Klik op het onderstaande plaatje om onze foto's te bekijken
Yep….voor de achtste keer naar de USA!! We starten dit jaar in Oklahoma City waar we één van de grootste Powwows mee gaan maken. Daarna rijden we de Route 66 door Oklahoma, Kansas en Missouri tot aan Lebanon. We gaan hier een paar scale models afleveren bij het Route 66 Museum. Vervolgens zakken we door Arkansas af naar Memphis in Tennessee, over de Blues Highway 61 en de Natchez Trace Parkway door Mississippi naar New Orleans in Louisiana. Tenslotte langs de kust van Louisiana naar Houston in Texas want daar vandaan vliegen we weer naar huis. Dit jaar doen we dus tijdens onze ‘achtste’ keer USA wel ‘acht’ staten aan!!
REISVERHAAL
Dag 1: Schiphol – Oklahoma City OK (8925 km per vliegtuig en 30 km per auto) (24°C)
Deze vakantie keken we erg naar uit en hadden we ook heel hard nodig. Sinds enkele maanden ging het helemaal niet zo goed met mijn moeder en begin mei is ze opgenomen in het ziekenhuis met allerlei klachten. Na ruim twee weken elke dag naar het ziekenhuis te zijn geweest, is mijn moeder overleden. We hebben er op zich wel vrede mee want ze wilde zelf niet meer maar het verdriet blijft! En om zo vlak voor de vakantie je moeder te moeten cremeren is ook niet echt wat je iemand toewenst. Maar goed…..we zijn wel gegaan en hebben ook echt wel genoten op enkele moeilijke momenten na.
 |
| 13-07-1934 / 19-05-2012 |
De dag van vertrek is eindelijk aangebroken en met onze vaste taxi (Van Dorp) vertrekken we richting Schiphol. Ging allemaal heel vlot en daar aangekomen ook, inchecken, betalen voor de extra koffer met de maquettes, allemaal zo gebeurt! Inchecken hadden we niet van te voren kunnen doen want we zouden met Continental Airlines vliegen maar deze maatschappij is overgenomen door United Airlines. We hadden daardoor ook andere plaatsen in het vliegtuig maar daar was gelukkig niets mis mee. Daarna dollars gehaald, koffie gedronken en taxfree rookwaren gekocht. We zijn helemaal klaar voor de grote overtocht!!
We vliegen eerst naar Houston TX, de verzorging onderweg is heel goed. We krijgen genoeg te drinken en zelfs het eten is oké. In Houston duurt het redelijk lang voor we door de douane kunnen, het is er erg druk. Maar we hebben op zich tijd genoeg voor we door vliegen naar Oklahoma City. Deze vlucht is met een heel klein vliegtuigje en we vertrekken veel te laat omdat er nog veel mensen niet waren. Bleek dus ook te komen door drukte bij de douane, veel te weinig personeel aanwezig waardoor er erg lange rijen waren!
Aangekomen in Oklahoma City hebben we de huurauto opgehaald, we hadden dit keer géén keus maar kregen gelukkig wel een leuke auto mee. Het was een Chevrolet Captiva Sport uit 2012, een heerlijke auto en heel compleet! Lederen bekleding, een open dak, een achteruit rij camera en ook de bagageruimte was groot genoeg, de drie koffers pasten er makkelijk in! Dit jaar hadden we drie koffers omdat we één koffer met maquettes bij ons hebben die we gaan afleveren bij het Route 66 Museum in Lebanon MO. We hopen dat alles heel is overgekomen maar we kunnen dit pas in Lebanon gaan bekijken.
 |
| Chevrolet Captiva Sport uit 2012 |
Het hotel was dankzij de tomtom snel gevonden en de kamer was prima. We kregen bij de receptie gelijk een bericht van Ken in onze handen gedrukt. We moesten hem even bellen als we ons hadden geïnstalleerd op onze kamer. Willem belde hem en we hebben afgesproken voor morgenmiddag bij het zwembad, hij zorgt voor een koud biertje, helemaal goed! Even wat gedronken en toen zijn we toch gaan proberen om wat slaap in te halen zodat we er morgen fris tegenaan kunnen.
Dag 2: Oklahoma City OK (34 km) (21-27°C)
Vandaag begint het Red Earth Native American Cultural Festival in Oklahoma City, dit festijn duurt drie dagen. Oklahoma is de thuisbasis van 39 indianenstammen en dat betekent een ongeëvenaarde culturele rijkdom die iedere zomer tot uitdrukking komt tijdens de talrijke Powwows. We hadden gelezen dat als dit de eerste kennismaking met dit verschijnsel is, dan zullen andere manifestaties weinig indruk meer maken. Een grote arts-and-craftsmarkt met superieure schilderijen, aardewerk en sieraden is nog maar het begin!
Veel mensen hebben er géén idee van wat een Powwow is, daarom hier nu eerst een uitleg. Een Powwow is een culturele bijeenkomst waar de Amerikaans Indiaanse identiteit wordt gevierd. Tijdens een Powwow komen leden van verschillende stammen bij elkaar om samen te dansen, muziek te maken, en om oude vrienden te ontmoeten. Het belangrijkste onderdeel wordt gevormd door de Intertribals, dat zijn danswedstrijden die plaatsvinden in verschillende categorieën. De deelnemers dragen daarbij traditionele kleding. De laatste twintig jaren is de populariteit van de Powwow flink toegenomen, er vinden er duizenden per jaar plaats. Publiek is daarbij welkom, maar toch mag een Powwow niet worden beschouwd als een commerciële gebeurtenis, en ook niet als puur entertainment. Het karakter van een Powwow wordt vooral bepaald door de spirituele en sociale betekenis die dit evenement heeft voor de Native Americans.
Elke Powwow heeft een Master of Ceremonies, die het publiek van achtergrondinformatie voorziet en die de gebeurtenissen aan elkaar praat. Meestal wordt hij kortweg Emcee genoemd. Een Powwow start altijd met de zogenaamde Grand Entry. Terwijl de Host Drum de Grand Entry Song zingt, lopen een aantal Indiaanse veteranen de dansarena op met de Amerikaanse vlag, de staatsvlag en de Eagle Staff. Dit is het symbool voor de American Indian Nations en de indiaanse gemeenschap.
De veteranen worden gevolgd door hoogwaardigheidsbekleders, ouderlingen en prinsessen. Daarna komen de dansers in de arena, eerst de mannen, daarna de vrouwen en de kinderen. Zij blijven op het ritme van de muziek in de arena rondlopen. Als alle dansers in de arena zijn, worden de vlaggen naar het midden gebracht. Na een gebed wordt een aantal ceremoniële liederen gezongen (flag song en honoring song). Nadat het publiek door de Emcee welkom is geheten, kan het dansen gaan beginnen
 |
| Grand parade |
Maar nu op de eerste dag begint alles met “A grand parade”. De straten rondom het Cox Convention Center zijn dan vol met indianen. We hadden het startpunt ontdekt en konden zo alles heel goed voorbij zien komen, het was echt geweldig. De parade was eigenlijk in dezelfde volgorde als tijdens de Grant Entry die we later deze dag in het Cox Convention Center mee hebben gemaakt. Toen alles voorbij was, zijn we door de Myriad Botanical Gardens richting het Cox Convention Center gelopen. We gaan de arts-and-craftsmarkt bekijken. Het is een hele grote hal vol met kraampjes en er is van alles te koop. Schilderijen, beelden, aardewerk, boeken en veel kralen maar ook kant en klare sieraden. Er lagen echt prachtige sieraden maar jeetje…..wat een prijzen. Zag een schitterende armband maar die was maar $ 2.500,00, was die wel waard hoor, echt handwerk en prachtig!
 |
| Kleurige kralen |
We hebben wat gegeten en zijn daarna in de arena gaan kijken, er zijn vandaag nog geen danswedstrijden maar er was wel een soort Grant Entry gevolgd door diverse ceremonies. Het was echt geweldig om al die prachtig uitgedoste indianen te zien. Morgen gaan we in ieder geval weer om wel naar het dansen te kijken, zijn heel erg benieuwd hoe dat is!
We zijn hierna nog bij het Oklahoma City Memorial wezen kijken. Hadden we al eens gezien maar het is een heel indrukwekkend monument. Op 19 april 1995 is er een aanslag gepleegd op het Alfred P. Murrah Federal Building. Er zijn toen door één idioot, 168 mensen omgekomen doordat hij een auto met explosieven naar binnen heeft gereden. Een hele serene en mooie omgeving waar nabestaanden naar toe kunnen! Vervolgens zijn we Bricktown ingegaan, een plek waar veel barretjes en restaurants en andere uitgaansgelegenheden zitten. Een heerlijke frappucino gedronken bij Starbucks en een eind langs het kanaal gelopen. Het was warm, 27 graden, en we zijn al lekker verbrand.
 |
| Oklahoma City Memorial |
Daarna terug naar het hotel gegaan om Ken en Melissa te ontmoeten. We kennen Ken alleen via facebook maar het leek net of we ze al jaren kenden! Heerlijk zitten kletsen en wat gedronken. We kregen nog een artwork van Ken, nu die van Texas, omdat Willem zoveel voor hem gedaan had en nog deed. We hadden een T-shirt laten maken voor Ken met zijn eigen kreet erop “Viva Route 66” met als achtergrond zijn artwork. Hij vond het shirt helemaal geweldig en trok het ook gelijk aan! ’s Avonds zijn we gaan eten met ze en ook nog een vriendin van Melissa, die wilde ons ook graag ontmoeten. Het was heel gezellig en na een afspraak voor morgenmiddag (want ze blijven nog een dag langer!), zijn we naar onze kamer gegaan en moe als we toch nog wel waren, vrij snel daarna er in gedoken.
 |
| Ken The Landrunner |
Dag 3: Oklahoma City OK (58 km) (25-28°C)
Gisteravond hebben we de koffer met de maquettes open gemaakt en het leek allemaal nog wel heel (nog niet uitgepakt, we weten het dus niet zeker!) behalve het Munger Moss sign voor Ramona. Er was een stuk van de pijl afgebroken en dat moesten we wel maken! We zijn na het ontbijt gelijk naar Hobby Lobby gegaan, zoals de naam al zegt, een enorme hobbyzaak. We moesten iets van kneedbaar hout hebben en verf. We zijn hier deels geslaagd en de rest hebben we bij Home Depot, een grote doe-het-zelf zaak, gekocht. Vanavond even knutselen!
We gaan weer richting het Cox Convention Center want vandaag vanaf 12.00 uur zijn de Intertribals, dat zijn de danswedstrijden. We waren ruim op tijd bij de arena en er was pas één kant aardig aan het volstromen maar wij besloten te blijven staan. We hoeven dan geen foto’s te maken over allerlei mensen heen! Één deel van de tribunes was bezet door de indianen en dat was een prachtig gezicht, al die kleurige kostuums en tooien! De Emcee heet iedereen welkom en dan begint ‘The Grand Entry’. Toen alle indianen in de arena waren, was er een gebed en vervolgens werden er een aantal ceremoniële liederen gezongen (flag song en honoring song).
En toen begon het dansen! De danswedstrijden staan alleen open voor geregistreerde deelnemers. Zij worden ingedeeld in verschillende categorieën op grond van geslacht, leeftijd en dansstijl. De deelnemers worden door een deskundige jury beoordeeld en zij kunnen geldprijzen winnen. Zoals gezegd worden de dansers in diverse groepen ingedeeld. Jammer is dat ze allemaal een groot nummer op hebben, dat is nodig voor de jurering maar op de foto is het minder! Een uitleg over de verschillende soorten dansen heb ik na enig zoeken gevonden. Ik moet zeggen dat de mannelijke dansers ons het meest fascineerde en dan vooral die ontzettend uitgedoste indianen met die enorme verentooien. Het ritme van de muziek was erg opzwepend en dat zag je ook terug in de dans. De vrouwelijke dansen waren meer verfijnd, ze bewogen zeer gracieus!
 |
Uitgedost voor de "Men's Fancy Dance"
|
Men’s Traditional Dance: tijdens deze dans worden verhalen uitgebeeld, meestal over de jacht, over spoorzoeken of over gevechten. De voeten van de dansers blijven dicht bij de grond terwijl hun lichamen actief bezig zijn met het uitbeelden van de verhaallijnen. Deze dans is ontstaan in de 19e eeuw, toen krijgers na afloop van een strijd hun verhalen op deze manier aan hun stamgenoten vertelden. De tooien met adelaarsveren worden laag op de rug gedragen, en vaak hebben deze dansers een van stekelvarken gemaakte hoofdbedekking met twee veren. Ze dragen kniebanden van leer en enkelbanden van bont.
Men’s Fancy Dance: deze dans is voortgekomen uit de Men’s Traditional Dance. Maar er zijn allerlei elementen aan toegevoegd, zowel op het gebied van de kleding als van de bewegingen. De kleding is voorzien van veel kralen en linten, en de beste Fancy Dancers zijn in staat om er voor te zorgen dat deze regalia steeds gelijktijdig met het ritme van de drums meebewegen.
Men’s Grass Dance: de Grass Dance kenmerkt zich door de snelle en vloeiende bewegingen die de dansers maken. Zij dragen vrijwel geen veren, maar wel shirts en broeken die zijn voorzien van vele kleurrijke linten. Ook dragen ze een schort, zowel aan de voor- als aan de achterzijde van hun benen. Het schort is gedecoreerd met kralen en met linten. De Grass Dancers zijn ook herkenbaar aan de enkelbanden waaraan bellen zijn bevestigd. Tijdens de dansen beweegt de kleding op een manier die doet denken aan prairiegrassen die golven in de wind.
Women’s Traditional Dance: deze dans is ontstaan in de tijd dat vrouwen nog niet in de arena mochten dansen. Zij stonden toen buiten de cirkel, en bewogen hun voeten op het ritme van de muziek zonder van hun plaats te komen. Tijdens de Women’s Traditional Dance bewegen de vrouwen zich met veel gratie en subtiliteit, hun voeten blijven dicht bij de grond en zij bewegen zich heel langzaam voorwaarts of blijven op hun plaats terwijl ze met het ritme van de drums meedeinen. De vrouwen dragen lange gewaden en traditionele sjaals, dit wordt beschouwd als een teken van bescheidenheid en respect.
Women’s Fancy Shawl Dance: de energieke Fancy Shawl Dance wordt gedanst door meisjes en jonge vrouwen. Zij spreiden hun sjaals uit alsof het vleugels zijn, en draaien snel door de arena rond. Het is belangrijk dat de bewegingen zeer elegant worden uitgevoerd, en dat de prachtig gedecoreerde sjaals de bewegingen accentueren.
Women’s Jingle Dress Dance: de jurken van de vrouwen zijn voorzien van lange horizontale rijen van driehoekige metalen belletjes (jingles). Deze dans heeft geen vaste choreografie, de jingles klinken mee met het ritme van de drums door middel van de wiegende, stappende en springende bewegingen die de vrouwen maken. De dans is ontstaan is het noorden van Minnesota, bij de Anishinabe People. Het is nu een zeer populaire dans bij vrouwen van alle leeftijden op de Northern Plains.
 |
| Schitterende kleine indianen! |
De Kinderen: de kinderen zijn onderverdeeld in drie leeftijdscategorieën. De allerkleinsten van 6 jaar en jonger worden de Tiny Tots genoemd; zij betreden de arena samen met hun ouders en doen nog niet mee aan de wedstrijden. De kinderen van 7 t/m 12 jaar en de tieners van 13 t/m 18 jaar doen wel aan de danscompetitie mee. Net als bij de volwassenen zijn zij ingedeeld op grond van de verschillende dansstijlen.
 |
| Even poseren voor een mooie foto! |
We hebben gefascineerd een aantal uur staan kijken maar toen we alle dansstijlen hadden gezien, zijn we weg gegaan. We hebben aardig wat foto’s gemaakt hoewel dat met alle beweging niet altijd even makkelijk was. We zijn blij dat we dit nu eindelijk eens meegemaakt hebben en de fascinatie voor indianen en hun cultuur is alleen maar groter geworden bij mij (Monique). We besloten om een stuk van de Route 66 en wat andere bezienswaardigheden in Oklahoma City te gaan bekijken. De temperatuur was buiten aardig opgelopen, het was 28 graden maar het leek veel warmer. De auto met airco was erg aantrekkelijk!
