rechts van state 163, de toegangsweg van het park, kun je Indian art kopen in de houten stalletjes langs de weg. Bij het bezoekerscentrum kun je enkele buttens zien. De opvallendste, één met een uitsteeksel aan de linkerkant en één met een uitsteeksel aan de rechterkant lijkend op een duim, zijn The Mittens. De Left of West Mitten staat in Arizona de Right of East Mitten staat in Utah.
In 2005 zijn we ook in Monument Valley geweest maar toen hadden we geen tijd om de Valley Drive te rijden. Als je aankomt vanuit Utah, heb je het bekende plaatje, de kaarsrechte weg met de silhouetten van de hoge rotsen aan de horizon. Een prachtig gezicht! We gaan eerst even bij de Gouldings Lodge kijken, er staan hier een paar leuke oude rijtuigen die je mooi kunt fotograferen met de buttes (een smalle berg of rots met een vlakke top) op de achtergrond. En natuurlijk kijken we ook even rond in de trading post.
Gouldings Lodge
We rijden vervolgens naar het Visitor Center alwaar de Valley Drive begint. Het is een 17 mijl lange, onverharde rondweg die in zeer slechte staat is. Opzettelijk denkt iedereen zodat je één van de jeeptours boekt bij de Navajo’s maar daar hadden wij geen zin in. Je schijnt hier ook behoorlijk voor in de buidel te moeten tasten! We rijden met een slakkengangetje want anders wordt je helemaal erg heen en weer geschud! Het eerste stuk is het ergste en hier heb je tegenliggers zodat je niet altijd even een beter stuk weg kan pakken. Bij de loop wordt het eenrichtingverkeer en kan je nog een beetje over de weg heen scharrelen om de slechtste plekken te vermijden.
De weg voert langs diverse buttes, de eerste buttes die je ziet zijn gelijk de drie bekendste: West Mitten, East Mitten en Merrick Butte. Deze rotsen zijn ongeveer 300 m hoog. Ook een hele mooie is The Three Sisters, dit zijn drie dicht bij elkaar staande spires (een zeer smalle, hoge rots). De buttes zijn allemaal indrukwekkend en er zijn ook een paar schitterende uitkijkpunten zoals Artist Point waar je een weids uitzicht hebt over de vallei. Op elke parkeerplaats die je tegenkomt, staan Navajo vrouwen handgemaakte sieraden te verkopen. Er zitten echt prachtige stukken bij maar ik ben niet echt een sieradenmens dus helaas verdienen ze aan mij niet veel!
The Three Sisters
Monument Valley staat bekend als het meest aansprekende voorbeeld van de overweldigende schoonheid van het woestijnlandschap in het zuidwesten van Amerika. Eerlijk gezegd waren wij meer onder de indruk van Valley of the Gods. Had misschien wel te maken met de drukte in Monument Valley en de conditie van de weg die echt bar slecht was. We verlaten Monument Valley aan de andere kant en zitten dan in Arizona. We zitten echter nog in Navajo Nation dus de klok gaat géén uur terug. In Navajo Nation doen ze niet mee aan “daylight saving time”.
We waren al ontzettend vroeg in Kayenta en alhoewel het hotel wat we hadden gereserveerd er leuk uitzag, besloten we te vragen of we nog konden annuleren. We wilden eigenlijk nog een eind doorrijden. Gelukkig was het geen enkel probleem. We besluiten door te rijden naar Tuba City.
Hier aangekomen zagen we dat dit wel een wat grotere plaats was. Dit zegt echter niet veel in Navajo Nation, er zijn bijna geen hotels en er is verder ook niet veel te doen! We zien in Main Street een Quality Inn en nemen hier een kamer, ziet er netjes en ruim uit. Er zat een restaurant op het terrein en daar hebben we ’s avonds gegeten. Dat was niet echt top, special of the day, een BBQ schotel, bleek een echte afknapper. Er zat praktisch geen vlees aan de kip en al helemaal niet aan de rib! Gelukkig hadden we er een gepofte aardappel bij zodat we nog iets binnen kregen. Maar…weer een mooie dag gehad en morgen gaan we door de Echo Cliffs naar Page.
Tuba City AZ – Page AZ (186 km) (29°C-38°C)
Willem las vanmorgen in de reactie van Bianca dat het jammer was dat we niet naar Coal Mine Canyon waren geweest. Na wat zoeken op internet en Google Earth, besloten we om hier alsnog heen te gaan. Maar eerst hebben we ontbeten in hetzelfde restaurant als waar we gister zo slecht hebben gegeten. Het ontbijt daarentegen was echt goed, lekkere toast met allerlei soorten marmelade en vers fruit en Willem een omelet met spek en toast. Voldaan gaan we op pad!!
De Navajo Indianen gaven Coal Mine Canyon de naam Honoo Ji, dat betekent ‘zaagtandvormig’, ‘met scherpe kartelranden’. De canyon stat dan ook vol met grillig gevormde hoodoos en rotspilaren die veel gelijkenis vertonen met de hoodoos die in het bekende Bryce Canyon National Park te vinden zijn. Wat Coal Mine Canyon zo speciaal maakt zijn de kleuren. De heldere rode, bruine, witte, grijze en zelfs blauwe tinten, zorgen voor een geweldig schouwspel. Helemaal boven in de canyon vind je ook een gitzwarte laag, dat is de koollaag waaraan de canyon haar naam te danken heeft.
