Verhalen over reizen

Negende keer USA maar géén negen staten, het zijn er dit keer slechts twee! We gaan Californië beter bekijken en pakken een klein stukje Nevada en uiteindelijk ook Arizona mee. We starten in San Francisco en eindigen in Los Angeles. We hebben weer een mix proberen te maken van veel natuur en ook wat leuke steden zoals Reno en Las Vegas. We gaan een stuk rijden van onze geliefde weg, de Route 66, van Needles tot het eindpunt in Los Angeles en onderweg geven we in Barstow bij het Route 66 museum een maquette af van het Bagdad Café die we doneren. Er staan er al vier in het Route 66 museum in Lebanon MO en één in Pontiac IL, dit is dus nummer zes. Een leuk en prettig idee dat de maquettes straks veilig zijn als we er niet meer zijn aangezien we niemand hebben die er iets mee zou doen! Klinkt vreemd maar we hebben uit ondervinding meegemaakt dat alles makkelijk wordt weggegooid als een persoon komt te overlijden. Denken we nu verder nog niet aan hoor maar toch is het een fijn idee dat de maquettes in musea staan! Maar nu het reisverslag………

De huurauto van dit jaar, Buick Enclave

Dag 1: Schiphol – San Francisco CA (8.991 km per vliegtuig + 47 km per auto)
De reis, die dit jaar begint in San Francisco, verliep voorspoedig en we waren al voor de middag ter plaatse. Helaas was het bij de douane echt super druk! Er stonden lange rijen met heel veel Aziatische mensen. We werden er gelukkig na een tijdje uitgehaald, alle mensen van vlucht KL0605 mochten naar een drietal douanebeambten. Toen ging het gelukkig wel snel. Vervolgens de auto opgehaald, we kregen een Buick Enclave uit Nevada. Een hele luxe, grote wagen waar de koffers met gemak in gingen! Na Het installeren van de TomTom, zijn we naar het hotel gereden. We hebben een grote, nette kamer op de derde verdieping. Hier is ook een terras met uitzicht op de Golden Gate Bridge.

En daar is dan, de Golden Gate Bridge

We hebben ons even geïnstalleerd en een bakkie koffie gedronken. Daarna hebben we een taxi gepakt naar Haight-Ashbury. De wijk Haight-Ashbury in San Francisco - ook kortweg gekend als ‘The Haight’ - wordt nog steeds geassocieerd met de hippies uit de jaren 1960, toen de wijk het centrum was van de hippiecultuur. Tegenwoordig herinneren enkel een aantal winkels aan deze tijd. In de 19e eeuw was het gebied rond Haight-Ashbury erg landelijk en stonden er zelfs een aantal boerderijen. Maar na de aanleg van de Haight Street kabeltram groeide de wijk al snel uit tot een begeerde buurt voor de hogere middenklasse en werden er talrijke huizen gebouwd. Het was een van de weinige wijken in de stad die gespaard bleef van de brand die ontstond na de aardbeving van 1906. Tijdens en na de Grote Depressie van de jaren 1930 ging het snel bergafwaarts met de buurt en na een kleine heropleving na de Tweede Wereldoorlog was de wijk in de jaren 50 een weinig aantrekkelijke buurt geworden met talloze leegstaande huizen.

Haight-Ashbury

Hierdoor werden al snel jongeren aangetrokken door de lage prijzen van de huizen en de goedkope huurwoningen. Vele van deze jongeren waren zogenaamde beatniks, een subcultuur die zou evolueren tot de hippies. Tegen het midden van de jaren 1960 was Haight-Ashbury het centrum geworden van de hippiecultuur. Het was daarnaast ook gekend als een centrum van drugs en het werd ook de thuisbasis van vele psychedelische rockgroepen zoals Jefferson Airplane en The Grateful Dead. Tegen de tijd dat de ‘Summer of Love’ in 1967 werd georganiseerd, was Haight-Ashbury ‘the place to be’ geworden voor de hippies over het hele land. Duizenden jongeren waren indertijd vanuit alle hoeken van de Verenigde Staten verhuisd naar deze wijk in San Francisco, die echter ook veel negatieve kritiek kreeg vanuit conservatieve groepen die San Francisco met een scheef oog bekeken omdat het een dergelijke levensstijl tolereerde.

Sinds die tijd is de wijk nooit meer hetzelfde geworden, sommige leden van de Flower Power generatie leven nog steeds in de Haight. De wijk is niet langer de thuishaven van hippies maar de cultuur is nog levend in de vele ouderwetse kledingwinkels, tweedehandswinkels en café’s die verspreid zijn over de wijk. The Haight wordt tegenwoordig in twee stukken ingedeeld, Upper en Lower. Upper Haight heeft duurdere winkels die zowel toeristen als de meer welgestelde inwoners aantrekken. De Lower Haight daarentegen is de thuisbasis van een aantal muziekclubs en is vooral bekend vanwege het nachtleven. We zagen er hele aparte dingen maar de ‘wietlucht’ vonden wij iets minder. Ook waren er best veel zwervers wat wij toch altijd wel erg triest vinden.

We hebben vervolgens de bus gepakt naar de Fisherman’s Wharf waar we wat willen eten. Fisherman’s Wharf is een erg populair gebied aan de kade van San Francisco. Naast vissersboten en visrestaurants zijn er een hele reeks attracties zoals een openluchtmuseum met historische schepen, een duikboot en een toeristische Pier vol winkels en eetgelegenheden. De werf is altijd een levendige buurt geweest vol activiteit. Sinds het einde van de 19e eeuw heeft hier een actieve vissershaven gelegen en het is nu nog een belangrijk centrum van de visindustrie. Fisherman’s Wharf is één van de grootste attracties in San Francisco waar je nog steeds vissersboten kunt zien aanmeren en ontschepen maar wat ook een winkelparadijs is met verscheidene winkelcentra in de buurt met winkels gaande van souvenirwinkeltjes tot boetieks met handgemaakte kledij. Vanuit Fisherman’s Wharf vertrekken ook heel wat boten o.a. naar Alcatraz wat we op de planning hebben staan voor morgen!

Dag 2: San Francisco CA (214 km) (19°C)
Dag twee is altijd een dag dat we allebei voor dag en dauw wakker zijn! Met een bak koffie in de hand, zagen we dat vanaf het terras de Golden Gate Bridge niet te zien was door de ochtenddauw. Het was ook best fris maar we werden wel lekker rustig wakker zo! Vandaag gaan we vanaf Pier 33 met een ferryboot naar Alcatraz Island. Alcatraz is een eiland in de Baai van San Francisco. Van 1934 tot 1963 was het in gebruik als zwaar beveiligde gevangenis. 1545 gevangenen hebben het eiland als standplaats gehad. De beroemdste gevangene was Alphonse "Al" Capone. Voordien was op het eiland een militair fort (1850-1907) en daarna (vanaf 1907-1933) was er een militaire gevangenis gevestigd. Tegenwoordig is het eiland een beschermd gebied en een National Historic Landmark, beheerd door de National Park Service. Naast de gevangenis bevat Alcatraz ook de oudste nog werkende vuurtoren van de westkust van de Verenigde Staten.

De beslissing om van Alcatraz een gevangenis te maken kwam vanwege de afgelegen ligging en de sterke stromingen in de baai, die het zo goed als onmogelijk zouden maken om te ontsnappen. Maar nog voordat het eiland officieel een gevangenis werd, werd het al gebruikt voor detentie. In 1867 werd reeds een bakstenen gevangenishuis gebouwd op het eiland, zodat het eiland vanaf 1868 al dienst kon doen als militaire gevangenis. Tijdens de Amerikaanse burgeroorlog en vooral tijdens de Spaans-Amerikaanse Oorlog zaten er veel militaire gevangenen op het eiland. Op 21 maart 1907 werd Alcatraz officieel door de Amerikaanse overheid ingesteld als militaire gevangenis. In 1909 begonnen de werkzaamheden om het eiland van militair fort om te bouwen tot gevangenis en in 1912 waren de werkzaamheden voltooid. De nieuw ontworpen celblokken werden tijdens de Eerste Wereldoorlog al bezet door onder andere dienstweigeraars.

In de nasleep van de Aardbeving van San Francisco in 1906 werden ook tijdelijk niet-militaire gevangenen naar Alcatraz gebracht voor bewaring. In 1933 kwam de gevangenis in handen van de United States Department of Justice, en werd het een federale gevangenis. De gevangenis had een zeer streng regime. In de beginjaren was het zelfs niet toegestaan om onderling te praten. Nadat er door middel van het doorspoelen van het toilet een primitieve communicatie op gang kwam is het spreekverbod opgeheven. Tijdens de 29 jaar dat Alcatraz in gebruik was als federale gevangenis, zaten er enkele bekende criminelen opgesloten, onder wie Al Capone, Robert Franklin Stroud, Machine Gun Kelly, James J. Bulger en Alvin Karpis (die langer in Alcatraz zat dan elke andere gevangene).

Er zijn verschillende ontsnappingspogingen gedaan, maar officieel is het nooit iemand gelukt om te ontsnappen. In totaal waren er 36 gevangenen betrokken bij 14 ontsnappingspogingen. Daarvan werden er 23 weer gearresteerd, zes doodgeschoten en twee zijn vermoedelijk verdronken. De gewelddadigste uitbraakpoging vond plaats op 2 mei 1946 en leidde tot de Slag om Alcatraz. In 1962 zou er echter toch een succesvolle ontsnapping plaats hebben gevonden. Frank Morris en de broers John en Clarence Anglin ontsnapten volgens de verhalen in een opblaasbaar vlot gemaakt van aan elkaar gelijmde regenjassen. Frank Morris, de leider van de groep, had een bijzonder hoog IQ, en wellicht hebben ze het getij van de San Francisco Bay gebruikt om te ontsnappen. Enkele van hun spullen zijn teruggevonden op Angel Island, maar sommigen gaan er van uit dat ze bij de Golden Gate Bridge aan land zijn gegaan en hun spullen via het getij naar Angel Island hebben laten drijven om de politie op een dwaalspoor te zetten. Van de mannen heeft niemand meer iets vernomen. Men is ervan uitgegaan dat ze verdronken waren, maar dat is niet helemaal zeker. Van deze ontsnappingspoging is een film gemaakt; “Escape from Alcatraz” genaamd. Nog geen jaar na de ontsnapping werd op 21 maart 1963 Alcatraz officieel gesloten.

De overtocht naar Alcatraz ging goed en we vonden het allebei erg gaaf om dit eiland nu echt te zien! De wandeling naar het Cellhouse was een kwart mijl maar die konden we in ons eigen tempo lopen en er waren natuurlijk talloze fotostops! Er zijn hele grote meeuwenkolonies op Alcatraz en er waren veel jongen wat erg leuke plaatjes opleverde! De Audio Tour leidde je door het Cellhouse, je kreeg veel informatie over hoe het leven was in de gevangenis. Een paar wetenswaardigheden: de exacte locatie van de cel van Al Capone is onbekend; Robert Stroud, “the Birdman of Alcatraz”, heeft op Alcatraz nooit vogels gehad; de gevangenis heeft nooit vol gezeten, er waren 336 cellen beschikbaar maar daarvan zijn er maar 260 gebruikt en er waren geen executies op Alcatraz hoewel er wel vijf zelfmoorden en acht moorden zijn gepleegd.

We zijn daarna nog even naar pier 39 geweest en hebben de Californische zeeleeuwen staan bewonderen die daar altijd op pontons liggen. Er waren een paar mannetjes aan het stoeien wat een erg leuk gezicht was en wat een herrie maken ze dan! We zijn terug naar het hotel gegaan en hebben onze eigen auto gepakt. We zijn eerst Lombart af gereden. De straat staat bekend als de meest bochtige straat van de wereld, hoewel dit slechts een klein stukje van de gehele straat betreft. Het stukje is slechts één huizenblok lang, maar telt acht scherpe haarspeldbochten. Dit bochtige stukje van Lombard Street loopt over Russian Hill, waar je de meeste motels van San Francisco vindt. Dit was echt heel gaaf en heel steil. Foto’s maken viel niet mee want als je zelf naar beneden rijdt, is het moeilijk om je camera stil te houden en later vanaf de weg er beneden stonden er weer heel veel Chinezen en Japanners te fotograferen. Maar het is uiteindelijk wel gelukt over de hoofden heen, ze zijn gelukkig nogal klein!

Nog een beetje rondgereden en soms zelfs een beetje huiverig voor de enorm steile wegen die je hier hebt. Het lijkt af en toe net of de weg niet verder gaat en dan duik je echt een afgrond in! We zijn nog naar de Golden Gate Bridge toe gereden. We wilden proberen om er wat mooie foto’s van te maken. We vonden een heel mooi punt bij Fort Point maar er hing hele lage bewolking en de brug was amper te zien! Er stond echter best veel wind en we zagen veel beweging in het wolken dus we besloten om hier even te blijven rondhangen. Gelukkig trok de bewolking op een gegeven moment op en konden we nog wel wat mooie foto’s maken! Nog wat rondgereden alvorens we teruggingen naar het hotel.

Dag 3: San Francisco CA - Fort Bragg CA (325 km) (16°C)
We rijden vandaag naar Fort Bragg via de kustweg, de US-1 maar we komen eerst over de beroemde Golden Gate Bridge. Gisteren hebben we al foto’s gemaakt maar toen was er wel aardig wat bewolking en was de brug niet helemaal te zien. Nu was er geen wolkje te zien en was de Golden Gate in haar volle glorie te bewonderen! We zijn hier nu een paar keer geweest maar dit hebben we nog nooit meegemaakt, brug ligt eigenlijk altijd in de mist! Vanaf twee verschillende plekken hebben we mooie plaatjes kunnen schieten.