We rijden eerst naar Classen Boulevard, dit is een officieel stuk van de originele Route 66 in Oklahoma City. Hier is een gigantische melkfles te zien op een gebouw, je kunt deze echt niet over het hoofd zien of je moet je ogen dicht hebben! De Milk Bottle Grocery is gebouwd in 1930, het is een heel klein gebouw van rode stenen. In 1948 is de opvallende Milk Bottle als een reclamestunt voor de zuivelindustrie op het dak geplaatst. Door de jaren heen heeft hier van alles in gezeten, een schoonmaakbedrijf, de Classen Fruit Market, een barbecue ‘shak’, en de Triangle Grocery. Nu zit er een Vietnamese sandwich shop in. De Milk Bottle Crocery staat sinds 1998 in het National Register of Historic Places.
 |
| Milk Bottle Grocery |
Vervolgens rijden we naar het Tower Theater op 23rd Street. Het theater is in 1937 geopend op een gedeelte van de Route 66 ten westen van het Oklahoma State Capitol. Het theater had 1.500 stoelen en een heel compleet podium. Het was één van de grootste en beste theaters in Oklahoma City. Er zijn heel wat live optredens gegeven en films getoond, met als record brekende film “The Sound of Music” die hier bijna twee jaar gedraaid heeft. Het theater is in 1953 en in 1968 gerenoveerd maar helaas door een enorme terugloop van het aantal bezoekers, in 1989 gesloten.
Langzaam maar zeker begon de hele buurt rondom het theater te verpauperen. Echter, in 2005 hebben de huidige eigenaars, Marty en Mike Dillon, het theater en de winkels ten westen ervan gekocht. Er zijn plannen om het theater volledig te restaureren en hier weer films te gaan tonen en live optredens te organiseren. Er zijn zelfs plannen om een tweede scherm toe te voegen en een restaurant naast het theater. Een project is gestart om de hele buurt rondom het theater te renoveren onder de naam “Uptown 23” of “Uptown Oklahoma City”. Om mensen geïnteresseerd te krijgen voor dit project, hebben ze het prachtige neon sign van het Tower Theater volledig gerestaureerd en op 2 april 2010 lichte dit sign weer op in zijn volle glorie! Wij vonden dat er verder nog niet veel te zien was van restauratiewerkzaamheden maar ja, zoiets kost ook veel tijd en geld.
 |
| Tower Theater |
En alhoewel we geen rondleiding meer kunnen krijgen bij het State Capitol building, gaan we er toch even kijken. De bouw is, na jaren van plannen ontwikkelen, in 1914 gestart en in 1917 gereed gekomen. Alhoewel, het gebouw was niet af, de koepel is door allerlei technische problemen pas in 2002 geplaatst. Dus in 2002 is het gebouw pas echt compleet! Het zes verdiepingen tellende “Beaux Arts” stijl gebouw is gebouwd met grijs en roze graniet uit Johnston County OK, de muren zijn van limestone en er is in en om het gebouw veel kunst te vinden. Veel van deze kunst is gemaakt door beroemde figuren uit de Native American geschiedenis. Het gebouw is zo belangrijk dat het in het National Register of Historic Places is gezet. Heel apart vind ik dat het State Capitol is gebouwd op een olieveld, er staan nog steeds een aantal olie producerende pompen op het terrein!
 |
| State Capitol Oklahoma |
Tot slot zijn we naar Stockyards City gegaan. Stockyards City is in 1910 gebouwd en het primaire doel was vleesverwerking en verpakking. In 1915 hadden Morris, Wilson en Armour er grote slachthuizen neergezet om koeien, varkens en schapen te slachten en verwerken. Het vee werd eerst door veedrijvers en later per trein en truck aangeleverd. Het gebied kreeg in die tijd de bijnaam “Packingtown”. In 1961 werden de bedrijven geconfronteerd met allerlei herzieningen waardoor actualisering van de apparatuur noodzakelijk was en werd besloten om de bedrijven te sluiten. Echter, in de Stockyards vindt tot op heden nog steeds de winstgevende veehandel plaats. Verder is Stockyards City een plek waar veehouders, boeren, ranch eigenaren en echte cowboys naar toe komen voor hun kleding, uitrusting, benodigdheden, een goede maaltijd, en de gelegenheid te praten met collega veehouders over alles wat er gaande is onder het genot van een koude sarsaparilla (Root Beer zoals sarsaparilla nu wordt genoemd)!
 |
| Één van de prachtige beelden bij het State Capitol |
We waren pas laat terug in het hotel en zijn gelijk weer naar Ken en Melissa toe gegaan. We hebben wat gedronken en heel lief, Melissa had allemaal foto’s van haar katten (“her babies” zoals ze zegt) meegenomen om aan ons te laten zien omdat wij onze katten ook missen! Ze heeft echt prachtige katten, vijf in totaal en ook allemaal vriendjes met elkaar aan de foto’s te zien. We hebben laat in de avond wat te eten besteld en gezamenlijk opgegeten. Na een afspraak om samen te ontbijten voor we vertrekken, gaan we naar onze kamer. Willem gaat nog even wat reparatiewerkzaamheden doen aan het Munger Moss sign voor Ramona. Dat is overigens heel goed gelukt, je ziet niets meer van de breuk!
Dag 4: Oklahoma City OK – Tulsa OK (240 km) (27°C)
 |
| Ken met zijn nieuwe motor |
Na een ontbijt met Ken en Melissa en een fotosessie (nog even foto’s van ons vieren en de nieuwe motor van Ken), vertrekken we richting Tulsa. We slaan eerst de nodige zaken in bij de Walmart zoals een koelbox en hapjes en drankjes voor onderweg. We hebben via Ken een boek gekocht over de Route 66 in Oklahoma en daar staat een geweldige beschrijving in van de route. We komen weer langs de Milk Bottle en het Tower Theater maar die hebben we gisteren al gezien dus we rijden hier door. De eerste plaats die we aandoen is Edmond. We zien hier de Happy Hippo, een groot blauw nijlpaard, een fraaie Route 66 muurschildering en de Red Carpet Inn, een motel langs de Route 66 waarvan we niet weten hoe oud het is.
 |
| Route 66 muurschildering in Edmond |
De volgende plaats is Arcadia. Vlak voor Arcadia is in de zomer van 2007 een nieuwe Route 66 attractie geopend, POPS. Met een 66-foot (ruim 20 meter) grote frisdrank fles langs de Route 66 die ’s avonds in allerlei kleuren is verlicht, is dit een grote aanwinst voor de Route 66. Er is een tankstation, een restaurant waar je o.a. hamburgers en shakes kunt nuttigen en een winkel. Er zijn honderden soorten frisdrank te koop, van fruitige limonades tot cola’s tot Root Beer en er is regelmatig wat nieuws om te proberen! Ook hebben ze een grote collectie T-shirts en anders Route 66 souvenirs.
 |
| Pops Arcadia |
In Arcadia zelf is de Round Barn, in 1898 gebouwd door William Harrison “Big Bill” Odor. De schuur is 18 meter in doorsnede en 13 meter hoog en was bestemd voor hooi, granen en vee maar vanaf het begin deed de schuur ook al dienst als gemeenschapscentrum. Van tijd tot tijd werden er in de eerste 25 jaar dansfeesten georganiseerd en muziekoptredens gehouden. Met de komst van de U.S. Highway 66 door Arcadia in 1928, kwamen reizigers vlak langs de Round Barn en dit werd al snel een Route 66 landmark. In 1977 toen de schuur er nog maar deels stond, is deze toch in het National Register of Historic Places geplaatst. In 1988 toen de Arcadia Historical Society de schuur in zijn bezit kreeg, is deze gerestaureerd en in 1992 weer geopend voor publiek. In 2005 is de schuur wederom door vrijwilligers opgeknapt en is nog steeds open als een belangrijk gemeenschapscentrum en een populaire stop voor Route 66 reizigers!
 |
| The Round Barn |
Even verderop is een ander bekend gebouw in Arcadia, de Hillbillies Café / Bed & Breakfast. Het pand staat al jaren leeg en raakt steeds meer in verval. Het was ooit een tankstation, café en Motor Inn. Men zegt dat je hier vroeger als man zijnde een kamer voor één nacht kon huren compleet met gezelschap. Of dat waar is, weet ik niet maar het klinkt intrigerend! Het zou geweldig zijn als Hillbillies, een echte klassieke “western style roadside attraction”, weer tot leven gebracht zou worden. De eigenaren van POPS die tevens eigenaar zijn van Hillbillies, kunnen dit beter doen dan nog een filiaal van POPS openen in Oklahoma City waar de plannen voor zijn maar waar, gezien de reacties die ik heb gelezen, niet veel behoefte aan is.
 |
| Hillbillies Café / Bed & Breakfast |
In 1917 is op de noordwest hoek van First en Main Street een pand neergezet door de First State Bank. De bank heeft hier twee jaar in gezeten en toen is het gebouw verkocht aan Tuton en Blake voor $ 3.400,00. Het werd toen een Drug Store. In 1921 kocht Tuton Blake uit en samen met zijn zoon Thomas heeft hij de Drug Store toen geëxploiteerd tot aan zijn dood in 1934. In 1924 kwam daar bijna nog verandering in, er was een allesverwoestende brand die de hele zakenwijk in de binnenstad heeft verwoest behalve………de Tuton Drug Store! Het was het enige gebouw wat nog overeind stond! Zijn vrouw Ethel heeft de zaak nog open gehouden tot 1941, daarna heeft het tot 1945 leeg gestaan. Het pand is toen weer verhuurd en wel aan een kruidenier, John’s Grocery Store. Op de eerste verdieping had de dochter van Thomas en Ethel Tuton een antiekzaak. Het gebouw is in 1980 in het National Register of Historic Places geplaatst. Momenteel is het gebouw de locatie van Chesrow Brown Real Estate, een makelaarskantoor.
 |
| Tuton Drug Store |
Net buiten Arcadia vind je een attractie waarvan je eigenlijk kan zeggen dat het een “must see attraction” is, het is John's OK County 66. John Hargrove is geboren en getogen in Oklahoma City net buiten NW 23rd Street (Route 66). Hij was altijd al gefascineerd door “The Mother Road” en in 1998 heeft hij al zijn bezittingen verkocht, heeft een stuk Route 66 land gekocht en is begonnen met de bouw van zijn attractie. Hij heeft allerlei Route 66 iconen nagebouwd zoals Twin Arrows, Jack Rabbit, the Blue Whale, een Wigwam Motel kamer, een Volkswagen Beetle met de neus in de grond, John’s eerbetoon aan de Cadillac Ranch, en ga zo maar door!
 |
| John's OK County 66 |
Binnen heeft hij ook nog een replica van een diner waar 50 tot 100 mensen kunnen zitten met aan één muur een drive-in movie screen. Daar is ook een andere Volkswagen Beetle die op de tweede verdieping half door de muur naar buiten uitsteekt. Bezoekers kunnen daar in gaan zitten voor een aparte foto! John is een ontzettend leuke en aardige man die je met een grote grijns en handen vol met smeer begroet. Hij repareert namelijk auto’s (klassiekers) om zijn “hobby” te kunnen bekostigen. Een leuk feit is dat hij de meeste bezienswaardigheden nooit zelf gezien heeft want hij heeft alleen de Route 66 in Oklahoma gereden!
 |
| John's OK County 66 |
Ongeveer drie mijl ten oosten van Arcadia, richting Luther, vind je de overblijfselen van een oud stenen tankstation uit de 20er jaren. Rotsen zijn talrijk in dit gedeelte van Oklahoma en werden dus veelvuldig gebruikt voor de bouw van huizen en bedrijven. Volgens een bord op één van de muren is dit gebouw gebruikt door valsemunters aan het begin van de 20e eeuw. In een geheime kamer achter in het gebouw zouden namaak $ 10,00 biljetten zijn gemaakt maar bewijs is hier nooit van gevonden!
 |
| Oud stenen tankstation uit de 20er jaren |
In Wellston, een plaatsje wat al in 1933 van de Route 66 is afgesneden, zien we een overblijfsel van de Pioneer Camp BBQ. Er is nog één unit te vinden van het oude ‘motor court’. Ten westen van Wellston ligt de Iron Bridge over de Captain Creek uit 1933. In Warwick bezoeken we het Seaba Station, we hadden gehoord van Ken dat we hier zeker moesten gaan kijken. Seaba Station is in 1921 gebouwd, vijf jaar voordat Route 66 officieel werd. Het is gebouwd door John en Alice Seaba. Het is begonnen als een DX station wat Nevmox benzine leverde. John maakte er later een machine en motor reparatie en revisie werkplaats van.
In 1951 verkocht hij de zaak aan Victor en June Briggs. In 1995 kochten Sonny en Sue Preston de zaak en na jaren van renovatie opende Seaba Station Antiques & Gifts haar deuren. In 2007 werd de zaak wederom verkocht, Gerald Tims en Jerry Ries werden de nieuwe eigenaren. Zij besloten de voorkant in de oorspronkelijke staat te herstellen en er een Motorcycle Museum van te maken. Er zijn motoren van allerlei merken en jaren te vinden. Voor de motor liefhebber is dit een echte aanrader!
 |
| Seaba Station Antiques & Gifts |
In Chandler zien we een Old Philips 66 cottage style station uit 1930. De huidige eigenaar, Bill Fernau, is het station aan het renoveren. Hij wil het zoveel mogelijk terugbrengen in de oude staat en gebruikt antieke apparaten, belettering en verlichting. Zijn doel is om reiziger te laten beleven hoe het was om te tanken bij een “vintage filling station” met zo’n oude benzinepomp! Achter dit station hadden ze een Valentine Diner uit 1958 neergezet wat ook zijn beste tijd had gehad maar wie weet, wordt deze meegenomen in het renovatieproject!
 |
| Old Philips 66 cottage style station |
Het Lincoln Motel in Chandler is een klassieke ‘motor court’ uit 1939. Het is niet over het hoofd te zien want het ligt direct aan Main Street. De nieuwe eigenaar is het motel aan het renoveren, het zijn kleine houten units met elk twee te verhuren kamers. Het neon sign is recentelijk opnieuw geschilderd door vrijwilligers van de Oklahoma Route 66 Associatie.
Davenport is een bruisend stadje, gelegen op de beroemde Route 66 "Curve" halverwege tussen Oklahoma City en Tulsa, waar reizigers nog steeds een paar stukken met het originele Portland Cement kunnen rijden wat gebuikt is voor the Mother Road Highway. En ten zuiden van de splitsing tussen 7th en Broadway kun je zelfs nog een stuk rijden waar de Davenport bricks zijn gelegd in 1925-1926! Dit stuk weg is opgenomen in het ‘National Register of Historic Places’.
 |
| Muurschildering op de Farmers Bank |
In Davenport zien we een geweldige muurschildering op een Farmers Bank gebouw uit 1905. Het is de hoogste ‘mural’ op de Route 66! Verder een Route 66 Service Station waarvan de originele pompen nog op het service-eiland staan. Op de Tokheim pompen is te zien voor wat voor een bedrag de laatste benzine is verkocht (53 cents per gallon!) maar wat het merk was is niet duidelijk. De pompen zijn rood-wit en een muurschildering op de hoek laat het station zien uit vroegere tijden en daar zijn Texaco pompen op te zien. Dat zou een indicatie kunnen zijn dat het een Texaco station is geweest. Nu is het Early Bird Café erin gevestigd. Verderop ligt Gar Woolys Food ‘n Fun en Dan’s Bar-b-que Pit. Bij Gar Woolys schijn je lekker te kunnen eten maar wij zijn hier niet geweest.
In Stroud is één van de bekendste Route 66 iconen, het Rock Café. Roy Rieves heeft het café bijna eigenhandig gebouwd en is daarmee begonnen in 1936. Het is gebouwd met stenen die zijn verzameld tijdens de aanleg van de Route 66 en is in 1939 geopend. Het werd gerund door Thelma Holloway en was meteen een groot succes. Het café was tevens een Greyhound bus stop wat nog meer reizigers naar het succesvolle café bracht. Roy was de eigenaar van het café maar heeft het nooit zelf gerund, tot 1959 waren er verschillende managers. In 1959 begon Mamie Mayfield het restaurant te runnen en hield het 24 uur per dag open. Zij runde het bedrijf bijna 25 jaar lang maar op haar 70e verjaardag, toen de zaken minder gingen door de komst van de Turner Turnpike, besloot zij om het Rock Café te sluiten.