Coal Mine Canyon
Op de site van Ontdek Amerika hadden we een routebeschrijving gevonden en hierdoor reden we er zonder probleem in één keer naar toe. Het is geweldig dat Bianca dit aan ons heeft doorgegeven want wij hadden nog nooit iets over deze plek gelezen (zoveel speurwerk verricht maar je kan niet alles weten) en het staat ook nergens aangegeven hier. Je bereikt deze plaats door de State Route 160 naar (of zoals in ons geval vanaf) Tuba City te nemen en daar de State Route 264 in zuidelijke richting. Na 16 mijl moet je kort voor mijlpaal 337 linksaf via een onverharde weg. Deze weg is goed begaanbaar. Als eindpunt moet je de windmolen aanhouden die maar een paar meter van de rand van de canyon af staat.
Aangekomen bij de windmolen, parkeren we de auto en lopen naar de rand toe en dan, je “bek” valt open!!! Wat is dit wonderlijk mooi, je weet niet wat je ziet. Je staat aan de kop van de canyon die bestaat uit vijf zogenaamde “fingers”. Je kan heel ver de canyon inkijken vanaf deze plaats. We zijn er zowel links als rechts omheen gelopen en soms kon je via enkele uitstekende plateaus wat dichter bij de hoodoos komen. Beneden zag je wel een soort pad lopen maar daar zijn we niet heen gegaan, veel te steil om hier af te dalen! Dit is een weer een meesterwerk van moeder natuur, spectaculair!!
Windmolen bij Coal Mine Canyon
We vervolgen onze weg richting Page. De weg voert ons door de Echo Cliffs en uit Navajo Nation. Het is nu wel ineens weer een uur vroeger, heel mooi….weer meer tijd om van al dit moois te genieten! Vroeg in de middag zijn we al vlakbij Page en we zien hier een grote Walmart liggen. We hebben hier even heerlijk rond lopen struinen. In Navajo Nation kom je bijna geen behoorlijke winkel tegen. Er is toch verschil te bemerken tussen de omstandigheden in dit reservaat en de rest van Utah/Arizona, de huizen zijn allemaal wat simpeler, bijna geen winkels, weinig hotels, weinig restaurants en veel meer rommel op straat! Dat is nu we er uit zijn ineens weer een stuk minder. Blijft een beetje vreemd want ook hier zie je overal borden staan over boetes voor “littering” en die zijn niet weinig! Hierna gaan we richting de Glen Canyon Dam, deze wilden we erg graag zien. In 2005 hebben we de Hoover Dam bezocht en dat vonden we ook heel interessant.
De Glen Canyon Dam is een stuwdam van de rivier de Colorado bij Page in Arizona. Het doel van de dam is het verstrekken van water opslag voor de zuidwestelijke Verenigde Staten en om elektriciteit op te wekken voor de in de regio’s groeiende bevolking. Er ontstond een groot stuwmeer, het Powellmeer. De Glen Canyon Dam is 216 m hoog, 475 m lang en 91 breed. Het bestaat uit acht 155500 pk (116.000 kW) Francis turbines. Acht penstocks gaan via de dam over het water naar de turbines. Net stroomafwaarts van de dam is een boog brug, die voert langs de weg US Route 89 Arizona. De Glen Canyon Dam brug is voltooid in 1964. Het is de vierde hoogste brug in de Verenigde Staten. Voordat hij en de Navajo Bridge gebouwd werden was het 192 km rijden naar de andere kant van de canyon.
Glen Canyon Dam
De eerste ontploffing die diende om de canyon breder te maken, was in oktober van het jaar 1956 en dit was tevens de officiële start van de bouw van de dam. In 1959 was de brug over de canyon gereed, die hebben ze hier eerst gebouwd om de materialen voor de bouw van de dam en de stad Page snel aan te kunnen voeren. Een jaar later, in 1960, is men begonnen met het storten van het beton voor de damwand. We zagen later op de dam zo’n bucket staan waarmee ze dat deden, daar kon 24 ton in en er zijn er in totaal zo’n 40.000 van leeg gestort!
We hebben een toer geboekt en dat was heel gaaf. We zijn een stuk over de dam heen gelopen en vervolgens zijn we met een supersnelle lift een gigantisch eind naar beneden (te vergelijken met ongeveer 52 verdiepingen) gegaan. We kwamen toen in een gang waar het slechts 15ºC was, dat was echt heerlijk na de hitte van buiten. We zijn ook in de Power Plant wezen kijken. Acht turbines staan hier en daar zijn er zes van constant in gebruik om elektriciteit op te wekken.
De Power Plant
We gaan hierna richting het hotel, de Rodeway Inn, in Page. We hebben een kamer op de tweede verdieping, groot en netjes. Voor de kamer hebben we een zitje en kunnen dus lekker buiten zitten. We hebben een beetje in de buurt rondgekeken bij wat winkels en een restaurant gezien waar we vanavond gaan eten. Maar eerst een beetje relaxen! Alvast weer een deel van het verslag gemaakt, daarna opfrissen en lekker op ons gemak naar het restaurant gelopen.
De Dam Bar & Grille is een leuke zaak met als thema de Glen Canyon Dam. Één van de wanden was de damwand en er hingen overal prachtige foto’s van de dam. Heerlijk gegeten buiten op het terras waar we ook heerlijk na het eten een sigaretje mochten roken! Terug op de kamer het verslag afgemaakt en geplaatst en daarna lekker buiten wat zitten drinken, nog steeds heerlijk weer!
Page AZ (54 km) (37°C-39°C)
Vandaag uitgeslapen!! Na een paar bakken koffie zijn we naar de touroperator gelopen, Antelope Canyon Tours van Roger en Carolene Ekis. Deze zat in de zelfde straat als waar ons hotel lag, een paar honderd meter verderop. We hadden al geboekt vanuit Nederland en moesten alleen nog even betalen. Vlak voor vertrek begonnen ze met het indelen van de wagens. Je zit met 14 personen in een wagen, een grote open jeep. Het eerste stuk is gewoon over geasfalteerde wegen (89 en 98) maar daarna wordt het echt leuk! Het laatste stuk naar de canyon toe is een zanderige dirt road, en scheuren dat ze doen! Met zo’n 10 minuten ben je er.