De US-1 is een tweebaansweg die langs de Pacific Ocean loopt. Het is een prachtige weg die zich al kronkelend een weg baant door schitterende landschappen. We komen door duinen, berglandschappen, bossen, kleine steden….wij vinden dit wel wat!! Het is ook lekker rustig qua verkeer. Je komt eerst door een hele groene strook waar je langs moerasachtige grond rijdt waar heel veel watervogels te zien zijn zoals witte reigers. Voorbij Bodega Bay kom je dichter langs de kust te rijden maar ook hier is het nog klimmen en dalen. De kust is erg rotsachtig maar er zijn hier en daar wel strandjes. Veel zijn niet te bereiken of je moet een flinke klim maken. Bij Muir Woods kon je er wel redelijk makkelijk opkomen wat we ook even gedaan hebben. Het is nog wel fris en er staat een stevige wind maar het is toch even lekker. De lucht was eigenlijk de hele dag prachtig blauw maar nabij Bodega Bay werd de lucht heel grauw en grijs. Na een tijdje veranderde dit wel weer gelukkig, alles ziet er dan toch een stuk leuker uit!

We hebben bij Sea Ranch nog een hele bijzondere kapel bekeken. Het was echt een heel apart en kunstig gebouwd kapelletje. Bij een paar plaatsjes verder was ‘Jurassic Park’, iemand vond het leuk om dinosaurussen te maken van staalplaat. Ze zagen er echt heel goed uit! Nog regelmatig gestopt bij mooie uitzichtpunten die er genoeg waren. In Fort Bragg was een grote keuze aan hotels, we hebben een kamer in een Best Western genomen. Heel mooi en groot met een patio met uitzicht op de Pacific Ocean, wat wil je nou nog meer. Heerlijk gegeten bij een restaurant wat ook uitzicht had op de oceaan. Onder het eten de zon in de zee zien zakken en een stroomstoring meegemaakt. De computer was uitgevallen en alles werd daardoor geregeld. Gelukkig hadden we contant geld want met een creditcard betalen ging ook niet. Was weer een heerlijke dag vandaag alleen de temperatuur zou nog iets omhoog mogen!

Dag 4: Fort Bragg CA - Eureka CA (259 km) (14-21°C)
Na een ontbijtje gaan we eerst kijken of we Glass Beach kunnen bereiken. Glass Beach is een strand in het MacKerricher State Park. Glass Beach is ontstaan door het jarenlange storten van afval op een deel van de kuststrook ten noorden van het dorp. Door de jaren heen heeft men meermalen getracht het terrein op te ruimen. In de decennia na 1967 reinigden de beukende golven het strand. Het weggegooide glas verweerde tot kleine, gladde, gekleurde snuisterijen. We zitten er vlak bij hoorden we van de receptioniste. Zij vertelde ons ook dat er helaas niet veel meer van over is. Voordat het een State Park werd hebben locals en toeristen jarenlang het strand geplunderd. Locals gingen met tassen vol weg, leuk voor in achtertuin! Ook werd het glas gebruikt om sieraden van te maken die dan weer verkocht werden aan toeristen. Ze had zelf ook een potje staan met stukjes en ik kreeg er één van haar! We konden het goed bereiken en inderdaad was er nog maar weinig te zien, alleen allemaal kleine stukjes. En hoewel het niet mag, zijn er wel een paar stukjes in mijn tas terecht gekomen!! Maar we zagen ook mensen met zeven zitten om glas te vinden dus we schaamden ons niet.

Verder langs de kust door allerlei kleine plaatsjes, nog een keer een strandje op….heerlijk! Even voorbij Inglewood kwamen we op “the long and winding road”, een weg van 22 mijl die zich al kronkelend een weg baande naar Garberville. Een schitterende weg door de bergen en we kregen nog een bonus ook! We zagen ineens een klein hertje langs de kant van de weg staan, helemaal geweldig. Stond lekker te grazen maar we konden niet dichtbij komen, vluchtte gelijk weg! Bij Legett nog naar de “World famous drive thru tree” geweest. Een enorme Coast Redwood Chandelier Tree van 315 ft (= 96 m) hoog en met een doorsnede van 21 ft (6,5 m). Willem reed er doorheen en ik heb foto’s gemaakt. Hij vond het wel eng en dat kan ik me voorstellen want het was krapjes en je moest daardoor je spiegels inklappen! Verderop was zo’n Coast Redwood waar zelfs een huis in was, maar dat was helaas niet van binnen te bekijken.

Bij Garberville pakken we de ‘Avenue of the Giants’. Deze weg doorkruist het Humboldt Redwoods State Park van noord naar zuid over een afstand van 32 mijl. Je ziet hier diverse prachtige bossen met immens grote Coast Redwoods. Op sommige plaatsen staan de bomen zo dicht bij elkaar, dat het zonlicht er haast niet doorheen komt! We hebben onze ogen uitgekeken hier, wat een enorme bomen zijn dat zeg! Er waren er bij waar je in kon gaan staan, waren helemaal uitgesleten. Ook als je stammen zag liggen, was het geweldig om te zien hoe groot die waren, je voelde je erg klein bij deze reuzen!

We willen overnachten in Eureka maar het viel nog niet mee om daar een hotel/motel te vinden, vol of hartstikke duur! Uiteindelijk een kamer gevonden in een Americas Best Value Inn, grote, nette kamer en weer lekker beneden. We zijn gaan eten bij Applebee’s. Dat was heel goed maar er ging wel iets fout. We zaten ons voorgerecht nog te eten en toen wou ze ons hoofdgerecht al neerzetten! Beetje vreemd en we herinnerden ons ineens dat dat een aantal jaar geleden ook gebeurt was! Voortaan maar geen voorgerecht meer nemen bij Applebee’s!

Dag 5: Eureka CA - Redding CA (267 km) (16-32°C)
Vanmorgen eerst een beetje rondgekeken in Eureka, een plaats met een leuke ‘Old Town’. Er staan veel Victoriaanse huizen waarvan “Carson Mansion” de meest bekende is maar de “Pink Lady” vonden wij allebei ook heel spectaculair! De Carson Mansion is een Victoriaanse villa in Eureka en is ontworpen in Queen Anne-stijl en wordt beschouwd als een van de meest extravagante monumenten in de North Coast-regio van Californië. Het gebouw is ontworpen door de architecten Samuel en Joseph Cather Newsom uit San Francisco en werd tussen 1884 en 1885 neergezet in opdracht van de houtbaron William Carson (1825-1912). De Carson Mansion is opgetrokken in sequoiahout dat als steen is beschilderd en is tot 1950 in bezit geweest van de Carson-familie, waarna het verkocht is aan de privéclub The Ingomar. De Carson Mansion komt in aanmerking voor een plek in het National Register of Historic Places, maar de Ingomar club wil geen invloed van buitenaf. De Mansion is zodoende niet toegankelijk voor publiek. De oppervlakte van het huis bedraagt 1510 m² en de villa bestaat uit 18 kamers, verspreid over drie verdiepingen en een toren. Het is wellicht het meest spectaculaire Victoriaanse huis in de VS!

Carson Mansion

Pink Lady

Weg van de kust vandaag, we rijden vandaag naar Redding waar we willen overnachten. Maar eerst nog een klein stukje langs de Pacific Ocean en dan bij Arcata de bergen in. Het is weer een schitterende weg, heel veel groen en lekker rustig. In Willow Creek is het ‘Bigfoot Museum’, wat we ‘just for fun’ toch even gaan bekijken! Het is een heel klein museum waar naast allerlei attributen uit het mijnbouw verleden van de plaats, een ruimte is waar artikelen uit bladen en voetafdrukken van sasquatch te zien zijn. Bigfoot (de Indiaanse naam luidt Sasquatch, dat 'wildeman' betekent) is een veronderstelde primaatsoort uit de Verenigde Staten en Canada, en zou - indien hij leeft - er een zijn, die net als de mens rechtop kan lopen, met een volwassen lengte van 1,80 tot zo'n 2,50 m en een geschat gewicht van 100 tot 450 kg.

Foto's van de Sasquatch zijn gemaakt maar deze zijn aantoonbaar door de mens gemanipuleerd net als met het Monster van Loch Ness vaak het geval is geweest. Het enige grote "bewijs" zou een filmopname uit 1967 zijn, gemaakt door Roger Patterson en Bob Gimlin die een vrouwelijke Sasquatch tegenkwamen in een open gebied in een bos in Bluff Creek, Californië. De film Planet of the Apes was toen net in de bioscoop uitgebracht. Mogelijk hebben Patterson en Gimlin een grappenmaker weten te filmen. Aanhangers van de theorie dat Bigfoot zou bestaan, schermen met de methode waarbij een van de frames uit de film gekopieerd werd en vergeleken met een man in een apenpak. Zij stellen dat de proporties van de armen en benen nooit door een mens gekopieerd zouden kunnen worden, omdat de armen langer zijn en de benen korter dan die van een mens. Wij blijven het ongelooflijk vinden maar wie weet, niet alle op deze aarde levende wezens zijn bekend!

Sasquatch?

Verder komen we, wat wij altijd leuk vinden, nog een Ghost Town tegen, Helena. Er staan maar een handjevol huizen dus waarschijnlijk geen grote stad geweest. In Weaversville hebben we een beetje rondgelopen om de benen te strekken en bij een antiekzaakje gekeken en ja….een beadstore! Dat is wel een groot woord want ze verkochten van alles maar ook wat kralen en attributen om sieraden te maken. Zag niet echt bijzondere kralen of zo maar heb wel een leuk boekje gekocht over een bepaalde sieradentechniek.

We komen laat in de middag aan in Redding en gaan als eerste op zoek naar een motel. Een kamer gevonden in de Ponderosa Inn, weer van Americas Best Value Inn. Wat ouder maar prima kamer. Vervolgens gaan we naar het Turtle Bay Exploration Park waar een hele aparte brug is te zien. De Sundial Bridge is een tuibrug voor fietsers en voetgangers over de Sacramento River. De brug is ontworpen door de Spaanse architect Santiago Calatrava en werd op 4 juli 2004 (op Independence Day) geopend. De brug verbindt de twee delen van het Turtle Bay Exploration Park, een museumcomplex met onder meer een botanische tuin. Echt een hele mooie en aparte brug om te zien! Na wat aankopen in een supermarkt, zijn we teruggegaan naar het motel en hebben lekker op onze kamer zitten eten, af en toe naar buiten waar het nu heerlijk was! Vandaag was het even schrikken, was ineens over de 30 graden! Best warm na die dagen langs de kust met 15 à 16 graden!

Dag 6: Redding CA - Susanville CA (240 km) (12-27°C)
Het is vanmorgen al aardig warm in Redding, 27 graden! Eerst boodschappen gedaan bij Safeway en toen op pad. We rijden vandaag een weg die dwars door Lassen Volcanic National Park loopt en de geplande eindbestemming is Chester. Maar eerst komen we door Shingletown, Hier is de grootste Totem Pole van Noord Amerika te vinden. Deze is gemaakt door John Welch, volledig uitgesneden uit een 340 jaar oude Sugar Pine. De Totem Pole is ruim 18 meter hoog. Het is een waar kunstwerk! We zagen ook een marktje en hebben hier even gekeken maar het waren voornamelijk boeken. Wij dachten eerst dat het een Yard Sale was en daar kan je soms best leuke dingen weghalen.

We zijn al lekker vroeg in Lassen Volcanic, een National Park sinds 1916. Het is hier een stukje kouder, 16 graden, we zitten ook al aardig hoog. We gaan eerst naar het Visitor Center en kijken een film over het park en halen een plattegrond van het park. Wat informatie over het park: de Cascade Range is een bergketen van 1130 kilometer, die zich uitstrekt van het noorden van Californië tot in de Canadese staat British Columbia. Aan het zuidelijke einde van de bergketen ligt Lassen Peak, een van de grootste kegelvormige vulkanen ter wereld. De vulkaan bereikt een hoogte van 3.187 meter boven zeeniveau, en rijst 600 meter uit boven het omliggende landschap. Lassen Peak is een actieve vulkaan. Op 30 mei 1914 begon een periode van meer dan zeven jaar, waarin regelmatig uitbarstingen optraden. De heftigste eruptie heeft plaatsgehad in 1915, toen het een gigantische wolk van rook, stoom en as meer dan 10 kilometer de atmosfeer in blies. In de ruim negentig jaren na de laatste uitbarsting heeft het gebied rondom de vulkaan zich ver hersteld, maar toch zijn er nog veel bewijzen van de destructieve krachten van destijds zichtbaar.

In het park liggen nog meer vulkanen en je treft hier ook warme bronnen aan en vulkanische putten waaruit zwaveldamp opstijgt. Verder telt het park veel kristalheldere meren, beken, watervallen en bergweiden. Er zijn meer dan 700 plantensoorten, 58 soorten zoogdieren en bijna 200 verschillende vogelsoorten. We rijden het park in, de weg slingert door het park en is 30 mijl lang. Het is een prachtige weg en we blijven flink stijgen. We zitten net na de middag op 8511 ft (2594 m) hoog en het is nog maar 12 graden! We zitten nu ook midden in de sneeuw. Hier hebben we heel goed zicht op Lassen Peak. We komen nog langs een aantal meren, het water heeft een schitterende blauwe kleur. We dalen nu weer flink. Als laatste komen we langs een gebied waar je gelijk de lavalucht rook. Ze zijn hier aardig aan het werk om het beter toegankelijk te maken voor publiek maar daardoor zien we nu niet veel. Een enkele borrelde en stinkende modderpoel en hier en daar wat damp van putten waar je niet bij kon komen. Maar al met al was het een leuk park.