In 1993 heeft Dawn Welch, de huidige eigenaresse, het café gekocht met de bedoeling om er in een jaar tijd een goed lopend bedrijf van te maken en het dan weer te verkopen. Dat jaar is nu echter al bijna 20 jaar geworden, ze runt het café nog steeds! Ze heeft het ook voor elkaar gekregen dat het café in het National Register of Historic Places is geplaatst in 2002. In 2008 is er veel schade geweest door een brand maar in 2009 was het café weer open. Ze heeft het overigens nu wel (2012) te koop gezet! Dawn Welch is nog op een andere manier bekend, het karakter Sally in Disney’s “Cars” is gebaseerd op haar! En dan heb je hier ook nog het Skyliner Motel met een geweldig sign. Het motel is nog steeds in bedrijf.
 |
| Skyliner Motel |
De Route 66 is nog zo goed als helemaal te volgen in Oklahoma. We stoppen nog regelmatig om mooie gebouwen of leuke signs op de foto te zetten maar moeten er wel een beetje de vaart in houden. We komen pas laat aan in Tulsa en nemen een kamer in een echt Route 66 Motel, het Desert Inn Motel. Dit klassieke Route 66 motor court verwelkomd vermoeide reizigers al sinds 1953. De kamers van dit motel zijn diagonaal gebouwd, een ongebruikelijke maar efficiënte manier van bouwen, die er voor heeft gezorgd dat er veel grote kamers op een relatief klein stuk grond konden worden gebouwd. Het neon sign met een gloeiende groene cactus is in 2004 gerenoveerd voor het Internationale Route 66 festival in Tulsa. Het motel is onlangs gerenoveerd maar het is oud. We hebben inderdaad een grote kamer beneden. We zijn gelijk op zoek gegaan naar een restaurant dichtbij want het was al laat, en vonden het Golden Saddle BBQ restaurant. Goed gegeten hier!
 |
| Desert Inn Motel |
Dag 5: Tulsa OK – Miami OK (197 km) (25-30°C)
Vroeg op en vrij snel daarna weggegaan, géén koffie of thee op de kamer! Bij een tankstation koffie gehaald en de auto ook gevuld (nee…..niet met koffie!) en daarna op pad. In Tulsa zien we nog het Oasis Motel wat ook nog steeds open is. Verder hebben we helaas niet echt veel gezien in Tulsa wegens tijdgebrek maar dat is dan gelijk ook een reden om nog eens terug te gaan!
We komen eerst in Catoose en hier is de beroemde Blue Whale te zien. Dit is één van de bekendste bezienswaardigheden langs de Route 66. Hugh Davis heeft de Blue Whale in het begin van de 70er jaren gebouwd als huwelijksgeschenk voor zijn vrouw Zelta. Zij verzamelde walvis figuren en kreeg dus nu een levensgrote walvis! Oorspronkelijk was de vijver rond de enorme blauwe vinvis een natuurlijk gevoed meer en alleen bedoeld voor familie gebruik. Echter toen veel lokale bewoners ook kwamen genieten van dit water, heeft Davis tonnen zand gestort, picknicktafels geplaatst, life guards ingehuurd en het zwemparadijs voor publiek geopend.
 |
| Blue Whale |
Oorspronkelijk genaamd Nature's Acres, bleef de heer Davis items toevoegen aan de attractie langs de weg, totdat het uiteindelijk “The Fun and Swim Blue Whale” en de A.R.K. (Animal Reptile Kingdom) bevatte. Tot de attractie behoorde ook de aan de overkant van de weg gelegen Arrowood Trading Post. Deze trading post werd ooit gerund door zijn zwager, Indian Chief Wolf Robe Hunt, een volbloed Acoma indiaan. Wolf Robe Hunt was ook bekend en beroemd om zijn schilderijen en was tevens een hooggeschoolde zilversmid. De Arrowood Trading Post is er nog wel maar is nu een car repair shop. Zonde is dat veel van de indiaanse afbeeldingen op het gebouw in verval raken.
 |
| Arrowood Trading Post |
In 1988 waren de heer en mevrouw Davis niet meer in staat om de attracties te beheren en werden ze gesloten voor het publiek. Meneer Davis stierf in 1990. Het park viel al snel in verval door verwaarlozing en weersinvloeden. Echter, na een decennium hielden het volk van Catoosa en medewerkers van het Hampton Inn een grote inzameling en richtte een fonds op om het Route 66 landmark te restaureren. De blauwe vinvis werd hersteld en geverfd door vrijwilligers in haar oorspronkelijke briljante blauwe kleur. Ook de aangrenzende picknickruimte werd gerestaureerd. Er mag nu niet meer gezwommen worden maar je mag wel vissen vanaf de Bleu Whale. Echter alles wat je vangt, moet je terug zetten!
En dan komen we bij de plek waar de bekende ‘Twin Bridges over the Verdigres River’ zouden moeten zijn, maar er was er nog slechts één! De bruggen waren niet veilig meer en er komen dagelijks zo’n 20.000 auto’s over heen, dus in 2010 is door de ODOT (Oklahoma Department of Transportation) besloten dat de bruggen moeten worden vervangen. De bruggen zijn in de dertiger jaren gebouwd en maken deel uit van de lange historie van de Route 66. Men is heel bang dat er nu een gewone betonnen brug komt in plaats van ‘the old truss style’ die zo typerend was voor de oude Route 66 bruggen. De ODOT wordt dan ook bestookt met brieven en mail van Route 66 liefhebbers van over de hele wereld die graag zouden zien dat het originele karakter behouden blijft. De bruggen zouden dit jaar gebouwd worden maar wij hebben het dus nog niet gezien!
 |
| Twin Bridges over the Verdigres River |
Claremore is vooral bekend als de “home town” van één van de meest favoriete inwoners van Oklahoma, Will Rogers. Rogers werd geboren op 3 november 1879 vlakbij Claremore. Hij was komiek, commentator en acteur en in de jaren ’20 en ’30 was het een van ’s werelds meest bekende beroemdheden. Het Will Rogers Hotel is gebouwd in 1929 in een periode toen door de ontdekking van “Radium Water” een gezondheidsrage werd ontketend en er verschillende nieuwe hotels en kuuroorden nodig waren. Het hotel is tot 1991 in gebruik geweest en toen omgebouwd tot appartementen voor ouderen met een woon- en eetkamer, keuken, badkamer, slaapkamer en een opslagruimte.
 |
| Will Rogers Hotel |
En waarom wordt de Route 66 ook wel de “Will Rogers Highway” genoemd? De Route 66 is ‘geboren’ in Oklahoma. Een zakenman uit Tulsa, Cyrus Avery, heeft in 1926 de eerste Amerikaanse snelweg voorgesteld. Het speerpunt van de nationale Highway commissie waar hij commissaris van was, was een Chicago - Los Angeles route creëren die de nu zo beroemde dubbele zessen als officieel wegnummer kreeg. Avery heeft later ook bijgedragen aan het ontstaan van de Amerikaanse 66 Highway Association die de bekendheid en bestrating van de Route 66 moest bevorderen. Deze groep veranderde in december 1935 haar naam in Will Rogers Highway Association toen de beroemde komiek Will Rogers overleed.
We hebben in Claremore in een paar antique malls lopen rond snuffelen. License plates van Tennessee en Mississippi gevonden, nog twee te gaan! Het begon hier een klein beetje te regenen maar na een paar tellen was het weer over. Nog regelmatig voor foto’s gestopt maar de eerste echte stop was bij Foyil. Een paar mijl ten oosten van deze plaats is een unieke attractie te vinden,'s werelds grootste betonnen totempaal. De totempaal is 18 meter hoog, 9 meter in omvang en er staan 200 gebeeldhouwde en geschilderde afbeeldingen op, o.a. van hagedissen, uilen en indianen. De totempaal staat op de rug van een schildpad.
 |
| Totem Pole Park |
Gebouwd tussen 1937-1948 door Ed Galloway (1880-1962), een schilder en ambachtsman, was Totem Pole Park een grote attractie langs de oude Route 66. Totem Pole Park, of beter bekend als Galloway Park, ligt 4 km ten oosten van Foyil en is al vele jaren een beroemde ‘detour’ voor Route 66 reizigers. In het park vind je betonnen totempalen en het veelzijdige “Fiddle-House”. Hier vind je de uitgebreide door hem zelf gemaakte violencollectie, elke viool is vervaardigd uit exotische houtsoorten.
Toen hij in 1962 aan kanker overleed, heeft zijn nalatenschap aan de wereld er ruim 20 jaar onbeheerd bijgelegen. Gelukkig is de collectie gered door de Kansas Grassroots Art Association, die deden de herstelwerkzaamheden, de Rogers County Historical Society en de Foyil Heritage Association. Vandaag de dag trekt de prachtige kunst van Ed Galloway nog steeds Route 66 reizigers van over de hele wereld aan. Het park is in 1999 in het National Register of Historic Places opgenomen.
 |
| Totem Pole Park |
In Chelsea zagen we ineens een heel oud en vervallen restaurant. Toen we foto’s aan het maken waren, kwamen er twee mannen naar Willem toe en vroegen waarom hij hier in godsnaam foto’s van maakte! Willem vertelde hen dat we de Route 66 aan het rijden waren en dat de vervallen panden hier een onderdeel van zijn, ze vertellen een stuk van de geschiedenis van de Mother Road. Hij ging iets halen en dat waren metalen platen van de Route 66, we hebben er twee van hem gekocht.
 |
| Calvin Berry en zijn buurman |
De andere man, die in een hele simpele rolstoel zat, had ook allerlei verhalen en op een gegeven moment vroeg hij of we mee gingen naar zijn shop, hij wilde laten zien wat hij altijd gedaan had. Het bleek een hele bekende Wood Carver (houtsnijder) geweest te zijn. Zijn naam is Calvin Berry en op zijn 8e is hij al begonnen met houtsnijden. Hij is nu 82 jaar en kan al enkele jaren niets meer doen omdat hij er door zijn reuma de kracht niet meer voor heeft. Hij heeft in zijn leven veel shows in heel de USA gegeven en ook gaf hij les. We kregen een foto van hem toen hij nog jong was, heel bijzonder en weer een ontmoeting die we niet snel vergeten!
 |
| Calvin Berry |
De volgende plaats. Vinita, is de op één na oudste plaats in Oklahoma. Vinita is ontstaan in 1871 toen de spoorweg hier doorheen kwam te lopen. Oorspronkelijk heette het Downingville maar de naam werd ter ere van Vinnie Ream, de beeldhouwster van het levensgrote Lincoln beeld in het capitool, verandert in Vinita. In het centrum zijn nog veel oude Route 66 gebouwen te vinden, zoals benzinestations, cafés, motels en meer. Een aantal voorbeelden zijn: de Route 66 Inn en het Clantons Café uit 1927 met het EAT sign. Bij een Antique Mall, waar we weer even gingen snuffelen, vonden we de nummerplaten van Arkansas en Louisiana, we hebben dus onze vier nieuwe staten!
In Vinita is ook de Will Rogers Memorial Rodeo. Van 1892 tot 1895 heeft Will Rogers op het Willie Halsell College gezeten in Vinita. Hij heeft hier een hele goede tijd gehad en veel vrienden gemaakt. Jaren later, tijdens een schoolreünie in 1934, zei Will Rogers tegen zijn vrienden in Vinita: “Als jullie een rodeo houden volgend jaar, dan kom ik terug”. Echter op 15 augustus 1935, enkele dagen voordat de rodeo zou worden gehouden, is Will Rogers op tragische wijze om het leven gekomen samen met de beroemde piloot Wiley Post toen hun vliegtuig neer is gestort. Er is toen besloten om de Vinita Rodeo als een eerbetoon aan de door Vinita’s geliefde zoon Will Rogers te houden en dat gebeurt tot op heden ieder jaar!
Afton, ontstaan in 1886, is van een boerengemeenschap uitgegroeid tot een welvarend stadje door de komst van de Route 66. Er werden service stations en motels gebouwd om de vele Route 66 reizigers te kunnen bedienen. Een van de populairste stops was de Buffalo Ranch, waar niet alleen buffels, maar ook lama’s en jak’s te zien waren. In 1997 is de Buffalo Ranch gesloopt en het enige overblijfsel hiervan is een winkeltje. Toen de I-44 de Route 66 verving, eiste dat veel van Afton en het voelt nu of je een stap terug in de tijd doet. Als je net Afton in komt, dan zie je overblijfselen van het oude Rest Haven Motel (alleen een sign) waar vele vermoeide Route 66 reizigers ooit hun hoofd ter ruste legden.
Verder is er in Afton ook weer zo’n attractie die je echt gezien moet hebben, het Afton Station. David en Laurel Kane runnen in dit Service Station uit de 30er jaren een memorabilia en oldtimer museum. Je vind hier items uit de hoogtijdagen van Route 66 en de nabij gelegen Buffalo Ranch maar ook Davids gerestaureerde Packard’s. Afton Station, “the best kept secret along Route 66”, werd bekroond met de 2009 Route 66 Business of the Year award op het National Route 66 Festival in Flagstaff, AZ in november 2009.
 |
| Afton Station |
Terwijl Miami was voorbestemd om zich langzaam te ontwikkelen net als zo veel andere kleine steden in het Indianen- territorium, veranderde dat snel met de ontdekking van lood en zink in 1905. Mijnwerkers overstroomden de stad en er was in korte tijd een toename van de bevolking van 141%! Met de voltooiing van Route 66 door Miami opende de gemeenschap al snel allerlei diensten voor weggebruikers.
Het was al laat in de middag dus we gingen eerst maar eens een hotel zoeken. Maar……eerst zagen we ineens allemaal leuke oude auto’s staan die natuurlijk op de foto moesten. Carl Archdale, de eigenaar, zei dat we rustig binnen op het terrein foto’s mochten maken toen hij ons door het hek zag staan hannesen! Dat hebben we dan ook maar gedaan, het waren echt hele oude auto’s waar van alles aan ontbrak maar wel schitterend op de foto.
 |
| Carl Archdale's oldtimers |
Daarna een kamer genomen in een Americas Best Value Inn, hele ruime en mooie kamer met enorm hoge bedden. Onze voeten raakten de grond geen eens meer en zo klein zijn we nu ook weer niet! Het restaurant naast het motel bleek al gesloten te zijn dus via de tomtom een ander restaurant gevonden en dat bleek achteraf maar goed te zijn ook. Het was Montana Mike’s Steakhouse, zag er veel leuker uit en we hebben er werkelijk heerlijk gegeten! Daarna nog een beetje rond gelopen en even foto’s gemaakt van een prachtig neonsign, Waylan’s Ku Ku Burger, een zaak die hier vanaf 1965 zit.
 |
| Waylan’s Ku Ku Burger |
Dag 6: Miami OK – Springfield MO (230 km) (24-30°C)
Nog een klein stukje Route 66 in Oklahoma vandaag! We starten deze dag met het maken van foto’s van het Coleman Theater in Miami OK, een theater uit 1928. Dit oorspronkelijk vaudevilletheater en film paleis heeft op 18 april 1929 haar deuren geopend voor een volle zaal (1600 personen), à $1,00 per stoel! Vanaf deze dag is het nooit donker geweest in het Coleman Theater! Gebouwd door George L. Coleman Sr., een lokale mijnbouw magnaat, heeft het weelderige gebouw met het Louis XV interieur de bezoekers altijd verblind.
 |
| Coleman Theater |
Het historische gebouw is aan de stad Miami gedoneerd in 1989 door de Coleman familie. Honderden vrijwilligers hebben ontelbare uren werk gestoken in de renovatie en restauratie van het theater. Er werd op diverse manieren geld ingezameld, o.a. door allerlei evenementen te organiseren voor jong en oud. Er is een non-profit organisatie opgericht voor het project en ze noemden zichzelf de “Friends of the Coleman”. Het ooit verdwenen gigantische Wurlitzer pijporgel is teruggeplaatst op zijn oorspronkelijke plaats (teruggevonden in Texas) en men heeft de prachtige kroonluchter gerestaureerd.
Commerce heette oorspronkelijk Noord-Miami tot 1914. Commerce is de plaats waar de baseball legende Mickey Mantle is opgegroeid. De Route 66 door de stad is ter ere van hem hernoemt en heet nu de Mickey Mantle Boulevard. Het stadje is bekend door Bonnie en Clyde die hier in 1934 kwamen vast te staan in de modder met hun wagen tijdens een vluchtpoging. Agent Cal Campbell en politie chef Percy Boyd werden naar het incident toegestuurd en de agent is toen doodgeschoten en de chef werd gewond en is ontvoerd. Boyd is later vrijgelaten in Fort Scott in Kansas maar niet voordat Bonnie hem liet beloven dat hij het grote publiek zou vertellen dat ze géén sigarenrookster was!