Antelope Canyon Tours
Antelope Canyon bestaat uit twee kleine canyons, genaamd Lower Antelope Canyon en Upper Antelope Canyon. Het gaat hier om zogenaamde slot canyons. Dit zijn smalle kloven die door water of modder zijn uitgesleten. De Antelope Canyons liggen in een Navajoreservaat in de buurt van het dorp Page in Arizona, vlakbij Lake Powell. De Upper Antelope Canyon is zo’n 400 meter lang en 44,3 meter diep. Hier zijn bijzondere lichteffecten te zien, doordat op een aantal plaatsen de zonestralen door smalle openingen naar binnen schijnen. Lower Antelope Canyon ligt een paar kilometer verderop. Deze canyon is veel smaller en moeilijker te bereiken. De canyons zijn ontstaan door erosie. Doordat er tijdens de Moessonseizoenen modderstromen ontstaan, werd de doorgang uitgesleten. Daarnaast heeft de wind haar werk gedaan. De zachte steensoorten werden hierdoor afgesleten en de hardere soorten gepolijst.
Als je bij de canyon aankomt, zie je alleen een enorme spleet tussen de bergen en het is bijna onbegrijpelijk dat hier zoveel moois achter zit. Je gaat als groep naar binnen en wordt verzocht bij de gids te blijven. Ze vertelde veel over de verschillende ruimtes waar we in kwamen. Ze heeft met mijn camera verschillende foto’s gemaakt wat helemaal niet erg was! Zij weten precies waar je de mooiste plaatjes kan maken. Aan het eind van de canyon kregen we te horen dat we op eigen gelegenheid terug mochten lopen door de canyon naar de wagens. Nog heel veel foto’s kunnen maken ondanks dat het nogal druk was.
We waren allebei heel blij dat we dit gedaan hadden ondanks dat het best toeristisch is. Er vertrekken wagens vol met mensen naar deze canyon toe. Je moet foto’s maken over de hoofden van anderen heen maar dat is ons erg meegevallen. Toch nog veel mooie plaatjes kunnen maken! De lichtval was op dit tijdstip (rond het middaguur) inderdaad heel erg mooi. In één van de ruimtes gooide ze zand omhoog en je zag dat heel mooi naar beneden dwarrelen in een lichtstraal. Een tip die we kregen was dat je moest zorgen dat je zelf in de schaduw stond en dan moest je omhoog fotograferen zonder dat je de lucht zag en zonder flits. Je zou dan de mooiste kleuren krijgen en dat klopte echt.
Antelope Canyon
We hebben alleen de Upper Antelope Canyon bekeken. Dat was al zo indrukwekkend dat we niet ook nog de Lower zijn gaan bekijken. Die bewaren we wel voor een andere keer. Terug in Page zijn we eerst wat gaan eten en hebben toen de auto gepakt richting Lake Powell. We zijn er een aardig eind langs gereden maar op een enkel View Point na, kun je er niet echt bijkomen. Of je moet naar één van de havens toe gaan maar dan moet je fee betalen. We zijn hierna nog een eind langs de Colorado River gereden en kwamen hier een Scenic View tegen. We moesten een stuk naar beneden lopen en met ruim 38 graden valt straks dat terug naar boven natuurlijk helemaal niet mee. Het was de moeite waard, we hadden hier een prachtig uitzicht over de Glen Canyon Dam en de Colorado River. De klim naar boven was inderdaad zwaar en we stikten gelijk van de dorst, weer een halve liter water achterover geslagen!
Glen Canyon Dam
’s Avonds zijn we weer bij de Dam Bar & Grille gaan eten. Het ging vanavond niet helemaal goed maar het was wel weer lekker. Het was nog steeds erg heet, nog ruim 32 graden. De luchtvochtigheid was hier ook wat hoger dus….lekker zweten! Terug in het hotel maar weer even lekker douchen, log bijwerken, wat drinken en sluiten weer voor vandaag.
Page AZ – Hurricane UT (285 km) (31°C-42°C)
We vertrekken weer bijtijds vandaag en gaan richting Kanab. We passeerden eerst de Glen Canyon Dam en reden vervolgens nog een eind langs Lake Powell. De weg boog toen af en na ongeveer een half uur zaten we weer in Utah. De klokken moesten weer een uur verder. De weg voert ons door het Grand Staircase-Escalante National Monument. Dit is een gebied van 7.571 km2 in het zuiden van Utah. President Bill Clinton heeft het gebied aangewezen als National Monument in 1996 in het kader van de Wet Oudheden.
Na Kanab, een leuk westernstadje, rijden we verder richting Mount Carmel Jct. We hadden voor deze weg gekozen om naar het Coral Pink Sand Dunes State Park te gaan. We lazen gister echter dat dit overdag niet echt bijzonder is om te bekijken. De zandduinen zijn op zijn mooist bij zonsondergang en daar gingen we niet op wachten. We rijden dus door richting Springdale. We wisten dat deze weg een stuk door Zion National Park ging maar hadden ons niet gerealiseerd dat we moesten betalen. Dat was wel zo en we besloten om Zion dan ook maar te bezoeken. Het is tenslotte een schitterend park! En eigenlijk hadden we toch al mazzel want de Kolob Terrace Road liep er ook doorheen maar daar zit geen bezoekerscentrum en die zijn we dus ook gewoon zo afgereden, stout hé!