We komen in Chester aan en zien al gelijk dat dit niet echt een grote plaats is, zien wel een aantal hotels maar geen echte restaurants. Het is nog vroeg dus we besluiten om door te rijden naar Susanville wat een grotere plaats is en via de TomTom zagen we dat daar veel meer hotels zaten. We nemen een kamer in het Best Western Trailside Inn. Bij de Walmart die aan de overkant lag, lekker lopen snuffelen en daarna bij een Mexicaan gegeten.

Dag 7: Susanville CA - Reno NV (283 km) (14-29°C)
Na alle natuur nu iets heel anders, Reno!! We vullen eerst de tank van de auto en aangezien de vloerbedekking van de auto al een beetje nat was doordat de koelbox een beetje lek is, kopen we even een nieuwe voor we op pad gaan. We zitten snel op de goede weg en rijden door diverse kleine plaatsjes naar Reno toe. Het is een vrij saaie weg, er is weinig anders te zien dan uitgestrekte vlaktes. De plaatsjes stellen weinig voor, wel een tankstation bij één van die plaatsjes waar ze heerlijke ijskoffie hadden. We schoten lekker op en om 12.00 uur checken we al in bij het Sands Regency Hotel in Reno. We krijgen een kamer op de 9e etage, heel groot en een leuk uitzicht.

Reno is een stad in de staat Nevada en telt ca. 210.225 inwoners. De stad ligt op 1400 meter hoogte in een vallei tussen de bergen, waarvan Mount Rose met 3285 m de hoogste is. De rivier Truckee stroomt dwars door het centrum heen. Lake Tahoe, met een oppervlakte van 497 km², ligt op een half uur rijafstand van Reno. Het is, na Las Vegas, de tweede gokstad in Nevada. De bijnaam voor Reno is "The Biggest Little City in the World". Het in Reno gevestigde International Game Technology (IGT) is 's werelds grootste producent van slotmachines en casinosoftware. Behalve de gok- en entertainmentindustrie heeft Reno zich gericht op de ontwikkeling van de softwaresector en het aantrekken van logistieke bedrijvigheid. Momenteel zijn zo'n 120 softwarebedrijven in Reno gevestigd, waaronder Microsoft Licensing.

Even in het casino gekeken en toen wat gaan eten bij Mel’s Diner. Er zitten diverse eetgelegenheden in het hotel. Heerlijk gegeten en toen besloten we om naar Julia en Jim te rijden. Die hebben we in 2010 ontmoet bij een motel in Atlanta in Illinois. Ze vielen ons toen op omdat ze een hele mooie Chevrolet hadden en daardoor kwamen we aan de praat. Zij is geboren in Nederland maar woont al heel lang in de USA. Af en toe mailen we nog. We hadden niets afgesproken omdat we niet wisten hoe alles zou lopen dus we gingen nu op de bonnefooi kijken of ze thuis waren. Helaas was dat niet zo maar we hebben wel hun huis kunnen bewonderen! Ze wonen buiten Reno in een wijk met allemaal schitterende villa’s die in de bossen staan. Vreselijk mooi huis in een geweldige omgeving, om jaloers op te worden!

Het huis van Julia en Jim

Op de terugweg hebben we nog bij Kohl’s en een Walmart gekeken, dit was een hele grote. Toen we gingen afrekenen vroeg de caissière of we op vakantie waren en wat we allemaal gingen doen. Ze zei dat we zeker naar Virginia City moesten gaan, dat was een echte Western Town en helemaal te gek volgens haar. We zijn er heen gereden, het was verder dan we dachten maar de weg was heel mooi. Virginia City is een plaats in de staat Nevada, in de Verenigde Staten. De plaats ligt in de regio Reno-Tahoe op een hoogte van 1896 m boven de zeespiegel. Virginia City behoort tot de oudste nederzettingen in Nevada en westelijk van de Mississippi. Het plaatsje dankt zijn ontstaan en betekenis aan de Comstock Lode (ontdekking van zilvererts) en aan latere zilvermijnen uit 1859, hier en in de buurt van Carson City. De voorraden aan kostbare metalen veroorzaakten enkele keren een goudkoorts in deze streek. Binnen enkele maanden steeg het inwoneraantal naar een kleine 30.000 om rond 1898, toen de voorraden uitgeput waren, weer sterk te zakken.

Virginia City

Abraham Lincoln nam Nevada vooral als staat binnen de Verenigde Staten op om zo gebruik te kunnen maken van de rijkdom van de stad Virginia City en daarmee de kosten van de burgeroorlog te kunnen dekken. In 1863 werkte Samuel Clemens korte tijd als verslaggever in deze stad en gebruikte toen voor het eerst het pseudoniem Mark Twain, waarmee hij grote bekendheid zou verwerven. Tijdens de goudkoorts van 1858 ontstond er een bloeiende Chinese migrantenwijk in het dorp. Van deze Chinatown is er heden weinig meer over. In Virginia City probeert men het imago van spookstad te bewaren. De hele stad heeft de status van historisch monument. Vele huizen zijn in Victoriaanse stijl gerestaureerd. Hier en daar zijn nog houten trottoirs te zien die van saloon naar saloon liepen. In deze gebouwen bevinden zich tegenwoordig souvenirwinkels. De plaats heeft in het hoogseizoen ongeveer 1500 inwoners en wordt jaarlijks door ongeveer twee miljoen toeristen bezocht.


Houten trottoirs

De caissière had wel gelijk, het was echt een heel gaaf stadje. Je waande je in de “Wild West”. Het was niet zo kitscherig zoals we wel eens eerder hebben gezien. Er waren leuke shops en we hebben nog een leuke metal plate gevonden. Het was er nu ook niet druk, het was natuurlijk ook wel al laat in de middag, maar dat was wel lekker. Terug in het hotel eerst even relaxen op de kamer, wachten tot het donker is, en toen nog even een beetje in Reno rond gekeken. Wat mooie neon’s op de foto gezet en in het hotel nog wat gegeten bij Mel’s, we kwamen er weer achter dat ze in Amerika geen kleine porties kennen! Daarna nog een beetje gegokt in het casino en we hadden winst!! Niet veel maar ja, inleg toch ruim verdubbeld en we zijn ook geen grote gokkers!

Mooie neon’s

Dag 8: Reno NV - Lee Vining CA (272 km) (15-22°C)
We checken vanmorgen al vroeg uit. In het casino zitten nu al of nog steeds mensen te gokken. Wat dat betreft lijkt het Las Vegas wel waar ook alles 24 uur per dag door gaat. We tanken, halen koffie, verse donutsen en ijs en gaan op weg naar Lee Vining. We komen door Carson City waar zo te zien ook de nodige casino’s zitten. En dan rijden we Californië weer in, door de Agricultural Control,dat is altijd zo als je deze staat in gaat. We mogen zo doorrijden, ze kijken geen eens. Bridgeport, de volgende plaats, ziet er leuk uit. Al die plaatsjes hebben een beetje een western sfeertje! Ongeveer 6 mijl buiten Bridgeport zien we de zijweg die ons naar Bodie gaat brengen.

Bodie is een verlaten goudzoekersstad in Californië, een zogenaamde ghost town. Van de oorspronkelijke bebouwing is nog ongeveer 5% in tact. Het stadje is in 1962 uitgeroepen tot State Historic Park, en het wordt nu beschermd tegen verder verval. Er staan nog ongeveer 200 gebouwen, en Bodie is daarmee een van de best bewaarde spookstadjes van de Verenigde Staten. Bodie is vernoemd naar Waterman S. Bodey (ook wel William S. Bodey genoemd), die hier in augustus 1859 goud ontdekte. Lang heeft hij niet in het naar hem genoemde plaatsje gewoond; hij overleed op 20 november van hetzelfde jaar. Op dat moment woonden er ongeveer 20 goudzoekers in het plaatsje. Na de bouw van de Standard Mill groeide de bevolking explosief, in 1879 telde Bodie ongeveer 10.000 inwoners. Het leven was er rauw en hard, Bodie had met z’n grote aantallen schietpartijen en overvallen een erg slechte reputatie. Ook de moeilijke weersomstandigheden maakten het leven in het stadje ontzettend zwaar. Tijdens de hoogtijjaren verwerkte de Standard Mill voor een waarde van $ 14.000.000,- aan goud en zilver, maar na het jaar 1892 werden de opbrengsten steeds minder. Op 25 juli 1892 ging een groot deel van de huizen en andere gebouwen verloren tijdens een grote brand. Op 23 juni 1932 vernietigde een tweede grote brand opnieuw een belangrijk deel van de stad. De laatste bewoners verlieten Bodie in de jaren ’40 van de vorige eeuw.

Ghosttown Bodie

Het enige wat erg jammer is, is dat de lucht vandaag helemaal dicht zit en de temperatuur is ook een stuk lager (ca. 15 graden). We hadden alle dagen zo’n mooie blauwe lucht wat ontzettend mooi is op foto’s. Helaas moeten we het er mee doen. Onze fototoestellen hebben desalniettemin overuren gemaakt! Het was echt zo gaaf, nog veel groter dan dat we hadden verwacht. Bij heel veel gebouwen kon je naar binnen kijken, er stond soms nog meubilair in met een dikke laag stof er op! Verder enkele autowrakken en veel oude apparaten die met de mijnbouw te maken hadden. Het leek allemaal heel authentiek hoewel de meubels in de huizen wel zo zullen zijn neergezet! Ook het laatste stuk van de weg trouwens, 3 mijl onverharde weg, je werd flink door elkaar geschud!

Daarna rijden we door richting Lee Vining waar we ook overnachten. We komen eerst langs Mono Lake. Dit meer is meer dan 1 miljoen jaar geleden ontstaan en is een van de oudste meren van de VS. Het heeft een oppervlakte van ruim 150 km2. Een van de meest opvallende kenmerken is de aanwezigheid van vreemd gevormde kalksteentorens in het water en op de oever. Deze torens worden tufa’s genoemd. We stoppen op een plaats waar je heel makkelijk naar het meer toe kon lopen. Er is hier, net als op Alcatraz Island, een kolonie van de California Seagull en deze maken ook al zo’n herrie! We lopen een stukje langs het meer, de grond is heel vreemd. Vrij zacht onder je voeten. Er zijn hier wel wat tufa’s maar niet van die hoge, hopelijk gaan we die morgen vinden.

Mono Lake

We hebben een motel geboekt wat niet ver van het meer af ligt en eenmaal in Lee Vining, hebben we het snel gevonden. Het motel ziet er erg goed uit, veel groen en bloemen er om heen. Na even installeren en relaxen, gaan we eten in een restaurant wat vlakbij is. Het is een aanrader van de receptionist en weer een goede! Het is Broke Mikes Bar-B-Q, we eten hier een heerlijke top sirloin steak. Eenmaal terug in het motel hebben we nog kunnen zien op tv hoe een man over de Grand Canyon liep. Op een hoogte van ongeveer 500 meter, boven de Colorado-rivier, stak Nik Wallenda, een 34 jarige Amerikaan, in 22 minuten en 54 seconden de Grand Canyon over. In die tijd legde hij zo'n 427 meter af, met niets meer en minder dan twee mocassins en een negen meter lange balanceerstok van 19 kilo.

De 34-jarige nazaat van circusartiesten riep de hemel te hulp om 'het ritme uit het koord te halen'. Bijna onafgebroken prevelde hij schietgebedjes. De grillige wind bracht hem niet alleen uit zijn evenwicht, maar blies ook hinderlijke stofdeeltjes in zijn ogen. Het was een uitdagende avond voor de Amerikaan, die al sinds zijn tweede over draden loopt. Tijdens de barre tocht werd hij tot twee keer toe gedwongen te hurken om zijn balans te bewaren op de vijf centimeter dikke kabel. Wallenda liep in het oostelijke deel van gebied van de Navajo-indianen, omdat hij van de plaatselijke autoriteiten geen toestemming kreeg om de stunt in het nationale park zelf te doen. De sterke rukwinden maakten zijn opgave zeer lastig. Voor de start werden er al waarden van 77 kilometer per uur gemeten. Heel spannend om te zien!

Toen we even buiten stonden, kwam er een man naar ons toe en die zei dat er een hele bijzondere maan was. Dat was inderdaad waar, er zat een hele mooie band om heen, we hebben nog nooit zo iets gezien. Je krijgt het nooit zo op de foto helaas. Later op de avond was er een tweede verassing, Willem zag ineens een wasbeer vlak bij onze kamer zitten. Dat was zo gaaf, die hadden we nog nooit “live” gezien en hij of zij was ook niet echt bang. Het beestje zat ons gewoon een beetje te bekijken net zoals wij hem/haar! Het was al met al weer een topdag vandaag!!

Dag 9: Lee Vining CA - El Portal CA (177 km) (2-18°C)
We hebben vanmorgen eerst lekker ontbeten bij het Garden House Café wat bij het hotel lag. We werden daar nog aangesproken door een man, zijn ouders kwamen uit Nederland maar hij was hier geboren en getrouwd met een vrouw uit San Francisco. Hij sprak nog erg goed Nederlands met af en toe een beetje Engels er tussendoor. Na het volgooien van de tank zijn we op pad gegaan. We waren al bijna de Tioga Pass Road op gereden toen we besloten om nog even naar Mono Lake te rijden, en dat was maar goed ook! Willem zag een zijweggetje en toen ineens zagen we staan dat hier de South Tufa Area was.