Aan de westkant van Main Street op de historische Route 66, is een Conoco service station uit 1930 te vinden, Allen’s Fillin’ Station. Het Franse cottage stijl gebouw is uniek in de manier waarop het ingebouwd is in de muur van het laatste gebouw aan de hoofdstraat. In 2008 is het station gerenoveerd door Carl en Linda Allen en is nu een museum en souvenirwinkel.
 |
| Allen’s Fillin’ Station |
Schuin er tegenover ligt de Dairy King, gebouwd in 1931 en oorspronkelijk een Marathon Gas Station. Charles Duboise en zijn moeder runnen de Dairy King wat nu een goed lopende snackshop is. Toen we foto’s aan het maken waren kwam zij er net aan en opende de zaak. We moesten echt even binnen komen en het gastenboek tekenen. Even later kwam haar zoon ook binnen en jeetje……toen kwamen we er niet meer weg! Hij had hele verhalen over hoe het hier vroeger was en over Bonnie en Clyde die hier altijd in de omgeving waren. Wat heel leuk was, hij bakte Route 66 Cookies! Hij heeft patent op de koekjes en ook op de vorm om de koekjes mee te maken. Hij verstuurt ze over de hele wereld! We kregen er twee mee van hem en ze waren heerlijk!
 |
| Dairy King |
Omgeven door hoog prairiegras, was onze laatste stadje in Oklahoma, Quapaw, ooit een belangrijke hooi leverende stad. Na de eeuwwisseling werden grote ranches en grazende runderen de belangrijkste bron voor een welvarende economie. Echter ook in Quapaw kwam de echte welvaart pas door de vraag naar lood en zink in 1897. De Dark Horse Mine, die in 1904 werd geopend, was de levensader van de stad. Na de Eerste Wereldoorlog werd de vraag naar lood en zink minder en Quapaw’s ‘boom days’ waren over. Vandaag de dag is Quapaw één van de vervagende mijnstadjes maar er zijn nog verschillende mooie muurschilderingen te vinden die zeker een foto stop waard zijn!
Even later gingen we de staatsgrens over en kwamen in Kansas. De Route 66 loopt door de lagere oostelijke hoek van de staat en is maar 12.8 mijl (20.6 km) lang. Hier is een klassiek voorbeeld van het oude gezegde: goede dingen komen in kleine verpakkingen!” Kansas verpakt meer van de Route 66 Experience in die paar mijl dan één van de andere staten. Kansas was de eerste staat waar de Route 66 volledig was geplaveid (1929). Oké….het was vrij simpel voor Kansas om dit te doen, 20.6 km is makkelijker te effenen dan honderden mijlen! Kansas is de enige staat die volledig wordt omzeild door de Interstate die Route 66 heeft vervangen.
Ondanks de korte lengte, loopt de route door drie steden die rijk aan Route 66 geschiedenis zijn, Galena, Riverton en Baxter Springs. Aangezien wij richting Missouri gingen, kwamen we eerst langs Baxter Springs. We kijken even bij Sacs 66, een antiek zaak. We raakten aan de praat met de eigenaar en zijn vrouw. Ze waren erg geïnteresseerd in Willem zijn modellen, onze blog op de computer opgezocht en ze waren heel enthousiast. Het is hartstikke leuk maar je bent wel elke keer veel tijd kwijt! Daarna koffie drinken bij
Angels on the Route, de eigenaresse herkende mij nog van twee jaar geleden. We kregen een heerlijk stuk taart en hebben even heerlijk zitten kletsen. De zaken gaan gelukkig nog steeds heel goed.
 |
| Heerlijke taart bij Angels on the Route! |
Tot slot zijn we bij het Route 66 Visitor Center wat gevestigd is in een gerestaureerd Philips 66 station uit de 30er jaren wezen kijken. Dit tankstation heeft Philips Petroleum producten verkocht tot 1958. In 2005, na diverse wisselingen van eigenaar, is het pand in handen gekomen van de Baxter Springs Historical Society. Zij hebben het pand gerestaureerd naar zoals het er in de 4oer jaren uitzag. Deze restauratie is mogelijk geweest door donateurs en een grote bijdrage van The National Park Service. We moesten natuurlijk even binnen kijken, het was ook een souvenir winkel met veel Route 66 memorabilia. Toen we binnen kwamen kregen we na de gebruikelijke vraag: “where do you come from?”, een stift in onze handen gedrukt met de woorden: “when you can find an empty piece of wall, you can sign it”! Natuurlijk vonden we dat en bovenop een stoel staande, heb ik onze namen op de muur geschreven!
 |
| Route 66 Visitor Center |
Voor je bij Riverton komt, tenminste als je de Route 66 in oostelijke richting rijdt zoals wij nu doen, kom je nog langs de Rainbow Bridge (1923) zoals de brug officieel heet. De brug wordt ook wel Marsh Arch Bridge genoemd, dit refereert naar de ontwerper, ingenieur James Barney Marsh. Het heeft heel wat moeite gekost om deze laatste van de drie mooie betonnen Arch Bridges te behoeden voor de sloop. De Kansas Route 66 Association heeft hier een behoorlijke strijd voor geleverd maar met succes! Twee soortgelijke bruggen langs de Route 66 in Kansas hadden niet zoveel geluk en de Rainbow Bridge is daarmee de enige resterende brug van dit type langs de gehele route.
 |
| Rainbow Bridge |
In Riverton is de grootste bezienswaardigheid de Eisler Brothers Old Riverton Store. De zaak is gebouwd in 1925 en heette oorspronkelijk de William’s Store. Ze verkochten kruidenierswaren en wat algemene goederen, er was een klein restaurant en een tankstation. In 1932 is er een “Y not eat Barbecue” toegevoegd. Hoewel het bedrijf regelmatig veranderde, is het nooit gesloten geweest. In 1973 kocht de familie Eisler het pand. De winkel werd gerund voor de Eisler’s door hun neef, Scott Nelson. Op 31 maart 2011 heeft hij de zaak gekocht van de Eisler’s. De zaak heet nu Nelson’s Old Riverton Store maar verkoopt tot op de dag van vandaag nog steeds kruidenierswaren, bloemen, cadeauartikelen, Route 66 memorabilia en producten van lokale ambachtslieden. Het is een populaire stop bij Route 66 reizigers! Een leuk weetje is dat Scott de president is van de Route 66 Association van Kansas!
 |
| Nelson’s Old Riverton Store |
En dan komen we in Galena…..hier waren we twee jaar geleden ook om 4Women on the Route te bezoeken. In verband met het Route 66 festival wat toen in Joplin werd gehouden, was het echter gesloten. Het is een oud KanOtex Service Station aan het einde van North Main Street wat is gekocht door vier vrouwen uit Galena, Betty Courtney, Melba Rigg, Renee Charles en Judy Courtney. Het benzinestation werd gebouwd in de hoogtijdagen van de Route 66 en er werd later nog een reparatieruimte aan toegevoegd. Toen de mijnbouw in Galena stopte en ook de Route 66 werd opgeheven, sloot het tankstation en heeft lang leeg gestaan. Deze vier vrouwen hebben het pand geheel gerenoveerd naar het oorspronkelijke ontwerp en hebben er een snackbar en Route 66 Gift Shop van gemaakt. Ze verkopen snacks, antiek, Route 66 en Cars memorabilia en handgemaakte artikelen door lokale artiesten en ambachtslieden waaronder ook Melba Rigg.
 |
| 4Women on the Route |
Één van de belangrijkste trekpleisters bij 4Women on the Route is “Tow Tater”, een international boom truck uit 1951 die de inspiratiebron was voor “Tow Mater” in de Disney film Cars. De truck was lange tijd het slachtoffer van verwaarlozing, is erg roestig, de bekleding is gescheurd en gerafeld en de kilometerteller staat op meer dan 99.000 km! Maar wie weet hoe vaak die al klokje rond is gegaan! Echter…..Tow Tater rijd nog steeds mee in parades en kan ook worden gehuurd voor speciale evenementen.
 |
| “Tow Tater” |
Melba was nu gelukkig wel aanwezig en we werden zeer hartelijk begroet door haar. Ze liet ons de hele zaak zien. De snackbar was gesloten omdat ze een brand hadden gehad maar gelukkig was alles wel weer hersteld en gingen ze eerdaags weer open. Op een gegeven moment ging de telefoon en dat bleek Gary te zijn van Gay Parita. Daar moesten we vandaag ook nog naar toe en toen Melba zei dat we bij haar waren zei Gary dat ze ons snel moest doorsturen. En ja, we moesten ook echt door want we wilden ook nog naar Red Oak! Melba is een hele hartelijke en gezellige vrouw maar de bijnaam “the Mouth” begrijpen we ook wel, wat kan die praten zeg!!
Om Red Oak II te vinden was nog een hele klus, we reden dan ook een keer helemaal verkeerd en zaten ineens op de snelweg richting Kansas City. De tomtom kon het adres niet vinden en daarom hebben we het maar ergens gevraagd. We vonden het toen wel snel. En gelukkig maar……dit is echt geweldig! Red Oak II is geheel gebouwd door Lowell Davis. “De ’30 jaren waren veel simpeler tijden, buren hielpen buren, iedereen had een tuin, blikten hun eigen voedsel in, hadden een melkkoe en maakten zelfs hun eigen kleding! Volgens de hedendaagse standaard was men arm…….ze wisten het alleen niet!” Deze woorden van Lowell Davis refereren naar de verdwijnende manier van leven in duizenden kleine steden in heel Amerika, en dat was juist het soort leven wat Lowell ervaarde gedurende zijn jonge jaren in het stadje Red Oak in Missouri.
 |
| Red Oak II |
Maar het begon allemaal toen men kort na de Tweede Wereldoorlog begon te verhuizen naar de grote steden op zoek naar een beter leven zo ook Lowell. De kleine steden liepen leeg en nu, ongeveer zestig jaar later, zijn de meeste van deze plattelandsgemeenschappen verandert in spooksteden. Toen Lowell na zijn ‘good life’ carrière in de Forth Worth/Dallas area terugkeerde naar de plaats waar hij opgroeide, is dat precies wat hij vond, een spookstad! Hij begon huizen en bedrijven uit zijn geliefde Red Oak te kopen en verplaatste ze naar zijn 23 mijl verderop gelegen Fox Fire Farm nabij Carthage in Missouri. Hij restaureerde ze tot hun oorspronkelijke grandeur en toen was Red Oak II geboren!
In 1987 was Red Oak II nog gewoon een maïsveld, maar voor Lowell was het een stuk canvas! “Ik geloof niet dat een kunstenaar beperkt kan worden tot het gebruik van alleen verf of klei. Het kan van alles zijn, inclusief rommel, hout en zelfs een oud gebouw! Voor mij is Red Oak II een combinatie van een schilderij en een sculptuur en het is gewoon gemaakt van dingen die een ander weggooit”. Een bezoek aan Red Oak II is een bezoek aan het verleden. Je ziet er o.a. Grandpa Weber’s smidse, waar Lowell’s overgrootvader zijn vak uitoefende, een oud Philips 66 Station wat oorspronkelijk langs de oude Route 66 stond in de buurt van Red Oak en de oorspronkelijke General Store uit Red Oak. De General Store werd gerund door de vader van Lowell en dit is ook de plek waar hij leerde beeldhouwen en schilderen!
Het is echt heel jammer dat we niet zoveel tijd hadden want hier zouden we wel een aantal uur zoet kunnen zijn met het maken van foto’s, Het is echt geweldig wat deze man hier heeft gerealiseerd. We hadden ook graag even met hem gepraat maar het was al erg laat en ja……Gary is waiting!! En toen kwamen we nog langs Spencers Garage en hier moesten we ook echt nog even kijken. We waren hier al eerder in de buurt geweest maar hadden het toen niet gevonden. Spencer is nooit meer geweest dan een stip op de kaart, ontstaan in 1870 toen er een postkantoor werd geopend. Later is er een school en een kerk bijgebouwd en ontstond een kleine boerengemeenschap. Rond 1912 was het al een spookstadje toen de weg naar Spencer onberijdbaar werd en de meeste mensen verhuisden.
 |
| Spencers Garage |
Toen de Route 66 door het stadje kwam te lopen, leefde het weer even op. Er werd een kruidenier, een tankstation en garage en een kapperszaak geopend. Deze bedrijven sloten allemaal toen de Route 66 werd vervangen door de I-44. Tot voor kort bestond het hele stadje uit één rij leegstaande gebouwen. Ze waren wel in een goede conditie maar stonden eenzaam en verlaten langs dit oude stuk van de Route 66. Echter, deze historische panden zijn gekocht door Francis en Marie Lynn Ryan uit Salina Kansas. Zij kochten het van Kent Casey wiens grootvader, Sydney Casey, eerste eigenaar was in 1925. Sydney Casey bouwde deze gebouwen en runde de bedrijven gedurende de tijd dat de Route 66 door dit gebied liep. In de eerste jaren was het benzinestation een Tydol Station maar later werd het een Philips 66 Station.
Nu zijn het benzinestation en de garage volledig gerestaureerd in hun oude glorie om een nieuwe generatie Route 66 reizigers te verwelkomen. De benzinepompen, uithangborden en andere memorabilia komen uit Spencer’s persoonlijke collectie. Hij is van plan om alle gebouwen te restaureren om nog meer karakter te geven aan het vergeten stadje Spencer! Was heel leuk om dit te zien maar nu echt naar Gary………..
 |
| Gary Turner |
Gelukkig vond hij het niet erg dat we zo laat waren want hij woont vlak achter het tankstation en is daar toch altijd. Het tankstation ligt in Paris Springs Junction en is niet het originele station. In 1926 was een garage één van de eerste gebouwen die gebouwd werd in dit stadje. Vier jaar later werd er een Sinclair Station naast gebouwd. De eigenaars, Gay en Fred Mason, die er ook een café en drie cabins aan toevoegden, noemden het naar mevrouw Mason, Gay Parita. Gebruik makend van de drukste weg in Amerika, de Route 66, deden de Mason’s goede zaken met het plakken van banden, de verkoop van benzine en snacks gedurende 25 jaar. Toen Gay Mason in 1953 overleed, runde Fred de zaken tot de volgende tragedie toesloeg. Het Sinclair Station brandde geheel uit in 1955! Fred overleed in 1960.
Kort na de dood van Fred werd de Route 66 opgeheven en vervangen door de I-44. Een groot aantal jaren lag het land braak en werd alleen het woonhuis nog gebruikt. Tot Gary en Lena Turner het land kochten! Samen met zijn zoon Steve, herbouwde Gary het oude Sinclair Station. Het station is geen exacte kopie van zijn voorganger maar de gevel is wel karakteristiek voor het jaren 30 tijdperk. Het station verkoopt geen benzine alleen herinneringen en enthousiaste verhalen van een hele grote Route 66 fan, Gary Turner! Wat een geweldige man is dit zeg! Willem heeft een schaalmodel gemaakt van zijn benzinestation, konden we helaas niet laten zien, en hij bleef maar bedanken daarvoor. Hij vond het zo’n eer dat Willem dit gedaan had, we gingen er dan ook weg met diverse T-shirts, een boek en een tas die we echt moesten meenemen.
 |
| Gay Parita |
We hebben hier zo’n drie uur gezeten, drankjes gedronken, ijs gegeten en heerlijk zitten kletsen met Gary en zijn vrouw. We moesten ons hier echt losrukken want we moesten nog naar Springfield en hadden nog geen motel. Gary heeft toen voor ons gebeld en een kamer gereserveerd. Gary zou zeer waarschijnlijk morgenavond naar Lebanon komen met zijn zoon om naar de modellen te kijken, we hopen dat dit lukt! We kwamen pas om 22.00 uur aan in het motel, het Best Western Rail Haven Motel, ook een Route 66 icoon!
Het Rail Haven Motel is L-vormig complex gebouwd in 1938 en uitgebreid in 1957. Het is gelegen op het kruispunt van verschillende belangrijke wegen waaronder de Route 66. De Route 66 liep door Springfield via Glenstone Avenue en draaide daarna naar het westen via St. Louis Street. Deze beide straten zijn sinds het verdwijnen van de Route 66 altijd belangrijke transportroutes gebleven in Springfield. Het Rail Haven Motel is nog altijd in bedrijf en is één van de best bewaarde motels langs de Route 66 in Springfield. We hadden hier een geweldige kamer en hebben heerlijk geslapen na deze zeer enerverende dag met al die geweldige ontmoetingen!!
Dag 7: Springfield MO – Lebanon MO (93 km) (21-25°C)
Na wat te hebben gegeten, tanken we en vertrekken we richting Lebanon MO. We rijden op ons gemak over de Route 66 en stoppen af en toe voor een foto. Bij Phillipsburg maken we een langere stop want hier gaan we even heerlijk rondsnuffelen bij Redmons, World’s Largest Gift Shop en Candy Factory. Twee jaar geleden hebben we hier ook wat leuke T-shirts gekocht dus we gaan kijken of er nog nieuwe zijn! We vinden heel wat nieuwe Route 66 shirts dus Willem kan weer even vooruit. Bij de Candy Factory kopen we heerlijke toffees en zuurtjes in allerlei smaken en dan gaan we op weg naar Lebanon.
 |
| Candy Factory |
We zijn net na de middag in Lebanon bij het Munger Moss Motel. Jerry Alger en zijn vrouw Lynda, die we hier zouden ontmoeten, kwamen gelijk naar ons toelopen en ook Ramona, de eigenaresse. We kregen een dikke knuffel van haar! Ramona was erg blij met de miniatuur van haar motel sign en de ketting die ik voor haar had gemaakt. We kregen kamer 65, de Texas Room. Spullen naar binnen en nu eerst de schaalmodellen uitpakken. Gelukkig waren ze allemaal nog heel, alleen een kleine beschadiging op het dak van Gay Parita maar dat was vrij simpel te repareren. Jerry en Lynda kwamen later naar onze kamer en hadden een vaasje bij zich met twee witte bloemen, was voor mijn moeder (overleden 19 mei 2012)! Dit is toch zo ontzettend lief en attent terwijl het eigenlijk wildvreemden zijn voor ons die we alleen van facebook kennen, we kregen het best even moeilijk!
 |
| Two White Flowers for my Mother!! |
NB: Het vaasje met bloemen is de hele reis verder met ons meegegaan, we konden er geen afstand van doen!!