Zion National Park, in 1919 uitgeroepen tot nationaal park, ligt midden in het rotsachtige hart van het canyonland in Zuid-Utah. Hier toont de natuur zich in haar meest dramatische gedaante. Het park is een ontzagwekkende opeenvolging van torenhoge zandsteen-monolieten, smalle sleufcanyons, snelstromende rivieren en beken, een dichte vegetatie en een rijke dierenwereld. Zion dankt zijn unieke karakter en faam aan de magnifiek verweerde afzettingsgesteenten. In de omgeving zijn acht verschillende gesteentelagen te onderscheiden, die allemaal zijn afgezet in een tijdsbestek van 200 miljoen jaar. Geologische instabiliteit en veranderingen van klimaat en topografie, leidden ertoe dat achtereenvolgens binnenzeeën, meren, rivieren, beken, vulkanisch puin en zelfs een woestijn met heuse duinen hun sporen achterlieten in het gebied. Met name de woestijn was verantwoordelijk voor de vorming van het dominante moedermateriaal in het park: de steil oprijzende kliffen van beige tot roze Navajozandsteen die in Zion een hoogte van ruim 670 m bereiken.
Een deel van de SR 9 wordt gevormd door de 1711 meter lange smalle Zion Mount Carmel tunnel. In 1930 is men met de bouw van deze tunnel begonnen en het heeft twee jaar geduurd voordat hij klaar was. We stonden hier in een file! Dit zal waarschijnlijk veroorzaakt zijn door een camper of bus. De tunnel is weliswaar tweebaans, maar twee brede campers kunnen elkaar niet passeren. Van tijd tot tijd wordt de tunnel daarom even afgesloten om, tegen een vergoeding van 10 dollar per brede auto, campers en bussen door te laten.
File in Zion National park
We parkeren de auto bij het Visitor Center en pakken hier de Shuttle Bus. We gaan de eerste stops voorbij want we willen eerst wat eten. We stappen uit bij de Zion Lodge en eten hier een broodje hamburger. Daarna pakken we de Shuttle Bus weer en rijden door naar het eind, de Temple of Sinawava. Deze berg is vernoemd naar een indiaanse god. De eerste bewoners van het gebied waren de Paiutes-indianen. Deze leefden hier in deze omgeving tot halverwege de negentiende eeuw. We zijn hier naar de rivier, de Virgin River, gelopen waar het heerlijk koel was. De temperatuur is al weer gestegen naar 40 graden dus dit was een welkome afkoeling! Dankzij de Virgin River groeien er veel bomen, planten en cactussen in de Zion Canyon. Het is een erg groene canyon.
Bij Weeping Rock zijn we weer uitgestapt en na een korte wandeling, helaas wel omhoog, bereik je deze rots. Het is een wonderlijk gezicht, water wat misschien al duizenden jaren door de berg is vastgehouden, komt er hier in fijne straaltjes weer uit. De volgende halte waar we uitstappen is The Grotto. Hier heb je een prachtig gezicht op “The Great White Throne”, een bijna witte berg die tussen de roodgekleurde “The Organ” en “Angels Landing” instaat. Het was ondertussen al behoorlijk laat geworden en we besloten om het voor gezien te houden. In 2005 hadden we Zion al uitvoerig bekeken tenslotte.
Zion National park
Terug naar het Visitor Center, auto gepakt en op weg naar Hurricane. Eerst door Springdale waar we in 2005 hadden overnacht. Het hotel herkenden we direct. Vlak na het hotel was een veld waar toen een paar longhorns stonden maar die waren weg, er stonden nu herten. En toen kwamen we weer door Virgin waar we aan het begin van onze rondreis de Kolob Terrace Road hebben gepakt. Bij Fort Zion, de trading post hadden we hele mooie skulls gezien, we hebben toen enorm staan twijfelen of we er wel of niet één zouden kopen. Nou….nu niet meer getwijfeld maar een mooie gekocht. Hoe we hem thuis krijgen zien we wel!
We zijn pas om acht uur bij het hotel, de Comfort Inn, in Hurricane. Snel de spullen op de kamer gezet die overigens weer netjes en ruim is, en toen op zoek naar wat te eten. Bij de receptie had ze ons een restaurant aangeraden wat 6 mijl verderop lag. Hier aangekomen bleek het hartstikke dicht te zijn! Via de tomtom hadden we er nog één gevonden maar ook die bleek dicht. Toen maar terug naar Hurricane en hier vonden we uiteindelijk Ted & Allen’s Sport Grill. De receptioniste had gezegd dat er niets zat in Hurricane maar we hebben hier gelukkig nog wat kunnen eten. Terug op de kamer foto’s van vandaag bekeken en het verslag gemaakt en geplaatst.
Ted & Allen’s Sport Grill
Hurricane UT – Pioche NV (243 km) (33°C-42°C)
Na een paar koppen koffie en wat boodschappen bij de Walmart, rijden we richting Quail Creek State Park. We hadden gisteren gezien toen we op zoek waren naar een restaurant, dat als we hier door heen reden, we dan heel goed uitkwamen voor Red Cliffs Recreation Area. In Quail Creek State Park is een heel groot meer waar al heel wat boten op aan het varen zijn. Als we even op een parkeerplaats staan te kijken, zien we steeds meer pick-ups met aanhangers met boten aankomen. Te water laten gaat erg makkelijk, ze rijden een schuine helling achteruit af, met aanhanger en al het water in en klaar is kees!
Quail Creek State Park
We gaan verder richting Leeds en moeten dan onder twee heel smalle bruggetjes door en zijn vlak daarna in Red Cliffs Recreation Area. Een klein park met veel picknick plaatsen. Het was hier uitgestorven, geen mens tegengekomen! Het was wel al weer 42°C maar we hebben hier toch een paar heerlijke wandelingen gemaakt. Veel chipmunks gezien, dat zijn toch zulke grappige beestjes. Ze waren best schuw maar een paar stukjes brood en we konden toch nog wat leuke foto’s van ze maken. Een klein maar wel heel mooi park!