In de South Tufa Area zie je een van de grootste verzamelingen tufa’s, en een groot deel daarvan ligt op de oever. Je kan hier dan ook tussen de prachtige kalksteenformaties lopen. Hoe ontstaan tufa’s? Gedurende het lange bestaan van het meer, zijn er grote hoeveelheden mineralen en zout vanuit de omringende bergen het water ingestroomd. De enige natuurlijke manier waarop het water weer verdwijnt, is verdamping. De mineralen en het zout blijven daarbij achter, en daardoor is het water nu 2,5 maal zo alkalisch en maar liefst 8 keer zo zout als zeewater. Onder de bodem van het meer bevinden zich zoetwaterbronnen. Het zoete water bevat veel calcium, en dit vermengt zich met het zoute water in het meer. Het calcium verbindt zich met het zout, en deze combinatie slaat op de bodem neer in de vorm van kalksteen. Het duurt vele jaren voordat op deze manier een tufa is gegroeid. De torens in het zuidelijke deel van het meer zijn naar schatting 200 tot 900 jaar oud!

Opvallend is de aanwezigheid van ongelooflijk veel kleine, zwarte vliegen. Deze alkali flies horen tot de zeer weinige diersoorten die zich kunnen aanpassen aan het uitzonderlijk alkalische, zoute water van Mono Lake. In het water komen miljoenen 1 centimeter lange garnaaltjes (brine shrimp) voor. De alkali flies en brine shrimp dienen als voedsel voor de meer dan 80 vogelsoorten, die tijdens de migratietijd in de lente en de zomer het meer bezoeken. We zagen nu ook veel verschillende vogelsoorten. Heel gaaf dat we dit weggetje nog zagen want dit was geweldig mooi om te zien, de natuur kan toch maar wonderlijke dingen creëren.

We rijden dan nu echt naar Yosemite National Park via de Tioga Pass Entrance. De Tioga Road loopt van oost naar west door het park en is de hoogst gelegen weg in de VS. We hebben alleen de pech dat toen we Yosemite inreden, het begon te regenen en dat is het helaas ook zo goed als de hele dag blijven doen! Maar goed, het is een ontzettend mooie weg om te rijden. Je komt langs mooie weiden, grote meren, watervallen waaronder twee van de hoogste ter wereld en enorm hoge bergen. Soms is het bijna droog en kunnen we de auto uit om van het uitzicht te genieten. De Yosemite Valley waar we komen voor we naar ons motel gaan, is een door een gletsjer gevormde vallei met aan de ene kant Half Dome (een 670 m hoge rots, de steilste in de VS) en aan de andere kant El Capitan, een 900 m hoog blok graniet. Het was weer droog dus we konden hier even goed kijken. Er was wel wat laag hangende bewolking maar we konden ze toch redelijk goed zien.

Het reeds geboekte motel in El Portal is heel leuk, het is een vrij groot complex met allemaal units van twee verdiepingen. Midden tussen de bergen en op een restaurant, een bar en gift shop na is er niets. We vinden dat helemaal niet erg, het is hier prachtig en gelukkig ook niet koud meer. Het is ongeveer 18 graden dus best uit te houden. We konden tot ’s avonds laat buiten zitten zonder te bibberen! We hebben de maquette, het Bagdad Café, die we gaan afleveren in Barstow CA, uit de auto gehaald om te kijken of die heel was overgekomen. Dat was er nog niet van gekomen, gelukkig helemaal intact! We hebben hem gedeeltelijk in elkaar gezet maar wel weer terug in de koffer gedaan. Later zetten we hem verder in elkaar en dan gaat die gewoon op de achterbank!

Dag 10: El Portal CA - Lone Pine CA (346 km) (9-35,5°C)
We staan vandaag vroeg op want vandaag hebben we een wat langere rit voor de boeg. We rijden eerst naar een winkel die 6 mijl verderop ligt. Hier halen we lekkere dingen voor onderweg, ze hebben heel veel verse dingen, ongelooflijk, want het is in ‘the middle of nowhere’! We zijn al heel vroeg weer in Yosemite en als we net de Tioga Pass Road oprijden, begint het weer te regenen, het is toch niet te geloven! Het is zo’n miezerregentje, heel irritant! We rijden dezelfde weg terug als gisteren want dat kwam gewoonweg voor de route beter uit. Af en toe komt de zon er een beetje door en op een gegeven moment is het droog en wonder boven wonder, bleef dat het ook! De Tioga Road is ontzettend mooi en je hebt soms geweldige uitzichtpunten. We kunnen nu gelukkig wat meer foto’s maken als gisteren! Bij de Tuolumne Meadows zagen we ineens drie Mule Deers lekker staan grazen. Natuurlijk gelijk de auto geparkeerd en foto’s gaan maken. Ze lieten ons aardig dichtbij komen en ze renden ook niet weg maar liepen op hun gemak een stukje verder bij ons vandaan. Helemaal geweldig!

Nog ruim voor de middag rijden we Yosemite uit. Nu op weg naar Lone Pine, een rit van ca. drie uur over de US-395. Wij doen er natuurlijk langer over want we stoppen heel vaak! Maar dat geeft niets, we hebben vakantie. In Mammoth Lake is de eerste stop, we kijken hier even bij Schat’s Bakery. Deze zaak is van een Nederlander die in de ’50 jaren vanuit Utrecht naar de USA is geëmigreerd. De Schat familie startte de lange lijst van bakkers in 1893 in Utrecht. In 1950 redde Jacob (Jack) Reyer Schat Jr. het tot Ellis Island en belande uiteindelijk in Californië. Hij was pas 17 jaar oud! Hij ging een jaar later in het Amerikaanse leger en in 1958 was hij in staat om zijn vader, Jack Schat Sr., zijn moeder Kine en drie van zijn vijf broers en zussen naar de USA te halen, op zoek naar de Amerikaanse droom!

De eerste zaak werd geopend in Bishop CA en was een groot succes. Tot vandaag de dag bakken leden van de Schat's familie in Mammoth Lake, Bishop en Carson City NV. Gewapend met de talenten van een meester-bakker en een “do or die” houding, maakte Jack Sr de naam 'Schat's synoniem met heerlijke gebakken producten. Aangezien de populariteit van de bakkerij in heel Zuid-Californië snel groeide, werd besloten om een 35.000 m2 grote bakkerij te bouwen Al snel werden de schappen van Safeway, Vons, Jongens, Certified en Albertsons Markten met meer dan 35.000 broden per dag gevuld door de Schat’s. De Amerikaanse droom is uitgekomen voor deze familie!

In Bishop besloten we even te gaan winkelen om de benen te strekken. We zagen inderdaad weer een Schat’s Bakery, ook een hele leuke zaak. We hebben bij de Kmart even lopen rondkijken en een paar T-shirts voor Willem gekocht en een spijkerbroek voor mij. Is een stuk goedkoper dan bij ons en het is echt geen slechte kwaliteit, bekende merken zijn hier ook veel voordeliger. En toen door naar Lone Pine waar we laat in de middag aankomen. Lone Pine ziet er leuk uit, niet heel groot maar we zien al gelijk diverse eetgelegenheden. Dat is heel belangrijk, je moet een beetje keus hebben! Het motel, een Best Western, is prima. Alle kamers zijn hier beneden en onze kamer ziet er echt heel goed uit. Heerlijk ruim en ja, toch wat extra comfort, prijs-kwaliteit verhouding is erg goed! En....een internetverbinding, die hadden we gisteren niet! We hebben dus eerst even het verslag van gisteren geplaatst. Daarna lekker gegeten bij Seasons. De temperatuur is nu trouwens een stuk hoger dan de afgelopen dagen. We zijn vandaag van 8 graden naar 35,5 graden gegaan, een heel verschil!!

Dag 11: Lone Pine CA (84 km) (29-39°C)
Vandaag een rustige dag, we gaan Lone Pine en omgeving een beetje bekijken en in ieder geval naar de Alabama Hills. Deze heuvels zijn op een gegeven moment ontdekt door Hollywood en er zijn heel wat films opgenomen en ook in series als Rawhide zijn ze te zien. Maar eerst een heerlijk hot breakfast! En dat was ook echt lekker, er waren o.a. omeletjes, pancakes en toast. Een goede start van de dag en we gingen dan ook voldaan op pad. We hadden gisteren al gezien waar de Whitney Portal Road was. De 12 mijl lange Whitney Portal Road loopt voorbij de Alabama Hills steil de Sierra Nevada bergketen in. Onderweg kan je stoppen bij een aantal turnouts, je hebt dan een weids uitzicht over de vallei en de Alabama Hills beneden je. Voor je heb je een geweldig zicht op Mount Whitney, de hoogste berg van de 48 aaneengesloten staten van Amerika. Deze berg, die 4.418 meter hoog is, behoort tot Sequoia National Park. De weg eindigt bij een parkeerplaats, waar je een mooie waterval kan bezichtigen. Er vliegen allemaal prachtige, grote vlinders rond maar helaas gaan ze niet even ergens zitten dus geen foto’s van kunnen maken!

Sequoia National Park

Niet veel toeristen zijn op de hoogte van het bestaan van het wonderlijke rotslandschap Alabama Hills. Je vindt hier een opeenstapeling van gladde, ronde rotsen die miljoenen jaren oud zijn. Water- en winderosie hebben in combinatie met de schurende werking van zand gezorgd voor de vreemde vormen van de rotsen; soms wordt dit omschreven als ‘potatoe-shaped’. De Tuttle Creek Road is een smalle, verharde weg die door het zuidelijke gedeelte van de Alabama Hills loopt. Veel van de rotsformaties die je onderweg ziet, hebben namen gekregen, zoals Hannibal the Cannibal, Eagle, Viking en Polar Bear. In de jaren ’20 van de vorige eeuw werd het unieke landschap van de Alabama Hills ontdekt door Hollywood. Sindsdien zijn hier talloze filmscenes opgenomen, met sterren als John Wayne, Humphrey Bogart en – meer recent – Mel Gibson. Ook dienden de Alabama Hills als decor voor televisieseries als Lone Ranger en Rawhide, en voor veel commercials.

De Movie Road is een onverharde weg die bij goede weersomstandigheden eenvoudig met een gewone personenauto berijdbaar is. De weg, die enkele mijlen lang is, loopt door het gebied dat Movie Flat wordt genoemd. Via veel smalle, onverharde zijpaden kan je diep doordringen in het rotslandschap, je wordt dan helemaal omringd door de gladde rotsen in allerlei vormen en groottes. In de Alabama Hills komen veel kleine natuurlijke rotsopeningen voor. De twee meest bekende arches zijn de vlak bij elkaar gelegen Mobius Arch en Lathe Arch. Mobius Arch is het makkelijkst te vinden, Lathe Arch heeft twee natuurlijke rotsopeningen, een daarvan zit heel laag in de rots en is moeilijk te fotograferen, de andere opening zit hoog in de rots en is wel erg fotogeniek. We hebben hier echt enorm lopen genieten! De kartelige, hoge pieken van de Sierra Nevada op de achtergrond en de strak blauwe lucht die er vandaag was, vormden een mooi en scherp contrast met de Alabama Hills.

Alabama Hills

Terug in Lone Pine hebben we eerst bij een aantal kleine winkeltjes gekeken, één met Western kleding en aanverwante artikelen en een souvenir winkel. Toen wat te drinken gehaald bij een saloon en lekker buiten op een bankje opgedronken. Door al dat stof van de Alabama Hills hadden we vreselijke dorst gekregen! We hebben wat gegeten bij de McDonalds en zijn daarna naar een meer gereden wat we van bovenaf hadden gezien. Heerlijk rustig daar en even zitten genieten van een paar rond cirkelende roofvogels en een vogel die lekker aan het badderen was in het meer! We hadden vlakbij ons motel een film museum gezien en besloten om dat te gaan bekijken. Het was echt een leuk museum, heel sfeervol! Er hingen heel veel filmposters, er waren vitrines met attributen uit films, er stonden een paar huifkarren en oude auto’s en er was kleding te zien die gedragen was door sterren als Audrey Hepburn en John Wayne. Dit museum was ook zeker de moeite waard. En we sloten deze dag af met een heerlijke Filet Mignon bij Seasons!

Film museum

Dag 12: Lone Pine CA – Beatty NV (198 km) (28-48°C)
Na weer een lekker ontbijtje, checken we uit en gaan even ijs halen bij een klein supermarktje. We gaan naar Death Valley dus we moeten zorgen voor voldoende gekoeld water. We kregen via facebook door dat er komend weekend een hittegolf wordt verwacht in Death Valley en in Las Vegas. Er schijnen dan hitterecords te worden gebroken! Konden we natuurlijk ook niet weten en kunnen ook de route niet omgooien want motel/hotel zijn al geboekt in Beatty en in Las Vegas. Als het inderdaad het weekend is, dan zitten we in Las Vegas en dan zijn er voldoende casino’s en winkels met airco gelukkig! We komen eerst door Keeler en dat is een Ghost Town. We rijden het stadje in en zien dat er nog wel mensen wonen maar dat er veel panden leeg staan. Ja, een Ghost Town betekend niet altijd dat er niemand meer woont. We zien in een zijstraatje een gave oude auto staan en rijden er naar toe en dan zien we een heel gaaf rariteiten kabinet! Er woont hier iemand die heel graag oud ijzer verzameld en er de meest vreemde dingen van maakt. Wij vinden dit geweldig en hebben er dan ook veel foto’s van gemaakt!