We hebben de rest van de middag rustig aangedaan, dak van Gay Parita gerepareerd en verder geluierd. Vanavond komen er allerlei mensen kijken naar de modellen en wordt Willem geïnterviewd door Rich Dinkela voor het Route 66 Show Me magazine. Even na vijfen was Rich Dinkela er met een fotograaf, Virginia Harold. Ze heeft honderden foto’s gemaakt van de schaal modellen en soms moesten we wel lachen want ze lag af en toe plat op de vloer om vanuit de juiste hoek te fotograferen. Ondertussen leek onze hotelkamer wel de zoete inval! Jerry en Lynda, Gary (van Gay Parita) en zijn zoon Steve waren er, ook Judy kwam binnen en weer een dikke knuffel! Een stel wat we in 2010 in het museum hadden ontmoet en toen ook nog Scott van Root Beer 66! Gary was diep onder de indruk van het schaalmodel van zijn benzinestation, hij bleef Willem maar bedanken voor wat hij gedaan had.
 |
| Virginia Harold, Lynda, Judy en Rich |
Ook heel leuk was dat Willem de motorkap van de auto van Rich mocht tekenen. Hij liet iedereen die ook maar iets voor de Route 66 betekende, de kap tekenen. Als hij vol is, dan wil Rich hem in Route 66 musea in iedere staat tentoonstellen. Het is dus een hele eer dat Willem daar ook bij mag staan! Jerry en Willem hebben later pizza’s gehaald en die hebben we met zijn allen opgegeten bij het zwembad. Gary was er zo van aan het genieten, hij had al jaren geen pizza gegeten. Dit was heerlijk om te zien! Judy ging weg nadat we hadden afgesproken morgen om 09.00 uur bij het museum. Alle anderen gingen kort daarna ook weg behalve Jerry en Lynda, zij logeren net als wij in het Munger Moss. We hebben nog een tijd zitten praten bij het zwembad maar het werd fris en toen zijn we naar onze kamers gegaan.
 |
| Met z'n allen pizza eten bij het zwembad |
Dag 8: Lebanon MO (21 km) (21-25°C)
We vertrekken al vroeg naar het Lebanon Laclede Library and Route 66 Museum waar we met Judy hebben afgesproken. Het is bijna niet meer te herkennen, er is een aardige verbouwing gaande! Zo te zien wordt het uiteindelijk geweldig. Cathy, de directeur en Mark, die het museum runt, kwamen gelijk aanlopen en we kregen een uitgebreide rondleiding. Mark vertelde dat hij eigenlijk alles alleen deed. Hij vind het erg leuk maar het is mede uit kosten oogpunt dat dit zo is. Ze hebben niet veel te besteden en Mark weet altijd wel aan goedkope materialen of spullen te komen. Hij doet echt ontzettend veel voor het museum en hij mag supertrots zijn op wat hij al gedaan heeft! Er komt nu een giftshop bij het museum en dat is denken we een goede toevoeging, alhoewel de koffieshop die er zat ook wel fijn was. Even wat eten en drinken na je bezoek aan het museum moet je nu elders in Lebanon doen.
De schaalmodellen uit de auto gehaald en ze waren weer vol lof over de gedetailleerdheid van de modellen. Tom Masteller en een vriendin, Brett Siplinger, kwamen ook kijken en die maakten gelijk allemaal foto’s en we zijn vanaf nu “Members of the Ozark-sixty-six-society” die Tom heeft opgestart. De modellen komen voorlopig in het kantoor te staan tot de verbouwing af is. Ze willen ze dan bij de ingang van het museum een mooie plek geven, we zijn benieuwd hoe ze uiteindelijk komen te staan! Als dank trakteerde Cathy ons op een lunch bij een catfish restaurant in Lebanon. We zijn er met een hele groep heengegaan, Cathy, Mark, Ramona, Judy, Tom en Brett, Jerry en Lynda en Sherry en nog een vrouw (weet haar naam niet meer). Het was heerlijk alleen weer van die enorme porties, gelijk voor de hele dag genoeg gegeten!
 |
| Lunchen met allemaal Route 66 mensen |
We zijn daarna teruggegaan naar het Munger Moss, Judy pikt ons en Jerry en Lynda daar op om naar het Ha Ha Tonka State Park vlakbij Camdenton te gaan. Ze was daar voor het laatst vijf jaar geleden geweest en vond het leuk om het ons te laten zien. We zaten zo geanimeerd te kletsen dat we opeens de weg kwijt waren maar na even op de iPad gekeken te hebben, vonden we de juiste weg en waren er snel. In dit park is een ruïne van een kasteel. Het was de droom van een rijke zakenman uit Kansas City, Robert McClure Snyder, om dit te bouwen. Helaas heeft hij het nooit gezien want hij is een aantal maanden na de start van de bouw, omgekomen door een auto ongeluk. Het kasteel is in 1942 afgebrand maar de muren staan er nog vrijwel intact! Er was een eind verderop een watertoren die gebouwd was om bij brand, het kasteel te kunnen redden. Helaas is dat niet gelukt en de watertoren is door vandalen in 1976 ook flink beschadigd door brand. Verder hebben we in dit park een prachtige “Natural Bridge” gezien. Het blijft wonderlijk dat water zoiets kan doen!
 |
| Ha Ha Tonka State Park |
Terug in het motel, ging Judy na een ontzettende knuffel eigenlijk gelijk naar huis. We zullen haar weer missen want dit is echt een vrouw om nooit te vergeten!! We zijn nog even naar “Mister C” (Root Beer 66) gereden maar die was helaas gesloten. Toen bij Wrink’s gekeken, dit was een supermarktje maar het is nu een cowboy museum. We hebben hier koffie gedronken en hebben er een stuk cherry pie bij genomen. De vrouw vertelde ons dat deze pie al 102 jaar werd gemaakt. Het recept ging al die jaren al van moeder naar dochter, naar kleindochter en zo door. ’s Avonds nog lekker met Jerry en Lynda bij het zwembad gezeten, Ramona kwam ook nog bij ons zitten. We hebben in deze paar dagen ontzettend veel hele fijne en lieve mensen ontmoet, “friends forever”!
 |
| Wrink’s Market |
Dag 9: Lebanon MO – Mammoth Spring AR (278 km) (22-32°C)
Eerst Jerry en Lynda gedag gezegd en we moesten beloven dat als we ooit in de buurt van Michigan zijn, dan moeten we zeker bij ze langs komen. Dat zullen we zeker in gedachten houden, dat is een staat waar we nog niet geweest zijn dus wie weet! We houden in ieder geval via facebook contact! Daarna naar Ramona en Bob om gedag te zeggen. We kregen allebei een cadeau van haar en we mochten absoluut niet betalen voor de overnachtingen! Ook hier werd gezegd dat we snel terug moesten komen en dat zal zeker wel een keer gebeuren!
 |
| Miniatuur Munger Moss Sign |
NB: Zal waarschijnlijk niet meer bij Ramona en Bob zijn mochten we hier ooit nog komen want zij willen gaan reizen en hebben het Munger Moss Motel te koop gezet (juni 2012). Hopelijk wordt het motel gekocht door net zo’n lief stel als dat zij zijn!
We rijden vervolgens een klein stukje verder over de Route 66 om toch even naar Scott te gaan van Root Beer 66, of te wel “Mister C’s Routepost”. We hadden gehoord dat hij een geweldige shop heeft met veel Route 66 souvenirs. Nou dat klopte, wat een geweldige zaak zeg en heel veel Route 66 souvenirs die we nog nergens anders hadden gezien. Ook van Scott kregen we nog cadeautjes, een kerstbal met Route 66 er op en een paar pins van zijn zaak, heel leuk. Een T-shirt en een Route 66 horloge gekocht en toen weer op pad.
 |
| “Mister C’s Routepost” |
Bij Smitty’s, een supermarkt in Lebanon, lekkere broodjes en allerlei andere dingen gehaald voor onderweg en bij de Mac nog een Mocha Frappé (zijn we echt verslaaft aan!) en toen op weg naar Arkansas. Het eerste stuk was een 2-Lane road en heerlijk rustig, later werd het een 4-Lane en was het iets drukker. Bij Willow Springs hebben we bij Junk-Shun Barn Flea Market lopen snuffelen maar geen leuke dingen gevonden. In W. Plain zagen we ineens een paar hele leuke oude auto’s staan en zijn toch weer even gestopt. Het waren er in totaal maar vijf maar ze waren ontzettend mooi dus weer even een zootje foto’s gemaakt.
 |
| Een kleine "Car Meeting" |
In Thayer zijn we naar het Grand Gulf State Park gereden. Dit park wordt vaak de Little Grand Canyon genoemd. De “golf” is ontstaan toen meer dan 10.000 jaar geleden het plafond van een gigantische grot instortte. Een overblijfsel van de grot wat niet is ingestort vormen een 250-voet (76 m) hoge natuurlijke brug. De “golf” baant zich een weg langs rotswanden van 130-voet (40 m) hoog en is ongeveer 2 km lang. Er zijn hier hele mooie wandelpaden aangelegd. Het is niet groot maar wel de moeite van een bezoek waard!
 |
| Grand Gulf State Park |
Een klein stukje rijden nog hierna en we zijn in Arkansas! Net over de staatsgrens ligt Mammoth Spring en we vinden hier al snel een kamer in het Riverview Motel. Het is een ouder motel maar de kamer is prima en we hebben een prachtig uitzicht op de Spring River. Na even relaxen zijn we gaan kijken waar we kunnen eten en vinden een leuk restaurant aan de rivier, het Riverbend Restaurant. We hebben heerlijk buiten op het terras gegeten wat een de rivier lag. We zagen op een gegeven moment een groot beest lopen en dat bleek een bever te zijn. We besloten om na het eten een stuk langs de rivier te gaan lopen om te kijken of we er nog meer zien.
Toen we wegreden zagen we aan de overkant een waterval en dat bleek het Mammoth Spring State Park te zijn! Daar zouden we eigenlijk morgenochtend gaan kijken maar nu kan ook want het is nog licht. Het is een leuk park met een aantal watervallen. De Arkansas/Missouri dam waarvan de constructie in 1887 is begonnen en die in 1888 gereed was, zorgde voor de aandrijving van molens en later ook van de opwekking van elektriciteit. De dam is 15 feet (4,6 m) hoog en 225 feet (69 m) lang. De dam is in 1925 gekocht door de Arkansas-Missouri Power Company. Ze hebben er een hydro-elektrische centrale bijgebouwd die elektriciteit aan het gebied leverde tot 1972. Verder is er een 1886 Frisco depot (treinstation) vlakbij het meer met een locomotief ervoor die je kunt bekijken. Wij hebben heerlijk rond het meer gelopen en we hebben aardig wat bevers gezien wat erg gaaf was!
 |
| Mammoth Spring State Park |
Dag 10: Mammoth Spring AR – Memphis TN (310 km) (29-34°C)
Na donutsen, water en ijs en overheerlijke Mocha Frappé’s gehaald te hebben gaan we op weg naar Memphis Tennessee. Maar……onze eerste stop was al weer heel snel! We zagen toen we net Mammoth Spring uit waren gereden, een hele leuke zaak. Het was Dear Crossing Antiques en Collectibles. Een hele grote zaak met allemaal aparte ruimtes en jeetje……wat had die man een hoop spullen. Dit is weer zo’n zaak waar je uren zoet kunt zijn en je helemaal gek kunt kopen! Alleen een leuke metal plate gekocht dus we hebben ons netjes gedragen! Net na de middag zijn we in Jonesboro in Arkansas, we hebben hier een break ingelast en zijn even een beetje gaan shoppen en hebben wat gegeten.
 |
| Dear Crossing Antiques en Collectibles |
En toen door naar Memphis! Het hedendaagse Memphis vindt haar oorsprong in 1819. Voor het ontstaan van de moderne stad waren er echter al nederzettingen op deze plek van Chikasaw- en Mississippi-indianen. Vanaf de zestiende eeuw ondernamen Spaanse en Franse ontdekkingsreizigers expedities in het gebied, maar pas begin negentiende eeuw verkocht de Chikasawstam haar rechten op het gebied en maakte zo het ontstaan van Memphis mogelijk. Memphis werd op 22 mei 1819 gesticht door het driemanschap John Overton, James Winchester en Andrew Jackson, de latere president van de Verenigde Staten. Het drietal had grootse plannen met de nederzetting, die vernoemd werd naar de hoofdstad van het oude Egypte. Na de oprichting volgde een periode van snelle groei, waarbij Memphis door haar gunstige ligging aan de Mississippi een economisch belangrijke plaats werd voor de katoenindustrie en slavenhandel.
In deze periode bestond een groot deel van de bevolking uit slaven en de explosieve groei van de stad werd slechts gestuit door het uitbreken van de burgeroorlog in 1861. Tennessee behoorde tot de zuidelijke staten die pro-slavernij waren en grensde aan anti-slavernij staten. Memphis werd al na iets meer dan een jaar veroverd door de noordelijke troepen van de Union en bleef buiten een korte opstand geleid door Nathan Bedford Forrest, de latere oprichter van de Ku-Klux-clan, zonder veel moeite in handen van de Union.
De stad kreeg amper de kans te herstellen van de oorlog door verschillende uitbraken van gele koorts. Omdat de oorzaak van de uitbraken niet bekend was, bleek het erg moeilijk om de ziekte onder controle te krijgen. Het ging zelfs zo ver dat de stad in 1879 failliet ging en (tijdelijk) haar stadsrechten verloor. In de jaren negentig krabbelde de stad weer op en ontstond het moderne Memphis. Een nieuwe bloeiperiode die volgde in de eerste helft van de twintigste eeuw maakte van Memphis de belangrijkste handelsplaats ter wereld op het gebied van katoen en hardhout. Ook groeide de stad in andere opzichten.
In de zwarte clubs werden jazz en rhythm & blues (r&b) verder ontwikkeld tot uiteindelijk rock & roll ontstond. De upperclass van het zuiden kwam bij elkaar in de chique hotels in het centrum van de stad, zoals het Peabody Hotel. Ook was Memphis in 1916 de eerste stad ter wereld met een zelfbedieningsupermarkt en de hotelketen Holiday Inn vindt er zijn oorsprong. In de jaren zestig kwam Memphis (zoals het hele zuiden) wereldwijd in het nieuws door de strijd van de zwarte bevolking voor burgerrechten. In 1968 werd Martin Luther King vermoord, op het balkon van zijn kamer in het Lorraine Motel. In dit motel is nu het burgerrechtenmuseum gevestigd.
Wij hebben een kamer gereserveerd in het Days Inn, het hotel ligt echt naast Graceland op de Elvis Presley Blvd. De kamer is geweldig, ruikt heerlijk fris, is schoon en van alle gemakken voorzien. We kijken op het zwembad in een gitaarvorm, erg leuk gedaan! Even wat gedronken en toen zijn we richting Beale Street gegaan. Beale Street is een straat in downtown Memphis die loopt van de Mississippi River tot aan East Street, een afstand van zo’n 2,9 km. Het is een belangrijke locatie in de geschiedenis van de stad, maar ook in de geschiedenis van de blues. Vandaag de dag zijn de bluesclubs en restaurants in Beale Street grote toeristische attracties in Memphis. Festivals en openlucht concerten brengen periodiek grote menigten naar de straat en de omliggende gebieden.
 |
| Days Inn at Graceland |
Het was er gezellig druk en we hebben eerst lekker overal rond lopen kijken en genoten van de muziek die overal vandaan kwam. We hebben gegeten bij de BB King’s Blues Club waar live muziek was. B.B. King geeft hier tweemaal per jaar ook nog een concert. We hebben daarna nog maar een beetje in souvenirshops lopen rondkijken want het moest wat donkerder worden om de neon’s goed te kunnen fotograferen. Dat was echt een heel leuk gezicht en we aardig wat foto’s gemaakt. Toen we weggingen, zagen we dat Beale Street nu met hekken was afgesloten en er stond een enorme rij mensen te wachten om naar binnen te kunnen. Er stonden een aantal beveiligingsmensen die iedereen met een scanner langs gingen om te kijken of ze wapens bij zich hadden. Er was helemaal veel politie in Beale Street en zelfs agenten in een verhoogde bak die uitkeken over de straat. Wij voelden ons er in ieder geval niet onveilig! Er zal wel eens het één en ander aan de hand zijn of geweest zijn, maar nu voldoende toezicht. Morgen naar Graceland, kunnen we lekker naar toe lopen!
 |
| Beale Street |
Dag 11: Memphis TN (35 km) (34°C)
Vanmorgen lekker op ons gemak richting Graceland gelopen. Graceland is de naam van het landgoed in Memphis, in de wijk Whitehaven, waar Elvis Presley van 1957 tot zijn dood in 1977 woonde. Hij kocht het voor ongeveer 100.000 dollar om er samen met zijn ouders te wonen. Later namen ook veel vrienden hun intrek in het huis. Vernon, de vader van Elvis, verhuisde in de jaren zeventig naar een aangrenzend huis met zijn nieuwe vrouw Dee. Graceland is het meest bezochte woonhuis-museum in de VS, na het Witte Huis. Graceland werd op 7 november 1991 geregistreerd in the National Register of Historic Places. Ook werd het op 27 maart 2006 een National Historic Landmark.