Red Cliffs Recreation Area
We gaan verder richting St. George om naar Snow Canyon State Park te gaan. We rijden door prachtige nieuwbouwwijken van St. George. Allemaal wat luxere wijken met aparte ingangen en ommuurd met stenen muurtjes. Alle wijken hebben ook een eigen naam. En dan sta je ineens voor het Snow Canyon State Park.
Ongeveer 180 miljoen jaar geleden was een groot deel van het gebied dat nu de staat Utah is, bedolven onder een dikke laag zand. Door het enorme gewicht werden de onderste lagen samengedrukt; de rotslagen die hierdoor werden gevormd worden nu Navajo Sandstone genoemd. Navajo Sandstone is heel licht van kleur, je ziet vooral witte en oranje tinten. Water, vorst en wind hebben in de rotslagen talrijke canyons uitgeslepen; een van die canyons is nu bekend als Snow Canyon State Park. Tot twee keer toe is, nadat in de nabije omgeving een uitbarsting plaatsvond, lava door deze canyon gestroomd; de eerste keer is 2,5 miljoen jaar geleden, de tweede keer gebeurde dat – in geologisch opzicht nog zeer recent – ongeveer 10.000 jaar geleden. Je treft in het park dan ook op diverse plaatsen hele donkere basaltlagen aan. Dankzij de prachtige combinatie van de verschillende gekleurde rotslagen is Snow Canyon een heel fotogeniek park. De naam van het park heeft niet, zoals soms wordt gedacht, met sneeuw te maken. Het park is vernoemd naar de 19e eeuwse pioniers Lorenzo en Erastus Snow.
Snow Canyon State Park
Ook in dit park komen we weer niemand tegen, het is echt ongelooflijk dat het zo rustig is in al die staatsparken want de één is nog mooier dan de ander! Door dit park is heel lang gelden twee keer lava gestroomd. Je hebt hierdoor een enorme variëteit aan kleuren, je ziet zwart, rood, geel, wit, grijs en dan allerlei kleuren groen van de planten die hier groeien. We zien ook zandduinen en toen we hier in liepen, branden we onze voeten haast. Het zand was echt kokend heet! Ook het asfalt, voelden we later, was zo heet, daar kon je met gemak een eitje op bakken!
Ook hier hebben we weer veel chipmunks gezien en ook een soort kwartels. Er was er zelfs één met jongen, die renden allemaal heel hard achter mama aan toen wij er aan kwamen. Heel leuk om te zien. We vervolgen onze weg, geen hotel geboekt voor vanavond dus we moeten zoeken. Veyo, Enterprise, Panaca…..allemaal kleine plaatsjes waar we geen enkel hotel konden ontdekken. We besloten om door te rijden naar Pioche in Nevada. Op internet hadden we hier wel een leuk hotel gezien.
We vonden het hotel heel snel, het Overland Hotel & Saloon, er was een kamer vrij en die hebben we dus genomen. Eerst even wat gedronken in de saloon, een echte ouderwetse saloon, en weer in Nevada dus ook de nodige gokautomaten. We besloten de spullen naar de kamer te brengen en dan een beetje rond te gaan kijken. We moesten een lange trap op en toen we boven kwamen waren er meer kamers dan we hadden verwacht. Wij moesten ergens naar achteren en toen we de kamer ingingen zagen we dat we eigenlijk twee kamers hadden met drie grote bedden. We konden dus uitzoeken waar we gingen slapen! Het zag er keurig uit.
Overland Hotel Saloon
Bij de receptie gevraagd waar we hier konden eten en dat bleek één zaakje te zijn aan de overkant van het hotel. We zijn eerst een beetje rond gaan kijken. Pioche is een oud mijnwerkersstadje met een nogal gewelddadig verleden lazen we later. In 1864 werd er voor het eerst zilver gevonden in de buurt van Pioche door een Paiute Indiaan. In 1868 heeft een financier uit San Francisco, Francois L.A Pioche, claims gekocht en een smelterij gebouwd, dit vormde de Meadow Valley Mining Company.
Het mijnkamp werd ‘Pioche City’ genoemd en dit werd later Pioche. Het stadje was in het begin van 1870 de grootste mijnbouwstad in zuidoost Nevada. Het inwonersaantal werd in 1871 geschat op 10.000. De stad werd al snel bekend als de ‘toughest town’. Doordat er verwarring bestond over de exacte locaties van mijnclaims, besloten mijneigenaren om bewakers in te huren. Er werden gewapende mannen ingehuurd voor $ 20,00 per dag, een betere investering voor eigenaren dan telkens naar de rechtbank te moeten. Geweren waren de enige wet, en Pioche liet Bodie, Tumbstone en andere beter bekende gewelddadige plaatsen verbleken! Het verhaal gaat dat er al 75 mannen waren begraven voordat er iemand in Pioche tijd had om op natuurlijke wijze dood te gaan. Bijna 60% van de moorden die gerapporteerd zijn in Nevada gedurende de periode 1871-72 heeft plaatsgevonden in en nabij Pioche.
Pioche is eigenlijk al een beetje een ghost town, er staan veel lege panden. Volgens de cijfers heeft Pioche nu nog maar 900 inwoners, heel andere getallen dan vroeger! We zien hele oude shops met antiek en andere ‘zooi’, een beetje Winkel van Sinkel idee, een bank, een rechtbank, een postkantoor en zelf nog een ander hotel. Dit bleek echter niet meer open. Ook een mooi theater en een bioscoop die dicht waren, zonde want daar was best nog wat van te maken.
Thompson’s Opera House
Maar nu gaan we eerst eten. Het Silver Café is de enige gelegenheid hier, het ziet er heel simpel en oud uit binnen. Maar….we eten hier weer overheerlijke hamburgers. Terug op de kamer hebben we wel alvast het bericht gemaakt en de foto’s uitgezocht maar we hebben hier geen verbinding dus, vertraagde plaatsing! Vandaag vroeg onze supergrote bedden ingedoken.