Keeler

Kort hierna rijden we Death Valley National Park in. Death Valley is de heetste plek op aarde en de droogste plek van Noord-Amerika. De hoogste temperatuur die hier ooit gemeten is 56,7 °C, in Furnace Creek, een woestijndorp, op 10 juli 1913. Het gebied is zo droog omdat er een aantal bergruggen ligt tussen de vallei en de Stille Oceaan. Wolken regenen leeg op deze bergruggen waardoor er in Death Valley vrijwel nooit regen valt, minder dan 50 mm per jaar. Bovendien ligt het gebied zeer laag, in Death Valley bevindt zich het laagste punt van de Verenigde Staten. Dit laagste punt bestaat uit een zoutmeer, Badwater genoemd, en ligt 86 m onder de zeespiegel. We schrikken ons op een gegeven moment echt rot, rijden op een weg waar amper wat rijdt, vliegt er ineens een straaljager heel laag over, wat een herrie! Bij Stovepipe Wells zijn we even de General Store ingegaan en hebben hier lekkere koude ijskoffie gehaald. Het was vanmorgen bij het motel al ruim 27 graden maar hier was het nog wat warmer, slechts 48 graden! Zelfs mussen en grote zwarte kraaien hadden enorme dorst, zaten hier allemaal met hun snavel open! Even verderop zien we de Mesquite Flat Sand Dunes. Prachtige zandduinen die volgens de Amerikanen de meest gefotografeerde duinen ter wereld zijn! Als we er een stukje inlopen, voelen we goed hoe hoog de temperatuur hier is want het zand is gloeiend heet!

Stovepipe Wells

Mesquite Flat Sand Dunes

Vervolgens rijden we richting Beatty NV waar we overnachten. We komen o.a. nog langs Devils Cornfield, de Death Valley Butes en Hells Gate. De bergen zijn prachtig hier, je ziet er zoveel verschillende kleuren in! Vlak voor Beatty gaan we een zijweg in naar Rhyolite Ghost Town. Het schilderachtige Rhyolite werd hevig gepromoot als ‘booming town’ toen er goud & zilver werd gevonden. Binnen 5 jaar na de oprichting in 1905 waren er meer dan 6.000 inwoners, drie spoorlijnen, een stadsbeurs, diverse banken en hele blokken van stenen gebouwen. Tegen het midden van de jaren ‘30, toen de mijnen leeg waren, stortte Rhyolite net zo hard weer in.

Er is o.a. een gebouw wat is gebouwd van 10.000 bier flessen waar hier geen gebrek aan was! Er stond één heel mooi gebouw, volgens het sign een casino. Verder waren het voornamelijk ruïnes. En er stond een hele rij spoken, erg leuk gedaan. In Beatty vinden we het motel snel, het motel is onlangs volledig gerestaureerd, ook de kamers. De kamer is heerlijk koel en we blijven dan ook op de kamer om even bij te komen. Beatty is een heel klein plaatsje maar wel een paar grotere hotels waaronder het Stagecoach Hotel en Casino. Hier gaan we even kijken en we eten bij Denny’s, een diner die in dit hotel zit. Uitmuntende bediening hier waar ze erg zuinig op moeten zijn! We werden bedient door een jonge man die helemaal onder de tatoeages zat, weliswaar volledig bedekt, maar we zagen het wel. Je kunt dan wel eens vooroordelen hebben maar jeetje, wat was hij beleefd, behulpzaam en vriendelijk!.

Rhyolite

Dag 13: Beatty NV (221 km) (32-51°C)
Vandaag gaan we Death Valley verder bekijken. Het is vanochtend om acht uur al 32 graden dus dat beloofd wat vandaag! We reden al vroeg het park in en onze eerste stop was bij Furnace Creek. We zitten hier op -190 feet (= -58 meter) en het is hier al 46 graden. In de General Store hebben we koude ijskoffie gehaald en die lekker in de schaduw opgedronken. We zagen voor Furnace Creek een man staan met een enorme camera en later kwamen we erachter dat hij van Weather Channel was. We kwamen hem op allerlei plaatsen tegen. En er waren meer cameramensen in het park. Is allemaal voor het te verwachten hitterecord van dit weekend. Het record staat op 56,7 graden maar er is twijfel of dit verbroken zal worden.

Weather Channel

Vervolgens rijden we door naar het Badwater Basin. Als je er naar toe rijdt, dan rij je al langs een enorme zoutvlakte. De beste plek om deze zoutvlakte te bekijken is bij het Badwater Basin. Er zijn hier een aantal vlonders aangelegd waardoor je er makkelijk een stukje in kan lopen. Op een bordje staat aangegeven dat het Badwater Basin zich op 85,5 meter beneden zeeniveau bevindt; het exacte laagste punt (86 meter) ligt echter niet op deze plek, maar enkele kilometers verder op de vlakte. Het is het laagste punt op het westelijk halfrond. Ergens op de rotswand naast de weg is een bordje aangebracht, waarop het SEA LEVEL wordt aangegeven. In het Badwater Basin vormt zich na een regenbui een groot en heel ondiep meer. Het gebied droogt nooit helemaal op, er leeft hier zelfs een unieke vissoort, de Death Valley pupfish.

Het is niet warm...

Bij Badwater zagen we weer de cameraman van Weather Channel en die was een man aan het interviewen. Heel leuk was dat die man een hond bij zich had met schoentjes aan. Heel slim want de grond is hier zo heet dat je er volgens ons gewoon een eitje op kan bakken! We rijden weer terug en komen dan bij een onverharde weg van ruim 1 mijl lang. Aan het eind ervan is Devil's Golf Course, een uitgestrekte vlakte zonder plantengroei. De oppervlakte is scherp en erg ongelijk, vol met holtes en zoutpilaren die soms wel 30 centimeter hoog zijn. Een heel vreemd gebied om te zien want je kan er alleen naar kijken, er over lopen is onmogelijk. Weer verderop begint een 9 mijl lange eenrichtingsweg genaamd de Artist’s Drive. De weg is smal, zit vol soms erg scherpe bochten en heeft veel hoogteverschillen. Je ziet hier rotsen in allerlei kleuren (roze, groen, paars, bruin, zwart), bewijsstukken van de meest heftige vulkanische activiteiten die in Death Valley hebben plaatsgevonden. De meest fotogenieke plek is Artist's Palette, je ziet hier zoals de naam al doet vermoeden, een palet aan kleuren in de bergen. Het is echt geweldig mooi!

Devil's Golf Course

Artist's Palette

Tijdens het laatste gedeelte van de rit gaat de weg vooral omhoog, worden de bergen steeds zwarter en heb je een prachtig uitzicht over de zoutvlakte in het westen. We zijn trouwens vandaag en gisteren ook al, veel hybride testauto’s tegengekomen. We hadden dat eerst niet door maar op een gegeven moment waren we er vrij dichtbij en zagen we het er op staan. Het waren allemaal auto’s die met een heel druk patroon beschildert waren, daarom herkenden we ze ook makkelijk. Ondanks de hitte hebben we toch nog wel veel gezien van Death Valley, het is een wonderlijke en erg mooie omgeving.

Hybride testauto’s

We zijn hierna terug gegaan naar Beatty en hebben hier nog een beetje rond gekeken. Het is een heel klein en vreemd stadje. Er stonden maar twee normale huizen en voor de rest was het net een kamp. Allemaal een soort woonwagens en ook veel dichtgetimmerde woningen en winkels. Het lijkt bijna wel een Ghost Town! De hoofdweg zag er redelijk uit maar als je zijstraten inging dan lag er ook veel rommel. Er zijn hier dan wel een paar motels maar een normale supermarkt is niet te vinden. Er was een tankstation waar ze wat hadden en een soort supermarktkeet op een RV-camping maar die was meer dicht dan open! Maar ons motel was prima en eten bij Denny’s was ook heerlijk. In Death Valley betaal je de hoofdprijs voor een overnachting maar hier was het heel goed te doen. We zagen Willem ‘s avonds op tv, Weather Channel zond het interview uit wat opgenomen was bij Badwater en Willem liep op de achtergrond! Het hitterecord van 56,7 graden is niet verbroken trouwens!

Dag 14: Beatty NV - Las Vegas NV (264 km) (32-48°C)
Vanmorgen was het al weer lekker warm, bijna 32 graden! Ontbijt moet even wachten want ja, hier is niets te vinden dus we vertrekken al vroeg. We kwamen langs de Great Sand Dunes en via een onverharde weg, die veel langer was als dat we dachten, hebben we geprobeerd om er zo dicht mogelijk bij te komen. De duinen waren prachtig, een hele mooie lichtval en er zat een schitterende wave in. In de Amargosa Valley bij het Area 51 Alien Center, een tankstation, stopten we om te kijken want het zag er erg grappig uit. Een hele vreemde zaak met T-shirts met aliens er op en ook veel artikelen met de tekst erop van de sexclub die er naast zat. Al met al, een erg rare bedoening daar. We hadden besloten om naar Las Vegas te rijden via Pahrump. Hier zat volgens ons een leuke sloperij waar we een paar jaar geleden ook hebben rond gesnuffeld. We konden de sloperij die we bedoelden niet vinden maar wel een andere. Helaas gesloten maar door en over het hek heen, hebben we nog wel wat leuke auto’s kunnen fotograferen. We hebben hier ook even bij Home Depot, Kohl’s en Albersons lopen rondneuzen. En als laatste een Mocha Frappé gehaald bij de McDonald’s, ons geliefde drankje in de USA!

Great Sand Dunes

Pahrump

Nog één sanitaire stop bij een tankstation voor we in Las Vegas arriveren! We komen via een andere kant binnen als de vorige keren maar vinden het hotel snel. Het is dat we dit hotel al jaren op ons verlanglijstje hebben staan want ja, het is weer zo’n groot gebeuren met Valet Parking waar we eigenlijk niet van houden. Hier werd wel de bagage uit de auto gehaald en we kregen een nummer wat we moesten bellen als we op onze kamer waren. Ze kwamen dan netjes alles brengen, kost je een paar dollar maar is wel makkelijk! Eerder wel meegemaakt dat je zelf als een idioot alles uit je auto moest sleuren omdat ze hem al wilden wegrijden, dit was dan wel beter.

We naderen Las Vegas

New York-New York is een hotel- en casino complex, gelokaliseerd op de Las Vegas Boulevard, beter bekend als The Strip. Het is één van de grootste casino's van de MGM Mirage Group en is geopend sinds 3 januari 1997. De architectuur van het complex refereert aan de skyline van New York. Enkele van de hoteltorens hebben sterke gelijkenissen met bestaande wolkenkrabbers zoals de Empire State Building of de Chrysler Building. Voor het hotel ligt een zwembad dat aan de New Yorkse haven doet denken, met een replica van het Vrijheidsbeeld. Er staat ook een replica van de Brooklyn Bridge. We hebben een kamer in de Chrysler Tower op de 33e verdieping. De kamer is groot en ziet er heel goed uit. We hebben een geweldig uitzicht over een stukje van de strip. We zien Excalibar, MGM, wat winkels en het vliegveld. De lift is gelukkig heel snel dus het kost niet veel tijd om zo hoog te komen. We installeren ons even en gaan daarna een beetje rondkijken. Natuurlijk een ontzettend groot casino maar ook heel veel eetgelegenheden en winkels. Genoeg te ontdekken hier! Morgen eerst naar het Neon Museum in de verwachtte enorme hitte, niet lekker maar willen we wel graag zien!

Hotel New York-New York

Dag 15: Las Vegas NV (164 km) (36-50°C)
We gaan vandaag in Las Vegas naar het Neon Museum en Neon Boneyard. De opmerkelijke en historisch belangrijke Neon Boneyard bij het Neon Museum is gelegen aan de wereld beroemde Las Vegas Boulevard nabij het centrum van Las Vegas. De Boneyard (2 hectare) is een uitgebreide en indrukwekkende outdoor collectie van niet-gerestaureerde Las Vegas borden uit de jaren 1930 tot heden. De signs zijn van motels, lokale bedrijven, en gevierde casino resorts uit de hele Vallei van Las Vegas. De fotogenieke collectie biedt een blik in het legendarische verleden van Las Vegas en zijn meest memorabele kunstvorm, de neonreclame!

Neon Museum

We hebben een tour geboekt om 09.30 uur maar zelfs dan is het al hartstikke heet, ruim 38 graden! De rondleiding was erg leuk en informatief, we hoorden heel wat over de geschiedenis van de diverse signs. Van welk hotel of restaurant ze waren geweest, wie de ontwerper was en nog veel meer. Maar het was wel ontzettend afzien zo buiten in die felle zon. De tour duurde een uur en hoe interessant het ook was, we waren blij toen het voorbij was en moesten eerst flink bijtanken om al het verloren vocht weer aan te vullen! Het bezoekerscentrum is trouwens ook een verhaal apart, dat is een oude lobby van een hotel, La Concha, wat ooit op de strip heeft gestaan. De eigenaren wilden een groter hotel maar vonden het zonde om het oude verloren te laten gaan en waren op zoek naar een nieuwe bestemming. Het Neon Museum had helemaal geen bezoekerscentrum dus heeft de eigenaar de oude hotel lobby aan het museum geschonken. Het was: “a match made in heaven!”. De lobby is in een aantal delen van de strip naar de huidige bestemming vervoerd en daar weer in elkaar gezet.