Op de plaats waar Graceland staat, stond oorspronkelijk een boerderij, eigendom van ene meneer Toof, de oprichter van SC Toof & Co, een commerciële drukkerij in Memphis. De gronden werden genoemd naar Toofs dochter, Grace, die later de boerderij erfde. Spoedig daarna werd het gedeelte van het land aangewezen als Graceland. Het was Grace Toofs nichtje, Ruth Moore, die in 1939 samen met haar echtgenoot dr. Thomas Moore een Amerikaanse herenhuis bouwde in een "koloniale" stijl. Graceland is gebouwd van kalksteen en tan en bestaat uit drieëntwintig kamers, waaronder acht slaapkamers en badkamers. De badkamer waar het ontzielde lichaam van Elvis werd gevonden is pal boven de entree. De ingang wordt ondersteund door vier grote pilaren. Bij de portiek staan aan beide zijden twee grote leeuwen.
 |
| Graceland |
Toen Elvis Graceland kocht werden er allemaal aanpassingen verricht. Zo kwam er een stenen muur rondom het terrein, een smeedijzeren muziekthemapoort, een zwembad, een tennisbaan en de beroemde "Jungle Room", die beschikt over een overdekte waterval. In februari en oktober 1976 werd de Jungle Room omgebouwd tot een opnamestudio, waar Elvis bijna alle nummers opnam van zijn laatste twee albums: van Elvis Presley Boulevard Memphis Tennessee en Moody Blue, deze waren zijn laatst bekende opnamen in een studio-omgeving.
 |
| Jungle Room |
Elvis wilde ook een plek hebben in de tuin om tot rust te kunnen komen. Hij kwam op het idee van een Meditation Garden. Deze plek kwam er. Nadat hij overleed werd Elvis in de Meditation Garden begraven net als zijn ouders Gladys en Vernon, en zijn grootmoeder. Ook ligt er een kleine steen die de tweelingbroer van Elvis, Jesse Garon, (die bij de geboorte overleed) gedenkt. De Meditation Garden was voor het publiek geopend vanaf 1978. Graceland werd officieel geopend voor het publiek op 7 juni 1982. Het is bij het graf van Elvis verboden te spreken.
 |
| Meditation Garden |
Graceland had een oppervlakte van 953,7 m2 toen Elvis het kocht. Het is inmiddels gegroeid naar een grootte van 1630,6 m2. Dit komt doordat er na Elvis dood een groot complex is gebouwd. Dit complex bestaat uit een hotel (Heartbreak Hotel), het Graceland winkelcentrum, Graceland Plaza met winkels, een bioscoop, diverse tentoonstellingen en Elvis' Automuseum. Bovendien is Elvis' privévliegtuig, de Lisa Marie, er te bewonderen. In Graceland kun je o.a. ook de "Trophy" Building bezoeken. In de Trophy Building staan alle prijzen die Elvis won en hangen de gangen vol met gouden en platina platen.
 |
| De Lisa Marie |
Na Elvis dood heeft Priscilla Presley het interieur van Graceland van overwegend rood naar overwegend blauw gemaakt, in die zin is het dus niet meer authentiek. De dagelijkse leiding van Graceland is vanaf 1982 in handen van Jack Soden. Op Graceland kun je alleen de begane grond bezichtigen. Dit komt doordat de bovenverdieping niet is opengesteld voor publiek door Lisa Marie en Priscilla. De gehele bovenverdieping wordt continu door twee bewakers bewaakt, één onderaan en één bovenaan de trap. Sinds Elvis' dood hebben nog maar een handvol mensen de bovenverdieping betreden, alleen de curator van Graceland, Priscilla Presley en Lisa Marie Presley mogen er komen. Eén fan is er tot nu toe in geslaagd dat ook te doen, acteur Nicolas Cage, destijds de man van Lisa Marie, mocht in het geheim het 'Heiligdom' betreden in 2002.
De slaapkamer en de badkamer van Elvis zouden al die tijd onaangeroerd gebleven zijn zoals hij ze het laatst gezien heeft. Ondergoed, kousen, pyjama's, truien en andere dingen liggen nog steeds in de lades van de kasten. In de badkamer zouden nog steeds handdoeken, eau-de-cologne, tandpasta, deodorant en andere persoonlijke zaken staan die Elvis gebruikt heeft.
Het was nog vroeg dus erg rustig! Na onze tickets te hebben gehaald, gingen we met een busje naar de overkant waar de mansion is. We hebben audioapparatuur en worden daarmee rondgeleid wat erg prettig is, je hoeft niet achter een kudde mensen aan te lopen. Hoewel we de muziek van Elvis best kunnen waarderen maar we nu niet echt megafans zijn van Elvis, is het toch heel gaaf om zijn huis en persoonlijke spullen te zien. Je krijgt dan toch een heel goed beeld van hoe iemand was en hoe die geleefd heeft. De souvenirshops verdienen niet veel aan ons maar jeetje…..wat hier niet allemaal verkocht wordt. We zien zelfs bij verschillende zaken replica’s van de kostuums die Elvis droeg voor gigantische bedragen! We hadden het bezoek aan Graceland zeker niet willen missen.
We zijn hierna bij het Heartbreak Hotel wezen kijken. Dat viel ons een beetje tegen, we hadden verwacht dat we hier één en al Elvis zouden zien maar het Days Inn waar wij zitten, is meer Elvis aanwezig. We rijden nu verder over de Elvis Presley Boulevard om naar de Stax Recording Studio’s te gaan. Hier zijn platen opgenomen van hele grote en bekende artiesten zoals: Otis Redding, Isaac Hayes, The Staple Singers, Sam and Dave, Al Green, Ike and Tina Turner en ga zo maar door. We krijgen eerst een film te zien en gaan daarna het Stax Museum of American Soul Music bekijken, een erg leuk museum! Er is hier trouwens een Stax Music Academy bij en The Soulsville Charter School. Samen met het museum vormen ze de Soulsville Foundation, en non-profit organisatie die er voor zorgt door scholing aan jongeren e.d. dat de soul muziek blijft voortbestaan!
 |
| Stax Recording Studio’s |
We rijden door naar de Sun Studio, de studio waar de carrière van Elvis is begonnen. Elvis leerde gitaarspelen toen hij 12 was maar hij heeft nooit noten leren lezen. Hij hield van veel soorten muziek en wist gewoon hoe hij iets moest spelen als hij iets hoorde op de radio! Hij had niet echt de ambitie om professioneel zanger te worden. Na zijn high school tijd, kreeg hij een baan als vrachtwagenchauffeur voor de Crown Electric Company en begon hij aan een studie voor elektricien. Zijn carrière als platenartiest begon uit liefde voor zijn moeder!
In die tijd had de Sun Record Company een speciale opname studio waar iedereen kon komen en na betaling van een klein bedrag zijn of haar eigen plaat kon laten opnemen. In de zomer van 1953 schraapte Elvis $ 4,00 bij elkaar om twee liedjes te laten opnemen: “My happiness” en “That’s when your heartaches begin” als een cadeau voor zijn moeder. Toen de receptioniste aan hem vroeg wat voor soort zanger hij was, zei hij: “I sing all kinds”. Ze vroeg hem als wie hij klonk en hij zei: “I don’t sound like nobody!”.
 |
| Sun Studio |
De opnameleider van die dag vond de stem van Elvis prettig en op de één of andere manier belande de opnames van zijn platen in de handen van de producer Sam Philiips die was gespecialiseerd in het opnemen van “hilibily music”. Phillips riep Elvis terug naar de studio om te kijken of hij soms echt talent had! Elvis zong een paar ballads, wat zijn favoriete liedjes waren om te zingen, maar Sam Phillips was niet erg onder de indruk. Echter toen Elvis tussen de liedjes door begon te dollen met de andere muzikanten en een blues liedje genaamd “That’s all right, Mama”, begon te zingen, vroeg Sam Phillips hem om opnieuw te beginnen met het liedje en nam het op. Daarna spoedde hij zich met de opname naar de grootste DJ in Memphis.
Toen Elvis hoorde dat het liedje, wat hij als een grap beschouwde, op de radio zou komen, schaamde hij zich zo dat hij zichzelf opsloot in een plaatselijke bioscoop. Zijn ouders moesten hem er uit halen en mee naar huis nemen. Die avond draaide de DJ in Memphis Elvis zijn nieuwe plaat voor de eerste keer op de radio. Hij ontving 47 telefoontjes en 17 telegrammen, iedereen wilde de plaat nog een keer horen! In de daarop volgende week verkochten de winkels in Memphis 6000 exemplaren van de plaat. Een paar weken later zong hij het nummer op een lokale muziekshow in een park. Hij was ontzettend nerveus toen hij aan het zingen was en begon zijn benen te bewegen op de maat van de muziek, de vrouwen in het publiek werden gek!
Elvis bleef platen opnemen, 149 songs halen de top 100 in de Billboard’s pop charts, zoals: “Heartbreak Hotel”, “Hound Dog”, “Jailhouse Rock” en “Are you lonesome tonight”. De Sun Studio heeft na drie jaar zijn contract verkocht voor $ 35.000,00 aan RCA Records, dat was toen heel veel geld en de eigenaar van de Sun Studio had het hard nodig want het ging niet zo goed. Sun Records was het eerste platenlabel van Elvis, Jerry Lee Lewis, Johnny Cash en Carl Perkins. In de studio hangt een groot portret van dit “One million dollar quartet” en de kruisjes op de grond duiden de plaats aan waar Elvis stond tijdens de opnames. Zelfs de originele microfoon die Elvis gebruikte staat er nog. De studio wordt nog steeds gebruikt voor opnames.
 |
| “One million dollar quartet” |
En nu naar het Peabody Hotel om naar de Peabody ducks te gaan kijken. De eenden gaan ’s morgens om 11.00 uur van het dak met de lift naar de vijver in de lobby en om 17.00 uur gaan ze over de rode loper weer terug de lift in naar hun verblijf op het dak. Er wordt een hele show van gemaakt met een heuse “Duckmaster” die de eenden begeleid. Te gek voor woorden eigenlijk dat dit zo’n druk bezochte attractie is! Het was wel een leuk gezicht om die eenden over de rode loper te zien lopen en met zijn allen bij elkaar in de lift naar boven te zien staan. We zijn ook nog even naar het dakterras gegaan, je had er een mooi uitzicht over Memphis en de Mississippi River.
 |
| De Peabody ducks |
We gaan naar Beale Street om wat te eten en komen toch weer bij BB King terecht. Er speelde een andere band als gister en het klonk erg lekker! Na het eten hebben we staan genieten van de Beale Street Flippers. Het is een groep jongens die geweldige acrobaten zijn. Daarna zijn we naar de Mississippi River gereden en hebben er een stuk langs gereden voor we weer naar ons hotel gingen. Weer veel gezien vandaag!!
 |
| BB King’s Blues Club |
ag 12: Memphis TN – Greenville MS (286 km) (28-34°C)
Vanmorgen bijtijds weer op pad, eerst de gebruikelijke dingen, ontbijten, tanken en ijs en water halen! Na een klein uurtje zijn we in Mississippi. We rijden richting Tunica over Highway 61, de Blues Highway. Een legendarische route langs de Mississippi waarop je wordt begeleid door de gepassioneerde klanken van de Delta blues. Als je de oude Blues Highway volgt, komt je, waar je ook bent, muziek tegemoet. Soul, gospel en R&B klinken uit auto’s, kerken en kroegen die verscholen liggen onder de dennenbomen. Muddy Waters heeft de Blues Highway afgelegd, net als John Lee Hooker, Bessie Smith en B.B. King. Ook Elvis kende de weg – zijn rock-’n-roll is sterk verankerd in de Mississippi-delta!
We verbazen ons onderweg over de enorme reclameborden met daarop reclame over casino’s. Net voor Tunica zien we een heel leuk oud gebouw, bleek een oud treindepot geweest te zijn, maar het deed nu dienst als Visitor Center. We zijn hier even binnen gaan kijken en toen kregen we gelijk allerlei folders over de casino’s hier in Tunica. Wel nieuwsgierig geworden en er maar naar toe gereden. Het zijn echt wel enorme hotels met grote casino’s We zijn er één even ingegaan, was groot maar niet zo groot als in Las Vegas!
 |
| Visitor Center |
In Cleveland zijn we even naar de Walmart geweest. Toen we ergens onderweg bij een rivier aan het kijken waren, kreeg ik van een houten leuning een splinter in mijn duim. Geen pincet bij ons dus maar even kopen! Vroeg in de middag waren we in Leland en hier hebben we eerst een klein “Highway 61 Blues Museum" bekeken. Dit museum is gevestigd in het oude Montgomery Hotel. De man vroeg ons waar we vandaan kwamen en toen hij het hoorde, keek hij heel verbaast en vond het geweldig dat we hier naar binnen waren gekomen. We moesten het gastenboek echt tekenen want anders geloofde de ‘city council’ niet dat we hier echt geweest waren, grappig!
 |
| Highway 61 Blues Museum |
Leland is de geboorteplaats van Kermit de kikker, de schepper was Jim Henson. We zijn dus ook naar Jim Henson’s Delta Boyhood, home of Kermit de Frog, een klein museum, geweest. We kregen van de vrouw die hier de beheerder was, hele verhalen over hoe alles ontstaan is en over de familie van Jim. Aantal foto’s gemaakt van de allereerste Kermit die handgemaakt was door Jim en met een hele grote Kermit op de foto! Vervolgens op zoek gegaan naar een motel! We hebben een hotel gevonden in Greenville, ca. 7 mijl verderop. Even spullen op de kamer gegooid en toen gaan kijken waar we kunnen eten.
 |
| Jim Henson’s Delta Boyhood, home of Kermit de Frog |
Nou, en dat is een verhaal apart! We zagen in een folder van Greenville een restaurant staan, Doe’s Eat Place. Dit was een ‘must visit place’ waar je de lekkerste steak uit de hele USA kon eten. Voor twee enorme steakliefhebbers is dit natuurlijk wel een hele grote verleiding waar we dan ook aan toe hebben gegeven! Toen we er naar toe reden, kwamen we door buurten waar we ons nu niet direct lekker voelden! Veel bouwvallen en veel groepen jongeren, hoeft niets te betekenen maar voelde niet lekker zoals je bekeken werd! Aangekomen bij het restaurant, hebben we ook getwijfeld want het zag er niet uit!
 |
| Doe’s Eat Place |
Een heel oud gebouw met verfbladders en veel beschadigingen. Maar onze nieuwsgierigheid heeft het gewonnen gelukkig! Als je binnen komt, kom je gelijk in een ruimte waar ze vlees grillen. Dan moet je door de keuken waar alles heel krap is en waar de dames die de salade staan te maken voor je opzij moeten gaan! Vervolgens kom je bij een paar tafeltjes, het zag er echt niet uit, allemaal verschillende kleedjes en stoelen. Op de muren hing een hoop troep waarop een dikke laag stof lag!