Pioche NV – Boulder City NV (440 km) (29°C-46°C)
Cathedral Gorge State Park ligt vlakbij Panaca in Nevada. Het park is ca. 7 km2 groot, ligt 1500 m boven de zeespiegel en is sinds 1935 een staatspark. Je vindt hier mooie kleiformaties die door de elementen gevormd zijn. Er zijn zelfs slotcanyons te vinden waar je heel goed door heen kunt lopen. Deze canyons zijn ooit als kleedkamers gebruikt door acteurs en actrices toen er een voorstelling van Shakespeare werd opgevoerd.
We zitten één keer languit vallen van Cathedral Gorge State Park en we zijn hier al heel vroeg. We bekijken eerst Miller Point, een deel wat apart ligt. Vanaf hier heb je schitterend uitzicht over het park. We zien weer een totaal ander landschap dan wat we tot nu toe gezien hebben, de natuur is echt heel veelzijdig! Je kunt hier met een trap een heel eind afdalen en dat hebben we gedaan. We konden zo hele mooie foto’s maken van de kleiformaties.
Miller Point
We rijden vervolgens door naar de officiële ingang van het park en bij het Visitor Center hebben we eerst even de toegang betaald en een plattegrond opgepikt. Er was maar één weg en die volgen we tot we een bordje zien staan met “Moon Caves”. We gingen kijken wat dit was en dit was echt ontzettend gaaf! Er waren hier verschillende slotcanyons waar je helemaal doorheen kon lopen. We hebben hier heerlijk rond lopen struinen, echt onwijs gaaf! Je kon er soms haast niet tussendoor maar een beetje persen en je kon weer verder. Het is wonderlijk om te zien hoe dit allemaal gevormd is, je ziet hele gladde wanden, gaten, spleten, hoodoos die soms in de lucht lijken te hangen…..in één woord: wauw!! Het is echt meer dan de moeite waard om dit staatspark te bezoeken.
Cathedral Gorge State Park
We waren hier bijna niet weg te slaan maar op een gegeven moment zijn we toch maar weer eens op pad gegaan. We rijden verder richting Caliente, een oud spoorwegstadje. Hier was eigenlijk niet veel te zien, een heel mooi station maar meer eigenlijk niet. Niet van die leuke oude gebouwen zoals in Pioche. We stoppen op een parkeerplaats naast het Shady Motel en Willem probeerde of hij hier een internetverbinding tot stand kon brengen en ja hoor….gelukt! We hebben dus even het bericht van gisteren op de weblog gepubliceerd.
Net na de middag begon het een beetje te regenen, van die hele grote druppels, en ook zagen we flitsen en hoorden wat gerommel in de verte. We kregen lichtsignalen van een ons tegemoetkomende automobilist en even later zagen we waarom dat was. Aan beide zijden van de weg was een bermbrand. We hoorden later dat de bliksem was ingeslagen. We hebben geprobeerd om 911 te bellen maar hadden allebei geen bereik. We waren iets voorbij de brand gestopt en zijn weer omgedraaid en teruggegaan. Er waren ondertussen een viertal andere auto’s aanwezig en een paar mannen liepen richting de brand. Ze gingen blussen door er zand op te gooien. Een andere man belde 911 dus de brandweer zou ook worden gewaarschuwd. Ze waren met zo’n man of zes, zeven aan het blussen waaronder ook Willem (ineens bij de vrijwillige brandweer!). Maar het was met succes, ze hebben het kunnen blussen. Het was een geweldige actie want het is hier zo droog dat het met gemak een enorme brand had kunnen worden!
Brand langs de weg
Iedereen gaat na een slok water weer op pad alsof er niets gebeurd is en wij ook. Het was prachtig om te zien hoe eigenlijk iedereen als vanzelfsprekend actie ging ondernemen! We hadden besloten om vandaag door te rijden naar Boulder City dus we moeten nog een eindje. We passeren de Pahranagat National Wildlife Range en zien een weg die er doorheen loopt en besluiten deze te nemen. Helaas kunnen we de weg niet echt ver volgen want na enkele mijlen is deze afgesloten met een hek. Hier staat op: “Road closed due to Nesting Birds”. We hebben helaas geen bighorn sheeps gezien want dan moet je veel dieper het terrein op. We zagen echter geen andere wegen waar we in konden.
De Desert National Wildlife Range (NWR) is een beschermd natuurgebied beheerd door U.S. Fish and Wildlife Service en ligt ten noorden van Las Vegas. De Desert NWR is in 1936 opgericht en beslaat ca. 6.500 km2 van de Mojave Desert in het zuidelijke deel van Nevada. De Range is onderdeel van een groter complex wat bestaat uit het Ash Meadows NWR, Moapa Valley NWR, Pahranagat NWR en het Amargosa Pupfish Station. Het belangrijkste doel is het houden van de Desert Bighorn Sheeps. Men is actief bezig om door middel van het ontwikkelen van nieuwe waterbronnen en handhaving en verbetering van bestaande bronnen, hun leefomgeving te verbeteren.
We vervolgen de weg naar Boulder City, deze weg is redelijk saai. Je ziet eindeloze stukken weg voor je en aan beide kanten is niet echt veel te zien, alleen een vrij dreigende lucht boven de bergen aan de rechterzijde van de weg. Als we bij Las Vegas zijn begint het weer te regenen en de temperatuur daalt weer ineens zo extreem snel, van bijna 43°C naar 28°C in no time! Blijf dit echt heel bizar vinden. In Boulder City vinden we heel snel het hotel wat we zochten, het El Rancho Boulder Motel. We hebben hier in 2005 ook een nacht geslapen en het was erg goed.