Eerst richting Freemont gereden want op dat stuk stonden nog diverse signs die door het Neon Museum waren gerestaureerd en toen door naar de Pawn Stars. Drie generaties van de Harrison-familie runnen de Gold & Silver Pawn Shop aan de rand van Las Vegas. De mannen gebruiken hun expertise om de waarde te schatten van hedendaagse spullen tot historische goederen als een samurai-zwaard. Hierbij komt veel vijandigheid, maar ook kameraadschap kijken. Pawn Stars is bekend van Discovery Channel. Er stond een hele rij voor de deur, er werden als er mensen naar buiten kwamen, telkens weer een aantal mensen binnen gelaten. Eenmaal binnen zagen we dat ze eigenlijk maar weinig artikelen verkochten, het waren meer souvenirs! Een beetje, nou ja….een beetje, een poppenkast maar wel grappig. Verderop in de straat zagen we een paar Antique Shops en zijn hier ook even gaan rondkijken. Een was er erg leuk, veel leuke signs, zelfs van de Route 66, en heel veel vitrines met leuke dingen. Heb hier een heel leuk Betty Boop trommeltje gekocht.

Gold & Silver Pawn Shop

Leuke Antique Shops

We wilden ook het nieuwe hotel op de strip bekijken, Aria Resorts & Casino. Dit resort aan de Las Vegas Strip beschikt over een 150.000 m² groot casino, 16 restaurants en 4 zwembaden. De kamers, 4004 en dan nog 568 luxe suites, hebben ramen die van de vloer tot het plafond reiken en een prachtig uitzicht bieden over de stad. De kamers hebben een gevulde minibar en beddengoed met 300 draden per vierkante inch, klinkt heel luxe!. Een controlesysteem met afstandsbediening zorgt ervoor dat in de kamer onder meer verlichting en de temperatuur snel kunnen worden aangepast. Verder is er o.a. een Spa met 62 behandelkamers! Het is pas vorig jaar geopend. In het bijbehorende Chrystal Shopping Center zitten zaken van allerlei bekende ontwerpers. Het ziet er zeer indrukwekkend en luxueus uit!

De "Strip"


Gekke Amerikanen! Maar ze doen wel leuk mee....

Chrystal Shopping Center

We besloten hierna om nog even bij Lake Mead en de Hoover Dam te gaan kijken. Het was nog vroeg en ik had al weer teveel gelopen vandaag. De brug die de Hoover Dam ontlast van het vele doorgaande verkeer, is nu helemaal af en gaaf om te zien. Het was wel grappig dat we toen we over de brug heenreden, even in Arizona waren! Maar nadat we hier even hebben rondgekeken en foto’s hadden gemaakt, zijn we terug naar het hotel gegaan. Het was heet, ruim 49 graden, dus we gingen voor we iets anders gingen doen, eerst even afkoelen op de kamer en ons een beetje opfrissen. We hebben heerlijk gegeten bij het Outback Steakhouse, ze hebben daar zo’n lekker brood en overheerlijke steaks! Nog even rondgesnuffeld in de Coca Cola Store en een beetje gegokt in het casino van New York New York en daarna sluiten. Morgen naar ons startpunt van Route 66, Needles!

Hoover Dam

Hotel "Paris"

Dag 16: Las Vegas NV - Needles CA (344 km) (38-48°C)
Het was leuk Las Vegas maar wij vinden toch allebei die grote hotels eigenlijk niets! Géén koffie op de kamer dus naar beneden om koffie en wat te eten te halen. Weer naar de kamer, ontbijten en dan bellen voor het ophalen van je bagage, uitchecken, auto laten halen……gaat allemaal wel snel hoor maar laag motelletje met auto voor de deur, heerlijk! Je kan dan zelf bepalen wat je uit de auto haalt en wanneer en ook makkelijker als je weg wil met de auto! Maar nogmaals, Las Vegas was weer heel gaaf! Vanaf Las Vegas rijden we naar Needles waar we gaan beginnen aan de Route 66. We tanken en halen ijs in één van de voorstadje van Las Vegas en besloten hier spontaan om eerst naar Kingman in Arizona te rijden en van daar af naar Needles. Niets veranderlijker dan Willem en Monique!!

We rijden dus wederom over de Hoover Dam, wisten we gisteren ook niet, en vlak daarna zitten we in Arizona. Het is dus tijdelijk een uurtje vroeger! Bij Dolan Springs zagen we een auto sloperij en moesten toch weer even stoppen en foto’s maken, weliswaar weer door een hek maar toch leuke plaatjes. Van een afstand zagen we de rook al van de branden die door blikseminslag waren ontstaan in de Kingman area. Je zag een rare donkere lucht door alle rook. We hadden al op het journaal gehoord dat er veel “wild fires” waren, ook bij Phoenix. Daar zijn 19 brandweermannen om het leven gekomen, vreselijk en ze waren ook allemaal nog zo jong, gemiddelde leeftijd was 22 jaar! In Kingman zijn we even in het Powerhouse Route 66 Information Center geweest en hebben daarna bij Mr. D’z, een leuke diner, een heerlijke milkshake gedronken en wat gegeten.

Dolan Springs

Wild fires in de Phoenix area!

Powerhouse Route 66 Information Center

Ha.....de beroemde klompen van Dries van Route66.nl!!

Mr. D'z, een hele gave diner in Kingman, AZ

Wij hadden waarschijnlijk ook last van de branden want we wilden via Cool Springs en Oatman, dus over de Route 66 door de Black Mountains, naar Needles rijden. We konden Cool Springs nog bereiken en het was heel gaaf om dit weer te zien al was de eigenaar helaas niet aanwezig. Dat was erg jammer want hij wil zo graag dat Willem ook een maquette maakt van zijn pand. Veel foto’s gemaakt nu dus wie weet komt het er nog eens van! We konden ook Ed’s Camp nog bekijken en daarna zijn we teruggegaan want de weg was voor Oatman geblokkeerd hoorden we van iemand die daar vandaan kwam rijden. We weten niet of dat ook door die branden kwam maar het was wel vervelend, we moesten een heel eind terug en dan via de I-40, de snelweg. We komen weer in Californië en kort daarna zien een afslag naar de Route 66, die pakken we natuurlijk! Helaas, na een klein stukje is het ineens op het ho-ijzer trappen want de weg houdt op! Er is een enorme berg oud asfalt en een grote leegte naar de overkant. We zijn bij Topock en daar zou een oude brug zijn, misschien heeft die hier wel gelegen. We zijn hier een aantal jaar geleden ook geweest maar dit kunnen we ons niet meer herinneren. Dus weer terug naar de I-40 tot 4,5 mijl voor Needles. Daar zien we weer een afslag en ja, nu gaat het wel goed en we komen via de Route 66 in Needles aan.

Einde weg

In Needles doen ze heel veel om de Route 66 te promoten. Er zijn veel muurschilderingen, hotels en motels, winkels en garage die leuke signs hebben en er zijn ook regelmatig Route 66 signs op het wegdek te vinden. Needles was vroeger een pleisterplaats van mijnwerkers, spoorwegbouwers, jagers en ranchers en is één van de oudste nederzettingen in de Mojave-woestijn. Het is trouwens ook één van de heetste stadjes in de VS. Het is ruim 43 graden en het is al laat in de middag! We schieten niet echt op want we stoppen weer om de 100 meter om foto’s te maken. Maar uiteindelijk komen we bij het hotel, een Best Western. Gelukkig weer een kamer beneden en die ziet er heel goed uit. We hebben lekker gegeten in het Juice’s Famous River Café en sluiten de dag af met het verder in elkaar zetten van het Bagdad Café want daar komen we morgen langs!

Dag 17: Needles CA - Barstow CA (266 km) (39-48°C)
Na een ontbijt, wat heel goed was, in het Juicy’s Famous River Café, checken we uit en gaan we eerst tanken, ijs en water halen. Buiten Needles loopt de weg de gevreesde Mojave-woestijn in dus moeten we voor voldoende vocht zorgen! Het is zonder twijfel het eenzaamste en meest afgelegen stuk van de hele route. Goffs, Fenner, Essex, deze plaatsjes brengen daar geen verandering in! Mijlen in de omtrek is niets anders te zien dan woestijn. Een paar zoutmeren glinsteren in de zon terwijl de dikke bergklompen aan groot uitgevallen porties chocolade-ijs doen denken. De zoutmeren worden opgevolgd door zwarte kraters die net als de lavavelden wijzen op de vulkanische oorsprong van de Mojave-woestijn.

We schrokken er van hoe Goffs General Store er uit zag. Toen we hier in 2005 waren, stond er nog een mooi gebouw. Nu was het echt zwaar toegetakeld en half leeg geplunderd. We hebben hier wel lekker lopen rondstruinen, je kon nu overal binnenkomen wat dan ook wel weer leuk was. Maar het is echt eeuwig zonde dat ze dit mooie gebouw zo laten vervallen! In Essex is de laatste mogelijkheid om te tanken tot aan Roy’s in Amboy. We hoeven niet te tanken maar gaan wel even wat koude cola halen en ik vind hier een echt geweldig Route 66 T-shirt. Voor heren zijn er genoeg te vinden overal maar niet voor dames dus ik was hier erg blij mee.

Goff's General Store

Jane Wellington's Wayside Café, Station & Market, Essex


Roadrunner's Retreat Restaurant & Standard Oil Station, Amboy

Bij Roy’s in Amboy is het sign het meest in het oog springend, het is heel groot en geweldig. Het complex bestaat uit een motel, café en benzinestation en helaas is alleen het café nog open. We naar hier naar binnen gegaan en raakten al snel aan de praat met Kevin, niet de eigenaar maar hij werkte hier heel veel. Er hingen overal foto’s en hij vertelde dat die van hem waren. Er waren er een paar van Pete Morris en dat is al jaren een vriend van ons op facebook. Hij plaats iedere dag een schilderij wat hij (ooit) gemaakt heeft. Toen we dat vertelden, liep hij naar achteren om nog een paar van Pete’s werken te halen. Heel gaaf en ontzettend lief, we kregen er één van hem! Toen we weggingen liep hij mee naar buiten en lieten we hem het model van het Bagdad Café zien, hij vond hem geweldig! Wij waren nog wat aan het rondkijken en toen vertelde hij dat een deel van de clip van Armin van Buuren hier is opgenomen en dat de Mustang in die clip stond te tanken bij een diesel pomp. Een Mustang die diesel tankt…..hilarisch! We hoorden ook van hem dat de spits van het kerkje tegenover Roy’s eraf was, was gebeurt door een “slechte” wind zoals hij het noemde. Ook vertelde hij ons waar de plaatselijke begraafplaats was maar hij zei dat hij dat bijna tegen niemand vertelde omdat hij geen vandalisme wilde. We zijn er uiteraard even gaan kijken, zag er heel goed verzorgd uit, een klein, lieflijk begraafplaatsje.

Dry Creek Station, Newberry Springs


Shoe Tree, helaas door vandalisten omgegooid!

In Ludlow zagen we dat dit ook al een halve Ghost Town was, veel leegstaande, vervallen en dichtgetimmerde gebouwen. Het enige wat er wel goed uit zag was een coffee shop en een tankstation. Het motel wat er was zag er nou ook niet zo aanlokkelijk uit. We hebben dus alleen wat te drinken en eten gehaald en besloten om door te rijden naar Barstow waar de keus veel groter was. Maar…..we komen dan eerst langs Newberry Springs waar het Bagdad Café is. En dat gaat wel even tijd kosten maar ja, het maakt ook niets uit hoe laat we in Barstow zijn! We hebben morgen dan ruimschoots de tijd om daar rond te kijken voor we naar Victorville gaan wat dan erg dichtbij is.

Was heel gaaf om het Bagdad Café live te zien en we zagen nu dat Willem van de foto’s af het schaalmodel zo goed gemaakt had! Alle details klopten, we hadden het schaalmodel onderweg in de woestijn op de foto gezet en toen we later de foto’s van het model en het echte Bagdad Café naast elkaar legden, zag je bijna geen verschil. We gingen naar binnen en helaas was de eigenaresse niet aanwezig, die was aan het winkelen in Barstow. De man die er wel was, liep met Willem naar buiten om naar het model te kijken en die vond hem zeer gedetailleerd. Willem heeft het model later naar binnen gehaald en er zat nog iemand en die vond hem “awesome and very detailed”! Er werden gelijk foto’s gemaakt met gsm’s!.

Schaalmodel 1/25

Er kwamen iets later nog een man en een vrouw binnen en die man zei: “when Andrea (Andrea Pruett, de eigenaresse) sees that, she definitely wants to have it”. Hij zei ook dat hij nog nooit zo’n goede maquette van het café had gezien, heel leuk om te horen. We hadden al verteld dat dit model naar het Route 66 Museum in Victorville ging maar hij ging haar toch bellen en Willem heeft haar ook nog gesproken. Ze wou het model kopen en zei dat er zoveel mensen van over de hele wereld naar het Bagdad Café kwamen, dat dit eigenlijk ook een museum was. Kan helaas niet want we hebben dit model al gedoneerd aan het museum in Victorville en ze verwachten ons morgen. Achteraf hebben we hier heel erg spijt van en hadden we de maquette liever hier gelaten maar ja..dat is achteraf!!.

We kwamen pas laat aan in Barstow maar vonden snel een hotel, het Best Western Plus Desert Villa Inn. We zijn toch tot de ontdekking gekomen dat de Best Western hotels/motels net even wat beter zijn dan de andere ketens. De kamers zijn ruim en schoon en zoals ik al eerder zei, prijs-kwaliteit verhouding is zeer goed. We hebben geen honger en halen alleen een klein hapje en een Mocha Frappé bij de McDonald’s. Weer een mooie dag vandaag, nog wel heet, 47 graden en een harde wind. We zijn aardig gezandstraald!