Toen wij kwamen waren er nog niet veel mensen, de zaak stroomde echter steeds voller. We zagen later buiten dat een politieagent het verkeer aan het regelen was, zo druk was het. En we zagen de meest dure auto’s staan, die agent was er ook voor de veiligheid! Maar…….een geweldige steak dat we te eten kregen, de lekkerste die we ooit gegeten hebben, echt supermals! Toen we gingen afrekenen vielen we bijna stijl achterover van de prijs, hadden we niet verwacht in een zaak als dit was! Later op internet zagen we dat dit restaurant in de top 10 staat van ’s werelds beste steak houses!! Volgens ons zou echter de smaakpolitie en iedere recensent dit restaurant afkeuren qua interieur en exterieur, maar niet qua eten! De tomtom gaf gelukkig een andere route terug aan want we lazen dus later dat die buurt waar we op de heenweg doorheen gekomen waren, erg crimineel was. Willem vertrouwde de band van de auto al niet, stel je voor dat je nou net daar een lekke band krijgt!
 |
| Doe’s Eat Place |
Dit was weer een enerverende dag en een conclusie is dat Highway 61 is niet echt spannend is om te rijden als je er nergens afgaat. Voor de plaatsen moet je bijna overal zijwegen in maar dan zie je soms wel leuke dingen. En je moet denk ik ook wel wat meer afweten van de plaatsen en welke zangers daar vandaan komen. Daar weten wij niet zoveel van geven we eerlijk toe! Morgen gaan we eerst verder langs de Mississippi River naar Vicksburg voor zover we het redden qua tijd en anders pakken we de 61 weer.
Dag 13: Greenville MS – Vicksburg MS (206 km) (30-33°C)
Vanmorgen was er gebeurd waar we gisteren al bang voor waren, we hadden een lekke band! Gistermiddag hadden we er al ergens lucht in laten doen omdat we telkens een melding kregen dat de rechter achterband te zacht was. Willem heeft dus eerst de band gewisseld en vervolgens hebben we bij de receptie gevraagd waar we de band konden laten maken. Dat was gelukkig heel dichtbij en ze hadden ook gelijk tijd. Hele aardige mensen daar allemaal, ze vroegen alleen wat wij in godsnaam in Greenville MS deden!! Ons antwoord was dat we een plek nodig hadden om te slapen! Toen we vertelden wat we nog gingen doen, kregen we allerlei adviezen en tips. Voor het repareren van de band, er zat een spijker in, hoefden we niets te betalen! Aardige lui toch die Amerikanen!!
 |
| Een lekke band! |
We gingen nu alleen veel later weg en besloten om toch gewoon Highway 61 te pakken want daar schoten we best wel op, het was nu ook weer een 2-Lane. In Nitta Yuma zagen we leuke oude auto’s en een leuk oud tankstation wat even op de foto moest. De omgeving is hier ook prachtig, heel groen en heerlijk rustig. We zijn vroeg in de middag al in Vicksburg en besluiten om de route iets te wijzigen en niet naar Jackson te gaan maar hier de overnachten en de Natchez Trace later op te pakken. We willen heel graag naar het Vicksburg National Military Park en National Cemetery. Dit is een plek waar een belangrijk stuk Amerikaanse geschiedenis is “geschreven”.
 |
| Nitta Yuma |
Maar we komen eerst langs Margaret's Grocery aan Highway 61 ten noorden van Vicksburg. Een heel bijzonder folk-art bouwwerk van de diepreligieuze 90+ dominee H.D. Dennis en zijn vrouw Margaret, die hier vroeger een kruidenierszaak had. Binnen en buiten is het een overdaad aan religieuze teksten. Margaret was een schat van een vrouw die iedereen in haar "heiligdom" verwelkomde en vertelde over haar geloof in de goedheid van de mens, ondanks alle slechtheid die er in de wereld is. In oktober 2009 is Margaret overleden, ze is 94 jaar oud geworden. Haar man zit in een verzorgingshuis (mits nog niet overleden!) en het bouwwerk is flink aan verval onderhevig. Tja, al het aardse is maar tijdelijk!.
 |
| Margaret's Grocery |
Maar nu naar het Vicksburg National Military Park. Hier is in 1863 het laatste belangrijke gevecht in de Vicksburg veldtocht van de Amerikaanse burgeroorlog (1861-1865) uitgevochten. In een serie briljante manoeuvres wist de Noordelijke generaal Ulysses S. Grant zijn Army of the Tennessee de Mississippi-river te laten oversteken en het zuidelijke leger van generaal John C. Pemberton op te sluiten in de verdedigingslinies van de versterkte stad Vicksburg MS. Na twee aanvallen op de stad op 19 en 22 mei 1863 sloeg Grant het beleg om de stad. Zonder versterkingen en met weinig voorraden hield het Zuidelijke garnizoen het nog veertig dagen uit. Op 4 juli 1863 werd de witte vlag gehesen. De volledige Mississippi-river was nu in Noordelijke handen. De overgave van Vicksburg en de nederlaag van Robert E. Lee in de Slag bij Gettysburg worden gezien als het keerpunt in de oorlog. Het Zuiden werd na het verlies van Vicksburg in twee delen gesplitst. De stad Vicksburg zou de volgende 80 jaar geen 4de juli vieren (de Amerikaanse Onafhankelijkheidsdag)!
 |
| National Cemetery |
De National Cemetery herbergt de resten van zo’n 17.000 soldaten waarvan er 12.000 onbekend zijn. Het zag er allemaal zeer goed onderhouden uit. Wij denken dat dit mede komt door het feit dat het park nu in handen is van de National Park Service. Het is ondertussen al laat in de middag dus we gaan maar eens een motel zoeken. We vinden het Best Western Vicksburg Inn en nemen hier een kamer, beneden, groot en heel schoon! Even een beetje opgefrist en toen zijn we naar de Mississippi-river toe gereden. We hadden gezien dat hier een aantal grote radarboten lagen die nu dienst doen als casino. We zijn bij het Ameristar Casino naar binnen gegaan en hebben na een beetje gokken, lekker een cheeseburger with fries gegeten. Willem had zowaar nog winst ook!! Ondanks het tijdverlies door de lekke band, hebben we toch nog veel gedaan en gezien vandaag.
 |
| Ameristar Casino |
Dag 14: Vicksburg MS – Natchez MS (182 km) (28-34°C)
Eerst een heerlijk ontbijt in het hotel, een hot breakfast dus met scrambled egg, sausages, wafels etc. We kunnen er voorlopig weer even tegen! We rijden eerst via Highway 61 tot aan Port Gibson. Hier pakken we de Natchez Trace Parkway op. Het pad wat oorspronkelijk is gebaand door bizons, indianen en pioniers, is sinds de jaren dertig hersteld door de National Park Service tot een prachtige toeristische route. In de vroege negentiende eeuw was het een drukke verkeersader voor pioniers, missionarissen en handelaren. Ook bootslui die hun schepen met de stroom mee de Mississippi-river af lieten drijven en spullen –inclusief de boot- in New Orleans verkochten, namen dit pad terug naar huis. Het is een schitterende weg, weinig verkeer en ontzettend veel groen! Als je ergens stopte, dan hoorde je alleen maar insecten en vogels, meer niet!
 |
| Natchez Trace Parkway |
Net na de middag zijn we al in Natchez. We hebben eerst een kamer genomen in de Best Western River Inn, ligt echt heel leuk aan de Mississippi-river vlak bij de Natchez-Vidalia Bridge. Daarna zijn we Natchez gaan verkennen. Eerst naar een oude nederzetting van de Natchezindianen toe gereden. Zij leefden langs de oevers van de Mississippi-river tussen 600 en 1730 en brachten een rijke cultuur voort. Er was niet veel te zien hier alleen een huis, want in tegenstelling tot veel andere indianenstammen leefden de Natchez niet in tipi’s of longhouses. Ze bouwden huizen van palen, met rieten daken. De wanden werden aangesmeerd met leem.
 |
| Natchez-Vidalia Bridge |
Natchez is de oudste nederzetting aan de Mississippi-river en toont nog steeds de welvaart waarin de slaven- en plantagebezitters in de tijd van voor de Burgeroorlog leefden. Er staan hier veel schitterende huizen, Antebellum Homes. Dit zijn geen plantagehuizen maar town houses waar de gezinnen van de plantage-eigenaren woonden, veilig voor de frequente overstromingen. We hebben via een kaart heel veel van die huizen gevonden. Echt groot en de één was nog mooier dan de ander! Bij the Dunleith plantation mochten we ook binnen kijken in een paar ruimtes, net als de buitenkant ook enorm groot en hoog. Specifiek aan deze huizen vind ik wel de enorme zuilen en veranda’s.
 |
| Dunleith plantation |
In de Mississippi-river zagen we een boot liggen, leek ook een radarboot, en dit bleek het Isle of Capri Casino te zijn. Even naar toe gegaan en binnen gekeken. Het was niet zo’n hele grote boot maar wel leuk. Natuurlijk even een paar dollar in de automaten gegooid, beetje winst gelukkig! We hadden ondertussen trek gekregen en zijn op zoek gegaan naar Ruby Tuesday, hadden we vanmiddag ergens zien liggen. Na even zoeken weer gevonden en goed gegeten. Nog vergeten om naar Mammy’s Cupboard te gaan maar dat doen we morgenochtend wel!!
Dag 15: Natchez MS – New Orleans LA (314 km) (29-32°C)
Lekker ontbeten in het hotel en toen eerst gaan kijken waar Mammy’s Cupboard Natchez MS. Na even zoeken zagen we het overduidelijk liggen. Het stelt een 28-foot (= 8,5 m) grote zwarte vrouw voor waarbij het restaurant ‘onder’ haar rok zit. We hadden het al op internet gezien maar anders zou je misschien denken, wat is dat nu weer voor iets! Het was oorspronkelijk gebouwd als benzinestation maar in 1940 is het een restaurant geworden. Het gebouwtje is al verschillende malen gerestaureerd, het is zelfs zo erg geweest dat de beide armen eraf lagen maar nu ziet het er goed uit! Het restaurant is dagelijks geopend voor de lunch van 11.00-14.00 uur. Was dus nu niet open maar wel even een aantal foto’s gemaakt.
 |
| Mammy’s Cupboard |
We rijden verder over Highway 61 naar St. Francisville LA voor we de oversteek maken naar de I-55 die ons naar New Orleans brengt. De LA-10, die ons dus naar de I-55 brengt, is een 2-Lane en een hele mooie weg. De weg voert ons door wat kleine plaatsjes en door heel veel groen. Bij de I-55 aangekomen, pakken we de afslag bij Amite LA om even een stop in te lassen. Even bij de Walmart geweest en bij de Mac een heerlijke Mocha Frappé gehaald, die hadden we vandaag nog niet op! Het stuk van de I-55 naar New Orleans is helemaal geweldig!, een deel van de weg bestaat uit de Manchac Swamp Bridge. De Manchac Swamp Bridge is een dubbele betonnen schraagbrug. Met een totale lengte van 22,80 mijl (36.69 km) is het één van de langste bruggen ter wereld over water. De brug draagt de I-55 over het Manchac Swamp in Louisiana en is ca. een derde deel van de I-55 die in Louisiana ongeveer 66 mijl lang is. De brug is geopend in 1979 en de kosten van de overspanning waren 7 miljoen dollar.
 |
| Manchac Swamp Bridge |
Na nog één stop in Saint Rose om de tank even vol te gooien, zijn we ongeveer een half uur later in New Orleans. New Orleans is een stad met vele gezichten. Zo is het bijvoorbeeld de bakermat van de jazz, heeft het een multicultureel en tolerant karakter, zijn er veel plantagehuizen uit vroegere tijden, bezit het een imago van feeststad waar alcohol het antwoord is op alledaagse problemen en draagt het nog steeds de littekens van een verwoestende natuurramp.
New Orleans werd op 7 mei 1718 door de French Mississippi Company gesticht onder de naam La Nouvelle-Orléans. New Orleans bereikt zijn hoogtepunt op het gebied van economie en aantal inwoners in de jaren voor 1860. Na de Amerikaanse Burgeroorlog groeide de stad wel maar verloor het terrein ten opzichte van de andere steden in het midwesten en aan de westkust. New Orleans probeerde de economische macht wel te herstellen maar deze pogingen waren niet altijd succesvol. Rond 1840 was New Orleans de rijkste en op twee na grootste stad van het land. De welvarende economie kwam vooral dankzij de slavenhandel, want de stad bezat de grootste slavenmarkt van het Amerikaanse zuiden. Dit alleen leverde New Orleans in totaal al miljarden dollars op. Ondanks de grote betrokkenheid in de slavenhandel kende New Orleans echter ook de grootste en meest welvarende gemeenschap van vrije gekleurde mensen in de Verenigde Staten.
De haven van New Orleans is een van de grootste havens van de Verenigde Staten en transport is dan ook een belangrijke pijler voor de economie van de stad. In de haven bevinden zich onder andere scheepsbouwers, vervoersmaatschappijen en logistieke bedrijven. New Orleans grenst aan de Golf van Mexico waardoor er vele oliebooreilanden vlakbij de stad te vinden zijn. Er staan ook twee strategische oliereserveopslagplaatsen in de stad en veel oliemaatschappijen hebben er hun regionale hoofdkantoren. Toerisme speelt ook een grote rol. Zeker ten tijde van Mardi Gras (carnaval) bezoeken vele toeristen vanuit de hele wereld de stad en daar vaart de economie natuurlijk wel bij. De hotelsector is zelfs de grootste werkgever in de regio.
 |
| Mardi Gras maskers |
French Quarter is de oudste en bekendste wijk in New Orleans en stond vroeger vooral bekend als Vieux Carré. Deze wijk was het centrum van de stad toen ze werd gesticht. Veel gebouwen zijn tijdens de Spaanse overheersing gebouwd. Daarom vind je er typisch Spaanse pleintjes en balkons. Binnen het French Quarter zijn verschillende parken te vinden en het is een wirwar van gezellige, authentieke straatjes vol leuke winkels en restaurants. De meest bekende straat is Bourbon Street, waar je op elk moment van de dag, de hele week door terecht kan in de vele bars, restaurants en souvenirshops. Na Bourbon Street is Royal Street een van de bekendste straten: hier zijn veel antiekwinkels en galeries gevestigd. Jackson Square is het centrum van het Franse kwartier en wordt omringd door historische gebouwen als de St. Louis Cathedral, de Cabildo (waar de Louisiana Purchase getekend werd) en de Presbytére, een museum over Mardi Gras. In het midden van het plein staat een groot standbeeld van General Andrew Jackson.
 |
| French Quarter |
New Orleans is altijd al kwetsbaar geweest met betrekking tot overstromingsgevaar. De stad ligt onder de zeespiegel en is tevens gelegen in een gebied waar vaak orkanen overheen trekken. Daarom is het gebied al vaak getroffen door een natuurramp, waarvan de meest bekende Katrina is, die in 2005 een spoor van vernieling achterliet. Door deze orkaan kwam tachtig procent van de stad onder water te staan en lieten meer dan 1.500 mensen het leven.
 |
| Schade door de orkaan Katrina |
Het reeds geboekte hotel vinden we snel, het is een leuk hotel in koloniaalse stijl, overal gangetjes en paden en ook de kamer is heel leuk. We hebben twee bedden maar…..er is er één beneden en voor de tweede moet je naar boven! Heel apart, dat hebben we nog nooit eerder gehad of gezien! Het hotel heeft iets weg van de hotels die we wel eens in Cuba hebben gehad. Even opfrissen en dan gaan we naar de receptie om te vragen waar we hier lekker kunnen eten. Dat bleek een straat verderop te zijn, St. Charles, daar zitten verschillende restaurants. We hadden de straat al een stuk doorgelopen toen we zagen dat hier ook de streetcar reed. Deze lijn bleek richting French Quarter te gaan en we besloten om toch naar Bourbon Street te gaan.
 |
| Aparte kamer in het Prytania Park Hotel |
Bij het eindpunt moesten we eruit en dat was bij Bourbon Street. We zagen gelijk al dat het hier heel anders is dan in Beale Street in Memphis. We kwamen hier al vrij snel langs seksclubs waar zeer schaars geklede vrouwen voor stonden. Veel barretjes en restaurantjes en overal klonk zeer luide muziek uit. We zijn bij een restaurant boven op het balkon wat gaan eten en konden vanaf hier lekker om ons heen kijken, we zaten er best! Je ziet van alles voorbij komen en toen het donkerder werd, zag je ook de neon overal om je heen heel goed. Bourbon Street is heel anders zoals ik al zei, maar is toch wel heel leuk en druk en we hebben ons geen moment onveilig gevoeld. Morgen bij daglicht nog wel even terug want er staan hier prachtige gebouwen!!
 |
| Bourbon Street |
Dag 16: New Orleans LA (0 km) (33°C)
Vandaag gaan we New Orleans een beetje verkennen. We pakken de Streetcar naar French Quarter en daar gaan we verder met de volgende Streetcar naar Canal Street. Ze hebben de trajecten gewijzigd want deze reed ineens door naar de Riverfront waar de French Market is. We hebben hier een beetje lopen rondkijken, je ziet hier heel veel maskers en kettingen voor Mardi Gras. Het Franse Mardi Gras, letterlijk vertaald als ‘vette dinsdag’, is de dag voor Aswoensdag. In het Nederlands spreken we echter over Vastenavond. De betekenis gaat terug tot in de tijd dat er geen bewaarmogelijkheden waren voor de voedingswaren enerzijds en de aanvang van de vastentijd op Aswoensdag anderzijds. Al het eten dat de winter had overleefd, moest worden opgegeten tot iedereen vet genoeg was om de periode te kunnen overbruggen tot de nieuwe lente met nieuwe gewassen. Vandaag de dag is het ook een verkleedfeest en een paradefeest dat in o.a. New Orleans LA wordt gehouden, meestal als climax van een drie dagen durend carnavalsfeest.
 |
| Streetcar |
Veel gebruikte kleuren zijn paars en groen en goud. Het is de gewoonte om kralen naar elkaar toe te gooien. Men vraagt er zelfs om: “Throw me something” is een veelgehoorde kreet. De gekte om zoveel mogelijk spulletjes te verzamelen, heeft ertoe geleid dat vrouwen hun borsten ontbloten om iets te krijgen. De kreet “Show me your tits” is dan ook vaak te horen in Bourbon Street!. Op vele andere plaatsen in de stad is het zogenaamde ‘flashen’ verboden. Het feest is heel populair in Amerika! Verder zie je in de French Market veel T-shirts en caps e.d. We zien ook een cd van BB King, die nemen we mee want dat is toch één van de beste Blues artiesten.