We hoopten op een kamer beneden en gelukkig was die er nog. We wilden hier namelijk onze bagage reorganiseren/her-inpakken en de spullen voor de laatste dagen in een tas doen. We kunnen dan in Las Vegas de koffers lekker in de auto laten liggen en hoeven dan niet zo te sjouwen door dat enorme hotel. We hebben eerst even wat gedronken en hebben toen de hele auto leeg getrokken, wat een troep hebben we ervan gemaakt zeg! We hadden bij de receptie gevraagd of er hier ergens een zaak zat waar we een koffer konden kopen. We moesten daarvoor naar Henderson en dat hebben we dus maar gedaan. We zijn echter niet geslaagd voor een koffer en kijken wel hoe we alles ingepakt krijgen!
We gaan eerst even een hapje eten bij Evans Old Town Grille, een klein maar heel gezellig zaakje. We kennen deze zaak uit 2005 en hebben er toen ook heerlijk gegeten en nu ook weer. De Old Town is trouwens een gezellig stukje van Boulder City met leuke straatjes en winkeltjes en restaurants. Overal staan beelden van kunstenaars, de één nog mooier dan de ander. De mooiste vond ik twee koppen van Amerikaanse adelaars.
Terug in het hotel met de koffers aan de slag gegaan, alles eruit en eerst kijken of de skull toch in mijn koffer ging. Nou, paste net en de koffer ging dicht! Allemaal kleding eromheen gelegd zodat de skull veilig lag en sluiten maar. De vuile kleding in een aparte tas en de rest in Willem zijn koffer en…..weer gelukt! Nog even een bericht gemaakt en geplaatst, lekker gedoucht en voor het slapen nog even lekker buiten gezeten, temperatuur was nog steeds heerlijk!
Boulder City NV – Las Vegas NV (94 km) (32°C-45°C)
We zijn niet zo heel vroeg opgestaan vandaag en hebben eerst op ons gemak een lekkere kop koffie gedronken voor we vertrokken. We hebben een big breakfast gegeten bij de Mac en zijn daarna richting de Hoover Dam gereden. We zijn hier in 2005 ook geweest maar we wilden even kijken hoe ver ze met de brug zijn.
De Hoover Dam is een betonnen boogdam in de Colorado River ter hoogte van de Black Canyon (op de grens tussen de Amerikaanse staten Arizona en Nevada). De dam – die 48 kilometer ten zuidoosten van Las Vegas ligt – is vernoemd naar Herbert Hoover die een sleutelrol speelde bij de bouw van de dam, eerst als Secretary of Commerce (Minister van Handel) en later als president van de Verenigde Staten. De Hoover Dam werd gebouwd door Six Companies Incorporated, onder leiding van Frank Crowe. De bouw begon in 1930 en werd in 1936 afgerond, ruim twee jaar voor de geplande datum.
Hoover Dam
In tegenstelling tot de Glen Canyon Dam, waar ze gestart zijn met het aanleggen van een brug, gaan ze dat hier nu pas doen. We zien dat de weg die naar de brug toeloopt al gereed is, de boog van de brug over de canyon is ook al geplaatst maar de weg over de canyon is er nog niet. Het is een heel imposant bouwwerk om te zien. Je kan alleen maar bewondering hebben voor de architect en de mensen die zoiets kunnen aanleggen.
We rijden via Boulder City op ons gemak richting Las Vegas. Bij de Walmart in Las Vegas nog wat dingen gekocht en toen we hier een Iced Coffee zaten te drinken hoorden we ineens een hele harde donderslag. Toen we naar buiten keken, goot het echt keihard. We dachten, mooi….spoelt de auto tenminste lekker schoon! Maar dat was helaas ijdele hoop, leek nog wel smeriger. Op weg naar het Luxor zagen we een wasstraat en we hebben de auto hier toch maar even doorheen gereden en ook een beetje de stofzuiger erdoor. Je kon goed zien dat we verschillende keren dirt roads hadden gereden, overal zat stof en rood zand tussen en onder!
Regen bij de Walmart
Bij het Luxor aangekomen, auto laten wegzetten en weer naar de incheckbalies. Hier stonden weer hele rijen maar het ging gelukkig best snel. We kregen een kamer beneden en die zag er beter uit als de kamer die we in het begin hadden. Spullen op de kamer gezet en eerst even wat gaan drinken. We zijn daarna een beetje rond gaan kijken in het Luxor en natuurlijk ook een beetje gaan gokken. Willem had zowaar geluk en ik hield er een leuke tas met bijbehorende portemonnee aan over! We zijn nu al vaker in Las Vegas geweest, het is een hele drukte hier vooral als je zoveel in de natuur hebt gezeten, maar het blijft leuk hier! Het is een hele aparte wereld die 24 uur per dag doorgaat.
Las Vegas NV (0 km)
Na een kop koffie bij de Starbucks met een croissant, was overigens niet echt lekker vers en wel aardig duur, zijn we met de taxi naar het Imperial Palace gegaan. Er is hier een grote autoshow en de meeste auto’s zijn ook te koop. Er staan echt prachtige auto’s bij, oud, nieuw, super groot en hele futuristische modellen zoals een soort bat mobiel. We hebben hier een aardige tijd rondgelopen!
Autoshow in Imperial Palace
We lopen daarna weer terug richting het Luxor met een heleboel tussenstops in winkels en casino’s. Ik zei het al eerder, we zijn hier nu al meerdere malen geweest maar je blijft je ogen uitkijken. Het ene hotel is nog mooier dan het andere en allemaal hebben ze een thema. Zo waren we in Paris en daar staat gewoon, een iets kleinere versie dan de originele, de Eiffeltoren voor. Als je dan het casino ingaat, zie je daar de poten van de Eiffeltoren staan. Naast het hotel staat ook de Arc de Triomphe.
New York New York is ook heel gaaf, het ziet er uit als de wereldberoemde skyline van Manhattan en er staat een replica van het Vrijheidsbeeld voor. Excalibar is een kasteelachtig hotel met felgekleurde torens en binnenin waan je je weer in de middeleeuwen. En zo staan hier allemaal van die prachtige hotels, je kunt alleen aan het bekijken van de hotels al een aantal dagen spenderen. Dan heb je ook nog de shows bij de hotels die je zeker moet bekijken zoals bijvoorbeeld bij het Bellagio. Het Comomeer voor het hotel komt elke dag tot leven wanneer de fonteinen gaan dansen op prachtige muziek. Bij Treasure Island is een spectaculaire piratenshow waarbij zelfs een schip zinkt. En zo heeft elk hotel wel iets bijzonders.
Bellagio
Terug in het Luxor hebben we eerst de laptop uit de kluis gehaald, foto’s en verslag gemaakt en geplaatst, beetje gedut, douchen, nog een beetje wezen gokken en rondgekeken. We hebben wat makkelijks gegeten en zijn toen maar weer eens gaan kijken hoe deze bedden ons bevallen. Moet zeggen dat de bedden in alle hotels goed bevallen zijn, we hebben geen slechte gehad.
Las Vegas NV – London Gatwick (21 km (auto)+ 8250 km (Vliegtuig))
Ja, en dan is er toch weer een eind gekomen aan deze prachtige vakantie. Vandaag gaan we weer terug naar huis maar we hebben nog een paar uurtjes! We wilden eerst koffie gaan drinken bij de Starbucks maar daar was het zo druk dat we besloten om dat maar ergens anders te doen. We checken dus maar uit en laten de auto halen. We rijden richting de Walmart want we willen nog een aantal dingen kopen, ook wat lekkers voor onderweg. We drinken hier eerst koffie en eten gelijk wat en hebben toen nog heerlijk rond lopen snuffelen.
Op het parkeerterrein hebben we de tassen die we in het Luxor bij ons hadden, weer even leeggehaald en de spullen in de koffers erbij gepropt. Ging maar net maar goed, het zit er in. We zijn vervolgens op ons gemak richting het vliegveld gereden. We gaan eerst naar Alamo om de auto in te leveren. Dat gaat weer heel snel, ze scannen de sticker op de voorruit, kijken even binnenin op de teller en je krijgt een reçu en klaar is Kees! We nemen de shuttle naar terminal 2 en als we hier naar binnengaan zien we gelijk dat we hier niet veel te doen hebben.
Luxor vanaf het vliegveld
De vorige keer vertrokken we vanaf terminal 1 en daar zag je gelijk dat je in Las Vegas zat, heel veel gokkasten, winkels, restaurantjes enzo. Hier had je bijna niets en wat er was, was erg Engels! Inchecken en douane ging gelukkg heel snel en we vertrokken keurig op tijd, vlucht duur is 9 uur en 29 minuten. De verzorging onderweg was ook goed en we hebben zelfs allebei geslapen want we misten ineens een aantal uren!
London Gatwick – Amsterdam Schiphol (372 km (vliegtuig))
We landen om ca. half elf op London Gatwick. We vroegen toch maar weer even of we hier ergens konden roken want we moesten ongeveer vier uur wachten op onze vlucht naar Amsterdam. We kregen toen te horen dat we gewoon naar buiten konden gaan want we moesten toch nog door de douane. Nou, dat lieten we ons geen twee keer zeggen natuurlijk! Het wachten werd ineens een stuk aangenamer.
Ook hier vertrekken we weer op tijd en voor we het weten landen we weer op Schiphol. Je stijgt op, krijgt snel een kop koffie en dan wordt de landing al weer ingezet. Na enige minuten was de taxi er en er waren geen files onderweg dus we waren om ca. 18.30 uur thuis. Natuurlijk eerst even knuffelen met onze katten, je mist ze toch en zij jou ook, dat merk je wel. De eerste dagen zijn ze niet bij je weg te slaan. We waren allebei ontzettend moe maar zijn toch pas rond één uur gaan slapen om zo snel mogelijk weer het normale ritme te pakken te krijgen.
We kunnen terugkijken op een geweldige vakantie, we hebben volop genoten van de prachtige natuur. Amerika is zo veelzijdig en mooi, je kunt hier naar toe blijven gaan. Het eerste jaar (2005) hebben we veel nationale parken bezocht maar we hebben nu gezien dat je de staatsparken zeker niet over moet slaan. We zijn diverse malen aangenaam verrast door de schoonheid van deze parken. Je moet er soms wel op gewezen worden want sommige parken staan geeneens aangegeven zoals Coal Mine Canyon. We kunnen echt nog jaren terug naar de States want we zijn nog lang niet uitgekeken!! Eens kijken welke staten we volgend jaar gaan bezoeken…..
Wetenswaardigheden:
Toegangsprijzen van de bezochte parken en overige attracties:
Cedar Breaks National Monument – $ 4,00 per person
Anasazi State Park Museum – $ 4,00 per person
Capitol Reef National Park – $ 5,00 per vehicle
Dead Horse Point State Park – $ 10,00 per vehicle
Canyonlands National Park – $ 10,00 per vehicle
Natural Bridges National Monument – $ 6,00 per vehicle
Goosenecks State Park – No fees
Valley of the Gods – No fees
Monument Valley – $ 5,00 per person
Coal Mine Canyon – No fees
Glen Canyon Dam – $ 5,00 per person
Upper Antelope Canyon – $ 32,00 per person
Zion National Park – $ 25,00 per vehicle
Red Cliffs Recreation Area – $ 2,00 per vehicle
Snow Canyon State Park – $ 5,00 per vehicle
Cathedral Gorge State Park – $ 4,00 per vehicle
Geen opmerkingen:
Een reactie posten