Best Western

Dag 18: Barstow CA - Victorville CA (98 km) (38-41°C)
Vanmorgen kijken we eerst een beetje in Barstow rond. Er is een McDonald’s hier, waar we gisteravond even wat hebben gegeten, die is gevestigd in een oud treinstation. We hebben hier even wat foto’s gemaakt, ziet er echt heel leuk uit. Er staan ook allerlei treinen en zelfs een McDonald’s watertoren. Er zit een Panda Express naast en we zien dat dit allemaal winkeltjes zijn. Wij konden hier nog lekker rustig rond kijken omdat we vroeg waren. Maar toen we weg gingen kwamen er busladingen aan met toeristen, veel Japanners, die allemaal hier naar binnen wilden. Dus wij waren op tijd weg! Verder is de Main Street een typische voorstadstrip. Pas als je de stad weer uitrijdt, ontdek je een paar oudere reclameborden en etablissementen. Maar die gaan dan ook allemaal op de foto dus regelmatig stoppen we al is dat soms moeilijk want het is best druk hier. Er is hier ook een Route 66 Museum wat is gevestigd in een oud Harvey House. Dat wilden we bekijken maar helaas, gesloten! Het museum is alleen van vrijdag tot en met zondag geopend, een beetje vreemd vinden wij dit wel! Maar gelukkig is het wel een heel mooi gebouw waar ook een spoorwegmuseum in is gevestigd. Er staan op het terrein een paar leuke oude locomotieven.

Route 66 Museum, Barstow

En dan nog een stukje ongerepte woestenij ter hoogte van de Mojave River met af en toe een kleiner plaatsje waar ook veel leegstand was. We zagen veel huizen en bedrijfjes die op instorten stonden. Tussen Helendale en Oro Grande hebben we lopen genieten op de Bottle Tree Ranch. Elmer Long is in 2000 begonnen met het bouwen van zijn flessenbomen. Hij werkte toen nog in een grote cementfabriek maar zocht iets om de tijd te verdrijven als hij met pensioen ging in 2002. Het idee is niet van hem maar van een andere inwoner die een paar flessenbomen op zijn terrein had staan. Hij en zijn vader hadden al jaren flessen verzameld en tijdens tochten in de woestijn hadden ze ook veel oude attributen verzameld die ze vonden in verlaten panden. De eerste flessenbomen die hij maakte waren van hout maar later is hij ze gaan maken van metaal. Allerlei kleuren flessen van uiteenlopende maten zijn gebruikt en bovenop zie je elke keer andere dingen. Oude schrijfmachines, kassa’s, antieke wielen, legerhelmen, cowboy attributen en ga zo maar door. Het is echt een unieke attractie die je zeker moet bekijken als je hier in de buurt bent. Helaas was Elmer niet aanwezig, hadden we graag willen spreken.

Hier en daar nog een fotootje onderweg maar dan zijn we vroeg in de middag in Victorville. Het Route 66 Museum is snel gevonden maar wat schetst onze verbazing…..het is gesloten. We hadden toch echt afgesproken op 3 juli dus we waren best pissig (nog zacht uitgedrukt!). Nog geprobeerd om te bellen maar we kregen een antwoordapparaat. De vrouw met wie we contact hadden gehad heeft ons niet haar nummer gegeven dus konden haar niet bereiken. We zijn maar een hotel gaan zoeken. We vonden er snel een en op de kamer gelijk computer aangezet en geprobeerd om via hun site contact te krijgen. Ook op facebook gezet maar geen reactie van het museum. We hebben er nu echt spijt van dat we het model niet aan het Bagdad Café hebben verkocht. Die wilden hem dolgraag hebben. We gaan morgenochtend nog even langs het museum maar als ze dan niet open zijn (4th of July) dan geven we hem vrijdag af bij iemand die we kennen via facebook maar de lol is er wel een beetje af voor ons! We waren zo “pissed off” dat we in staat waren om de maquette in elkaar te trappen, dat zegt wel genoeg hé!

$%&*(*&$#@!

Dag 19: Victorville CA - Rialto CA (140 km) (39-34°C)
Na ontelbare berichten via facebook van allerlei mensen die met ons meedachten om een oplossing te zoeken voor het afleveren van het schaalmodel in het museum, is de oplossing gevonden. We hadden echt zoiets van, hoe moet dit want het is vandaag de “4th of July” dus ook nu is het museum gesloten. Via Jim Hinckley, een hele bekende schrijver van diverse Route 66 boeken, kregen we de naam door van Bill Cadenhead en zijn telefoonnummer. We hadden ook van iemand het telefoonnummer van Sharon doorgekregen maar daar kregen we een antwoordapparaat. Bill gebeld en daar hebben we mee afgesproken om elf uur in het museum. Kregen later weer een bericht dat Sharon er ook om elf uur zou zijn.

We zijn eerst gaan ontbijten, nou……dat was ontzettend lekker dit keer. Willem had een heerlijke gevulde omelet en ik had French toast en een pancake. Je kon daarnaast ook nog vers fruit pakken en allerlei andere dingen. Nou….we zaten aardig vol dus die andere dingen hoefden we geen eens! We zijn daarna naar het museum gereden en werden daar begroet door een klein dametje, Sharon. Ze bood haar excuses aan voor het misverstand over de datum. Ze was heel enthousiast over het model en we kregen een uitgebreide rondleiding in het museum van haar. Ook kregen we allebei een T-shirt. Gisteren waren we allebei heel erg boos maar vandaag is het wel weer een beetje goed gemaakt! Ze beloofde dat als het model in de vitrine was geplaatst, dat ze ons foto’s zal sturen. (NB: Dat is nooit gebeurt, Amerikanen en beloftes……je moet het altijd met een korreltje zout nemen weten wij nu uit ervaring!).

We hoefden vandaag niet ver te rijden dus we konden het rustig aan doen. En dat was maar goed ook want we waren eigenlijk net goed en wel onderweg, toen we ineens allerlei hele mooie auto’s zagen staan. Ja en je weet het, als we dat zien dan is het gelijk ho en kijken. We konden pas 2 mijl verderop een afslag nemen maar dat hadden we er voor over. Er stonden zo’n 40 auto’s, het was een meeting van de Old Memories Car Club. Er stonden echt schitterende auto’s bij, allemaal heel strak in de lak en het chroom leek wel nieuw! Weer heel wat foto’s gemaakt!

En dan overwint de Cajon Pass de laatste mensonvriendelijke bergen en begint het heerlijke land vol sinaasappelplantages, wijngaarden en tuinbouwbedrijven. De geweldige rotsmassa’s van de San Gabriel en San Bernardino Mountains zijn gehuld in zachte grijstinten en veranderen in het tegenlicht in geheimzinnige silhouetten. En opeens zijn er de uitlaatgassen van San Bernardino! Je ziet eerst allemaal telefoonmasten, industrie en woningen in een bonte mengeling van stijlen voor je mooie oude motelreclames ziet. De Foothill Boulevard aan de voet van het voorgebergte van de San Gabriel Mountains, zet koers naar het westen, af en toe duiken wel een paar ‘oldies’ op maar je moet uitkijken dat je ze niet mist. Het Wigwam Motel kort voor Rialto is zo’n oldie en hier gaan wij overnachten!

We checken in en horen van de vrouw die ons hielp (bleek de moeder van Kumar te zijn) dat Kumar er niet was. Jammer, hadden we graag willen ontmoeten. Dat is de eigenaar en een vriend van ons op facebook. Willem is even een tukkie gaan doen en ik ben de koffers even gaan reorganiseren. Het wordt echt wel een zootje als je zo drie weken uit je koffer leeft! Er werd op een gegeven moment geklopt en heel gaaf, Kumar stond voor de deur! Hij was twee weken weggeweest omdat de vader van zijn vriendin was overleden en hij allerlei dingen moest regelen. Hij had zijn moeder nog niet gezien maar kwam ons begroeten, een ontzettend aardige man en heel gaaf dat we hem gezien hebben! ’s Avonds zijn we gaan eten bij het Black Angus Steakhouse, heerlijk gegeten. Toen we terugreden zagen we overal vuurwerk. Nog een hele tijd voor onze teepee gezeten om van het vuurwerk te genieten. Het was de eerste keer dat we zoveel hebben meegekregen van de festiviteiten op de “4th of July”.

Dag 20: Rialto CA - Hawthorne CA (148 km) (23-29°C)
Vandaag het laatste stuk van de Route 66 tot het eindpunt in L.A.! Eerst komen we door het desolaat aandoende Fontana, maar hier is wel Bono’s. Het is een restaurant en hier naast staat de laatst overgebleven Orange Stand in de hele USA! Ik was hier foto’s aan het maken toen er een oude man aan kwam lopen. Hij vroeg waar ik vandaan kwam en daarna vroeg hij of ik binnen wilde kijken. Natuurlijk wil ik dat! Willem geroepen en toen met hem naar binnen gelopen. De zaak is al enkele jaren gesloten door diverse oorzaken. We kregen het hele verhaal van hem te horen! Zijn familie was naar Californië gekomen om druiven te gaan verbouwen. Helaas ging dat niet zo goed en voor de vele reizigers naar het westen zijn ze toen koud sinaasappelsap gaan verkopen. Er was in die tijd geen airco in de auto’s dus er waren veel dorstige reizigers. Dat is uitgegroeid tot een Orange Stand en later ook een restaurant. Sinds 1936 heeft Bono’s veel hongerige en dorstige mensen bedient!

Bono’s

Zijn moeder heeft de zaak altijd gerund maar die is in de 90er jaren overleden. Toen heeft Joe Bono wel geprobeerd om de zaken draaiende te houden maar hij is eigenlijk advocaat, nu al 74 jaar en sinds enige tijd heeft hij ook gezondheidsproblemen. Hij zegt dat hij de zaak wel weer wil openen (al ruim 10 jaar dicht) maar gezien zijn leeftijd en gezondheid zien wij dat niet gebeuren. Hij vertelde ook dat i.v.m. verbreding van de Foothill Blvd. de zaak verplaatst zou moeten worden. Hij liet de markeringen zien, nou dat was zeker 10 meter naar achteren en 10 meter opzij. Zou een miljoen dollar gaan kosten! We begrepen niet van hem wie dat nou moet betalen. We weten niet hoe dat hier geregeld is allemaal. Maar we hopen dat iemand belangstelling heeft voor dit Route 66 relikwie en er weer wat van wil maken. Als Joe komt te overlijden voor er een andere eigenaar is, dan gooien ze de boel gewoon plat en dat zou eeuwig zonde zijn!

Dan door het elegantere Rancho Cucamonga met eucalyptusbomen, winkelcentra met mooie tuinen, het burchtachtige gebouw van een voormalig wijngoed uit 1839 en het Route 66 Visitor Center. Hier is een oud tankstation en geweldig, dit wordt volledig gerestaureerd en voor zover wij begrepen, geheel door vrijwilligers. Helaas voor ons dat het nu niet goed op de foto is te zetten omdat er allemaal hekken omheen staan. Maar het is een geweldig leuk tankstation en we hopen ooit nog eens te zien hoe het geworden is. Het nog groenere Upland heeft als bezienswaardigheid een oud filiaal van McDonald’s waarvan de gele bogen nog in het gebouw zelf zijn geïntegreerd. We maken hier even foto’s en halen gelijk……Mocha Frappé! Er volgt nog een reeks aardige plaatsjes, La Verne, San Dimas, Glendora, Azusa en het elegante Duarte. Voorbij Monrovia en Arcadia strekt zich tenslotte de Colorado Boulevard uit die naar het mooie Pasadena leidt. Het is een brede straat omzoomd door hoge palmbomen. Pasadena was eind 19e eeuw een winterkuuroord voor rijkelui maar nu is het een echte etnische smeltkroes geworden. De Colorado Blvd. gaat over in de Pasadena Hwy, dan in de Sunset Blvd, Manzanita, Santa Monica Blvd en die eindigt aan Ocean Ave en….. daarmee eindigt ook de Route 66. Officieel is hier het einde aan het Palisades Park waar in het gazon een plaquette ligt. Maar wij gaan nu eerst het onofficiële einde bekijken, de Santa Monica Pier!

Rancho Cucamonga

We gaan hier kijken of we Dan en Ian kunnen vinden, dat zijn vrienden van ons op facebook. Dan heeft een kleine shop op de pier met Route 66 artikelen. Die zagen we al heel snel staan met op beide kanten het “Route 66 - End of the trail” sign. Er stonden twee mannen in, één bij de deur. Daar liepen we naartoe en dat bleek Ian Arthur Charles Bowen te zijn. Hij was veel jonger dan wij gedacht hadden, pas 22 jaar. Hij is namelijk vice-president van de Route 66 Association van California en hij weet ontzettend veel over de Route 66. Wij hadden dus een iets ouder iemand verwacht. Dan Rice was aan het bellen maar toen hij hoorde dat wij het waren, hing hij snel op. Hij vond het zo geweldig dat hij Willem nu eindelijk ontmoette want hij was een groot bewonderaar van de modellen die Willem maakt. Hij volgt ook alles op facebook en op de site. Hij bleef maar zeggen dat hij het zo geweldig vond wat wij allemaal deden voor de Route 66 en om deze zo te promoten. We hebben een hele tijd met hem zitten praten, daarna nog even foto’s gemaakt van ons vieren en van ons bij het einde van de Route 66 bord. We kregen allemaal cadeaus van hem wat wij nooit nodig vinden, krijgen we een opgelaten gevoel van. T-shirts, glazen, sleutelhangers en pins, veel te gek! Was een hele leuke ontmoeting, vooral omdat we ze beiden al aardig lang via facebook kennen.

Ian en Dan

En dan rijden we eindelijk naar ons hotel in Hawthorne waar we drie overnachtingen hebben geboekt. Via de tomtom vinden we het makkelijk, het is inderdaad vlakbij het vliegveld. Het hotel valt wel een beetje tegen, de kamer is wel goed hoor maar er is verder niets te doen hier. Er is zelfs geen lobby, je checkt in bij een klein loket. Voor de prijs die we er voor betaald hebben, hadden we wel iets meer verwacht. Ook de plaats, Hawthorne, stelt niets voor. De straat waar dit hotel in ligt, is een brede weg en er zijn veel leegstaande en dichtgetimmerde panden. Dan had ons al verteld dat dit niet zo’n goede buurt was, nou….onveilig hebben wij ons niet gevoeld maar aanbevelenswaardig is dit deel van Los Angeles niet!

Dag 21: Los Angeles CA (61 km) (23°C)
Vanochtend zijn we niet zo vroeg opgestaan, eerst koffie gedronken, ons gereed gemaakt en toen op pad om ergens iets van een ontbijt te scoren. Is gelukt en daarna zijn we naar Hollywood Blvd. gereden. Auto in een parkeergarage gezet want vandaag laten we ons door een grote auto (een convertible) met chauffeur door Los Angeles rondrijden. We moeten een stukje lopen naar het Chinese Theater waar we hebben afgesproken. We lopen dan al over de “Walk of Fame”, toch wel gaaf om dit gezien te hebben, al die sterren met de namen van beroemdheden. We stappen in en de tour begint! We komen langs allerlei gebouwen, studio’s, restaurants, bekende straten, en telkens wordt er verteld welke sterren hier iets mee te maken hebben of hun carrières hier zijn begonnen. Zo kwamen we op een gegeven moment langs een restaurant waar kipgerechten werden geserveerd en we hoorden dat Bratt Pitt hier ooit in een kippenpak reclame voor heeft lopen maken voor hij bekend werd. Grappig om te horen! Bij de winkels op o.a. Sunset Blvd en Rodeo Drive, werd ook verteld welke sterren hier graag hun aankopen doen, Gucci, Prada, Ralph Lauren, op de Rodeo Drive zag je alleen maar van dit soort zaken. Geen straat waar wij normaal onze kleding gaan kopen!

Hollywood Blvd

Rodeo Drive

Bij Ocean Blvd. hebben we in het Palissades Park nog even foto’s gemaakt van de plaquette van Will Rogers die het officiële einde aangeeft van de Route 66. De Route 66 wordt ook wel de Will Rogers Highway genoemd. Op de plaquette is de volgende tekst te lezen: "Will Rogers Highway, dedicated 1952 to Will Rogers, Humorist, World Traveler, Good Neighbor. This Main Street of America, Highway 66 was the first road he traveled in a career that led him straight to the hearts of his countrymen”. Bij de Farmers Market hebben we een langere stop ingelast. Na een beetje rond gekeken te hebben, zijn we gaan eten bij de Cheesecake Factory. Weet nog dat toen we voor het eerst deze zaak zagen jaren geleden, dat we dachten dat je hier alleen taart kon eten en niet meer. Je kunt hier echter van alles eten, van hamburgers tot steaks. Echter, cheesecake, de beroemde Amerikaanse taart, kun je hier ook in allerlei varianten eten!

Plaquette van Will Rogers

Farmers Market

Cheesecake Factory

We zijn daarna naar Hollywood Blvd teruggegaan en hebben hier nog een beetje rond gekeken. Ook hier was het ontzettend druk! Er liepen veel verklede figuren rond waarmee je op de foto kan. We zagen o.a. Michael Jackson, figuren uit Pirates of the Caribbean, figuren uit Star Wars, Mickey Mouse, Spiderman en ga zo maar door. Natuurlijk kon je niet voor niets met hun op de foto! Wij houden het nu even voor gezien en gaan terug naar ons hotel. We hebben vandaag een goede indruk gekregen van de op één na grootste stad van Amerika (alleen New York is groter).

Hollywood Blvd

Dag 22: Los Angeles CA (116 km) (23°C)
Vanmorgen op pad naar het Disneyland Adventure Park! Het gebied waarop in februari 2001 California Adventure de poorten opende, was voor die tijd in gebruik als parkeerterrein voor Disneyland. De Walt Disney Company broedde al jaren op uitbreidingsplannen voor het originele park, maar de ruimte daarvoor ontbrak. Besloten werd om nieuwe parkeergarages te bouwen op lege plekken rondom Disneyland en op de vrijgekomen parking een tweede park aan te leggen. Thema voor het nieuwe attractiepark werd Californië: de cultuur, historie en bezienswaardigheden van de staat waar het voor Disney ooit allemaal begon. California Adventure zou een levensgrote ansichtkaart van de Golden State worden. De bezoekers moesten door de kaart heen kunnen lopen en in één dag alle hoogtepunten van de staat kunnen beleven.

Aangekomen bij Disney ga je naar één van de enorme parkeerterreinen. Daarna ga je met een pendelbus naar de ingang van het attractiepark. Dat ging heel vlot en we hadden de tickets al dus we waren snel binnen. Het terrein is ingedeeld in acht themazones: Buena Vista Street, A Bug’s Land, Cars Land, Paradise Pier, Pacific Wharf, Grizzly Peak en Condor Flats. Het laatste land heeft weer vijf sub-zones. Je komt binnen op Buena Vista Street, met een replica van het Carthay Circle Theatre. Van daar uit kun je vier kanten op. Links ligt Hollywood Land, met als thema Hollywood, televisie en film. In Disney Animation kan je zien hoe tekenfilms worden gemaakt. Het imposante Hyperion Theatre, met niet minder dan tweeduizend zitplaatsen, programmeert steeds een minimusical die Broadway-waardig is. Op dit moment staat een voorstelling met Aladdin op de planken. Achteraan in dit themagebied staat de machtige Tower of Terror, waar in een verlaten hotel een val van dertien verdiepingen hoog kan worden beleefd. We zijn in de Tower of Terror geweest. Het klinkt al heel spannend en……dat was het ook!

The Twilight Zone Tower of Terror, of kortweg Tower of Terror, is een gesimuleerde vrije val-attractie gebaseerd op de televisieserie The Twilight Zone. De versie in Disney's California Adventure bestaat sinds 2004. De attractie zit vol met voorwerpen die verwijzen naar afleveringen van de televisieserie The Twilight Zone. De attractie heeft van buiten de vorm van het fictieve Hollywood Tower Hotel. Het verhaal achter dit hotel is dat op de avond van 31 oktober 1939 het hotel zou zijn getroffen door de bliksem, waarna een lift vol passagiers naar de Twilight Zone werd getransporteerd. De bliksem vernielde ook een deel van het gebouw, hetgeen aan de buitenkant te zien is. De mensen in de attractie maken zogenaamd die bewuste avond uit 1939 mee. Je betreedt het hotel via de hoofdingang en gaat via de lobby naar de bibliotheek. Alle personeelsleden in de attractie zijn gekleed in klassieke uniformen van hotelpersoneel uit die tijd. Via de ramen kan je zien dat er buiten onweer op komst is. Op de achtergrond klinkt de intromuziek van het vierde seizoen van de originele Twilight Zone serie. Op een Tv-scherm vertelt Rod Serling wat er gaande is en daagt je uit om in de lift te stappen. Zodra iedereen in de lift is, slaat de bliksem in en valt de lift enkele meters naar beneden. En dat gebeurt meerdere keren! We hebben lekker zitten gillen, tenminste…ik wel! Maar gaaf dat het was, we liepen uren daarna nog te lachen om onze reactie!

Daarna kwamen we door “a bug’s land”, heel mooi opgezet maar dit was meer iets voor kinderen. En dan Cars Land, je waant je hier echt op de Route 66 want je herkent zo veel dingen al heeft het hier ander namen! En natuurlijk hebben we ook de Disney Pixar film “Cars” gezien en daardoor komt ook alles bekend voor. In Cars Land leidt een prachtig nagebouwd stukje Route 66 door het dorpje Radiator Springs naar Ornament Valley. Daar beleef je een uniek avontuur: een ritje in Radiator Springs Racers. Razendsnelle raceauto’s nemen het op tegen elkaar en suizen door het Cadillac Mountain Range-gebergte, met pieken tot wel veertig meter hoog. Helaas stonden hier (en trouwens bijna overal) zulke enorme rijen dat wij bedankt hebben. Maar het was echt ontzettend gaaf om dit te zien! Paradise Pier heeft publiekstrekkers als de loopingachtbaan California Screamin’ en de interactieve 3D-darkride Toy Story Mania. Eyecatcher is het Mickey's Fun Wheel, een reuzenrad met een kolossaal Mickey-hoofd waarin de gondels naar boven en beneden glijden. Grizzly Peak Recreational Area is een eerbetoon aan de natuur van Californië. Belangrijkste attractie is de avontuurlijke wildwaterbaan Grizzly River Run, met in het midden het herkenningspunt van het park: Grizzly Peak. Condor Flats is gewijd aan de luchtvaartindustrie. Er waren ook een aantal parades wat erg leuk was om te zien. Kortom……we hebben ons echt wel vermaakt in dit park, het was zeker wel de moeite waard!

We hebben daarna nog wat boodschappen gedaan bij Target en daarna gegeten bij het Outback Steakhouse vlakbij Disney. Een heerlijke steak om afscheid te nemen van de USA! Het zit er weer bijna op, morgen weer naar huis. Alhoewel we weer een geweldige vakantie hebben gehad, vinden we het allebei niet erg om weer naar huis te gaan! Heerlijk weer naar onze kattenkinderen toe, die missen we toch altijd! En leuk, als je eenmaal weer thuis bent dan denk je…..was ik nog maar in de USA, katten moeten voortaan maar gewoon mee!!

Dag 23/24: Los Angeles CA - Amsterdam NL (8 km per auto + 9.191 km per vliegtuig) (23°C)
Vandaag, de dag dat we weer naar huis gaan, staan we niet zo vroeg op. We vertrekken niet lang daarna en gaan op advies van een kennis van ons, kijken bij iets waar Hawthorne bekend om is en wat niet ver bij ons hotel vandaan is. Het is het Beach Boys Historic Landmark gelegen aan 119th Street. Het monument staat op de voormalige locatie van het huis van de Wilsons (Brain, Carl en Dennis, drie van de zes leden van de Beach Boys) dat werd afgebroken in het midden van de ’80 jaren vanwege de aanleg van de Century Freeway. Enkele notabelen uit de muziekindustrie, zoals Dick Clark en de Rock Hall of Fame, waren onder de briefschrijvers die de aanvraagprocedure voor het “BBHL” landmark ondersteunden. Deze status werd op 6 augustus 2004 door de California State Historic Resources Commissie toegewezen en op 20 mei 2005 werd het monument onthuld.

Het beeld op het monument is geïnspireerd door de albumhoes van Surfer Girl. De formatie in die tijd bestond uit Brian, Carl en Dennis, hun neef Mike Love en David Marks (die opgroeide in een huis aan de overkant van het Wilson huis). Al Jardine, de originele bassist van de groep, zou later weer bij de band komen kort na David's vertrek. Zes gouden 45 toeren platen werden ingebed in de basis van de bezienswaardigheid, elk met de naam van een van de Beach Boys; de drie Wilson broers links, en Love, Marks en Jardine rechts. De namen van de donateurs, vrienden en familieleden en het Beach Boys Landmark Comité werden gegraveerd in de bakstenen waarmee het monument is opgebouwd. De tekst op het plaquette luidt:

“It was here that the childhood home of Brian, Dennis, and Carl Wilson developed their unique musical skills. During Labor Day weekend 1961, they, their cousin Mike Love, and a friend Al Jardine, gathered here to record a tape of their breakthrough song “Surfin’.” This marked the birth of the rock group known worldwide as the Beach Boys, and the beginning of a historic musical legacy. The music of the Beach Boys broadcast to the world an image of California as a place of sun, surf, and romance”.

Een leuk feitje is dat de bouw werd uitgevoerd door Scott Wilson, Dennis zijn geadopteerde zoon. Minder dan een maand na de onthulling van het monument werd het doelwit van graffiti vandalen. Dat was overigens wel weer verwijdert want er was niets meer van te zien. Dit was een groep die erg bekend was in onze jonge jaren. We zijn er nooit echt fan van geweest maar dit was leuk om gezien te hebben.

We rijden richting het vliegveld maar stoppen eerst nog even bij een park waar we oude vliegtuigen zien. Het zijn vliegtuigen uit de Tweede Wereldoorlog die er nog erg fraai bijstaan. Daarna gaan we de auto inleveren wat weer erg snel gaat. We zijn vervolgens zo dom om naar de verkeerde terminal te gaan dus moeten ons uiteindelijk nog haasten om bij de juiste te komen! Maar…..gelukt en we vertrekken op tijd voor een vlucht van 9 uur en 35 minuten, weer een hele zit! Het lukt ons om af en toe even weg te zakken en al met al ging het toch wel snel. Aangekomen op Schiphol, gaan we met onze vaste taxi naar huis waar we de volgende ochtend om 10.45 uur arriveren. De katten keken voorzichtig om de hoek maar kwamen al snel naar ons toe en waren die dag ook niet meer bij ons weg te slaan, heerlijk om weer bij ze te zijn!

Het was weer een vakantie om niet te vergeten, een vakantie met tegenstellingen, drukte in grote steden en rust in de desert. We hebben het koud gehad de eerste dagen, een (bijna) warmte record meegemaakt maar ook nog in de sneeuw gelopen, nieuwe mensen leren kennen en helaas gebouwen langs de Route 66 verder zien vervallen. Al met al kunnen we weer terugkijken op een hele fijne vakantie!

Waarom dit blog met verhalen over reizen??

Internationaal Route 66 Festival in Kingman, AZ

Reisverslag USA 2013: Fly & Drive Californië en Nevada (en Arizona)