We nemen de Streetcar weer en stappen nu uit bij de Steamboat Natchez. Dit is één van de zes authentieke radarboten die rondvaren op de Mississippi-river. We boeken een twee uur durende cruise. Een half uur voor vertrek begon iemand muziek te maken met de stoomfluit van de boot, klonk best lekker! De boot telt drie verdiepingen dus je kon lekker rondlopen. Op het benedendek mocht je ook in de machinekamer kijken en bij het rad wat een heel mooi gezicht is. Er wordt doorlopend verteld waar je langs vaart en we zie hier en daar nog hele duidelijke sporen van de schade die is aangericht door de orkaan Katrina in 2005.
 |
| Steamboat Natchez |
Terug aan wal pakten we de verkeerde Streetcar en moesten daardoor een stuk lopen door het Warehouse District om de goede Streetcar weer te kunnen pakken. Die bracht ons naar Bourbon Street. We hebben hier een beetje lopen rondkijken en wat gedronken. Wij vinden toch Beale Street in Memphis een stuk leuker, je voelt je hier niet onveilig maar er liep nu zelfs een vrouw rond met een ontbloot bovenlijf (vond Willem niet erg hoor!). In Beale Street gaat het meer om de Blues die je overal kunt beluisteren. We zijn ook het French Quarter een heel stuk doorgelopen, er staan hier ontzettend veel schitterende panden.
We waren pas laat terug in het hotel en hebben eerst onze zere voeten een beetje rust gegund. Toen even wat bier gehaald bij de Walmart en daarna wat gegeten vlakbij het hotel in St. Charles. Was lekker en een hele aardige ober die ons zelfs een hand gaf toen we weggingen! Veel gezien vandaag maar eigenlijk zou je nog meer dagen in New Orleans moeten zitten om alles te kunnen zien.
Dag 17: New Orleans LA – New Iberia LA (283 km) (31-35°C)
Vandaag gaan we eerst richting de Oak Alley Plantation die ca. 50 mijl van New Orleans af ligt. Het is makkelijk te vinden met de beschrijving die op internet te vinden was. De Oak Alley Plantation is een plantagehuis in Vacherie in Louisiana. De plantage dankt zijn naam aan een 240 meter lang pad dat van het huis naar de Mississippi-river leidt en aan beide zijden omgeven is door grote eikenbomen. Deze bomen zijn in het begin van de 18e eeuw geplant en ouder dan het huidige landhuis. Het landhuis staat op de lijst van het National Register of Historic Places. Op een deel van het 455 hectare grote terrein wordt nog steeds suiker verbouwd.
 |
| Oak Alley Plantation |
Het huis werd gebouwd in de periode 1837-1839 in opdracht van Jacques Telesphore Roman, de eigenaar van de betreffende suikerplantage. Het landhuis werd zwaar beschadigd tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog en daarna in 1866 op een veiling verkocht en gerestaureerd. In 1925 kwam het landgoed in het bezit van een echtpaar genaamd Stewart. Zij lieten het landhuis grondig renoveren. Na hun dood kwam het onder beheer van een stichting die er een museum van maakte. Het landhuis is een typisch voorbeeld van een Frans-Caraïbisch plantagehuis, Het is een vierkant gebouw met rondom een zuilengalerij met Dorische zuilen. Het heeft een centrale hal met twee verdiepingen die het gehele pand van voor naar achter doorkruist. De Oak Alley Plantation kan gezien worden als een voorbeeld van de Antebellum-architectuur van het Amerikaanse zuiden.
 |
| Oak Alley Plantation |
We rijden verder richting Avery Island. We gaan hier McIlhenny Company Tabasco bekijken en Jungle Garden. We zijn net op tijd voor de laatste tour door de Tabasco Factory. Dit is de enige Tabasco Factory ter wereld. De originele Tabasco Pepper Sauce is voor het eerst gemaakt in 1868 door Edmund McIlhenny, hij maakte het voor familie en vrienden. Die vonden het zo lekker dat hij er patent op heeft gevraagd en het is gaan produceren. Er worden nu 70.000 flessen per dag geproduceerd die over de hele wereld worden verscheept. Er is een winkel bij waar je allerlei soorten kunt proeven en kopen.
 |
| McIlhenny Company Tabasco |
Daarna zijn we de Jungle Gardens, een 170 hectare groot gebied, gaan bekijken. Je kunt er gewoon met de auto doorheen rijden en stoppen en uitstappen waar je wilt. Dat is met deze temperaturen wel zo lekker, het is vandaag zo’n 35 graden en de luchtvochtigheid is ook erg hoog. Maar de Jungle Gardens, ze zijn door E.A. McIlhenny of “de heer Ned” zoals hij liefkozend werd genoemd, in 1890 allereerst opgezet als vogelkolonie, later genoemd Bird City. Witte reigers (White egrets) werden afgeslacht door jagers voor de veren die gebruikt werden om modieuze dameshoeden van de maken. De heer Ned heeft acht jonge reigers laten opgroeien op Avery Island en toen over de Golf van Mexico gebracht om ze te leren migreren. De volgende lente keerden de vogels, met nog meer soortgenoten, terug naar het eiland. Een migratie die tot op de dag van vandaag plaats vindt, duizenden witte reigers en andere watervogels keren jaarlijks terug naar Bird City. Verder zien we veel alligators in verschillende vijvers. Ook de planten zijn zeldzaam op Avery Island, je ziet veel soorten azalea’s, Japanse camelia’s, Egyptische papyrus en andere botanische schatten.
 |
| Jungle Gardens |
We zoeken nu een hotel hier niet te ver vandaan want het is al weer laat. We vinden een Super 8 in New Iberia, ziet er nog vrij nieuw uit, kamer is beneden en groot. Weer helemaal goed! Even relaxen en dan gaan we eten bij Ruby Tuesday omdat dit bijna tegenover het hotel ligt en we geen zin hebben om nog ver te rijden. Was weer lekker! Morgen gaan we verder langs de kust over de 82, tenminste…..als de tropische storm Debby, die zich vandaag in de Golf van Mexico aan het vormen is, geen roet in het eten gooit!!
Dag 18: New Iberia LA – Baytown TX (397 km) (30-38°C)
Vanmorgen weer vroeg op pad, eerst de auto even aftanken en dan richting Kaplan LA. We pakken hier de LA-82 die ons langs de kust van Louisiana naar Texas brengt. Het is een hele mooie weg om te rijden, lekker rustig en ontzettend veel water om ons heen. We rijden soms dicht langs de Golf van Mexico en soms iets verder ervan af maar dan zijn er wel weer meren of rivieren aan de andere kant van de weg. Wat leuk om te zien is, is dat de meeste huizen hier op palen staan. Het worden “Cajun High Risers” genoemd. Sommige staan echt heel hoog, andere iets minder en anderen helemaal niet! Waarom de één besluit om zijn huis zo hoog te zetten terwijl zijn buurman zijn huis gewoon op de grond zet, begrijpen we niet helemaal. Alhoewel we ook niet weten of zo’n high riser wel bestand is tegen een flinke orkaan!
 |
| Cajun High Riser |
In Cameron LA zien we enorm veel schade, heel veel funderingen van huizen die er niet meer zijn. Ze zijn wel weer aan het bouwen maar niet op de plekken waar ooit huizen gestaan hebben. Zou dit Katrina geweest zijn? Iets verderop moeten we met een ferry over het Cascesieu Lake en Willem vroeg aan de man die de ferry bediende, wat de oorzaak was van alle schade in Cameron. Hij vertelde dat het de orkaan Rita is geweest in 2005. De orkaan Katrina had meer huisgehouden in de Mississippi-area. Als je toch ziet wat zo’n orkaan aanricht, dan begrijp je niet dat iemand hier nog durft te wonen. Zoals nu met de vorming van Debby, ik zou “zeven kleuren schijten” om het maar even te zeggen zoals het is!
 |
| Ferry over het Cascesieu Lake |
Aangekomen aan de overkant rijden we richting Holly Beach en hier rijden we echt pal langs de Golf van Mexico. We hebben hier even heerlijk over een strandje lopen banjeren en met onze voeten in zee gelopen! We besluiten om nog een eind door te rijden want ondanks dat we hier niet echt hard rijden, schieten we toch lekker op. We hadden eerst Port Arthur TX als eindbestemming maar dat is Baytown geworden, vlak bij Houston. Het is ontzettend heet in Texas en toen we ergens stopten voor een koud drankje, zagen we gelijk weer op de voorpagina van de krant, waarschuwingen voor de orkaan Debby. We hebben er gelukkig geen last van gehad en hebben een ontzettend gave weg kunnen rijden! In Baytown hebben we een kamer genomen in de Econo Lodge, hele leuke kamer en weer lekker beneden.
 |
| Heerlijk over een strandje lopen banjeren! |
We zijn bij het Outback Steakhouse gaan eten wat hier dichtbij lag. Andere jaren ook wel gegeten en onze ervaring is, dat het hier altijd heel lekker is, en dat klopte! Terug in het hotel hebben we de auto leeg getrokken en zijn we alles gaan herinpakken. We zitten nu beneden en morgen weten we dat nog niet. Kan maar vast gebeurt zijn! Een aparte tas gemaakt met kleding voor de reis naar huis, hoeven we ook niet met koffers te sjouwen morgenavond. We gaan morgen in ieder geval naar het NASA/Johnson Space Center in Houston want dat schijnt de moeite waard te zijn, en verder zien we het wel!
Dag 19: Baytown TX – Humble TX (128 km) (29-42°C)
Onze laatste volle dag in de USA dus we starten met het halen van overheerlijke donutsen bij Danay’s Donuts. Ze waren net vers gebakken dus echt om je vingers bij op te eten! Daarna nog even bij wat winkels gekeken in Baytown voor we op pad gingen naar het NASA/Johnson Space Center. Dat lag ca. 24 mijl hier vandaan. Het Lyndon B. Johnson Space Center ("JSC") is het centrum van de NASA voor bemande ruimtevaartactiviteiten, gevestigd in Houston, Texas. Het bestaat uit een complex met honderd gebouwen en 650 hectare grond, en is vooral bekend door de uitspraak "Houston we have a problem".
 |
| NASA/Johnson Space Center |
Het centrum werd in 1963 opgezet als Manned Spacecraft Center, op land dat door Rice University was geschonken en is in 1965 in gebruik genomen. In 1973 werd het centrum hernoemd als eerbetoon aan de in dat jaar overleden ex-president van de VS, Lyndon B. Johnson. Het Johnson Space Center is de thuisbasis voor het astronautencorps van de Verenigde Staten en verantwoordelijk voor de training van astronauten uit zowel de VS als uit landen van partners. Het Johnson Space Center is de thuisbasis voor het Mission Control Center (MCC-H), dat voor de NASA de bemande ruimtevaart coördineert en monitort. MCC-H stuurde alle Space Shuttlemissies aan en de activiteiten buiten het Internationaal ruimtestation ISS. Het centrum is ook verantwoordelijk voor de operaties op het White Sands Test Facility in New Mexico, dat als back-up dient voor het landingsterrein van de Spaceshuttle.
 |
| Mission Control Center |
Verder heeft het MCC-H als taak het Project Constellation programma te coördineren, dat alle Spaceshuttle-programma's na 2010 heeft vervangen. Project Constellation is een programma van de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA met de volgende doelen:
• Het Internationaal ruimtestation ISS in afgeslankte vorm afbouwen;
• de Space Shuttle veilig laten vliegen tot 2010;
• de Crew Exploration Vehicle (CEV) ofwel de Orion ontwikkelen en in de vaart nemen vóór 2014;
• terugkeren naar de Maan vóór 2020;
• de aanwezigheid van de mens uitbreiden naar de rest van het zonnestelsel;
• een ondersteunend en betaalbaar bemand en onbemand programma;
• het ontwikkelen van ondersteunende vernieuwende technologie, kennis en infrastructuur;
• het promoten van deelname van commerciële en internationale partners.
We hebben lekker rondgekeken en hebben ook één van de tram tours gedaan. We zijn o.a. naar het Mission Control Center geweest. We kregen hier uitleg over wie hier zaten tijdens de missies. Er is bijvoorbeeld een Flight Director en die heeft het echt voor het zeggen! Alles wat hij of zij zegt moet worden uitgevoerd en zelfs de president van de VS kan hier niets aan veranderen of tegen inbrengen! Een behoorlijk zware functie dus! Verder was Rocket Park erg leuk om te zien. Je weet dat zo’n raket enorm groot is maar je kan je er toch niet echt een voorstelling van maken tot je er zo langs loopt.
We rijden verder naar Humble TX waar we ons laatste hotel hebben geboekt, lekker dicht bij het vliegveld zodat we ons morgen niet hoeven te haasten. We moesten deels door Houston en deels via rondwegen om delen van Houston heen en het was enorm druk onderweg. We hebben een paar keer in de file gestaan. Houston is ook een enorme stad, met 634 square miles kan de stad de steden New York, Washington, Boston, San Francisco, Seattle, Minneapolis en Miami op haar grondgebied kwijt!
Maar we zijn er gekomen, hotel ziet er goed uit en alle kamers zijn onlangs gerenoveerd. We hebben trouwens wel een kamer beneden. We zijn even in een Mall geweest die schuin tegenover het hotel lag, allemaal bekende zaken hier zoals: Macey’s, JC Penny, American Eagle Outfitters, Victoria’s Secret en ga zo maar door! ’s Avonds heerlijk gegeten bij TGI Friday’s die iets verderop lag, zelfs voor het eerst een heerlijk nagerecht! Het was trouwens vandaag echt bloedheet hier, vanmorgen om 08.00 uur was het al 28.8 graden en vanavond om 19.30 uur was het nog 40 graden wat het zo’n beetje de hele dag is geweest!
 |
| TGI Friday’s |
Dag 20: Humble TX – George Bush Int. Airport – Amsterdam (19 km per auto & 8257 km per vliegtuig) (34-39°C)
Dit motel, Motel 6 in Humble TX, was prima alleen.....géén koffiezetapparaat op de kamer. Willem heeft dus even koffie gehaald bij de receptie en dat opdrinkende, hebben we de laatste spullen in de koffers gepropt! Daarna uitgecheckt en gaan kijken waar we wat kunnen eten. En natuurlijk bij de Mac onze laatste Mocha Frappé gehaald, toch jammer dat ze die in Nederland niet hebben, zou volgens ons lopen als een trein. We hebben nog een beetje lopen rondkijken bij Kohl's, een groot warenhuis, en bij Super Target.
 |
| En helaas weer naar huis! |
We zijn daarna op ons gemak naar het vliegveld gereden. De autoverhuurbedrijven waren heel makkelijk te vinden. Auto zonder problemen ingeleverd en toen met de bus naar het vliegveld. We konden hier gelijk inchecken maar bij de douane was het erg druk. Boarden begon laat en op de tijd dat we zouden vertrekken, zaten we net in het vliegtuig. We vertrokken uiteindelijk 40 minuten te laat. De verzorging onderweg vonden wij minder als op de heenreis, het eten was helemaal niet lekker! We landen ongeveer 25 minuten te laat op Schiphol, dat viel dus nog mee. Koffers halen en op naar de taxi! We waren snel thuis en onze kattenkinderen waren weer zo blij, we werden tig keer gekopt en ze bleven om ons heen draaien! Ze zijn ontzettend goed verzorgd door Lia en Eric maar je merkt toch altijd wel dat ze je missen en wij hun ook!
We kunnen weer terugkijken op een geweldige reis, veel verschillende dingen gezien en veel mensen ontmoet die we nooit meer zullen vergeten!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten